All Chapters of เงาใจใบสมรส: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 11[11/1]คุณหญิงวิมนรัตน์เดินมาหาลูกชายที่ห้องทำงานด้านบนของตึกโรงพยาบาล ที่มาสายเพราะว่าวันนี้เธอเองเพิ่งกลับมาจากบ้านสามีที่จันทบุรี ในช่วงที่หมอชลกันต์ยังเด็กเธอต้องหอบลูกวิ่งตามท่านผู้ว่าไปทั่วทุกจังหวัด ตามที่ได้รับมอบหมายหน้าที่จากหน่วยงาน ทว่าพอถึงช่วงเวลาหนึ่งที่ชลกันต์โตขึ้นก็ไม่อยากจะย้ายไปไหนตามท่านผู้ว่าฯ แล้ว จึงขอคุณหญิงวิมนรัตน์ย้ายมาเรียนกรุงเทพฯ กับคุณอาหมอวิเชษฎ์แทนจากนั้นเพียงไม่กี่ปีต่อมาคุณหญิงวิมนรัตน์มารับช่วงต่อจากตระกูลของเธอ จึงได้ย้ายตามลูกมาถึงกรุงเทพฯ เพื่อมาดูแลกิจการโรงพยาบาลแห่งนี้ส่วนท่านผู้ว่าฯ ก็ยังมีปณิธานอยากจะทำงานช่วยประชาชนอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเกษียณอายุ ชลกันต์เลยกลายเป็นคนที่ติดแม่มากว่าพ่อของเขาเมื่อตอนที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอกลับมาจากเที่ยวที่อิตาลี่กับภรรยาอย่างปิ่นหยก วันนั้นเธอจำได้ว่าชลกันต์ได้โทรมาเธอกลางดึก และบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ นานาให้ฟังพอเข้าใจน้ำเสียงของลูกชายในตอนที่โทรมาหาเธอคืนนั้น ฟังดูเหมือนกับว่าเขาไม่มีความสุขเลยกับการที่บอกผู้เป็นแม่ว่าจะขอหย่ากับภรรยา ทั้งที่แต่งงานกันได้แค่ปีเดียวเท่านั้น แต่จ

Chapter 12[12/1]ปิ่นหยกมาหาใยบัวที่โรงพยาบาลของชลกันต์ จริงๆ แล้วเธอรู้ก่อนหน้านี้อยู่แล้วว่าใยบัวอยู่ที่นี่ เพราะได้คุยกับคุณหญิงวิมนรัตน์ไปแล้วเมื่อตอนสายๆ ของวันนี้ส่วนใยบัวเองก็ไม่ได้คิดมากอะไรหากเพื่อนจะมาหา แต่แอบหวั่นว่าถ้าหากเพื่อนรู้ว่าเธอกับหมอชลกันต์จดทะเบียนสมรสกันแล้ว เธอจะคิดว่าอย่างไรตอนนี้ทั้งคู่ออกมาสูดอากาศที่สวนเล็กๆ ในโรงพยาบาล ใยบัวมองสำรวจดูปิ่นหยกพลางนึกถึงสมัยที่ยังเรียนอยู่ด้วยกัน เพื่อนของเธอคนนี้ยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งสวยวันนี้ก็เหมือนกันปิ่นหยกที่นั่งอยู่ข้างเธอดูมีน้ำมีนวลขึ้นมาก ได้ไปอยู่กับคนที่เธอรักจริงๆ คงจะมีความสุขแล้วสินะ“แกเป็นยังไงบ้างใยบัว?”“ฉันสบายดี แล้วแกล่ะ?”“อื้ม! ก็สบายดีเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่” ปิ่นหยกหันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน พลางเอื้อมมือมากุมแขนของใยบัวเอาไว้ตอนเด็กๆ ปิ่นหยกจะเป็นคนตัวเล็กจึงโดนเพื่อนแกล้งบ่อยครั้ง ส่วนใยบัวจะคอยทำหน้าที่ปกป้องเสมอ ไม่ว่าใครมารังแกเพื่อนคนนี้ จะเป็นชายหรือหญิงใยบัวก็พร้อมสู้แทนเพื่อนได้พอหลังจากจบมัธยมปลาย ด้วยความที่สนิทกันมากอยู่แล้วทั้งคู่ก็ตัดสิใจจะเรียนต่อ

