บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นหญิงบ้าที่กลายมาเป็นคุณนายตำรวจ 70s: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 21 เอาคืนป้าสะใภ้สองพี่น้องปฐมพยาบาลพ่อกับแม่ไม่นานก็ฟื้น ทำให้สองพี่น้องโล่งใจขึ้นมา “เรื่องที่ลูกพูดก่อนหน้านี้ คือเรื่องจริงหรือ” ถังเยี่ยที่นั่งอย่างมีสติมั่นคงแล้วถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้งว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ฟังผิดเพี้ยนไป“ค่ะพ่อ และของล้ำค่าทั้งสองอย่างยังมีเหลืออีกนะคะ ท่านตาบอกไว้ ฉันจำได้เป็นอย่างดี นอกจากฉันจะหายเป็นปกติแล้ว แถมความทรงจำของฉันยังดีด้วย ชนิดที่ว่าบอกครั้งเดียวก็จำได้ หนังสืออ่านเพียงครั้งเดียวก็รู้แล้ว นี่คือสิ่งมหัศจรรย์ที่ท่านตาคนนั้นมอบให้ฉัน” ถังลู่เหมยตอบพร้อมกับอธิบายเรื่องราวอีกหลายอย่างให้ทุกคนฟังอย่างที่เธอแต่งเรื่องไว้ นั่นก็เพราะกลัวว่าถ้าเกิดเธออ่านหนังสือได้ และทำหลายอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว จะไม่เป็นที่สงสัยมากนัก“ขอบคุณท่านตาผู้นั้น ขอบคุณจริง ๆ” เหนียงฟางพูดขึ้นพร้อมกับก้มศีรษะขอบคุณไปรอบ ๆ ทุกทิศอย่างสำนึกในบุญคุณของท่านตาที่ลูกสาวกล่าวถึง“พ่อคะ แม่คะ ฉันอยากขอร้องว่าให้เก็บเรื่องที่ฉันหายป่วยและเรื่องที่ฉันมิติวิเศษไว้ให้รู้แค่เราสี่คนนะคะ ฉันยังไม่อยากให้คนอื่นรู้ บางทีคนพวกนั้นอาจจะมาจับฉันไปเพื่อผลประโยชน์ก็ได้ ถ้าพวกเขารู้”

บทที่ 23 แข็งข้อกับบ้านใหญ่สำนักงานตำรวจปักกิ่ง ฉินหยางตง นายตำรวจหนุ่มทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลฉินที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพล เวลานี้เขาติดยศผู้กองอยู่หน่วยสืบสวน ถือว่าเขาเป็นมือหนึ่งของสำนักงานตำรวจแห่งนี้เลยก็ว่าได้“ผู้กอง คนของเราวางกำลังไว้แล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของลั่วเค่อหยางเลยครับ” ฉีหยวน ลูกน้องในทีมของฉินหยางตงรายงานเรื่องที่ต้องติดตามลั่วเค่อหยาง เจ้าพ่อค้ามนุษย์ที่หลอกหญิงสาวไปขาย“อืม อย่างไรเวลานี้ฉันคิดว่ามันยังไม่หนีไปไหนแน่นอน เราต้องหาแหล่งกบดานพวกมันให้เจอ แล้วหญิงสาวที่ช่วยไว้ส่งกลับบ้านหมดหรือยัง” ชายหนุ่มสอบถามเกี่ยวกับหญิงสาวที่พวกเขาไปช่วยมาได้“บางคนก็กลับบ้านแล้วโดยให้เงินค่าเดินทางตามที่ผู้กองบอกครับ แต่บางคนเอ่อ...” ฉีหยวนลำบากใจที่จะพูด เพราะหญิงสาวบางรายถูกครอบครัวขายมาน่ะสิ เลยทำให้ไม่มีบ้านให้กลับไป และบางคนก็ไม่ยอมกลับบ้านเพราะกลัวว่าจะถูกพ่อแม่นำขายมาอีก“คงถูกทางบ้านขายมาสินะ” ฉินหยางตงคิดไว้แล้วในเรื่องนี้ การขายลูกเพื่อความอยู่รอดนั้น มีทุกยุคทุกสมัยจริง ๆ เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่า คนเป็นพ่อแม่หรือครอบครัวของหญิงสาวพวกนั้นจิตใจทำด้วยอะไร ที่กล้าทำเร

