All Chapters of คมดอกท้อ: Chapter 31 - Chapter 40

หงเหวินยังไม่ทันจะพ้นจากตำหนักเร้นรักชิงหนิงกง องครักษ์นับสิบกับทวนในมือที่กางกั้นรอบกายไม่ให้ขยับไปไหนได้“ท่านหัวหน้าองครักษ์ท่านถูกจับกุมตัวแล้ว ฮองเฮากล่าวโทษว่าท่านหัวหน้าองครักษ์ขโขยของสำคัญของพระนาง ท่านจงตามเราไปที่คุกหลวงรอการไต่สวน”หงเหวินยิ้มหยันให้กับตัวเอง เมื่อครู่ยังสุขสมบนร่างเปลือยเปล่าของนางมาบัดนี้กลับกลายเป็น หัวขโมยเสียแล้ว“เชิญท่านหัวหน้าองครักษ์ ฮองเฮาบอกกับพวกเราว่าขอเวลาค้นหาของที่หายไปจนพบ บางทีท่านอาจไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้รอวันปล่อยตัวแต่หากฮองเฮาหาของชิ้นนั้นไม่เจอท่านจะต้องรอให้ฝ่าบาทไต่สวนอีกที”องครักษ์ประสานมือด้วยความนอบน้อม ในวังหลวงไม่มีจีรังมีขึ้นมีลงองครักษ์ผู้นี้เข้าใจสัจธรรมข้อนี้ดียิ่งนักเช้าสดใส เปาหลิวยังนอนเปลือยกายบนแท่นนอนด้วยความเมื่อยล้า แผนการที่วางไว้ตั้งแต่เมื่อคืนสำเร็จลุล่วงไปแล้ว หงเหวินไม่มีทางหนีไปไหนได้ วันนี้แค่รอว่าจะต้องเสแสร้งให้ดีเพื่ออี้ซาจะได้คล้อยตามอี้ซาฮ่องเต้สาวเท้ายังตำหนักเร้นรักชิงหนิงกง“ฮองเฮา”ตรงเข้ายังแท่นนอนที่เปาหลิวนอนเปลือยเปล่าในผ้าห่ม“ฝ่าบาท”เปิดผ้าห่มออก เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าขาวสล้างอี้ซากลืนน้ำ

ร่างอ้อนแอ้นในอาภรณ์ปกปิดมิดชิดไม่เหมือนที่นางเคยสวมใส่ตลอดขวบปีที่ผ่านมา ทำเอาอี้ซาเบิกตากว้างด้วยท่าทีอ่อนหวานกับสีอาภรณ์สีชมพูรับกับผิวขาวเนียน อีกทั้งกลิ่นหายยังหอมยั่วยวนจนอี้ซาเผลอกลืนน้ำลาย หงเหวินยืนอยู่ด้านหลังระวังระไวเมื่อฮ่องเต้มา ต้องคอยมาดูแลในฐานะหัวหน้าองครักษ์เหลือบแลไปยังร่างอ้อนแอ้นรู้สึกเสียวแปลบที่ท้องน้อยเมื่อคิดถึงร่างเปลือยที่เขาเคยกกกอด“ฮองเฮาของข้าวันนี้ เหตุใดถึงได้สวมใส่อาภรณ์ปกปิดมิดชิด งดงามยิ่งนัก”อี้ซาอดจะอมยิ้มไม่ได้แบบนี้เสียอีกที่อี้ซาชื่นชมอย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องระวังว่าเหล่าองครักษ์หรือแม้แต่ขันทีจะชำเลืองมองเนื้อหนันที่โผล่พ้นอาภรณ์ยั่วยวนออกมา“เปาหลิว แค่ยอมสวมใส่อาภรณ์ตามที่เคยสวมเมื่อก่อนหน้านั้น…ก่อนที่จะเขาวัง”อี้ซาดึงมือเปาหลิวมานั่งข้างๆ หงเหวินเหลือบตามอง มือของอี้ซาที่กำมือบางไว้ไม่ห่างอย่างทะนุถนอมรู้สึกหัวใจกับเต้นแรงด้วยความรู้สึกบางอย่าง“ฝ่าบาทจะค้างที่นี่ไหมเพคะ”เปาหลิวยิ้มอ่อนหวาน น้ำเสียงออดอ้อน“วันนี้ ข้าไม่มีฎีกาต้องอ่าน ตั้งใจ…อยู่กับเจ้าทั้งคืน”หงเหวินก้มหน้ามองพื้น เปาหลิวยกมือขึ้นลูบที่คางบุ๋มของอี้ซาอย่างยั่วยวน อี้ซาย

