LOGINShare
หึง
Last Updated:
2025-03-26 08:27:17
Related chapters
คมดอกท้อ หึง2
ร่างอ้อนแอ้นในอาภรณ์ปกปิดมิดชิดไม่เหมือนที่นางเคยสวมใส่ตลอดขวบปีที่ผ่านมา ทำเอาอี้ซาเบิกตากว้างด้วยท่าทีอ่อนหวานกับสีอาภรณ์สีชมพูรับกับผิวขาวเนียน อีกทั้งกลิ่นหายยังหอมยั่วยวนจนอี้ซาเผลอกลืนน้ำลาย หงเหวินยืนอยู่ด้านหลังระวังระไวเมื่อฮ่องเต้มา ต้องคอยมาดูแลในฐานะหัวหน้าองครักษ์เหลือบแลไปยังร่างอ้อนแอ้นรู้สึกเสียวแปลบที่ท้องน้อยเมื่อคิดถึงร่างเปลือยที่เขาเคยกกกอด“ฮองเฮาของข้าวันนี้ เหตุใดถึงได้สวมใส่อาภรณ์ปกปิดมิดชิด งดงามยิ่งนัก”อี้ซาอดจะอมยิ้มไม่ได้แบบนี้เสียอีกที่อี้ซาชื่นชมอย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องระวังว่าเหล่าองครักษ์หรือแม้แต่ขันทีจะชำเลืองมองเนื้อหนันที่โผล่พ้นอาภรณ์ยั่วยวนออกมา“เปาหลิว แค่ยอมสวมใส่อาภรณ์ตามที่เคยสวมเมื่อก่อนหน้านั้น…ก่อนที่จะเขาวัง”อี้ซาดึงมือเปาหลิวมานั่งข้างๆ หงเหวินเหลือบตามอง มือของอี้ซาที่กำมือบางไว้ไม่ห่างอย่างทะนุถนอมรู้สึกหัวใจกับเต้นแรงด้วยความรู้สึกบางอย่าง“ฝ่าบาทจะค้างที่นี่ไหมเพคะ”เปาหลิวยิ้มอ่อนหวาน น้ำเสียงออดอ้อน“วันนี้ ข้าไม่มีฎีกาต้องอ่าน ตั้งใจ…อยู่กับเจ้าทั้งคืน”หงเหวินก้มหน้ามองพื้น เปาหลิวยกมือขึ้นลูบที่คางบุ๋มของอี้ซาอย่างยั่วยวน อี้ซาย
Last Updated : 2025-03-26คมดอกท้อ แค้น
“ซีหยินข้าผิดหวังในตัวเจ้าไม่น้อยไม่คิดว่าเจ้าจะกล้าพูดคำนี้”“ท่านพี่ฟง ท่านรังเกียจข้าหรือไร ท่านไม่รักข้าหรือ ท่านไม่ต้องการข้าหรือไร ข้าจะดีหรือไม่จะถูกหรือผิดก็เพื่อท่าน”กอดรวบร่างหนาไว้แน่น หงเหวินถอนหายใจยาว“ข้าเข้าใจแล้ว เข้าใจเจ้าดี ซีหยินต่อไปสิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำคือระวังตัวให้มาก ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา”ซีหยินยิ้มกว้างสดใส หงเหวินก้าวเดินจากไป“ ฝะฝ่าบาท ด้านนอกนั่น นางกำนัลไปช่วยเปาหลิวดูทีว่านางเหมาะที่จะให้รับหน้าที่อะไร”แกะไม้แกะมือซุกซนของอี้ซาออก อี้ซาถอนหายใจ“เจ้า ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน”เปาหลิวยิ้มหวานหยด“ฝ่าบาทคืนนี้เปาหลิวชดเชยให้ฝ่าบาท แต่ตอนนี้เปาหลิวพาฝ่าบาทพบกับน้องสาวเปาหลิวตั้งใจให้นางเข้ามาอยู่ในฐานะน้องสาว” ยิ้มแจ่มใส อี้ซาถอนหายใจยาวยอมตามใจโดยดี”แค่เพียงพบนางใช่ไหมแล้วเราสองคนจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเพียงลำพังเหมือนทุกวันใช่ไหมหากมันจะทำให้เจ้าพอใจ” เปาหลิวดึงมืออี้ซาให้ลุกขึ้น เกาะที่แขนพาเดินออกจากห้องไปซีหยินกลับมายืนก้มหน้าที่เดิม“ฮ่องเต้ฮองเฮาเสด็จจจจจ”เสียงขานมาแต่ไกล หงเหวินรีบ สาวเท้ามารอรับอีกอย่างอยากจะเห็นว่าเปาหลิวจะมีท่าทีแบ
Last Updated : 2025-03-26คมดอกท้อ ข้าไม่มีทางอภัยให้ท่านแน่ฟงหงเหวิน
