All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 21 - Chapter 30

ณ ชายหาดโรงแรมหรูริมทะเล ผู้กองหลี่อี้ชิงอดีตครูฝึกทหาร ที่เพิ่งยื่นใบลาออก เพื่อมาเป็นแม่บ้านอย่างเต็มตัว เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะมีวันที่เธอต้องก้าวออกจากเครื่องแบบ มาเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง ที่กำลังจะแต่งงานในอีกสามวันข้างหน้า“ชิงชิง เธอต้องมีความสุขมากแน่ ๆ เลย ต่อไปเราจะได้ไปช้อปปิ้งด้วยกันบ่อย ๆ แล้วนะ”“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องนั้น แต่ทุกอย่างเรียนรู้กันได้ ฮ่า ๆ”หญิงสาวเราะร่าอย่างมีความสุขกับครอบครัว และเพื่อน ๆ ที่มาร่วมปาร์ตี้สละโสดของเธอ ก่อนที่เธอจะยกแก้วไวน์ในมือขึ้นดื่ม อย่างมีความสุข “หนูยินดีกับพี่ด้วยนะคะ” หลี่หลิวน้องสาวเพียงคนเดียวของหลี่อี้ชิง ลุกขึ้นสวมกอดพี่สาว ด้วยความรัก สองพี่น้องโอบเอวกัน พร้อมโยกตัวตามเสียงเพลง หญิงสาวทุกคนที่มาร่วมงาน ต่างพากันร้องเพลงและเต้นกันอย่างสนุกสนาน “ขอบคุณทุกคนมากนะ ฉันไม่นึกเหมือนกันว่าจะมีวันนี้” หญิงสาวได้กล่าวขอบคุณทุกคนในงานอีกครั้ง พร้อมยกแก้วไวน์ในมือขึ้นสูง เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณให้แก่ทุกคนอีกครั้ง เธอไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าจะมีวันนี้ เหมือนกับหญิงสาวคนอื่น ๆ ซึ่งมั

นางไม่อาจบอกถึงความจริงแก่ใครได้เลย อีกทั้งมารดาได้กลับขาวให้เป็นดำ จนนางถูกทุกคนในสกุลหลิวตราหน้าว่าต่ำช้า ทั้งยังกล่าวหานางไปต่าง ๆ นานา สิ่งที่นางทำได้มีเพียงจำยอม แม้ว่าจะต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน ก็ไม่อาจทำร้ายมารดาและชื่อเสียงสกุลหลิวได้ เพราะคำว่ากตัญญู นางจึงทำได้เพียงนิ่งเฉยเท่านั้น “ดี! ข้าก็หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่ได้แต่งเข้าจวนข้า เพียงเพราะถูกบีบบังคับ” “ไม่มีเจ้าค่ะ”“เอาล่ะ! ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าจวนเสวียนอย่างถูกต้อง คืนนี้เจ้าก็คือหลานสะใภ้ของข้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่ ในฐานะเมียเพียงหนึ่งเดียวของเฟยหลง ใครกล้าหมิ่นเกียรติเจ้าข้าจะลงโทษให้หลาบจำ ไม่เว้นแม้แต่สามีของเจ้าด้วย” “แต่ท่านแม่ทัพ…” “ตามข้ามา” ชายชราเดินตรงไปยังห้องหอ ทำให้ร่างบางจำต้องเดินตามไปอย่างเสียมิได้ แม้ว่าในใจของนางจะหวาดกลัว ว่าสามีจะกล่าวหานางว่าเสแสร้งให้ท่านปู่ของเขาคล้อยตาม “เฟยหลง” ชายชราเรียกหลานชายอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนที่ประตูจะเปิดกว้าง พร้อมกับร่างสูงของคนด้านในก้าวออกมา “ท่านปู่มีสิ่งใดหรือข

หญิงสาวใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะถึงที่หมาย มือบางรีบหงายถ้วยชาขึ้น แล้วค่อย ๆ รินชาเย็นชืดในกาลงในถ้วย เธอไม่สนแล้วว่าในชานี้จะมียาพิษอะไรพวกนั้นไหม เพราะตอนนี้คอของเธอต้องการความชุ่มฉ่ำเหนือกว่าเรื่องอื่นใด หลังจากเธอได้ดื่มน้ำสมใจอยากแล้ว หญิงสาวได้ลุกเดินแบบอ่อนแรง เพื่อไปจุดเทียนเล่มใหม่ แทนเล่มเก่าที่กำลังจะมอดดับลงแล้ว หลี่อี้ชิงทำทุกอย่างด้วยความรู้สึกหงุดหงิด กับร่างกายที่ปวกเปียกนี้เป็นที่สุด หญิงสาวสาบานกับตนเองว่าสิ่งแรกที่เธอจะทำ คือต้องคืนความแข็งแรงให้แก่ร่างกายที่เธออาศัยอยู่หลังจากทำให้ทั้งห้องสว่างจนมองทุกอย่างได้ชัดเจน หญิงสาวได้เดินสำรวจทั้งห้องอย่างเชื่องช้า แม้ใจของเธอจะอยากไปตรงจุดนั้นจุดนี้ของห้องให้เสร็จสิ้นภายในไม่กี่นาทีก็ตามหญิงสาวใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ การสำรวจห้องจึงได้เสร็จสิ้นลง ก่อนที่เธอกัดฟันทนความหนาว อาบน้ำในอ่างอันเย็นเยียบ เพื่อให้ร่างกายของเธอสดชื่นที่สุด เพราะดูเหมือนเวลานี้ใกล้จะเช้าแล้ว สักประเดี๋ยวคงต้องมีคนมาชมผลงาน เกี่ยวกับการตายของเจ้าของร่างอย่างแน่นอนหลี่อี้ชิงเอนศีรษะพิงขอบอ่าง ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ เพื่อซึมซับความเย

