All Chapters of คมดอกท้อ: Chapter 11 - Chapter 20

“ฮูหยินจะอย่างไรข้าก็ไม่ขัด เข้าใจดีว่าเราสองคนเพิ่งจะเคยพบกันจะให้ มาร่วมหลับนอนคงเป็นเรื่องยากเราเป็นชาวจีน ไม่เหมือนตะวันตกที่พบกันไม่เท่าไหร่ก็หลับนอนเป็นเสรี ความเขินอายสงวนตัวของหญิงชาวจีนนี่เองที่ทำให้หญิงชาวจีนมีเสน่ห์กว่าหญิงตะวันตกที่ข้าพบเจอมา” เปาหลิวถอนหายใจยาว“อีกอย่าง ตู้ชวนซาต่อไปต้องให้เขาเรียกข้าว่าบิดาข้าพบเขาแล้ว ชวนซาน่าเอ็นดูยิ่งนัก และเจ้าเองจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของข้ากับเขา ให้เขาไม่รู้ว่าข้าไม่ใช่บิดา คิดว่าข้าเป็นบิดาดีที่สุดแล้ว ถือว่าข้าขอร้อง”เปาหลิวย่อกายลงช้าๆ ด้วยเข้าใจเหตุผลในเรื่องนี้ดีการเปิดใจในครั้งนี้ทำให้เปาหลิวรู้ว่าอี้ซาอุปนิสัยไม่ต่างจากบิดาทั้งๆ ที่ร่ำเรียนมาต่างแคว้นต่างศาสนา เขากับมีอุปนิสัยที่ อ่อนโยนเห็นใจคนอื่นทั้งๆ เปาหลิวเคยได้ยินว่าคนที่ไปเรียนเมืองฝรั่งมักจะ ทำตัวเกเรแต่อี้ซากลับต่างออกไปเขายังนิยมความเป็นจีน ไม่อวดอ้างว่าตัวเองร่ำเรียนมา อย่างนี้นี่เองท่านตู้จึงให้เขาแต่งกับเปาหลิวเพราะรู้ว่าบุตรชายไม่ยี่หระต่อเรื่องราวในอดีตของเปาหลิวบ้านฟ่านหงเหวินนอนเอามือก่ายหน้าผากร่างเปลือยเปล่าของซีหยินนอนเคียงข้าง เขาเองก็

ซีหยิน ยืนหลบมุมมองไปยังประตูห้องพักรับรองแขกของบ้านฟ่านมือบางกำเข้าหากันจนรู้สึกเจ็บ กล้ำกลืนหยาดน้ำตาเสีย ซีหยินไม่มีทางหลั่งน้ำตาจะต้องทำทุกวิถีทางให้เป็นหนึ่งเสร็จกิจแล้วแค่เพียงกดจมูกโด่งลงที่แก้มบางของหรูหราน“คืนพรุ่งนี้ข้าจะแวะมา เจ้าแช่น้ำอบให้เรียบร้อย ข้าพึงใจเจ้ายิ่งนักอีกอย่างต้องสอนกันอีกมาก”หรูหรานยกมือขึ้นกอดรอบลำคอไว้“หรูหรานเป็นภรรยาท่านแล้วท่านยังจะส่งหรูหราน เข้าถวายตัวกับไท่จืออีกหรือ”“หืมมม เจ้ามาเพื่อการนี้ เพื่อถวายตัว ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือไรว่าสำหรับข้าในตอนนี้ยังไม่มีใครที่ข้าอยากให้เป็นภรรยา ทุกคนก็แค่คนที่ข้า…พึงใจ ข้ายังไม่ได้เลือกใครและอีกอย่างข้าต้องการเจ้า เจ้าเองก็ไม่ได้ขัดขืนอีกทั้งยังสุขสมไปด้วยกัน”หรูหราน ทำหน้าเศร้า“แต่หรูหรานชื่นชมท่านและๆ ทำเพื่อให้ท่านพอใจ”“ดีมาก เช่นนั้นถวายตัวกับไท่จือ ทำทุกวิถีทางให้เข้าโปรดปรานบางทีข้าอาจยอมใจอ่อนยกย่องเจ้าเป็นภรรยา แต่ต้องรอให้ทุกอย่างเรียบร้อยเสียก่อน ระหว่างนี้ข้าจะหาทางพบเจ้า เรายังพบกันได้ แต่ไม่ควรจะบ่อยครั้งเพื่อแผนการจะได้สำเร็จ อดใจไว้ เรายังมีเวลาเสพสมอีกมาก”“หากแผนการสำเร็จคุณชายจะรับหรูหราน