“คุณหนูเหว่ย ฮองเฮาทรงเอ็นดูคุณหนูไม่น้อย งานในตำหนักชิงหนิงกงไม่ได้ให้รับผิดชอบแต่อย่างใด ทั้งหมดท่านทำหน้าที่เพียงคอยเป็นเพื่อนคุยยามเหงา และร่วมเสวยยามเย็นก็พอ”นางกำนัลข้างกายเปาหลิวเอ่ยปากบอกเล่าหน้าที่ที่นางกำนัลคนใหม่ที่ซีหยินต้องรับผิดชอบซึ่งพิเศษกว่าคนอื่นคือไม่ต้องลำบากตรากตรำไต่เต้าเหมือนคนอื่นหากแต่ต้องทำราวกับเป็นองค์หญิงองค์หนึ่งก็ไม่ปาน“ขอบคุณกูกู๋ ซีหยินจะจำไว้สำนึกในพระเมตตาของฮองเฮาให้มาก”นางกำนัลวัยกลางคนยิ้ม“ฮองเฮาปกติไม่เคยใจดีกับใคร พอเห็นเจ้าก็รับมาในวังหลวงเจ้าช่างโชคดีเกินหญิงใด”ซีหยินลุ่มหลงคำเยินยอ ลืมสิ้นความคิดแน่วแน่ในครั้งแรก บัดนี้กลับมีเป้าหมายใหม่ใบหน้าหล่อเหลาของอี้ซา กลับท่าทีเอาอกเอาใจของเปาหลิวที่ทำให้ซีหยินรู้สึกว่าหากเป็นซีหยิน อี้ซาจะรักใคร่เอาใจเช่นนั้นหรือมากกว่านั้นกันแน่ แววตาเฉยชาช่างท้าทายยิ่งนัก ถอนหายใจเมื่อคิดถึง แววตาห่วงใยของหงเหวิน บิดามักจะพูดเสมอว่าหงเหวินซื่อสัตย์ภักดี คนเช่นนี้เหมาะจะเป็นคู่ครองแต่ซีหยินกลับรู้สึกว่าหงเหวินเปรียบเหมือนน้ำแกงที่ไว้ดื่มยามหิวโซก็เท่านั้นทว่าอี้ซาดังขนมหวานที่ยั่วยวนใจแค่เพียงได้เห็นวางในจาน“ข
Last Updated : 2025-03-26คมดอกท้อ ตอนพิเศษ
“หลิวหลิว ห้ามตามข้ามา”ร่างเล็ก ที่ กำลังแตกเนื้อสาววิ่งตาม ฟงหงเหวินที่กำกระบี่ในมือแน่น“พี่ฟงท่านจะไปไหน ข้าไม่กวนท่านแค่เพียงตามดูห่างๆ”“เจ้าก็รู้บิดาข้าไม่ชอบเจ้า เราสองบ้านไม่ควรข้องแวะกันอีก” เปาหลิวในวัยแตกเนื้อสาวสะอื้นเบาๆ“ข้าทำอะไรผิด เรื่องของ ท่านพ่อของท่านกับท่านแม่ข้า ไมเกี่ยวกันกับเราเสียหน่อย”“มารดาเจ้ายั่วยวนบิดาข้าจนลุ่มหลงจนไม่อาจตัดใจเจ้าคิดว่าข้ายังจะยอม ผูกมิตรกับเจ้าอีกหรือ” เปาหลิววิ่งเข้ากอดรอบเอวอุ่นของฟงหงเหวิน“ข้า ข้า อยากเป็นฮูหยินของท่านข้าอยากเป็นคนที่ท่านมีใจ พี่ฟง ท่านพ่อบอกกับข้าว่า อีกไม่กี่ปีข้าจะต้องถวายตัว พื่อส่งเสริมบ้านเสียนข้าไม่ได้ขัดขืนหรือต่อต้านแต่อยากจะใช้ช่วงเวลานี้กับท่าน คนที่ข้ามีใจ”“หลิวหลิว เจ้าเพิ่งสิบห้า มีใจแล้วเช่นไร เข้าเองกำลังจะเข้าวังหลวงเช่นกันเรื่องรักใคร่หาใช่ การเล่นสนุกวันนี้เจ้าพูดแบบนี้วันหน้าเจ้าอาจพบคนที่เจ้า รักจริงๆมิใช่ แค่เพียงเรื่องเพ้อพกของเด็กหญิง”เปาหลิวหน้าเง้าปาดน้ำตาปรอยๆฟงหลงเหวินหันหลังก้าวเดินจากไป“ ข้ามิใช่เด็กน้อย พี่ฟงท่านหันกลับมาสิ พี่ฟง”หงเวินหันกลับมา ต้องเบิกตากว้างเปาหลิวปลดอาภรณ์ออกจน
Last Updated : 2025-03-28คมดอกท้อ ข้าต้องการท่านพี่ฟง
