Semua Bab พลาด 2: Bab 31 - Bab 40

"เธอจะเครียดอะไรถามจริง แค่ช่วยฉัน^^" ช่วยแกนั่นล่ะฉันเครียด!"ถ้าแกจะจีบน้ำปั่น ทำไมแกไม่เลิกกับสาวๆแกก่อนวะ " ไอ้ไทม์ถอนหายใจ ก่อนจะเปิดไลน์ให้ฉันดู เฮ้ย... ทำไมเยอะแบบนี้! นี่มึงแยกกลุ่มตามจังหวัดเลยเหรอวะ!!"ทำไมไม่ตั้งกรุ๊ปไลน์เลยล่ะ จะได้ทักไปทีเดียว..แล้วอ่านทุกคน-_-!" มันหัวเราะใส่ฉันอีก เออ.. ไม่เครียดอะไรกับฉันเลย ถ้าไทม์จะจีบน้ำปั่นเพื่อเก็บในสต็อคจังหวัดมัน ฉันตบหัวแหกแน่"เอาให้ดู ฉันมีแค่ไลน์ ไม่มีเบอร์..ทั้งหมดนี้ แอดคิวอาร์โค้ดมาล้วนๆ ถ้าจะตัดสัมพันธ์ก็ง่าย ไม่ยื้อให้มากความ...ตอนนี้ฉันทยอยเลิกอยู่นะ แต่ยิ่งเข้าหาน้ำปั่น น้ำปั่นยิ่งออกห่างฉันว่ะ ฉันก็กลัวเฟลนะเว้ย-_-""ถ้าจะเอาน้ำปั่น ไปใส่กลุ่มกรุงเทพมหานคร ก็ไปตายซะ!!" ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที จนไอ้ไทม์รีบคว้ามือไว้"นั่งก่อนเพื่อน! ไม่อยากรู้จุดอ่อนไอ้เวียร์รึไง.^^" อยากรู้สิวะ โอ้ย สรุปไอ้ไทม์หรือตาเวียร์เนี่ยที่น่ากลัว!ฉันทิ้งตัวนั่งเก้าอี้อย่างรำคาญ จนไอ้ไทม์หัวเราะสะใจ"แค่ตกลง แค่ช่วย ไม่ติดค่อยหาวิธีใหม่^^..." เฮ้อ ฉันนั่งคิดอยู่สักพัก เพื่อนฉันก็ห่วง ชีวิตปกติฉัน ฉันก็ห่วง"เออ แต่จำไว้นะไทม์ ถ้าแกเลวกับน้ำ

ผู้หญิงอะไรวะ...ขนาดใส่กระโปรงยังไม่เรียบร้อย ปล่อยให้ไอ้เชือกสีฟ้านั้นโผล่ออกมาได้ไงเห็นแล้วจะบ้าแทนผมเครียดกับงาน แล้วต้องมาเครียดกับยัยไออุ่นนี้อีก!! ทำไมลุงเอสต้องมาฝากยัยภาระนี่ ให้ทำงานบริษัทผมด้วยวะ...เครียดชิบยิ่งเมื่อกี้ผมเห็นเชือกแพนตี้ไออุ่น ในหัวผมนี่คิดไปไกล... ผู้หญิงที่ใส่แพนตี้ผูกเชือกแบบนี้ ผมเคยเห็นแต่โมเดลการ์ตูนญี่ปุ่น อนิเมะของไอ้ซินน์.. เออ มันน่ารักดี แค่ดึง..ก็หลุดเชี่ย!หลุดง่าย?! ทำไมยัยไออุ่นถึงใส่อะไรแบบนี้มาทำงานวะ...แล้วที่สายโผล่ออกมาแบบนี้ เธอตั้งใจ? หรือไม่ได้ตั้งใจ?ไออุ่นเป็นคนยังไงกันแน่วะผมนั่งทำงานไม่มีสมาธิเลย ให้ตาย! ผมเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างในตัวไออุ่น ยัยนั่นดูเหมือนไม่มีอะไร ดูไร้สาระไปวันๆ ไม่เซ็กซี่ ไม่หวือหวา แต่ทำไมใส่แพนตี้ยั่วสวาทแบบนั้นวะ!โว้ย! ทำไมกูต้องเอากางเกงในยัยไออุ่น มาคิดให้เปลืองสมองวะ!ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกไปจากห้องทำงาน ..หมดเวลางานผมแล้ว ผมอยากจะออกไปหาอะไรทำให้สบายใจ แต่ออกมา..กลับเห็นยัยภาระยืนนิ่งอยู่หน้าประตู!!อะไรอีกวะ"ไปไหนคะ" เฮ้อ... ผมไม่ตอบ พอเห็นหน้ายัยไออุ่น อยู่ๆภาพเชือกสีฟ้ามันก็วิ่งเข้ามาในหัวผมอ

