All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 11 - Chapter 20

“ท่านพี่อิ่มหรือยังเจ้าคะ” ฉีอิง เอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ“หึ ๆ เจ้าทำให้แขกของเรารอนานแล้วนะ” แม่ทัพหนุ่มหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยถึงสิ่งรบกวนที่เวลาของทั้งคู่“ห่วงนางมาก ก็ไปสิเจ้าค่ะ”ฉีอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด เมื่อสามีเอ่ยถึงหญิงสาว ที่มาเยือน โดยไม่มีการนัดหมายล่วงหน้า ทั้งยังพยายามที่จะบุกเข้ามาในห้องของนาง“ที่ใดกัน นางมิได้สำคัญเท่าปากท้องของภรรยาพี่เสียหน่อย นางมาเองรอได้ก็รอ รอมิได้ก็แล้วแต่นาง เจ้าเหนื่อยหรือไม่ พักเสียหน่อยดีไหม”“ข้าเหนียวตัวเจ้าค่ะ”สิ้นคำพูดของภรรยา แม่ทัพหนุ่มได้พลิกกายมาอยู่ด้านบนแทน ก่อนจะถอดถอนแท่งหยกออกจากายนาง ชายหนุ่มขยับลงจากเตียง ก่อนจะหันกลับมาช้อนอุ้มร่างอ่อนระทวยขึ้นสู่วงแขน เท้าหนาก้าวตรงไปยังส่วนที่เป็นห้องอาบน้ำจ้านซือถงวางภรรยาลงในอ่างน้ำขนาดใหญ่ ก่อนจะก้าวตามลงไป เพื่อช่วยถูกกายให้แก่นาง สองสามีภรรยาช่วยกันอาบน้ำอย่างอ้อยอิ่ง โดยไม่ได้ใส่ใจถึงคนที่มารอพวกเขาอยู่ฉีอิงยกยิ้มน้อย ๆ หลังจากทาชาดสีหวานลงบนเรียวปากงาม นางไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าใด ๆ เลย หลี่ฉีอิงมีความงดงาม โดยไม่ต้องแต่งแต้มใดเพิ่มเติมให้มากมาย เพียงชาดสีอ่อนก็ข

“อ่ะ ๆ อย่าเพิ่งร้อนตัว ฟังข้าให้จบก่อน ในอดีตนั้นเราทุกคนก็ยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว เรื่องของความรักใคร่ชอบพอ มันก็เหมือนการละเล่นตามช่วงวัย แต่ในวันนี้เราต่างเติบโตมีครอบครัว ท่านเองก็มีบุตรแล้ว ยังคิดไม่ได้อีกหรือ ว่าใครกันแน่ ที่ท่านควรใส่ใจและดูแล การที่ท่านมาโว้ยวาย กรีดร้องเสมือนคนวิปลาสถึงในจวนข้า ทั้งยังมารื้อฟื้นวามรักครั้งในอดีตขึ้นมา เพื่อสร้างความอัปยศให้แก่ตนเอง ไยท่านหาญกล้าจะทำมัน เพียงแค่กลัวจะเสียหมาก ที่ท่านเคยเขี่ยทิ้งไปเมื่อในอดีตเล่า”ซือถง ก้าวเข้าโอบร่างภรรยาแนบอกแกร่ง มือหนาลูบเบา ๆ ยังต้นแขนบอบบาง เพื่อเป็นการปลอบประโลม ความรู้สึกผิดที่เขาได้กระทำต่อนาง เวลานี้เขาพร้อมที่จะน้อมรับการตัดสินจากนางแล้วเช่นกัน“เจ้า...คือ...ท่านพี่”หลิวหลิง เหมือนจะเริ่มคิดได้ ว่าเวลานี้นางอยู่ในฐานะอะไร สิ่งที่นางพูดและกระทำออกไปนั้น มีผลต่อชีวิตของนางเป็นอย่างมาก ยิ่งเห็นสิ่งที่แม่ทัพหนุ่มทำอยู่ในตอนนี้ ซึ่งเมื่อครั้งที่คบหากับนาง เขามิเคยแม้แต่จะจับมือของนางด้วยซ้ำไป ทุกอย่างคือการให้เกียรตินาง“กลับกันเถอะ”จ้านหลี่ ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกใด ๆ หลิวหลิง