“ท่านหัวหน้าองครักษ์ยามอู่วันนี้ ฝ่าบาทให้ท่านเฝ้าที่หน้าทางเข้าน้ำพุร้อนด้วย ฮองเฮาจะทรงแช่นน้ำอุ่น ห้ามให้ใครเข้าไปรบกวนการพักผ่อนของฮองเฮา”เหว่ยซีหยินในอาภรณ์ของนางกำนัลชัดเจน เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยส่งต่อคำบัญชาของเปาหลิวที่บัญชามาอีกทอด“เข้าใจแล้ว”ซีหยินหันหลังก้าวเดินจากมา หงเหวินคว้าข้อมือบางไว้แน่น“เจ้าคุยกับข้าสักครู่ได้ไหม”ซีหยินถอนหายใจ“ฮองเฮาให้ข้ากลับไปจัดแจงอาภรณ์สำหรับไว้สวมยามที่ขึ้นจากการแช่น้ำอุ่นขืนช้ากว่านี้เกรงว่าฮองเฮา จะทรงกริ้ว”เอาเปาหลิวมาอ้างความจริงไม่อยากจะอยู่ที่นั่นมองดูสายตาเศร้าสร้อยของหงเหวินเสียมากกว่าหงเหวินปล่อยมือออกช้าๆ ไม่ได้เหนี่ยวรั้งอะไรเพราะในใจรู้ดีว่าซีหยินหากไม่แล้วก็คือไม่ คราวนี้กลายเป็นซีหยินที่รู้สึกว่าทำไมไม่รั้งนางไว้ทำไมไม่แสดงท่าทีว่าอยากให้อยู่ก่อน“ท่านไปก่อนจะถึงยามอู่ไปตรวจตราความปลอดภัยที่นั่นก่อน ที่ฮองเฮาจะไปถึง” หงเหวิน ไม่เอ่ยคำใดออกมาอีกซีหยินเดินกลับเข้าไปในห้องบรรทมของเปาหลิวตามเดิม หงเหวินแค่เพียงถอนหายใจยาวก้าวเดินตรงไปยังด้านหลังของตำหนักที่มีทางเดินทอดยาวโรยด้วยหินก้อนสีขาวสะอาดตาสองข้างทางร่มรื่นไปด้วย
Last Updated : 2025-03-28คมดอกท้อ ข้าต้องการท่านพี่ฟง2
ซีหยินเม้มริมฝีปาก เปาหลิวดึงมือซีหยิน“ปลดอาภรณ์เจ้าออกเสียไม่ต้องอาย ข้างนอกนั่นท่านหัวหน้าองครักษ์อารักขาอยู่อีกอย่างหากฝ่าบาทมาขันทีมักจะขานบอกข้าก่อนทุกครั้ง เจ้าไม่ต้องกลัว”“แต่ซีหยินอาย”“คิกๆๆ จะอายทำไมข้าเป็นหญิงเจ้าก็เป็นหญิง อวดโฉมแข่งกันดูรึของใครงดงามกว่ากัน แล้วข้ามีเคล็ดลับบางอย่างจะบอกเจ้าด้วย”“แต่ แต่”ซีหยินยังกล้าๆ กลัวๆ“นี่ข้ารำคาญเจ้าแล้ว ถือว่าข้าบัญชารีบปลดอาภรณ์แล้วลงมาแช่น้ำเสีย”ซีหยินปลดอาภรณ์ออกช้าๆ เปาหลิวปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำ ช่วยซีหยินปลดอาภรณ์ออกง่ายดาย“เห็นไหมหญิงงามเช่นเรา มีร่างกายงดงามเป็นดังอาวุธ” อกอูมสีเข้มกว่าอกอวบของเปาหลิว ชูชันไม่แพ้กันแต่ทว่าไม่ได้อวบอิ่มเช่นเดียวกับของเปาหลิวที่เต็มไม้เต็มมือ เปาหลิวดึงมือซีหยินให้ลงไปในน้ำซีหยินก้มหน้าเขินอายเปาหลิวลากมือไปรอบเอวบางดึงขึ้นมาขย้ำที่อกอูมของซีหยินนางกลับเลื่อนมือขึ้นมากำอกอีกข้างไว้ด้วยความเขินอาย“เจ้ายังไม่เคยต้องมือชาย อือออวบอิ่มไม่น้อย เจ้าจะต้องร้องครางยามที่โดนสำผัส ร้องส่งเสียงให้ข้าได้ยินดีไหม”เอ่ยปากยิ้มๆทีเล่นทีจริง“มะมะไม่เพคะซีหยินไม่กล้า” เปาหลิวยิ้ม"เจ้าแค่ยอมคล้อยตามและป
Last Updated : 2025-03-28คมดอกท้อ หลอก
อ้อมแขนแข็งแรงของอี้ซาลูบไล้ร่างเปลือยก่อนรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขน“ปะปปล่อยเพคะ”“ข้ากำลังจะทำโทษเจ้าที่บังอาจมาแช่น้ำอุ่นของข้ากับฮองเฮา กดจมูกโด่งลงบนแก้มใส เลื่อนริมฝีปากมาที่ปากบางบดเบียดทั้งๆที่ซีหยินตัวแข็งทื่อ มืออุ่นลื่นลงไปที่เอวบางลูบไล้เอวคอด ต่ำลงไปที่กลีบบุปผานุ่มมือ วนนิ้วมือไปมาไม่กล้าสอดล้วงเข้าไปเห็นได้ชัดว่าอีกคนตื่นกลัวเพียงใด“อ่าาา