บทที่ 25 ได้ที่ทำการค้าแล้วเมื่อทั้งสองเข้ามาในเมืองก็ตรงไปที่ร้านขายยาของหมอจางโดยการปั่นจักรยานที่ถังลู่เหมยเอาออกมาจากมิติมา พอเห็นหน้าสองพี่น้อง หมอจางก็เปิดยิ้มกว้างออกด้วยความดีใจ นั่นก็เพราะเชื่อว่าทั้งสองคนต้องมีของดีมาให้ วันนี้เขาน่าจะได้โสมและเห็ดหลินจือมาไว้ในครอบครองแน่ ๆ“วันนี้มีของดีมาหรือเปล่า” หมอจางเอ่ยถามขึ้นมาตั้งแต่ถังอี้คุนยังจอดรถจักรยานไม่เรียบร้อยด้วยความตื่นเต้น“มีครับหมอจาง สมุนไพรทั้งสองอย่างอยู่ในตะกร้าที่หลังของอาเหมยครับ น้องลงก่อนนะครับ” ชายหนุ่มก็ตอบกลับด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเหมือนกัน เอาหันไปมองน้องสาวที่อยู่ด้านหลัง“มา มา เดี๋ยวฉันช่วยเอง”พอได้ยินคำตอบของถังอี้คุน หมอจางรีบเดินเข้ามาช่วยยกตะกร้าลงจากหลังของถังลู่เหมย ไม่ใช่เพราะดีใจที่สองพี่น้องมีสมุนไพรมาขาย แต่ตะกร้าดูจะใหญ่กว่าครั้งก่อนมาก และเขารู้ว่าน้องสาวของถังอี้คุนคนนี้ก็ไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป เขาจึงรีบมาช่วยเพื่อผ่อนแรงหญิงสาว“ขอบคุณหมอจาง” ถังลู่เหมยเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างไม่รักษากิริยา เมื่อหมอจางช่วยยกตะกร้าออกจากหลัง ก่อนจะกระโดดลงจากรถจักรยาน จากนั้นจึงปรบมือและหัวเราะด้ว

บทที่ 27 ลู่ทางหาเงินนี่คือความคิดของถังลู่เหมย เธอเชื่อว่าไม่ว่ายุคสมัยไหนเรื่องใช้เส้นสายในการทำเรื่องต่าง ๆ ย่อมมีอยู่เสมอ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าเธอต้องการเส้นสายบ้าง ดูแล้วคุณหนูท่านนี้น่าจะมีสิ่งที่เธอต้องการอยู่ไม่น้อย ใครจะว่าเธอเห็นแก่ตัวก็ช่างเถอะ ทุกคนย่อมหาผลประโยชน์ให้กับตัวเองทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เธอ!!คิดได้อย่างนั้นถังอี้คุนจึงหยิบกระดาษและปากกาจดข้อความที่จะฝากบอกเหมยฮวา เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยชวนน้องสาวออกมาจากห้อง “ถ้าอย่างนั้นเราทำทีไปตลาดมืดกันก่อนดีไหม แล้วค่อยเอาของสดติดไม้ติดมือมาเล็กน้อย เพื่อที่จะให้คุณหนูเขารู้ว่าสินค้าเราเป็นแบบนี้ อาเหมยคิดว่าอย่างไร”“ไปสิพี่ใหญ่ ฉันเองก็อยากไปตลาดมืดเหมือนกัน ไม่รู้ว่าที่นั่นจะครึกครื้นขนาดไหน” ถังลู่เหมยพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ด้วยร่างเดิมไม่เคยไปตลาดมืด ทำให้เธอไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนั้นเป็นอย่างไร จะเหมือนตามนิยายที่เธอเคยอ่าน หรือว่าจะเหมือนตลาดนัดในยุคที่เธอจากมากันแน่“อื้ม อย่างนั้นเราไปกันเถอะ”ว่าแล้วสองพี่น้องก็จับจูงมือกันเดินออกมาจากห้อง ก่อนจะปั่นจักรยานไปที่ตลาดมืดอย่างที่ต้องการทันทีย้อนกลับมาทางด้านเหมยฮ

บทที่ 29 ชวนมาทำงานด้วยกันที่เหลาอาหารช่ายตง ตอนนี้ช่ายเหมยฮวากำลังนั่งมองเอกสารการซื้อวัตถุดิบและรายรับรายจ่ายในช่วงตลอดสามปีที่ผ่านมา จากการตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เธอก็รู้ได้ทันทีเรื่องที่เหลาอาหารแห่งนี้ขาดทุนเพราะอะไร นอกจากเงินซื้อของเข้าร้านที่ราคาแพงแล้ว ยังมีเงินเดือนพนักงานที่ไม่สมเหตุสมผลอีก“เงินเดือนห้าสิบหยวนสำหรับพนักงานบริการ มันมากเกินไปไหม พ่อครัวเงินเดือนร้อยหยวน ผู้ช่วยเงินเดือนเจ็ดสิบหยวน”หญิงสาวส่ายศีรษะให้กับเอกสารตรงหน้า ก่อนจะตะโกนเรียกพนักงานให้เข้ามาพบ “เสี่ยวม่าน เข้ามานี่หน่อย”เมื่อเสี่ยวม่านเข้ามา ช่ายเหมยฮวาไม่รีรอที่จะถามเรื่องที่เธอสงสัย “เสี่ยวม่าน เงินเดือนที่คุณได้รับ ผู้จัดการให้เท่าไรเหรอ”“เงินเดือนของฉันยี่สิบหยวนค่ะ เพราะเป็นแค่พนักงานบริการซึ่งจะได้เท่ากับพนักงานต้อนรับค่ะ ส่วนสวัสดิการก็มีที่เหลาอาหารเลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อ คือมื้อก่อนเหลาอาหารจะเปิดค่ะ” เสี่ยวม่านตอบกลับด้วยความใสซื่อ เพราะเงินเดือนและสวัสดิการดี ไม่อย่างนั้นกลุ่มพนักงานบริการและพนักงานต้อนรับคงหยุดงานแล้ว แม้ว่ากลุ่มของเธอจะเหลือไม่กี่คนก็ตาม“ตามสหายของเธอเข้ามาในนี้เถอะ ฉั