All Chapters of 'Till Contract Do Us Apart : Chapter 1 - Chapter 7

“COME back here, Bianca! Don’t you dare run away!” sigaw ng ama ni Bianca sa malayo.Namilog ang mga mata ni Bianca nang makita ang kanyang ama na si Antonio na naglalakad patungo sa direksyon niya. Bago pa ito makalapit sa kanya ay mabilis siyang kumaripas ng takbo. Ngunit agad niyang napagtanto, wala na pala siyang matatakasan. Sa harap niya ay may isang malaking pader na may matutulis na alambre sa tuktok. Naisip niya na kahit anong gawin niya ay hindi siya makakaalis nang hindi masusugatan.Bumilis bigla ang tibok ng puso niya. Wala na siyang ibang daan, at alam niyang mahuhuli na siya ng mga ito.Napaluhod na lang si Bianca. “Please leave me alone, Dad! H’wag niyo na akong pilitin!” habol hiningang pagmamakaawa niya rito.Galing si Bianca sa mansyon at do’n ginanap ang golden birthday ng ama niya. Pero imbes na magdiwang kasama ang pamilya ay tumakas siya dahil ikakasal na siya bukas kay Lucien—isang disabled at bastardong anak ng mga Hoffman. Kagaya nito, isa rin siyang illegit

NAKATUON ang atensyon ng mga tao kay Lucien nang magsimula itong maglakad patungong altar. Hindi makapaniwala ang lahat sa nakita nila. Ang lalaking inaakala nilang disabled ay nakakalakad nang maayos, walang bahid ng kahinaan.Matangkad si Lucien, may malapad na balikat, may matipunong katawan, at may karisma ang dating. Ilang sandali pa ay muling nagtama ang mga mata nila. Halos hindi makagalaw si Bianca dahlil sa nangyayari ngayon, kahit ang mga bisita ay hindi makapaniwala."Akala ko disabled siya?" mahina ngunit gulat na bulong ng isang bisita."Naaksidente si Lucien noon, pero magaling na siya ngayon," sagot ng kanyang ina, si Daniella.Habang patuloy sa paglalakad si Lucien ay lalong lumakas ang bulungan ng mga bisita. Ang dating tsismis tungkol sa kanya ay agad na napalitan ng paghanga. Hindi maigalaw ni Bianca ang katawan niya habang nakatitig siya kay Lucien. Hindi niya alam kung paano siya mag-re-react dito. Ang buong akala niya ay isang sumpa ang maikasal siya rito, pe

PAGKASARA ng pinto ay hinigpitan ni Lucien ang paghawak niya sa braso ni Bianca, dahilan para mapadaing ito sa sakit. "Aray! Nasasaktan ako, Lucien!" usal ni Bianca. "Ano bang ipinunta mo roon, ha?" pigil galit na sabi ni Lucien nang bitawan niya ito. "I'm sorry," nauutal na sagot ni Bianca. "Hindi ko sinasadya—" "Hindi mo sinasadya?" Mariing natawa si Lucien na may halong pagkairita. "Kanina lang tayo nag-usap na hindi natin papakialaman ang buhay natin sa isa't isa, tapos ganito gagawin mo?" Hindi nakasagot si Bianca. Nanikip ang lalamunan niya na makita ang mga titig nito na para bang gusto siyang tunawin sa galit. "Dahil lang ba sa sinabi kong gold digger ka, kaya mo ginagawa ito?" patuloy na sabi ni Lucien. "Or maybe you’re just waiting to see how strong my legs still are. And when I’ll finally be completely disabled and helpless, then you can take my wealth? Are you really this desperate, huh?" Ilang sandali pa ay isang mabigat na sampal sa pisngi ang natamo ni Lucien.

TAHIMIK lang si Bianca habang nakaupo sa kabilang dulo ng limousine. Kahit nakatingin siya sa labas ng bintana ay hindi niya maiwasang mapansin si Lucien sa gilid ng paningin niya. Naka-itim na facemask ito, at kahit hindi halata ay alam niya kung ano ang tinatago nito.Hindi siya nagsalita. Ni hindi rin siya nagtanong. Pero sa loob-loob niya, sigurado siyang bakas pa rin ang iniwang marka ng palad niya sa pisngi no'ng sinampal niya ito.Maya-maya ay tumikhim si Lucien. Masyadong tahimik ang sasakyan, at kahit hindi niya nakita ang reaksyon ni Bianca ay ramdam niyang kanina pa siya tinitingnan nito.Umubo ng bahagya si Lucien, nagpapanggap siyang may sakit. "I am not feeling well," aniya, sabay hinipo ang noo para tinitingnan kung may lagnat siya.Napataas ng kilay si Bianca. Hindi siya nagsalita nang ibaling ang tingin niya rito at saka muling lumingon sa bintana. Napapigil siya ng ngiti. Iniisip niyang deserve naman ni Lucien iyon dahil sa mga pang-aakusa sa kanya.Pinanood ni Lucie