เจ้ายังไม่ต้องมือชาย ข้าต้องการเจ้า”กดเอวหนาถูไถเพิ่มความกระสัน“ฝ่าบาทอย่าเพคะเดี๋ยวฮองเฮาก็คงเข้ามา”หน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นางบอกเจ้าอย่างนั้นหรือ”จมูกโด่งเลาะเล็มที่หลังใบหู ลมหายใจร้อนผ่าว“พะพะเพคะ ฝ่าบาทได้โปรดปล่อยซีหยินก่อน”แม้จะปฏิเสธแต่ใจกับรู้สึกว่าอยากให้อี้ซาทำมากกว่านั้น“ยะยะอย่าเพคะ”ส่งเสียงกระเส่า“หืมม กล้าห้ามข้าหรือ” พลิกร่างบางมาประชิดตัว ร่างเปลือยแนบชิดในน้ำอุ่น อี้ซาประกบริมฝีปากเข้ากับปากบางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คิดถึงบทรักเร่าร้อนหอมหวานอาจจะยากไปหน่อยแต่ก็ทำให้คิดถึงครั้งแรกกับเปาหลิว ทำให้เขาคิดถึงเปาหลิวขึ้นมาในทันที ป่านนี้นางคงไปเปลือยกายรอเขาที่ห้องบรรทมของนาง รอเขาเสพสมกับซีหยินแล้วเขาก็คงจะต้อ
Last Updated : 2025-03-30คมดอกท้อ กลับ(บทรักบทสุดท้าย)
"พี่ฟงท่าน ช่วยข้าแก้แค้นนาง ช่วยข้า ข้าเกลียดนาง"สะอื้นกับอกกว้างราวว่าน้ำตาที่หลั่งรินนั้นยิ่งมากเท่าไหร่ฟงเหวินยิ่งต้องรับผิดชอบในความแค้นของซีหยิน"ให้ข้าทำอย่างไร"ซีหยินปาดน้ำตา"ท่าน ช่วยให้ฝ่าบาทโปรดปรานข้าแล้วลืมเลือนนางไปเสีย"หงเหวินนิ่งงันคลายอ้อมกอดออกช้าๆเหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าซีหยินคือคนของอี้ซาไปแล้ว"พี่ฟงได้โปรด"เขย่งเท้าขึ้นจุมพิตที่ปากอุ่นแต่หงเหวินกลับเบี่ยงตัวหลบเสีย"เจ้าเป็นคนของฝ่าบาทแล้ว โปรดปรานหรือไม่ข้าไม่อาจช่วยได้ อย่าทำแบบนี้อีกส่วนเรื่องของเจ้าข้าสัญญาจะพูดกับฮองเฮาทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ. .ยอม..เป็นคนของฝ่าบาท เจ้าไม่ได้ต้องการจะแก้แค้นนางแต่เจ้าต้องการที่จะเป็นที่โปรดปรานซีหยินบอกข้ามาตามตรงเจ้า ยินดีที่เป็นคนของฝ่าบาทใช่หรือไม่” ซีหยินก้มหน้า“พี่ฟง ข้า ข้าข้าไม่อาจปฏิเสธว่าข้า แอบชื่นชมฝ่าบาทเมื่อครั้งที่เข้ามาที่นี่แต่ พี่ฟงนาง ทำให้ข้าต้องเป็นของฝ่าบาทง่ายดาย แล้วๆๆๆ ฝ่าบาทก็ยัง มีนางในใจไม่เหลียวแลข้าทั้งๆ ที่เพิ่งจะพรากพรหมจรรย์ของข้าไป”“เจ้าแค้นเคืองฝ่าบาทริษยานาง ซีหยิน เดิมเจ้าไม่ใช่คนแบบนี้ ซีหยินเจ้าลองตรองดูว่าเจ้าต้องการอะไรกันแน่”"
Last Updated : 2025-03-30
Latest chapter
คมดอกท้อ จบบริบูรณ์
ด่านชายแดนร่างสูงของ ตู้อี้ซาก้าวขายาวๆ ยังค่าย ผู้ใช้แรงงานด่านชายแดน“ฟ่านหงเหวิน”ร่างผอมบางนอน อยู่แคร่ไม้ไผ่ ซูบผอมจนอี้ซาจำแทบไม่ได้เนื้อตัวมีแต่รอยแผลผุพองและรอยเลือดแห้งเกราะกรัง“อะอะอะ อี้ซา”“ข้า นำเงินมาไถ่ตัวท่าน อีกอย่างตอนนี้คือช่วงเปลี่ยนผ่านไม่มีฮ่องเต้ไม่มีไท่จือทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันแล้ว ต่างชาติเข้ามาปกครองต้าชิงของเราจนสิ้น ฟ่านหงเหวินยิ้มเศร้าๆ“คงไม่ทันแล้วข้า