All Chapters of ลวงรักแฟนเก่า: Chapter 71 - Chapter 80

"ลูกสะใภ้งั้นเหรอ?" ทศกัณฐ์แปลกใจ ยังไม่เคยได้ยินว่าลูกชายมีแฟนเลยและไม่ได้แปลกใจแค่คนเป็นพ่อหรอก เพื่อนแบบพายุก็แปลกใจเหมือนกัน นอนด้วยกันทุกคืนก็ยังไม่รู้เลย"จริงเหรอลูก" ลูกชายไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนมาแนะนำตัวเลย จนกลัวว่าลูกจะรักเพศเดียวกันไหม เพราะที่แนะนำให้แม่รู้จักแต่ละคนมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น"พักที่นี่ก่อนนะครับแม่" เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง แต่เขาจะไม่ยอมให้แม่เสียใจเพราะเรื่องแบบนี้เด็ดขาด"ถ้างั้นแม่ไปพักกับลูกก็ได้""ได้ยังไง คุณมาทั้งทีก็พักกับผมสิ" สามีรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที"ฉันกลัวคุณไม่เป็นส่วนตัวค่ะ" เอวาไม่หันไปสบตาคนที่พูดด้วยเลยทศกัณฐ์แปลกใจทำไมภรรยาถึงคิดแบบนี้ แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรลูกชายก็ชิงพูดก่อน"แม่พักกับผมไม่ได้หรอกครับ เพราะผมพักร่วมกับเพื่อนหลายคน แม่ไปพักกับพ่อนะครับ" ครอบครัวร้าวฉาน พ่อกับแม่แยกทางกัน ลูกที่ไหนจะต้องการให้เป็นแบบนั้น ในขณะที่ยังทำอะไรได้อยู่ เขาจะไม่ปล่อยให้พ่อไปทาง แม่ไปทางแน่"ไปเถอะคุณ คุณเอาเสื้อผ้ามาด้วยไหม หรือจะออกไปช้อปปิ้งก่อน""เอามาค่ะ"ได้ยินแม่พูดก็พอจะรู้แล้ว แม่คงเตรียมการมาเพื่อจะพ

แทนที่เธอจะขึ้นทำเองตามที่เขาพูด แต่หญิงสาวเปิดประตูแล้วรีบออกมาจากรถคันนั้น"มุกงาม" ทศนรีบเก็บสิ่งที่ตัวเองเพิ่งล้วงออกมา พอเปิดประตูลงจากรถก็ไม่เห็นเธอแล้วชายหนุ่มเดินหาแถวชายหาดก็ไม่เจอพอไม่เห็นอยู่แถวนั้นเขาก็เลยขับรถตามทางที่จะกลับกองบัญชาการฐานทัพจนมาถึงก็ยังไม่เจอเธอเดินอยู่ข้างทางเลย แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ให้เรียกอยู่แล้ว เพราะไม่ได้อยู่ในตัวเมือง"ผู้พัน?" คนที่เข้าเวรยามอยู่เห็นผู้พันมาที่หอพักทหารหญิง"ผู้พันมุกงามกลับมาหรือยัง""ยังไม่เห็นครับ""แน่ใจนะว่าไม่ได้หลับยาม""ไม่เห็นจริงๆ ครับ"แล้วเธอไปไหน..อย่าบอกนะว่าเดินลงทะเล ..เราคิดบ้าอะไรอยู่วะเนี่ยผู้พันทศนให้คนเข้าไปตาม เพื่อนที่อยู่ร่วมห้องกับผู้พันมุกงามออกมาพบ เพราะยามวิกาลจะเข้าไปโดยพละการไม่ได้"ผู้พันยังไม่กลับมาเลยค่ะ" ตอนนี้ในห้องนั้นถือว่ามุกงามยศสูงกว่าคนอื่น เพราะเพื่อนคนอื่นไม่ได้เลื่อนยศด้วย ที่มุกงามยังอยู่ห้องนั้นเพราะรอย้าย"ถ้าเธอมาแล้วโทรบอกผมหน่อยนะ" ทศนก็เลยให้เบอร์โทรไว้"ค่ะ"ออกมาจากหอพักหญิง เขาก็ขับรถกลับมาทางเดิมเช้าวันต่อมา..เมื่อคืนหายังไงก็หาไม่เจอ เขาก็เลยคิดว่าตอนเช้าค่อยมาดูที่ทำงานข

ทั้งสองยืนมองสบตากันอยู่หน้าบ้านครู่หนึ่ง เธอก็เลยเปิดประตูให้เขาเข้ามาด้านใน"บ้านหลังนี้คุณพักคนเดียวเหรอ" ถ้าผู้พันคนไหนที่ไม่มีครอบครัวก็ต้องมีรูมเมท เพราะบ้านพักของข้าราชการมีจำนวนจำกัด"พรุ่งนี้จะมีผู้พันย้ายมาอยู่ด้วยอีกคนหนึ่งค่ะ" บ้านพักหลังนี้มีสองห้องนอน ส่วนห้องน้ำแยกออกมาด้านนอกให้ใช้ร่วมกัน"ผมไม่รู้ว่าคำสั่งจะให้ออกเรือ จะออกมาตอนไหน""ค่ะ" เธอไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาให้เขาเห็น แต่ในใจมันรู้สึกว้าเหว่ยังไงบอกไม่ถูก ถ้าทหารเรือออกเรือลาดตระเวน อย่างน้อยๆ ก็เป็นเดือน"ทานข้าวหรือยัง" เขาก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอดี ไม่รู้จะเริ่มยังไงด้วย"ข้าวเย็นยังไม่ทาน""ไปทานกับแม่ผมไหม""ไม่หรอกค่ะเกรงใจพวกท่าน""ไม่ต้องเกรงใจหรอก แม่สามีก็เหมือนแม่ตัวเองนั่นแหละ"ดวงตางามเปิดกว้างขึ้น..เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ?"คุณจะไปชุดนี้ก็ได้นะ หรือจะไปแต่งตัวสวยๆ""ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปกับคุณ" พอตอบไปแบบนั้นแล้ว เห็นแววตาที่ดูสิ้นหวังของเขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย "ก็ได้ค่ะ ขออาบน้ำก่อน" ทำความสะอาดบ้านมาทั้งวันจะให้ไปชุดนี้ได้ยังไง[บ้านพักพลเอกทศกัณฐ์]"สวัสดีค่ะ" ลงรถมาก็เห็นพ่อกับแม่ของเขา นั่

