All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 41 - Chapter 50

“เชียนเชียน ไม่นะ! ลูกแม่! เจ้าบังอาจทำร้ายลูกข้า”จ้าวลี่หลีพุ่งเข้าหาแม่ทัพหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นร่างของบุตรสาวคนเล็กทรุดลงกับพื้น ความชิงชังที่มีต่อหลิวเพ่ยเพ่ยเพิ่มขึ้นนับเท่าทวีคูณ หากไม่ใช่เพราะลูกนอกสายตา มีหรือลูกรักของนางจะต้องตายด้วยมือของเสวียนเฟยหลงแม่ทัพหนุ่มหาได้ตื่นกลัวกับการโจมตีของแม่ยาย เขาไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับการตายของหลิวเชียนเชียน เพราะเขาทำไปด้วยสันชาติญาณของความเป็นสามีและพ่อหลิวเพ่ยเพ่ยทำเพียงยืนมองน้องสาว ที่ตอนนี้นอนราบอยู่บนพื้น หญิงสาวมิได้ยินดีกับการตายของหลิวเชียนเชียน เพราะมันดูสบายเกินไป เสียด้วยซ้ำ หากเทียบกับสิ่งที่หลิวเชียนเชียนกระทำต่อเจ้าของร่าง‘สิ่งที่เจ้าคิดว่าเจ็บปวด ยังมิถึงครึ่งที่หลิวเพ่ยเพ่ยต้องแบกรับเลย’ ฉึก! อึก! ในที่สุดการต่อสู้ก็ได้จบลง แน่นอนว่าแม่ทัพย่อมต้องชนะโดยไร้ข้อกังขา แม่ทัพหนุ่มยืนมองแม่ยาย ที่พยายามกระเสือกกระสนไปหายังร่างของหลิวเชียนเชียน“สำหรับสิ่งที่ท่านกับลูกกระทำต่อภรรยาข้า โทษตายนับว่าเบามากแล้ว”“ข้าจะลากเจ้าลงนรกไปพร้อมข้ากับลูก”คำพูดของมารดา ทำให้หลิวเพ่ยเพ่ยรีบก้าวเข้าหาสามี ก่อนจะสำรวจตามร่างกายขอ

สี่ปีต่อมา หลิวเพ่ยเพ่ย ยืนถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับได้ นางจนปัญญาที่จะบอกกับสามีเรื่องที่นางทำอาหารได้ นางแค่ตั้งครรภ์มิได้เป็นง่อยเสียหน่อย หญิงสาวมองดูสามีกำลังง่วนกับการเตรียมอาหารให้นาง กับลูกสาวคนโตอย่างตั้งใจ ตลอดสี่ปีมานี้เขาทำราวกับนางเป็นองค์หญิง ที่มีเขาเป็นทั้งสามี คนรับใช้ องครักษ์ในคนเดียวกันเลยก็ว่าได้ และนี่ก็นับเป็นโชคที่นางต้องขอบคุณสวรรค์ ที่มอบชีวิตใหม่ให้นางอีกครั้ง “น้องหญิง พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาใกล้ห้องครัว ประเดี๋ยวลูกของเราจะเหม็นกลิ่นของสดในนี้เอาได้” ร่างสูงก้าวเข้าสวมกอดภรรยาอย่างเอาใจ เขาไม่รู้ว่ารักนางตอนไหน เขารู้แค่ว่านับวันเขาจะขาดนางไม่ได้ แม้ว่าช่วงแรกของการเริ่มต้นใหม่ระหว่างเขาและนาง จะยังไม่ราบรื่นเท่าใดนัก เพราะภรรยายังไม่วางใจในตัวเขา แต่วันนี้เขามั่นใจ ว่านางมีเขาอยู่เต็มห้องหัวใจ ไม่ต่างจากเขาที่มีเพียงนางเช่นกัน “เพราะท่านพี่มิยอมให้ข้าเข้าครัว ดูสิฟางเอ๋อร์ถึงไม่ยอมทำตัวเยี่ยงสตรี” หญิงสาวเอ่ยอ้างถึงบุตรสาวคนโต ที่ได้นิสัยของสามีนางมาเต็มๆ “ลูกยังเล็ก อ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ เรื่องนี้ลี่อิงขอปรึกษากับท่านอ๋องก่อนนะเจ้าคะ เพราะอย่างไรเรื่องนี้ ลี่อิงก็มิอาจตัดสินใจได้ลำพัง” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มไร้สีเลือด ลี่อิงรู้สึกวิงเวียนเป็นอย่างมาก แต่ด้วยเห็นใจผู้เป็นพ่อ นางจึงพยายามฝืนทนนั่งอยู่ต่อ “เจ้าคิดจะกำจัดลูกสาวข้าเช่นนั้นใช่รึไม่ลี่อิง อย่าคิดว่าเจ้าคือพระชายาที่ได้รับพระราชทานสมรส แล้วจะเก็บท่านอ๋องไว้แต่เพียงผู้เดียวได้นะลี่อิง” โม่ฮูหยิน เปลี่ยนเป้าหมายจากแม่นมของลูกเลี้ยง เปลี่ยนมาเป็นคนที่นางต้องการมาพบในวันนี้ “ท่านแม่ข้าแค่...” หญิงสาวเอ่ยยังมิทันจบความ จำต้องหยุดลงเสียก่อน “มีเรื่องใด ไยไม่คุยกับข้า” เสียงกร้าวดังมาจากประตูเรือน ทำให้โม่ฮูหยินถึงกับตัวสั่นเทา เมื่อเจ้าของจวน ได้ก้าวเข้ามายืนเคียงข้างลูกเลี้ยงของนาง “โม่เสวี่ยน ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” “หลิงชี ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ” “พาพระชายากลับเข้าห้อง ตามหมอหลวงมาตรวจอาการด้วย” จวิ๋นอ๋องเสวี่ยหยง ออกคำสั่งกับสาวใช้ข้างกายพระชายา ทว่

