บทที่42 เก้อเขิน

“เชียนเชียน ไม่นะ! ลูกแม่! เจ้าบังอาจทำร้ายลูกข้า”

จ้าวลี่หลีพุ่งเข้าหาแม่ทัพหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นร่างของบุตรสาวคนเล็กทรุดลงกับพื้น ความชิงชังที่มีต่อหลิวเพ่ยเพ่ยเพิ่มขึ้นนับเท่าทวีคูณ หากไม่ใช่เพราะลูกนอกสายตา มีหรือลูกรักของนางจะต้องตายด้วยมือของเสวียนเฟยหลง

แม่ทัพหนุ่มหาได้ตื่นกลัวกับการโจมตีของแม่ยาย เขาไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับการตายของหลิวเชียนเชียน เพราะเขาทำไปด้วยสันชาติญาณของความเป็นสามีและพ่อ

หลิวเพ่ยเพ่ยทำเพียงยืนมองน้องสาว ที่ตอนนี้นอนราบอยู่บนพื้น หญิงสาวมิได้ยินดีกับการตายของหลิวเชียนเชียน เพราะมันดูสบายเกินไป เสียด้วยซ้ำ หากเทียบกับสิ่งที่หลิวเชียนเชียนกระทำต่อเจ้าของร่าง

‘สิ่งที่เจ้าคิดว่าเจ็บปวด ยังมิถึงครึ่งที่หลิวเพ่ยเพ่ยต้องแบกรับเลย’

ฉึก! อึก! ในที่สุดการต่อสู้ก็ได้จบลง แน่นอนว่าแม่ทัพย่อมต้องชนะโดยไร้ข้อกังขา แม่ทัพหนุ่มยืนมองแม่ยาย ที่พยายามกระเสือกกระสนไปหายังร่างของหลิวเชียนเชียน

“สำหรับสิ่งที่ท่านกับลูกกระทำต่อภรรยาข้า โทษตายนับว่าเบามากแล้ว”

“ข้าจะลากเจ้าลงนรกไปพร้อมข้ากับลูก”

คำพูดของมารดา ทำให้หลิวเพ่ยเพ่ยรีบก้าวเข้าหาสามี ก่อนจะสำรวจตามร่างกายขอ