"รู้ได้ไงครับว่าผมกำลังอยากกินผัดคะน้าอยู่""ผัดคะน้าที่ไหนคะ นั่นผัดกระเพราค่ะ" มุกงามเห็นว่าพายุตักลงไปที่ผัดกระเพรา"อ้าวเหรอครับ ทำไมผมถึงมองเป็นผัดคะน้าไปได้เนี่ย""ไม่ขำ" ตกลงที่ชวนมันมาทานข้าวด้วย จะทำให้กดดันมากกว่าเดิมหรือเปล่าเนี่ย"อุ๊ย"พอทานข้าวอิ่มผู้หญิงก็เก็บถ้วยชามเข้าไปล้าง"คะน้าขอตัวก่อนนะคะ""ค่ะ" แค่นี้มุกงามก็ดูออกแล้วว่าสองคนนี้ต้องเป็นมากกว่าเพื่อนแน่ เพราะยิ่งพยายามกลบเกลื่อนมันก็ยิ่งทำให้เห็นชัดคะน้าออกมาจากในครัวก็เดินเข้าห้องของตัวเอง คิดว่าถ้าพวกเขาออกไปแล้วค่อยมาอาบน้ำแล้วกันมุกงามออกมาจากในครัวจะไล่พวกเขากลับก็คงดูไม่ดี เธอก็เลยเดินไปนั่งด้วย"กูไปล่ะ" พอเธอเดินมานั่งพายุก็ลุกขึ้น เพราะตอนนี้เพื่อนคงไม่ต้องใช้ตัวช่วยแล้ว"ทำไมรีบกลับนักล่ะคะ""วันจันทร์ก็ออกเรือแล้ว เผื่อพวกคุณมีอะไรคุยกัน""วันจันทร์?" วันนี้ก็วันเสาร์แล้วพอพายุออกไปทศนก็ชวนเธอออกมานั่งคุยหน้าบ้าน เพราะถ้าคุยอยู่ในบ้านกลัวว่าคะน้าจะไม่เป็นส่วนตัว"ครั้งนี้ผมไม่รู้ว่าจะลงเรือกี่เดือน"มุกงามทำได้แค่นั่งเงียบ เพราะเธอรู้สึกใจหวิวๆ"คุณจะคิดถึงผมไหม"ดวงตาที่เศร้าหมองมองไปดูคนที่ถาม เธ

"ผู้พันมุกงามครับ""คะ" มุกงามรีบลุกขึ้นคิดว่ามีคนมาตามให้ไปรับสาย"งานเมื่อเช้านี้เสร็จหรือยังครับ""งาน?" ทำไมเราเบลอได้ขนาดนี้ ไม่เป็นอันทำงานเลยเหรอ "ขอเวลาอีกชั่วโมงหนึ่งค่ะเดี๋ยวไปส่งที่ห้อง" เธอย้ายมาทำงานเกี่ยวกับงานเอกสาร ก็เลยไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น จะตื่นเต้นหน่อยก็ตอนที่มีคนมาเรียกและคิดว่าเขาโทรมาหานี่แหละจนถึงเย็นวันเดียวกัน..กว่าจะทำงานเอกสารเสร็จในแต่ละวัน ร่างกายก็เหนื่อยล้าไม่ต่างจากออกฝึกเลยเขาไปกี่วันแล้วเนี่ย ถามตัวเองไปงั้นแหละ ทั้งๆ ที่นับวันนับคืนรออยู่ รวมระยะเวลาที่เขาออกเรือไปก็เดือนหนึ่งแล้ว เพิ่งได้คุยกันแค่ครั้งเดียวเอง งานยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอเธอได้คุยกับเขาก็แค่ตอนมาทำงาน เพราะทหารถูกฝึกให้มีความอดทน ถ้าจะติดต่อใครก็แค่ติดต่อมาในเวลาและสถานที่ราชการเท่านั้น กฎของทหารเคร่งครัดมากออกจากที่ทำงานเธอก็ขับรถมาดูริมชายหาด ตรงที่เคยมาจอดรถอยู่กับเขาถ้าวันที่เขาชวนออกมาขับรถเล่น และถ้าเธอออกมาด้วย คงเป็นอีกวันที่เขาพามาจอดรถที่นี่ เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย ไม่หวงเนื้อหวงตัวเลยหรือไง เพราะเธอแอบเสียดายวันนั้นน่าจะออกมากับเขาก็ดีใบหน้างามแดงขึ้นมา และรอยยิ้มนั้นก็ปราก