คงไม่อาจกลับไปที่นั่น มิใช่แค่ไม่กล้าสู้หน้าเปาหลิวหากแต่แม้แต่ขยับกายข้ายังไม่อาจกระทำ ข้าทรมานเหลือเกินอี้ซาพูดกับนางแทนข้า บอกนางว่าข้าขอโทษ แค่กกก”เสียงหายใจหอบเหนื่อยอี้ซาลุกขึ้นมาชะโงกด้านหน้า“ใครก็ได้ตามท่านหมอข้ามีเงินทองมากมายตามท่านหมอมาตรวจดูอาการเขาที”คนติดตามมาประสานมือ“ท่านตู้ที่นี่ไร้หมอ อีกอย่าง”กระซิบข้างหูตู้อี้ซาเบาๆตู้อี้ซาหลับตาลงช้าๆ“มีเวลาอีกนานแค่ไหน”“อีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามขอรับ ตอนนี้คุณชายฟ่านกระอักเลือดสดๆ ออกมาตั้งแต่เมื่อวาน นี่ก็ถือว่ามีความอดทนที่สุดแล้ว คงเพื่อรอพบท่านตู้คุณชายฟ่านจึงยังอยู่ถึงตอนนี้”“แค่กๆๆๆ ”ข้าจะพาเขากลับต้าชิงพวกเจ้าหาเกี้ยวและคนเพื่อพาคุณชา
คมดอกท้อ ลาก่อน
ดวงตาเบิกโพลง พ่นเลือดสดๆ ออกมาก่อนที่วิญญาณจะหลุดออกจากร่าง“ถอยไปถอยไป”ผู้คุมใช้ทวนในมือกันให้หงเหวินถอยห่างออกไป“ตายเสียแล้ว ขอรับนายท่าน”“เอาไปเผา ตอนนี้กำลังเกิดโรคระบาด เผาให้สิ้นซาก”หงเหวินทอดถอนใจเขตวังหลวงต้าชิง“นายหญิงเจ้าขา คุณชายน้อย กับท่านตู้กลับมาจากบ้านตู้แล้วเจ้าค่ะ”ป้าเหยาเอ่ยปากเบาๆ เมื่อเห็นว่าเปาหลิวนั่งเหม่อมองไปไกล“ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับคุณชายด้วย อากาศข้างนอกหนาวเหน็บ ท่านตู้ตามใจคุณชายให้ออกไปตกปลาประจำ”“ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีน่าชื่นใจยิ่งนัก”“ป้าเหยา ข้าได้ยินว่าเกิดโรคระบาดด่านชายแดน”ป้าเหยายิ้มบางๆ“นายหญิงเจ้าขา อย่าห่วงเลยเจ้าค่ะโรคระบาดไม่มาถึงนี่”เปาหลิวยิ้มเศร้าๆก่อนหน้านั้น“ เจ้าควรอภัยให้ฟ่านหงเหวินได้แล้ว เขารับกรรมที่ก่อไปแล้ว ต่อไปไม่แน่ว่าจะได้พบหน้ากันอีกหรือไม่ เขาฝากให้ข้าอี้ซาดูแลเจ้า แต่ทว่า เมื่อเจ้ายืนยันที่จะไม่แต่งกับข้าทางเดียวที่ทำได้คือ เราสองคนอยู่กันแบบสหายข้าสัญญาไม่มีทางทอดทิ้งโดดเดี่ยวเจ้า เงินทองที่เคยให้ก็ยังจุนเจือเหมือนเดิมที่ท่านพ่อเคยทำอย่างไรก็ยังอย่างนั้นเพราะเจ้าช่วยบ้านตู้ได้ไม่น้อยตอนนี้กิจการของบ้านตู้เป็น
คมดอกท้อ จบ
“นี่เจ้า ตู้อี้ซาจะมากไปแล้วข้าเป็นถึงไท่จืออีกอย่างข้ากับฟงหงเหวินก็มีความสัมพันธ์อันดี ข้าจะให้ร้ายเขาได้อย่างไร”ตู้อี้ซายิ้มหยันหาได้รู้สึกหวาดกลัวในบารมีของฟงกัวไม่“ข้าได้ยินว่า ไท่จือยึดทรัพย์ของบ้านฟ่าน เป็นของตัวเองขับไล่มารดาของฟ่านหงเหวินออกจากแคว้นทรัพย์สินของบ้านฟ่านมีไม่น้อย แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วยังถึงกับจะตัดรากถอนโคนเชียวหรือ”ฮ่องเต้ชราโบกมือห้าม เพราะกลัวว่าไท่จือจะถูกเปิดโปงมากไปกว่านี้และจะทำให้ความศรัทธาลดน้อยลงไปฮ่องเต้ชราก้มลงกระซิบกับขันทีข้างกายที่ก้าวออกมายืนข้างหน้า“ละเว้นโทษตาย เนรเทศออกจากต้าชิง ให้ใช้แรงงานยังด่านชายแดน