และที่สำคัญ มีคนในที่กำลังคิดทำลายเขาอีกด้วยเช่นกัน ภรรยาจึงเป็นเป้าหมายแรกของคนเหล่านั้น เขาจึงยอมที่จะเสี่ยง พานางเดินทางมาด้วย ซึ่งนับว่านางฉลาดมากทีเดียว ที่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากบิดาและพี่ชายของนางผู้คุ้มกันทั้งสามนั้น คือยอดฝีมือ ที่ภักดีต่อสกุลหลี่ หากเกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันใด ๆ ขึ้น เขาขอแค่นางปลอดภัย เท่านั้นก็มากพอแล้วสำหรับเขาในเวลานี้การเดินตลอดหลายวัน ไม่ได้สร้างความเหน็ดเหนื่อย ให้แก่ฉีอิงเลยแม้แต่น้อย ผิดกับสาวใช้ของซือเถา ดูเหมือนนางแทบจะหายใจได้ไม่เต็มปอดเอาเสียเลยฉีอิง นั่งอยู่ข้างสามี ในขณะที่คณะหยุดพักกลางวัน หญิงสาวยกยิ้มน้อย ๆ กับท่าทางของอี้หลิว ดูเหมือนสาวใช้ผู้นั้น จะทนกับความเหน็ดเหนื่อย กับงานที่ต้องรับผิดชอบได้ไม่ดีนัก 'เมื่อเจ้าตั้งใจจะใช้การเดินทางนี้กำจัดข้า ข้าก็พร้อมสนองต่อความต้องการของเจ้า'“ท่านพี่ ตรงนั้นมีดอกไม้ด้วยเจ้าค่ะ”ฉีอิงเอ่ยชี้ชวนสามี เมื่อเวลานี้นางต้องการความเป็นส่วนตัว มิใช่เรื่องอื่นใด ทว่านางได้รับสัญญาณบางอย่างจากคนข้างกาย นางจึงต้องหาหนทางพาตนเองและสามี ออกห่างจากทุกคนในคณะ“ไปสิ! พี่จะพาเจ้าไปดู” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยตอบรับอย่างเอาใจ

ชายหนุ่มที่มีเส้นผมสีเงินยวง ได้ยืนมองการต่อสู้อย่างสงบ เขารู้ดีว่าผลจะออกมาเช่นไร เสี่ยวเจี้ยน เป็นหนึ่งในผู้คุ้มกันที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีตั้งแต่วัยเยาว์ แต่ด้วยความรักที่นางมีต่อคุณหนู ผู้ร่างกายอ่อนแอ นางจึงตัดสินใจติดตามผู้เป็นนาย แทนการเป็นผู้คุ้มกันในจวนสกุลหลี่ เรื่องนี้จะมีเพียงคนในสกุลหลี่เท่านั้นที่รู้ ด้วยร่างกายของคุณหนูอ่อนแอ จนไม่อาจฝึกฝนวิชาได้ การมีเสี่ยวเจี้ยนคอยดูแล ย่อมเป็นเรื่องที่ดี ในที่สุดการต่อสู้ก็จบลง พร้อมลมหายใจของสาวใช้หน้าตาอัปลักษณ์ ต่อให้พวกเขารู้ว่าแท้จริงนางคือผู้ใด แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะปิดหูปิดตาเอาไว้เช่นกัน “ฮูหยิน ปลอดภัยดีหรือไม่เจ้าคะ” “ข้าปลอดภัยดีเสี่ยวเจี้ยน ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยเหลือ” “ฮูหยินอย่าเอ่ยเช่นนี้ หากในอดีต ฮูหยินไม่ชุบเลี้ยงเสี่ยวเจี้ยน ก็คงไม่มีบ่าวในวันนี้เจ้าค่ะ” “แล้วท่านพี่เล่า ข้ามั่นใจว่าเรื่องนี้ ต้องเกี่ยวพันกับซือเถาอย่างแน่นอน” “คนของเราติดตามท่านแม่ทัพไปแล้วขอรับ ฮูหยินโปรดวางใจ”

“ข้ามิเคยทำร้ายเจ้าเลยสักครั้งซือเถา ไยเจ้าทำเช่นนี้ หากเจ้าจะสังหารข้า พี่ชายผู้นี้ย่อมยินยอม ทว่าเพียงแค่เจ้าคิดที่จะแตะต้องภรรยาข้า คำว่าอภัยหรือยินยอม จะไม่มีจากคนเช่นข้าอีก เราขาดกันนับแต่บัดนี้” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ปนไปด้วยโทสะ ยิ่งตอนที่เห็นภรรยาถูกซัด จนกระแทกกับต้นไม้ เขาแทบคุมสติตนเองมิได้ “ฮ่า ๆ ขาดกันเช่นนั้นรึ เจ้าเป็นเพียงลูกไร้มารดา ที่สกุลจ้านรับเลี้ยง อย่าได้บังอาจมาเทียบชั้นกับคนเช่นข้า จ้านซือถง” จ้านซือเถา ตั้งใจจี้ใจดำของอีกฝ่าย โดยการพูดถึงปมด้อย ที่เขามั่นใจว่าจ้านซือถงต้องเจ็บปวดเจียนตาย “เพราะเมตตาที่ทุกคนมีต่อเจ้า ข้าจึงยินยอมให้มีข่าวเช่นนั้นออกไป เพื่อมิให้เจ้ารู้ความจริง” “เจ้าหมายความว่าอย่างไร” จ้านซือเถา ชี้กระบี่ไปยังพี่ชาย ด้วยอาการสั่นระริก “เจ้ามิเคยสังเกตเลยหรืออย่างไร ว่าไยเจ้าถึงไม่เคยได้รับความเอ็นดูจากท่านแม่ เท่าพี่ใหญ่หรือตัวข้า แม้แต่บุตรจากอนุ ยังได้รับเมตตาจากท่านแม่มากกว่าคนเช่นเจ้า ข้าคิดผิดเองที่อยากปกป้อ