“ซีหยิน ซีหยิน “เสียงตะโกนลั่นบ้านฟ่านของหงเหวินที่เมามายมาแต่ไกลซีหยินรีบลุกสวมเสื้อคลุมวิ่งมายังที่หงเหวิน ยืนโงนเงนอยู่ตรงเข้าประคอง“เจ้า ออกมาช้าต้องโดนทำโทษ”ดึงร่างบางไปกอดหอมที่แก้มเบาๆ“ข้ารักเจ้า”ซีหยินยิ้มหัวใจพองโต“ขารักเจ้า เปาหลิวถึงเจ้าจะไม่เคยสนใจข้าก็เถอะ ข้ารักเจ้ามาตั้งแต่แรกพบที่ไม่แต่งใครเพราะรอว่าเจ้าจะหันมองข้าบ้างได้ยินไหม ข้าทำแบบนั้นเพราะอยากให้เจ้าเป็นคนของข้าคนเดียว เปาหลิวอย่าใจร้ายกับข้านัก”คร่ำครวญราวกับ โลกทั้งใบถล่มลงไปแล้วในตอนนี้ซีหยินตัวชาเจ็บปวดในหัวใจแสนสาหัส จะต้องทำอะไร จะต้องทำแบบไหน หงเหวินถึงจะหันมอง ซีหยินที่ยืนอยู่ตรงนี้ แม้จะหวังสูงเพราะซีหยินเองก็แค่ลูกขอทานที่อาศัยขายร่างกายมาเพื่อแลกเงิน ไม่เคยพบกับความสุข ความสุขครั้งเดียวคือการที่ได้เป็นคู่นอนของฟ่านหงเหวิน“คุณชายไปนอนเถิด”ทั้งลากทั้งดึงให้เข้าไปในห้อง อากาศหนาวสิ้นดีแต่อีกคนกลับทิ้งตัวลงบนพื้น“เจ้ากีดกันข้าทุกทาง ปฏิเสธข้าครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าช่างใจกล้าทำกับข้าได้ลง เปาหลิวข้ารักเจ้าข้ารักเจ้าได้ยินไหม ลูกของเรา เจ้าไม่เคยเอ่ยปากบอกข้าสักคำข้าผิดมากใช่ไหม ทำกับเจ้ามากไปใช่ไหม

บ้านเสิ่น“เปาหลิว ขยับเสื้อผ้าให้เข้ารูปเข้ารอย นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง อี้ซากุมมือไว้แน่น“ข้าขอโทษต่อไปข้าไม่ ..ข่มเหงเจ้าอีกแล้ว”เปาหลิวถอนหายใจยาว“เราสองคนยังไม่ได้แต่ง ท่านก็ไม่ได้ล่วงเกินอะไรข้า รอให้เราแต่งกันเสียก่อนตอนนี้ถึงแม้ข้าจะบอกว่าไม่ หากท่านเป็นคนที่ชอบข่มเหงก็ไม่มีทางจะยอมเลิกราคุณชายอย่าได้กังวลเราสองคนควรที่จะเรียนรู้กันไปทีละเล็กทีละน้อยดีไหม”พูดให้อี้ซาที่กำลังกังวลใจสบายใจขึ้น ความจริง หากเป็นคนอื่นก็คงจะไม่พอใจกับสิ่งที่เปาหลิวทำ เพราะเคยผ่านมือชายมาแล้วก็ยังถือตัวไม่ยอมให้ กับว่าที่สามีง่ายดายดังกับเป็นหญิงพรหมจรรย์อี้ซาก้มหน้าก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าช้าๆ“ข้าขอโทษจากใจ”คำพูดที่ออกมาจากใจ เช่นไรจะสัมผัสไม่ได้ ความจริงอารมณ์รักใคร่ล้วนไม่อาจระงับยับยั้ง หากปล่อยให้มาก มากจนระเบิดออกมา“ข้า จะแต่งเจ้าให้เร็วที่สุด ระหว่างนี้เปาหลิว ข้าจะให้คนมาตัดชุดแต่งงานให้เจ้าที่นี่ ส่วนพิธีการข้ารับอาสาดูแลเอง หวังว่าเจ้าคงไม่ปฏิเสธข้าอีก”เปาหลิวแค่เพียงยิ้มบางๆ จะปฏิเสธทำไมกัน ไม่ได้รอใคร ไม่ได้คาดหวังอะไรคนดีดีเช่นอี้ซา หาได้ง่ายดายหรือไร ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านตู้ท

“หยุดรถ”เขาส่งเสียงดังลั่น คนลากรถหยุดชะงักในทันที ฟ่านหงเหวินกระโดดเข้าไปดึงตัวเปาหลิวที่จุกแอ่กให้ ลุกขึ้น“เกิดอะไรขึ้น”เสียงผู้คนเอ่ยปากถาม ฟ่านหงเหวิน ดึงเสื้อคลุมให้ปิดบังใบหน้าของเปาหลิว“ภรรยาข้าเราสองคนมีเรื่องบาดหมางกันนิดหน่อยนางจึง ตั้งใจกระโดดด้วยน้อยใจข้า ขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วงซินอ้ายเตอะ (ที่รัก) ข้าไม่ขัดใจแล้วเอาตามนี้ไปหออิงฟ้า เจ้าอยากจะอุ่นเตียงให้ข้าเวลากลางวัน ทำไมต้องเอาแต่ใจด้วย ข้ายอมเจ้าแล้ว เราไปนอนพักที่หออิงฟ้าจึงดี ที่นั่นงดงามยิ่งนัก”ทั้งดึงทั้งลากเปาหลิวให้ขึ้นไปบนรถลากที่จอดรออยู่เปาหลิวส่ายหน้าไปมารู้ว่าอีกคนโมโหแค่ไหน ดวงตาแข็งกร้าวที่สบตาน่ากลัวยิ่งนักอีกทั้งยังจุกจนพูดไปม่ออก ปล่อยให้หงเหวินลากตัวขึ้นไปบนรถลากคราวนี้กลายเป็นคีมเหล็กที่รั้งเอวบางไว้แน่นทั้งสองข้าง ดึงเข้าหาตัวจนเปาหลิวไม่อาจกระดิกกระเดี้ย“ปล่อยข้า ข้าหายใจไม่ออก”“อย่าใช้ลูกไม้เดิมๆ หากพูดมากข้าจะจูบเจ้า บนรถลากให้คนทั้งเมืองได้เห็น”เปาหลิวหลับตาปี๋ ยอมนั่งนิ่งไปจนรถลากมาถึงหออิงฟ้าที่เป็นที่พักคล้ายโรงเตี๊ยมห่างออกมานอกเขตวังหลวง ล้อมรอบด้วยดอกไม้นานาพันธ์ สะพานทอดยาดไปกลา