“เจ้าไม่ต้องพูดเยี่ยนอิง ในจวนนี้เรามีกันแค่สองคน นอกนั้นมีใครบ้างที่ข้าวางใจได้ ส่วนเจ้าฮุ้ยเอ๋อร์เจ้าไปจากที่ใดก็คืนสู่ที่นั้น อย่าได้แม้แต่เฉียดใกล้ข้าอีกแม้เพียงครึ่งก้าว หากท่านแม่ทัพจะลงโทษข้านั่นก็เรื่องของนาย บ่าวอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์เสนอหน้า”“แต่นางจงใจกลั่นแกล้งท่าน ทั้งยังยั่วยวนท่านแม่ทัพเพื่อหวังเลื่อนฐานะ”“กลั่นแกล้งหรือไม่เจ้าย่อมรู้แก่ใจดีฮุ้ยเอ๋อร์ ส่วนเรื่องยั่วยวนท่านแม่ทัพ เจ้าแน่ใจรึว่าเป็นนางมิใช่เจ้า จำเอาไว้นะหากสามีของข้าเขามิมั่นคงต่อข้า นั้นย่อมเป็นเรื่องที่ข้าต้องสะสาง มิใช่ให้บ่าวอย่างเจ้ามาตัดสินใจแทน”“ฮูหยินคิดหรือเจ้าคะ ว่าการลุกขึ้นมาทำตัวเก่งกาจ จะเป็นที่น่าเกรงขามจนบ่าวไพร่ก้มหัวให้”“เช่นนั้นเจ้าต้องเป็นรายแรก ที่ทดลองความน่าเกรงขามของข้าแล้วล่ะ”หมับ! มือบางบีบเข้าที่ลำคอของฮุ้ยเอ๋อร์ พร้อมออกแรงกดนิ้วยังเส้นชีพจรให้หนักขึ้น เรียวปากงามบิดขึ้นช้า ๆ สายตาที่ใช้มองสาวใช้ ไม่ต่างอะไรกับปีศาจ ที่พร้อมพรากวิญญาณของผู้คน“อ๊ะ…ปะ…ปล่อยข้า…”“เด็กน้อย! หากเจ้ายังดึงดันกำแหงต่อข้าอยู่เช่นนี้ แม้แต่ลมหายใจของเจ้า ข้าก็เอามันมากองอยู่แทบเท้าได้เช่นกัน”“ฮูห

“เชียนเชียนไม่ทราบว่าท่านย่าอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” “ต่อให้ไม่มีข้า เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์พูดจาหยามเกียรติหลานสะใภ้ของข้า อีกอย่างนางก็เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเจ้า ผู้อื่นจะคิดเช่นไรกับคำพูดดูถูกพี่สาวตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายเพื่อให้อับอายเช่นนี้ และเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่จะอับอายอย่างแท้จริงเป็นใคร หากไม่ใช่คนเป็นพ่อแม่ ตัวเจ้าไม่คิดบ้างรึว่าคนจะมองสกุลหลิวอย่างไร เรื่องแค่นี้เจ้ายังคิดเองไม่เป็นหรืออย่างไร รึไม่มีผู้ใดสอนเจ้า” หลิวเชียนเชียน หันมองไปยังสหายที่พากันยืนก้มหน้ามองพื้น รวมถึงแขกภายในร้านที่เดินไปมาอยู่หลายคน ใบหน้างามซีดจนไร้สีเลือดด้วยความอับอาย “เชียนเชียนรู้เท่ามิถึงการณ์ ท่านย่าโปรดอภัยเจ้าค่ะ” “คนที่รู้สึกนึกจริง จะไม่ทำผิดซ้ำครั้งที่สอง แต่เจ้ากี่ครั้งแล้วกับการกระทำสิ้นคิดเช่นนี้ โชคดีของสกุลเสวียนที่ไม่ได้คนอย่างเจ้ามาเป็นสะใภ้” ‘โห! ทั้งอายทั้งเจ็บเลยนะนั่น’ หลิวเพ่ยเพ่ยแทบจะหลุดขำออกมา แต่นางกลับวางตะเกียบลง ก่อนจะเอื้อมมือไปวางลงบนมือของย่าของสามี “ท่านย่าอย่าได้ถือสาน้องหญิงเลยนะเจ้าคะ นางยั