“วันที่เจ้ารู้ว่าเด็กคนนั้น คือบุตรชายแท้ ๆ ของเจ้าหาใช่เสวี่ยอี้ของข้าไม่ เมื่อใดที่เสวี่ยอี้กลับมาทวงทุกอย่างคืน เป็นเจ้าที่ต้องเจ็บปวดเจียนตาย”เพี๊ยะ! ใบหน้างามสะบัดตามแรงฝ่ามือของโม่หลัน ดวงตาของคนลงมือวาวโรจน์ด้วยความขุ่นเคือง ก่อนที่จะล้วงบางสิ่งออกมาจากแขนเสื้อ“ข้าเมตตาท่านมากนะพี่ใหญ่ หลับให้สบายนะเพคะพระชายาเอก”ฉึก! เข็มเล่มเล็กปักลงยังลำคอขาวผ่อง ก่อนที่โม่หลันจะลุกเดินกลับยืนข้างสามี หญิงสาวมองดูศัตรูหัวใจค่อย ๆ อ่อนแรงลงทีละน้อย เลือดสีดำคล้ำไหลซึมยังมุมปาก ทว่าโม่ลี่อิงกลับยังส่งรอยยิ้มให้แก่นางโม่หลัน เผลอมมองตามสายตาของลี่อิง ไปยังร่างในห่อผ้า ซึ่งเวลานี้อยู่ในอ้อมแขนของสาวใช้ ใจของโม่หลันกระตุกวูบ ทว่าทุกความรู้สึกถูกเก็บซ่อนเอาไว้ ภายใต้ใบหน้ารื่นเริงกับความทรมานของโม่ลี่อิง“นำพระชายาไปนอนพักผ่อน ห้ามให้ผู้ใดเข้ามารบกวนเป็นอันขาด”ลี่อิงทำได้เพียงมองตามหลังของสามี และน้องสาวไปจนลับสายตา ร่างกายของนางไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำได้เพียงหายใจติดขัด มือบางพยายามที่จะเอื้อมไปลูบใบหน้าอ้วนกลม ที่ดวงตาปิดสนิทของทารกน้อย นางไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า สามีจะใจอำมหิตถึงกับสังหารลูกของต

“คุณหนู บ่าวเตรียมน้ำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” ลู่เหลียนฮวาตื่นจากความคิดเมื่อครู่ ส่งยิ้มให้ฉีอี้เล็กน้อย หญิงสาวลุกขึ้นก้าวไปยังหลังฉากกั้น ‘เพียงมิกี่มากน้อยที่ได้พบกัน เหตุใดบุรุษที่ยึดมั่นในรัก จึงเลือกหญิงสาวไร้สามารถ เช่นลู่เหลียนฮวาผู้นี้เป็นภรรยาด้วยเล่า’ ลู่เหลียนฮวายิ้มละมุน เมื่อนึกถึงวันฝนพรำที่ได้พบว่าที่สามี “ขอบใจเจ้ามากฉีอี้ เจ้าเตรียมชุดให้ข้าเสร็จแล้ว ช่วยไปเตรียมของสำหรับทำน้ำแกงให้ข้าด้วย” เหลียนฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบช้า “เจ้าค่ะ” เหลียนฮวาตั้งใจ ที่จะนำน้ำแกงและขนมไปให้ว่าที่สามี ในสายตาผู้คนนั้น ต่างมองว่านางเป็นสตรีโง่งม หากมิเพราะท่านแม่ทัพต้องการรักษาเกียรติ เห็นทีชาตินี้ นางคงมิแคล้วขึ้นคาน เพราะคำพูดเหล่านี้ของผู้คนอย่างไรเล่า ที่ทำให้ลู่เหลียนฮวาปลิดชีพตนเอง และช่างเป็นสิ่งที่ประจวบเหมาะอะไรเช่นนี้ สองชีวิตที่ต้องตายลงด้วยสาเหตุที่ต่างกัน หนึ่งจาก หนึ่งอยู่ เพราะแรงแค้น ‘ข้าจะให้พวกเจ้าได้ชดใช้ ชื่อของบุตรชายข้า มันผู้ใดก็อย่าหมายจะนำมาเป็นบันไดได้เลย’ หญิงสาวเจ็บร้าวในอกยิ่งนัก เ