All Chapters of คมดอกท้อ: Chapter 21 - Chapter 30

ลุกขึ้นสวมอาภรณ์อีกทั้งยังไม่รั้งรอทีจะสวมอาภรณ์ให้กับเปาหลิวที่นอนสะอื้นเบาๆ“ไปให้พ้นข้าเกลียดท่าน ข้าเกลียดท่านที่สุด”“เจ้าอย่างไรก็คือเมียข้าจะปฏิเสธข้อนี้ไปได้อย่างไร”“ข้าจะหนีไปเสียไปจากที่นี่ไม่ต้องพบเจอกันอีก”“คิดหรือว่าจะหนีไปได้ง่ายดายเช่นนั้นวันนี้อย่าหวังว่าจะได้กลับไป ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ที่ใครก็ไม่อาจหาตัวเจ้าได้”เปาหลิวลุกขึ้นยกมือบางขึ้นทุบที่อกกกว้างทว่ากลับถูกคว้ามือไว้แน่น สายตายียวนก่อนที่จะก้มลงบดริมฝีปากกับปากบางอีกครั้งอย่างหนักหน่วง เปาหลิวกลั้นใจกัดเข้าที่ลิ้นนุ่มลื่น ฟ่านหงเหวินเงื้อมือด้วยโทสะ“เจ้าบังอาจนัก ข้าเป็นบุรุษยังไม่เคยคิดทำร้ายเจ้า”“ผิดแล้วท่านทำร้ายข้าทุกครั้งที่พบเจอกัน จงรอรับความเกลียดชังจากข้า ไม่มีทางที่ข้าจะยอมเป็นของท่านอีก หากมีเรื่องบัดสีแบบนี้อีกครั้งข้ายอมตาย”ดึงปิ่นปักผมจากผมที่หลุดหลุ่ยมาจี้เข้าที่คอหอย“โครมมมม”เสียงประตูถูกกระแทกจนพังบุรุษร่างใหญ่หลายคนที่เปาหลิวคุ้นหน้าว่าคือคนของบ้านตู้นั่นเองต่างยืนรายล้อมฟ่านหงเหวินไว้“เปาหลิวอย่าทำแบบนี้ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว” ตู้อี้ซาถลาเข้าพยุงร่างเล็กดึงปิ่นปักผมโยนทิ้งเสีย ฟ่านหงเหวินยิ

หงเหวินพลิกร่างบางลงใต้ร่างเขาคล้ายต้องมนตร์ กับเสียงกระซิบข้างหูหวานหยดลืมเรื่องราวรอบกาย มีเพียงร่างเล็กใต้ร่างเขาเท่านั้นที่ยังอุ่นร้อน ดิ้นพล่านด้วยไฟเสน่หา แรงทั้งหมดที่มีจากบุรุษหนุ่มที่เต็มไปด้วยเนื้อหนันแกร่งขย่มเขย่า กอดรัดพันตูกับร่างบางอ้อนแอ้นในอ้อมแขนนานนับชั่วยาม เปาหลิวฮองเฮาดึงมือหงเหวินให้ลุกขึ้นจากพื้นศาลาที่ประทับรอยรักร่วมกัน ร่างเปลอยของเปาหลิวฮองเฮานั่งอยู่ตรงหน้า นางดึงมือหงเหวินให้กำที่ประทุมถันแต่งตึง“ข้าเป็นของท่าน แล้วในตอนนี้ แม้ว่าข้าจะเป็นของใครมาก่อนไม่สำคัญ ทว่าข้าคือของท่าน ท่านจะต้องเป็นของข้าคนเดียว”หงเหวิน ก้มหน้าแม้จะรู้สึกผิด ทว่าปฏิเสธไม่ได้ว่ารสสวาทเมื่อครู่ที่ผ่านมาล้วนหอมหวานและเต็มใจ“กลับไปปฏิเสธนางเสีย ข้าจะย้ายเจ้าเข้ามาเป็นหัวหน้าองครักษ์ในตำหนักชิงหนิงกง ด่านชายแดนนั่น ให้คนอื่นดูแลแล้วเราจะได้บอกรักในทุกค่ำคืน”มือเล็กโอบรอบลำคอกดริมฝีปากเพื่อส่งท้าย“คืนพรุ่งนี้ ข้าจะเปิดหน้าต่างตำหนักทางด้านข้างไว้รอท่าน ห้ามเกินยามจื่อหากช้าเกินไปกว่านั้นพรุ่งนี้เตรียมรอที่ลานประหารได้เลย”“ฮองเฮาได้โปรด ให้ทำทุกอย่างข้าฟงหงเหวินไม่ขัด แต่ให้ปฏิเสธ