ส่วนทรัพย์สินที่ยึดไว้ส่งเข้าคลังหลวงทำนุบำรุงต้าชิงเสีย”อี้ซา ส่ายหน้าไปมา อย่างน้อยก็ยังรักษาชีวิตของฟ่านหงเหวินไว้ได้หากเป็นก่อนนั้นคงถูกประหารทั้งๆ ที่ยังไม่ทันไต่สวนเดินไปข้างๆ ร่างผอมโซของฟ่านหงเหวินใบหน้าซีดเซียวหมดความองอาจที่ถูกจำกัดอิสรภาพโดยโซ่ตรวน“ข้าช่วยท่านได้แค่นี้จริงๆ คุณชายฟ่านขอให้ท่านโชคดี”“ข้า ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดจากด่านชายแดนได้หรือไม่ ข้า ..หวังเพียงว่านางจะอภัยให้ข้าและนางกับลูกของข้าจะมีความสุข อี้ซาดูแลน
คมดอกท้อ บทสุรป
ท้องพระโรง ฟ่านหงเหวินถูกคุมตัวมา ยังหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้ ขุนนางที่บ้านฟ่านเคยเกื้อหนุน ต่างถอนหายใจไม่อาจช่วยเหลือท่านตู้กับตู้อี้ซาสวมอาภรณ์แบบตะวันตก ท่านตู้ถือไม้เท้าพยุงตัวเหมือนแบบที่สมัยนิยม (ปีค.ศ1800ก่อนสงครามฝิ่น) ส่วนตู้อี้ซาสวมแว่นสายตาในมือถือไปป์“ตู้อ้ายซา ตู้อี้ซา ถวายพระพรฝ่าบาท”ฮ่องเต้ชราโบกมือให้ ทั้งสองคนลุกขึ้น ฟงกัวขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่พอใจ“ข้าน้อยสองคนเข้ามาฟังคำไต่สวน ความผิดของคุณชายฟ่านหงเหวิน” ฮ่องเต้ชรากระซิบกับขันทีชราข้างกายด้วยจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครคือฟ่านหงเหวินโบกมือให้ขันทีจีบปากจีบคอพูดแทน“ฟ่านหงเหวิน ความผิดลบหลู่เบื้องสูง กล้าส่งหญิงงามที่ด่างพร้อยมีรอยมลทินให้กับไท่จือประมุขตำหนักบูรพาด้วยหวังผลประโยชน์ในการส่งวัตถุดิบสำหรับห้องเครื่องเข้ามาในวังหลวงผูกขาดเพียงเจ้าเดียวมีความผิดมหันต์สมควรได้รับโทษตาย ประหารเจ็ดชั่วโครต แต่ด้วยพระบารมีและพระเมตตา จึงลดโทษให้แค่เพียงประหารตัวคนผิด คือฟ่านหงเหวินผู้ที่ทำการหลบลู่เบื้องสูงเท่านั้น”อี้ซา ยกไปป์ขึ้นจรดปากสูดควันเข้าไปเต็มปอดพ่นออกมาหนักหน่วง ไม่ได้สนใจสายตาของฮ่องเต้ ไท่จือหรือเหล่านางในที
คมดอกท้อ หลอก2
“ทะทะไท่จือโปรดอภัยหรูหรานไม่ได้เป็นคนที่คิดจะหลอกลวงเบื้องสูง ตะตะแต่เป็นคุณชายฟ่าน ที่ ที่แอบพรากพรหมจรรย์ของข้าไปเสียก่อน” ฟงกัวยิ้มเย็น กระบี่ในมือเสียบเข้าที่ยอดอกของหรูหรานอย่างจัง“เลวที่สุดพวกเจ้ากล้า หลอกลวงเบื้องสูงกล้าหลอกลวงข้าคิดว่าข้าเป็นตัวตลกหรือไร”เช็ดรอยเลือดที่คมกระบี่ ก่อนจะก้าวขาจากไป“องครักษ์ส่งคนคุมตัวฟ่านหงเหวินมาที่ ตำหนักบูรพาข้าจะฆ่าเขาเสีย”กัดฟันจนเป็นสันนูน มิใช่แค่การเลี้ยงดูแต่ด้วยสันดานเดิมของ ฟงกัวที่ไม่เคยยอมใคร เขาจึงไม่ยอมให้ใครมาลูบคมได้ง่ายดายฟ่านหงเหวิน ป่านนี้คงเย้ยหยันที่เขา กินเศษเดนที่ฟ่านหงเหวินหยิบยื่นมาให้ฟ่านหงเหวิน กดริมฝีปากของกับปากบางของ เปาหลิวส่งต่อลมหายใจแบกร่างเล็กขึ้นบ่าวิ่งวนไปรอบๆ อี้ซาได้แต่ถอนหายใจ“แค่กๆๆๆ ”เปาหลิวส่งเสียงไอออกมาเบาๆ“คุณชายฟ่าน พานางไปที่ร้านหมอจะดีกว่า”อี้ซาเอ่ยปาก เมื่อเห็นว่าฟ่านหงเหวินทำอะไรไม่ถูก ด้วยความห่วงใยเปาหลิวฟ่านหงเหวินรีบอุ้มร่างบางของเปาหลิวยังร้านหมอแต่ไม่ทันจะก้าวเข้าไปในร้านหมอ ทหารนับสิบต่างวิ่งเข้ามารายล้อมรอบตัว“เกิดอะไรขึ้น”หงเหวินถามด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ“ฟ่านหงเหวินหลอกลวงเ