ออกมาจากห้องทำงานเขา ฉันก็รีบแจ้นไปห้องน้ำทันที! โอ้ยตาย!! ชีวิตไออุ่น ทำไมลำบากลำบนแบบนี้ ..ต้องควักสายกางเกงในตัวเองออกมาโชว์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างกับโรคจิตแต่วันนี้สีม่วงนะจ้ะจะบอกอะไรให้..มันได้ผลทุกครั้งเลย ไม่อยากจะเชื่อ วันนี้ฉันทำแจกันล้มใส่งานเขา แถมยังมาสายอีก! แปลก..เขาไม่ตวาดฉันหูดับตับไหม้เหมือนเมื่อก่อนแต่เหมือนฉันลืมอะไรไปสักอย่าง? อะไรวะ เฮ้ย! เวรแล้ว..ลืมบอกเลขาเขา!!!ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที ก่อนจะไปหยุดหายใจหอบที่โต๊ะเลขาหน้าห้องเขา"คุณเลขาคะ...รบกวนแจ้งทุกแผนกส่งเอกสารวันนี้ ใหม่หน่อยค่ะ พอดีผู้บริหารฝากมา..เอ้อ ภายในหนึ่งชั่วโมงนะ"แจ้งหล่อนเสร็จฉันก็รีบเดินหนี จะอยู่ให้นางถามมากทำไม เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าฉันเป็นตัวซวย ถึงจะเป็นจริงๆก็เถอะ!ฉันกลับมาทำงานที่ห้องปกติ สักพักก็ได้ยินเสียงรองเท้าข้างนอก เดินไปเดินมาไม่หยุด เอ่อ..กำลังเร่งส่งงานใหม่กันอยู่ล่ะสิ ซอรี่นะ ซอรี่จริงๆทุกอย่างราบรื่น งานฉันเนี่ยที่ราบรื่นคนเดียว ทำงานคนอื่นพัง.. แถมเดดไลน์หนึ่งชั่วโมง ทุกคนวิ่งกันวุ่นเลยไม่รู้ว่าทุกแผนกส่งงานทันไหม ฉันนั่งเล่นรอจนถึงเวลาเลิกงาน รอจนเสียงข้างนอกเงียบลง

บ้าจริง!"ไม่ตายหรอก ถ้าฉันไม่มา นายอาจจะตายจริงๆ""แต่ถ้าเธออยู่ ฉันอาจจะตายเร็วขึ้น -_-" นี่ฉันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว รีบลุกขึ้นไปค้นตู้เสื้อผ้า ..หาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ จะเช็ดตัวให้แทนเอ่อ..เช็ดตัว!ตายแล้ว!! ฉันลืมนึกถึงฉากในละครไทยไปได้ไง แม่ง ทุกเรื่องเลย..ชอบมีสบตาปิ๊งปั๊ง แถมเมื่อคืนเราก็เพิ่งจูบกันสดๆร้อนๆด้วยแต่ ช่างมันเถอะ ตานั่นป่วยจะตายอยู่แล้ว เขาคงไม่เม้าท์ทูเม้าท์กับฉันรอบสองหรอก!ฉันเดินตรงดิ่งไปห้องน้ำทันที กึ่งวิ่งกึ่งเดินจน..."ว้ายยยยย~!"ปึก ~!! ก้นฉัน! ฉันลื่นก้นกระแทกพื้นจังๆในห้องน้ำเขา!!ฮืออออ มันจะระบมขนาดไหนวะ ฉันนั่งคลำสะโพกตัวเองสักพัก จนรู้สึกเย็นวูบข้างหลังโอ้ย..กระโปรงทรงเอกูแหก แหกมาถึงก้นเลย!ฉันพยายามดันตัวลุก แต่มันเจ็บจนลุกไม่ไหว ได้แต่เอื้อมมือไปเกาะเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า หวังจะรั้งตัวลุกขึ้นอีกขณะที่ฉันกำลังตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น..."เป็นอะไร-_-" ฉันรีบเอามือปิดก้นตัวเองทันที ..ก่อนที่จะเสียหลักไถลลงไปนั่งที่พื้นอีกรอบ !!อย่าเข้ามา กระโปรงฉันแหกอยู่!"อุบัติเหตุ นายไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเช็ดตัวให้" สาบานเถอะว่าฉันมาดูแล

ยอมให้เป็นของเขา?...ของฉันเป็นของเขาแบบนี้นั้นเหรอ?ฉันนอนนิ่ง พยายามนึกตามในใจ จนมือนุ่มๆของเขาเริ่มแตะไปตามเรียวขา ก่อนจะไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ..จนถึงเชือกแพนตี้น้อยสีแดง"ลืมไป เธอทำขนาดนี้...คงยอมอยู่แล้ว" ฉันหายใจหอบ ลุ้นอยู่ในใจ..ว่าเขาจะทำอะไรกับมันจน...พรึบ!! เขาดึงเชือกแพนตี้ฉันหลุด! ก่อนจะโน้มตัวลงมาหา แล้วประกบริมฝีปากจูบฉันทันที..อื้ออออ ฉันพยายามดิ้นใต้ร่างใหญ่ และใช้มือสองข้างดันตัวเขาออก แต่ไม่เป็นผล.. เขาไล่จับมือทั้งสองนั้นแนบเตียง ก่อนจะบดจูบ..และสอดลิ้นอุ่นๆเข้ามาอีกครั้งฉันจะพยายามเม้มปากต่อต้าน แต่กลับถูกริมฝีปากคู่สวยนั้น..บดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...อื้ม~~จนริมฝีปากคู่นั้นค่อยๆถอนจูบออกมา ก่อนที่เขาจะพรมจูบไปตามใบหู ไล่ไซร้ไปทั่วซอกคอที่ร้อนผ่าว...จนมาถึงร่องอกขาวๆสองลูกฉันนอนนิ่งหายใจหอบ ...พร้อมกับขาสองข้าง ที่เริ่มชันขึ้นมารับเขา ก่อนที่ผู้บริหารคนนี้เขาจะเอามือที่จับฉัน..ลงมาปลดกระดุมแทนฉันบีบหมอนแน่น มือสองข้างที่เคยต่อต้านเขา..ตอนนี้มันกลับไร้เรี่ยวแรง มันมีแต่แรงปรารถนาที่ค่อยๆเพิ่มพูลเข้ามา เพิ่มมากขึ้น..มากขึ้น เพิ่มตามสัมผัสเร่าร้อนของเขา จนฉันทนแรงปรารถน