Chapter 13[13/1]1 สัปดาห์ต่อมา….ชีวิตประจำวันของใยบัวเริ่มน่าเบื่อขึ้นทุกวัน แต่ก่อนเธอเคยวิ่งวุ่นทั้งเรื่องงานและเรื่องเลี้ยงลูกทั้งวัน ทว่าตอนนี้การใช้ชีวิตมันแตกต่างจากเดิมไปอย่างมากจะว่าได้อยู่สบายขึ้นก็ไม่ใช่ซักทีเดียว ถึงแม้ว่าจะสบายกายแต่ใจกลับอึดอัดเต็มทน ใยบัวเคยตื่นมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อเตรียมทุกอย่างไว้ให้ลูกและต้องเตรียมทุกอย่างเพื่อรอเวลาเปิดร้านแต่เมื่อย้ายมาอยู่บ้านของหมอชลกันต์ หลายๆ มันเปลี่ยนไปตรงที่มีแม่บ้านเข้ามาจัดการให้แทน บ้านก็ไม่ต้องทำความสะอาด อาหารก็ไม่ต้องทำ เสื้อผ้าก็ไม่ต้องซักเองทุกอย่างมันซื้อได้ด้วยเงินพ่อของลูกเธอ เพียงแค่มีเงินจ้างทุกอย่างก็จบ จนบางทีใยบัวก็ไม่ได้อยากงอมืองอเท้าพึ่งพาอาศัยพ่อของลูกมากขนาดนี้เธอเองก็อยากทำงานหาเงินอย่างที่เคยทำมาตลอด ไม่ใช่นั่งๆ นอนๆ และก็ดูแลในส่วนของลูกสาวเพียงแค่นั้น ใยบัวคิดว่าตัวเองสามารถทำได้มากกว่านี้โชคดีที่โทรคุยกับน้ำตาล ป้ายัชฟินและก็ปรเมทแล้วว่าจะยังไม่ขายร้านกาแฟทิ้งไปไหน มันเป็นสิ่งแรกที่เธอเหนื่อยสร้างมันขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ตอนนั้นแทบจะปากกัดตีนถีบเลยด้วยซ้ำร้านกาแฟร้านแรกของใยบัวมันจ

Chapter 14[14/1]ลูกสะใภ้คนใหม่ของท่านผู้ว่าฯ นอกจากทำหน้าที่เป็นแม่ครัวในมื้อนี้แล้ว ยังต้องรับบทเป็นแม่บ้านให้อีกเนื่องจากนภาถึงเวลาเลิกงานนานแล้วชลกันต์ที่เป็นถึงเจ้าของบ้านไม่ได้บอกกล่าวใยบัวล่วงหน้าเลยด้วยซ้ำว่าพวกท่านทั้งสองจะอยู่ค้างแรมที่นี่ขนาดพวกท่านจะมาเขายังเพิ่งเดินมาบอกตอนที่รถมาจอดถึงหน้าบ้านแล้วเลยด้วยซ้ำตอนนี้ด้านล่างคงจะพากันรุมนางฟ้าตัวน้อยของเธออยู่ ขณะที่คนเป็นแม่อย่างเธอต้องมาทำความสะอาดปัดที่นอนหมอนมุ้งไว้ต้อนรับพ่อกับแม่สามีในนามเรื่องงานบ้านใยบัวไม่เคยขาดตกบกพร่องอยู่แล้ว อะไรที่ทำได้เธอก็พร้อมจะทำลูกสาวแม่ค้าตลาดสดอย่างเธอถูกสอนเรื่องงานบ้านมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเรื่องแค่นี้ไม่คณามือของใยบัวหรอกห้องนอนนี้เดิมเป็นห้องนอนของคุณหญิงวิมนรัตน์อยู่แล้ว นภาสาวใช้ประจำบ้านหลังนี้เป็นคนบอกกับใยบัวเองมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ชลกันต์เพิ่งแต่งงานกับปิ่นหยกได้ใหม่ๆ บ้านหลังนี้ถูกซื้อมาทำเป็นเรือนหอ และคุณหญิงวิมนรัตน์ได้มาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้อยู่สักพักในช่วงที่ปิ่นหยกคลอดลูกชายมาใหม่ๆจากนั้นก็ได้ย้ายกลับไปพักที่เพ้นท์เฮาส์หรูใกล้โรงพยาบาลของตัวเอง เพื่อความสะดวกสบายเรื่อ

Chapter 15[15/1]ร่างบางรีบสาวเท้าเดินกลับออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่เสร็จธุระของตัวเองแล้ว แต่ก่อนจะออกไปยืนรอรถเมล์ข้างนอก ก็ไม่ลืมแวะซื้อเครื่องดื่มและขนมไปฝากพี่เลี้ยงที่ดูแลลูกอยู่บ้านร้านกาแฟร้านเดิมในโรงพยาบาลพ่อของลูกเธอ ตอนนี้คงจะเป็นตัวเลือกเดียวที่พอจะซื้อของได้ ครั้นจะออกไปซื้อของนอกก็จะเสียเวลากลับบ้านอีก และอีกอย่างรสชาติของมันก็ใช้ได้เลยล่ะ นภาเองก็คงชอบขณะที่นั่งรอเครื่องดื่มอยู่ ใยบัวก็เหลือสายตาไปเห็นพ่อของลูกกำลังเดินมาทางร้านนี้เหมือนกัน และดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเธอแล้วจึงรีบสาวเท้าเข้ามาหา“คุณมาทำอะไรที่นี่?” พอมาถึงก็พุ่งคำถามใส่อีกคนเลย ใบหน้าคมมองแม่ของลูกอย่างตำหนิ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันที่จะต้องมาทำหน้าแบบนี้ใส่“บัวมาทำธุระค่ะ”“ธุระที่ว่านั่นคือการหอบกระเช้ามาให้ไอ้ตุลย์ตั้งแต่เช้างั้นหรอ?”“ค่ะ” เธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือปิดบังอะไรอยู่แล้ว ในเมื่อเจตนามาที่นี่เพื่อขอบคุณหมอตุลย์จริงๆ แล้วทำไมชลกันต์ถึงต้องมองคาดโทษเธอขนาดนั้นชลกันต์นั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับใยบัว ขณะที่สายตาคนรอบร้านก็ต่างมองกันอย่างสงสัย แต่ตอนนี้เขาได้แคร์สายตาเหล่านั้นเลยเพรา