คมดอกท้อ หลอก
“ข้า ปักใจกับฟงหงเหวินก่อนที่จะถวายตัว เป็นฝ่าบาทที่ฝืนใจข้า และเป็นนางที่แย่งชิงเขาไป ข้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาใกล้ชิดข้า แม้ว่าเขาจะไม่มีใจให้ข้าก็ตาม”ฟงหงเหวินยิ้มหยันอี้ซายิ้มเศร้าเจ็บปวดใจอย่างที่สุดคำหวานของเปาหลิวที่ผ่านมา วนเวียนในหู นางล่อหลอกจนเขาตายใจเพื่อให้ฟงหงเหวินเข้ามาในวังหลวงอย่างแนบเนียน“เจ้ามีใจให้ฟงหงเหวินอย่างนั้นหรือ”“ข้ารักพี่ฟงรักเขามาตลอด แม้ว่าเขาจะไม่เคยรักหลิวหลิวคนนี้ก็ตาม เราสองคนไม่ควรต้องจากกัน เราสองคนไม่ควรต้องหลบซ่อน”เสียงแหบพร่า ฟงหงเหวินตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน“เจ้า เลือกเขาใช่ไหม เปาหลิวเจ้าเลือกฟงหงเหวิน ไม่เสียใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นใช่ไหมฮองเฮา”ฟงหงเหวินเองก็เจ็บที่ใจภาพความทรงจำที่ร่างเล็กของหลิวหลิววิ่งตามเขายามเยาว์วัยยังติดอยู่ในใจเปาหลิวก้มหน้านิ่ง ไม่เอ่ยคำใดเหมือนเป็นการตอบรับอี้ซายิ้มหยันชักกระบี่ข้างกายองครักษ์หมายจะเสียบคมกระบี่เข้าที่อกกว้างของฟงหงเหวินที่ถูกองครักษ์จับตัวไว้เสียให้ตายลงบัดนั้นทว่า“ฝ่าบาทอย่า”เปาหลิวถลาเข้าไปขวางคมกระบี่ที่คมกริบ ด้วยแรงโทสะคมกระบี่ในมือของอี้ซาเสียบทะลุอกขาวของเปาหลิวเลือดสีแดงไหลทะลักซ
คมดอกท้อ กลับ(บทรักบทสุดท้าย)2
เปาหลิวนิ่งงันหนึ่งปีผ่านไปไม่มีคืนไหนที่ไม่ร่วมรักกันแต่ทว่าก็ไม่เคยตั้งครรภ์ใครกันที่ร่างกายมีปัญหาเปาหลิวหรือว่าอี้ซา"รอให้เปาหลิวหายาบำรุงร่างกายที่ดีเพื่อเตรียมพร้อม แต่ฝ่าบาทแน่ใจหรือว่าหากเปาหลิวตั้งครรภ์แล้วฝ่าบาทจะจะไม่ปันใจให้หญิงอื่น”"ไม่มีทางข้าสัญญาให้ข้าตายลงตรงหน้าก็จะรักเจ้าตลอดไป"เปาหลิวยิ้มกับคำสาบานซีหยินยกถาดชาเข้ามาอี้ซามองตามสะโพกกลมกลึงกับรู้สึก กระสันขึ้นมาในทันทีหยุดนิ่งไม่ยอมสางผมให้กับเปาหลิว ที่ลอบมองอี้ซาผ่านบานกระจก"คืนนี้เปาหลิวรอฝ่าบาท ไม่ต้องส่งอาภรณ์ไปฝ่าบาทรู้แล้วเช่นนี้ต้องมาเพราะเปาหลิวไม่อาจรอได้นานๆ อากาศหนาวหากให้รอนานจะบั่นทอนหัวใจ"อี้ซายังนิ่งมองเสี้ยวหน้าและอกอิ่มของซีหยินที่ดันเสื้ออกมาคิดถึงร่างเปลือยเปล่าในน้ำอุ่นที่เขาเสพสมเมื่อไม่นานผ่านมาเปาหลิวยิ้มมุมปาก อยากจะให้อี้ซาหลงใหลซีหยินบัดนี้ได้ดั่งใจแล้วส่วนเปาหลิวก็แค่รอว่าหงเหวินจะเจ็บช้ำแล้วหันมามองเปาหลิวบ้างก็เท่านั้นค่ำคืนมืดมิดนางกำนัลเตรียมน้ำอุ่นใส่ผงหอมดอกไม้ในอ่างใหญ่ที่ทำขึ้นสำหรับเปาหลิวในตำหนักชิงหนิงกงเพื่อให้นางสำราญกับการแช่น้ำอุ่นที่นางชอบ ปลดอาภรณ์ออกจนเหลือเพียงร่