ร่างบางอ้อนแอ้นเปลือยเปล่าซุกหน้าลงบนออกกว้างของอี้ซาฮ่องเต้“ข้า ให้ฟงหงเหวิน มาคอยอารักขาเจ้า”อี้ซาจุมพิตที่หน้าผากเนียน“ฝ่าบาท ฟงหงเหวินเป็นแม่ทัพกล้าแกร่ง อยู่ดูแลด่านชายแดนก็ดีแล้วเหตุใดต้องให้เขาเข้ามาในวังหลวงด้วย”ริมฝีปากน่าจูบช่างเจรจาอ่อนหวานเสแสร้งแกล้งพูดอี้ซาฮ่องเต้เชยคางมนขึ้นสบตาหวานฉ่ำ กดริมฝีปากที่ปากอวบอิ่มหวานฉ่ำ“เจ้าช่างห่วงใยบ้านเมืองยิ่งนัก แต่เจ้ารู้ไหมเจ้าคือสิ่งสำคัญของข้า ข้าตั้งใจปลอดกุ้ยเหรินกุ้ยเฟยและสนมนางในทั้งหมดเสียเพื่อเจ้า …เป็นหนึ่งอย่างแท้จริง”สายตาเจ้าเล่ห์หลบตาคม โอบแขนรอบลำคอ ซุกหน้าเหมือนเด็กๆ“ฝ่าบาทเมตตา เปาหลิวเพียงนี้ เกรงว่าคืนนี้คงต้องค้างที่ตำหนักชิงหนิงกงเสียแล้ว”อี้ซายิ้มกระชับอ้อมแขนไว้แน่น เปาหลิวแอบหวั่นในใจว่าหากอี้ซาฮ่องเต้ค้างที่นี่และยามจื่อที่นัดแนะไว้กับหงเหวินเล่า“เกรงว่าคงต้องเป็นคืนพรุ่งนี้ ข้ามีฎีกามากมายที่จะอ่าน พรุ่งนี้มีประชุมเหล่าขุนนางและคืนนี้จะต้องหารือเรื่องการแต่งตั้งแม่ทัพคนใหม่ประจำด่านชายแดนแทนแม่ทัพฟง”เปาหลิวขยับตัวขึ้นคร่อมร่างหนาไว้ดึงมืออี้ซาให้จับที่เอวบาง มืออุ่นลูบไล้ขึ้นที่แผ่นหลังเปลือยเปล่า เ