“คุณหนูเหว่ย ฮองเฮาทรงเอ็นดูคุณหนูไม่น้อย งานในตำหนักชิงหนิงกงไม่ได้ให้รับผิดชอบแต่อย่างใด ทั้งหมดท่านทำหน้าที่เพียงคอยเป็นเพื่อนคุยยามเหงา และร่วมเสวยยามเย็นก็พอ”นางกำนัลข้างกายเปาหลิวเอ่ยปากบอกเล่าหน้าที่ที่นางกำนัลคนใหม่ที่ซีหยินต้องรับผิดชอบซึ่งพิเศษกว่าคนอื่นคือไม่ต้องลำบากตรากตรำไต่เต้าเหมือนคนอื่นหากแต่ต้องทำราวกับเป็นองค์หญิงองค์หนึ่งก็ไม่ปาน“ขอบคุณกูกู๋ ซีหยินจะจำไว้สำนึกในพระเมตตาของฮองเฮาให้มาก”นางกำนัลวัยกลางคนยิ้ม“ฮองเฮาปกติไม่เคยใจดีกับใคร พอเห็นเจ้าก็รับมาในวังหลวงเจ้าช่างโชคดีเกินหญิงใด”ซีหยินลุ่มหลงคำเยินยอ ลืมสิ้นความคิดแน่วแน่ในครั้งแรก บัดนี้กลับมีเป้าหมายใหม่ใบหน้าหล่อเหลาของอี้ซา กลับท่าทีเอาอกเอาใจของเปาหลิวที่ทำให้ซีหยินรู้สึกว่าหากเป็นซีหยิน อี้ซาจะรักใคร่เอาใจเช่นนั้นหรือมากกว่านั้นกันแน่ แววตาเฉยชาช่างท้าทายยิ่งนัก ถอนหายใจเมื่อคิดถึง แววตาห่วงใยของหงเหวิน บิดามักจะพูดเสมอว่าหงเหวินซื่อสัตย์ภักดี คนเช่นนี้เหมาะจะเป็นคู่ครองแต่ซีหยินกลับรู้สึกว่าหงเหวินเปรียบเหมือนน้ำแกงที่ไว้ดื่มยามหิวโซก็เท่านั้นทว่าอี้ซาดังขนมหวานที่ยั่วยวนใจแค่เพียงได้เห็นวางในจาน“ข

“ท่านหัวหน้าองครักษ์ยามอู่วันนี้ ฝ่าบาทให้ท่านเฝ้าที่หน้าทางเข้าน้ำพุร้อนด้วย ฮองเฮาจะทรงแช่นน้ำอุ่น ห้ามให้ใครเข้าไปรบกวนการพักผ่อนของฮองเฮา”เหว่ยซีหยินในอาภรณ์ของนางกำนัลชัดเจน เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยส่งต่อคำบัญชาของเปาหลิวที่บัญชามาอีกทอด“เข้าใจแล้ว”ซีหยินหันหลังก้าวเดินจากมา หงเหวินคว้าข้อมือบางไว้แน่น“เจ้าคุยกับข้าสักครู่ได้ไหม”ซีหยินถอนหายใจ“ฮองเฮาให้ข้ากลับไปจัดแจงอาภรณ์สำหรับไว้สวมยามที่ขึ้นจากการแช่น้ำอุ่นขืนช้ากว่านี้เกรงว่าฮองเฮา จะทรงกริ้ว”เอาเปาหลิวมาอ้างความจริงไม่อยากจะอยู่ที่นั่นมองดูสายตาเศร้าสร้อยของหงเหวินเสียมากกว่าหงเหวินปล่อยมือออกช้าๆ ไม่ได้เหนี่ยวรั้งอะไรเพราะในใจรู้ดีว่าซีหยินหากไม่แล้วก็คือไม่ คราวนี้กลายเป็นซีหยินที่รู้สึกว่าทำไมไม่รั้งนางไว้ทำไมไม่แสดงท่าทีว่าอยากให้อยู่ก่อน“ท่านไปก่อนจะถึงยามอู่ไปตรวจตราความปลอดภัยที่นั่นก่อน ที่ฮองเฮาจะไปถึง” หงเหวิน ไม่เอ่ยคำใดออกมาอีกซีหยินเดินกลับเข้าไปในห้องบรรทมของเปาหลิวตามเดิม หงเหวินแค่เพียงถอนหายใจยาวก้าวเดินตรงไปยังด้านหลังของตำหนักที่มีทางเดินทอดยาวโรยด้วยหินก้อนสีขาวสะอาดตาสองข้างทางร่มรื่นไปด้วย

อ้อมแขนแข็งแรงของอี้ซาลูบไล้ร่างเปลือยก่อนรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขน“ปะปปล่อยเพคะ”“ข้ากำลังจะทำโทษเจ้าที่บังอาจมาแช่น้ำอุ่นของข้ากับฮองเฮา กดจมูกโด่งลงบนแก้มใส เลื่อนริมฝีปากมาที่ปากบางบดเบียดทั้งๆที่ซีหยินตัวแข็งทื่อ มืออุ่นลื่นลงไปที่เอวบางลูบไล้เอวคอด ต่ำลงไปที่กลีบบุปผานุ่มมือ วนนิ้วมือไปมาไม่กล้าสอดล้วงเข้าไปเห็นได้ชัดว่าอีกคนตื่นกลัวเพียงใด“อ่าาา เจ้ายังไม่ต้องมือชาย ข้าต้องการเจ้า”กดเอวหนาถูไถเพิ่มความกระสัน“ฝ่าบาทอย่าเพคะเดี๋ยวฮองเฮาก็คงเข้ามา”หน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นางบอกเจ้าอย่างนั้นหรือ”จมูกโด่งเลาะเล็มที่หลังใบหู ลมหายใจร้อนผ่าว“พะพะเพคะ ฝ่าบาทได้โปรดปล่อยซีหยินก่อน”แม้จะปฏิเสธแต่ใจกับรู้สึกว่าอยากให้อี้ซาทำมากกว่านั้น“ยะยะอย่าเพคะ”ส่งเสียงกระเส่า“หืมม กล้าห้ามข้าหรือ” พลิกร่างบางมาประชิดตัว ร่างเปลือยแนบชิดในน้ำอุ่น อี้ซาประกบริมฝีปากเข้ากับปากบางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คิดถึงบทรักเร่าร้อนหอมหวานอาจจะยากไปหน่อยแต่ก็ทำให้คิดถึงครั้งแรกกับเปาหลิว ทำให้เขาคิดถึงเปาหลิวขึ้นมาในทันที ป่านนี้นางคงไปเปลือยกายรอเขาที่ห้องบรรทมของนาง รอเขาเสพสมกับซีหยินแล้วเขาก็คงจะต้อ