คมดอกท้อ กลับ(บทรักบทสุดท้าย)
"พี่ฟงท่าน ช่วยข้าแก้แค้นนาง ช่วยข้า ข้าเกลียดนาง"สะอื้นกับอกกว้างราวว่าน้ำตาที่หลั่งรินนั้นยิ่งมากเท่าไหร่ฟงเหวินยิ่งต้องรับผิดชอบในความแค้นของซีหยิน"ให้ข้าทำอย่างไร"ซีหยินปาดน้ำตา"ท่าน ช่วยให้ฝ่าบาทโปรดปรานข้าแล้วลืมเลือนนางไปเสีย"หงเหวินนิ่งงันคลายอ้อมกอดออกช้าๆเหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าซีหยินคือคนของอี้ซาไปแล้ว"พี่ฟงได้โปรด"เขย่งเท้าขึ้นจุมพิตที่ปากอุ่นแต่หงเหวินกลับเบี่ยงตัวหลบเสีย"เจ้าเป็นคนของฝ่าบาทแล้ว โปรดปรานหรือไม่ข้าไม่อาจช่วยได้ อย่าทำแบบนี้อีกส่วนเรื่องของเจ้าข้าสัญญาจะพูดกับฮองเฮาทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ. .ยอม..เป็นคนของฝ่าบาท เจ้าไม่ได้ต้องการจะแก้แค้นนางแต่เจ้าต้องการที่จะเป็นที่โปรดปรานซีหยินบอกข้ามาตามตรงเจ้า ยินดีที่เป็นคนของฝ่าบาทใช่หรือไม่” ซีหยินก้มหน้า“พี่ฟง ข้า ข้าข้าไม่อาจปฏิเสธว่าข้า แอบชื่นชมฝ่าบาทเมื่อครั้งที่เข้ามาที่นี่แต่ พี่ฟงนาง ทำให้ข้าต้องเป็นของฝ่าบาทง่ายดาย แล้วๆๆๆ ฝ่าบาทก็ยัง มีนางในใจไม่เหลียวแลข้าทั้งๆ ที่เพิ่งจะพรากพรหมจรรย์ของข้าไป”“เจ้าแค้นเคืองฝ่าบาทริษยานาง ซีหยิน เดิมเจ้าไม่ใช่คนแบบนี้ ซีหยินเจ้าลองตรองดูว่าเจ้าต้องการอะไรกันแน่”"
คมดอกท้อ หลอก
อ้อมแขนแข็งแรงของอี้ซาลูบไล้ร่างเปลือยก่อนรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขน“ปะปปล่อยเพคะ”“ข้ากำลังจะทำโทษเจ้าที่บังอาจมาแช่น้ำอุ่นของข้ากับฮองเฮา กดจมูกโด่งลงบนแก้มใส เลื่อนริมฝีปากมาที่ปากบางบดเบียดทั้งๆที่ซีหยินตัวแข็งทื่อ มืออุ่นลื่นลงไปที่เอวบางลูบไล้เอวคอด ต่ำลงไปที่กลีบบุปผานุ่มมือ วนนิ้วมือไปมาไม่กล้าสอดล้วงเข้าไปเห็นได้ชัดว่าอีกคนตื่นกลัวเพียงใด“อ่าาา เจ้ายังไม่ต้องมือชาย ข้าต้องการเจ้า”กดเอวหนาถูไถเพิ่มความกระสัน“ฝ่าบาทอย่าเพคะเดี๋ยวฮองเฮาก็คงเข้ามา”หน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นางบอกเจ้าอย่างนั้นหรือ”จมูกโด่งเลาะเล็มที่หลังใบหู ลมหายใจร้อนผ่าว“พะพะเพคะ ฝ่าบาทได้โปรดปล่อยซีหยินก่อน”แม้จะปฏิเสธแต่ใจกับรู้สึกว่าอยากให้อี้ซาทำมากกว่านั้น“ยะยะอย่าเพคะ”ส่งเสียงกระเส่า“หืมม กล้าห้ามข้าหรือ” พลิกร่างบางมาประชิดตัว ร่างเปลือยแนบชิดในน้ำอุ่น อี้ซาประกบริมฝีปากเข้ากับปากบางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คิดถึงบทรักเร่าร้อนหอมหวานอาจจะยากไปหน่อยแต่ก็ทำให้คิดถึงครั้งแรกกับเปาหลิว ทำให้เขาคิดถึงเปาหลิวขึ้นมาในทันที ป่านนี้นางคงไปเปลือยกายรอเขาที่ห้องบรรทมของนาง รอเขาเสพสมกับซีหยินแล้วเขาก็คงจะต้อ