"ฟงหงเหวินเก่งกล้าเกรียงไกรครั้งนี้ท่านแม่ทัพว่าน ถวายฎีกาขอกลับมาอยู่วังหลวงด้วยกรำศึกมานับไม่ถั่ว อีกทั้งวัยร่วงโรยจึงควรได้รับการปูนบำเหน็จกลับมาอยู่กับครอบครัว ฟงหงเหวินโดดเด่นภักดีให้ทำหน้าที่แม่ทัพต่อจากนี้"ฟงหงเหวินก้าวออกมาประสานมือตรงหน้า"น้อมบัญชาฝ่าบาท"ขันทีชรากงกงส่งม้วนกระดาษคำสั่งให้ วันนี้อี้ซาไม่ออกว่าราชการในท้องพระโรงประชุมเหล่าขุนนางในยามบ่ายเช่นทุกครั้ง"ฝ่าบาทวันนี้รอรับสนมคนใหม่ที่ตำหนัก… เร้นรัก ท่านแม่ทัพหากต้องการการป้ายหยกประจำตำแหน่งที่ฝ่าบาทจะมอบให้กับมือด้วยองค์ต้องไปรอ…ฝ่าบาทที่นั่นจนกว่ายามสายจึงจะออกมา ตอนนี่ฝ่าบาทไม่พบผู้ใดท่านควรจะรับป้ายหยกประจำตำแหน่งเสียก่อนจึงค่อยออกเดินทางยังด่านชายแดน"ฟงหงเหวินลอบถอนหายใจก่อนจะประสานมือ เรื่องบ้านเมืองก็สำคัญแต่ที่สำคัญไม่แพ้กันคือเรื่องบนแท่นนอนของฝ่าบาท ป่านฉะนี้ยังไม่มีสนมนางในคนไหนได้รับตำแหน่งฮองเฮาและตั้งครรภ์ด้วยฝ่าบาทไม่ทรงโปรดปรานใครเป็นพิเศษ เหล่าขุนนางจึงส่งบุตรีเข้ามาถวายตัวรายวันเพื่อลองหว่านแหจับปลาเผื่อจับพลัดจับผลูฝ่าบาทแต่งตั้งเป็นฮองเฮา"ขอบคุณกงกงข้าน้อยจะไปที่นั่นยามสายของวันพรุ่งนี้รอฝ่า

"พี่ฟง"เปาหลิวพึมพำเบาๆ ในลำคอ"อีกหนึ่งชั่วยามจะเดินทางใช่ไหม"อี้ซาเหลือบตามอง ฟงหงเหวินที่เหลือบแลไปยังใบหน้างดงามของเปาหลิว"ป้ายหยกนี่ข้าให้ฮองเฮาเป็นคนมอบให้ท่านแม่ทัพ ดังคำสัญญาว่าจะ ดูแลทัพหลวงและด่านชายแดนเป็นอย่างดี พร้อมกันนั้นให้จงยึดมั่นว่ายังคงภักดีต่อฮ่องเต้…ฮองเฮาและราชสำนัก"อี้ซาตั้งใจใช้คำพูดเพื่อการันตี ว่าฟงหงเหวินจะต้องภักดีตลอดไปและให้สำนึกอยู่เสมอว่าเสียนเปาหลิวคือฮองเฮาของเขาอี้ซาส่งป้ายหยกให้กับเปาหลิว ที่ค่อยๆหย่อนมันลงบนฝ่ามือของหงเหวินรอยยิ้มเปรอะเปื้อนใบหน้า ก้มลงกระซิบเบาๆ ได้ยินเพียงสองคน"ข้ารอท่าน"ฟงหงเหวินตัวชาหน้าแดงความรู้สึกมากมายปะปน"เจ้า อวยพรให้ท่านแม่ทัพว่าอย่างไรฮองเฮาของข้า"อี้ซาเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"เปาหลิวขอให้ท่านแม่ทัพเดินทางปลอดภัย"อี้ซากำมือบางไว้"ได้ยินไหม แม่ทัพฟง ขอให้เดินทางปลอดภัยทำหน้าที่อย่างขันแข็งเพื่อแคว้นฉิน”ฟงหงเหวินประสานมือ“น้อมบัญชาฝ่าบาท”“แล้วไม่น้อมบัญชาข้าบ้างหรือไร หรือว่ายังไม่ยอมรับว่าข้าคือฮองเฮา”เปาหลิวหยอดเพราะเข้าใจดีว่าใบหน้าเขินอายแดงจนถึงใบหูของฟงหงเหวินบ่งบอกว่าเขารู้สึกเช่นไรเมื่อเปาหลิวพ