All Chapters of เสน่หาหม้ายสาว: Chapter 1 - Chapter 10

อิทัง เม ญาตินัง โหนตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย ขอบุญนี้จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้าเถิด ขอญาติทั้งหลายของข้าพเจ้าจงมีความสุขด้วยเถิด สาธุหญิงสาวในชุดผ้าถุงเสื้อลูกไม้สีขาวดูดีมีระเบียบเหมาะสำหรับการเข้าไปนั่งฟังธรรมในเขตอภัยทานใกล้บ้าน หญิงสาววางที่กรวดน้ำลงสองฝ่ามือเรียวพนมไหว้หลังจากเธอได้กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้กับสามีที่ล่วงลับไปนานหลายปีอีกทั้งบิดามารดาที่ด่วนจากลาขึ้นไปอยู่บนสวรรค์กันหมด"จะกลับแล้วเหรอนารี ไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนหรือลูก"เสียงของคนในหมู่บ้านดังขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจัดข้าวของใส่ตะกร้าเตรียมตัวพร้อมจะกลับบ้าน วันนี้เป็นวันพระใหญ่ชาวบ้านจะนัดรวมตัวกันมาทำบุญซึ่ง'นารี'ก็คือหนึ่งในนั้น"วันนี้จะมีพ่อค้ามาดูผลทุเรียนจ้ะป้าว่ามันจะตัดขายได้หรือเปล่า ฉันเลยต้องรีบกลับขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ไม่ได้อยู่ทานข้าวด้วย""ไม่เป็นอะไรถ้าอย่างนั้นเอ็งไปเถอะ""ฉันไปก่อนนะจ๊ะป้า"นารีกล่าวลาคนบนศาลา ก่อนเธอจะเดินลงมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลังจากที่เธอได้ทำบุญอุทิศกุศลส่วนบุญไปให้กับผู้ที่ล่วงลับไปนานกริ๊ง กริ๊งเสียงแตรจักรยานคันเก่าดังขึ้นไปตลอดถนนสายหลัก ใบหน้าอ่อนหวานมีเสน่ห์ของนา

บรืนปึก"นารี""ต้นอ้อ"สองเพื่อนสาวต่างโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึงทันทีเมื่อรถคันหรูของอัคคีเล่นเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านเรือนไทย ต้นอ้อดีใจจนเนื้อเต้นเธอรีบเปิดประตูลงมาจากรถเมื่อเห็นว่านารีเพื่อนสนิทสมัยเด็กกำลังยืนรอเธออยู่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน"ฮึก คิดถึง คิดถึงมาก""คิดถึงเหมือนกัน ไม่เอาสิไม่ร้อง"นารีดันร่างเล็กของเพื่อนรักออก เธอบรรจงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของต้นอ้อด้วยความอ่อนโยนอย่างเบามือ แต่ดูเหมือนว่าเธอยิ่งเช็ดสักเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาไม่หยุด จนอัคคีว่าที่สามีของต้นอ้อต้องรีบเดินมาดูแลว่าที่ภรรยา"ตัวเล็กหยุดร้องไห้ก่อนนะครับคนดี""ฮึก ก็คนมันคิดถึงเพื่อนนี่คะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี"ต้นอ้อปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวก ๆ ก่อนเธอจะหันมาแนะนำสามีและพี่ชายของสามีให้เพื่อนรักอย่างนารีได้รู้จัก"นารี นี่คุณอัคคีว่าที่เจ้าบ่าวของเราเอง""สวัสดีค่ะคุณอัคคี""สวัสดีครับ"นารียิ้มทักทายชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มีใบหน้าหล่อเหลาพ่วงตำแหน่งว่าที่สามีเพื่อนด้วยความเป็นมิตร ซึ่งอัคคีเองก็หันมาส่งยิ้มทักทายด้วยความเป็นมิตรเช่นเดียวกัน"ส่วนคุณคนนั้นคือคุณเมฆา พี่ชายของคุณอัคคี"แววตาอ่

ภายในห้องน้ำใต้ถุนบ้านในยามพลบค่ำมีสองร่างของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโอบกอดกัน ร่างกายของทั้งคู่นั้นแนบชิดอิงกายจนแทบไม่มีช่องว่างให้ลมผ่าน เสียงกระสันซ่านยามเมื่อทั้งคู่ขยับกายเข้าหากันดังเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำตับ! ตับ! ตับ!สองฝ่าเท้าของนารีซึ่งกำลังเดินลงบันไดมาหยุดชะงัก บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดทำให้เธอได้ยินเสียงอันน่าอัศจรรย์ซึ่งดังมาจากภายในห้องน้ำได้อย่างชัดเจน"อ๊าส์ ต้นอ้อ""อื้อ เบา ๆ สิคะคุณอัคคี เดี๋ยวก็มีใครผ่านมาได้ยิน"น้ำเสียงแหบพร่าของหญิงสาวเอ่ยปรามเพราะกลัวว่าพี่ชายของสามีและเพื่อนสาวของเธอจะเดินมาได้ยิน แต่ดูเหมือนว่ามันคงจะไม่ทันการเมื่อในตอนนี้นั้นนารีกำลังยืนหน้าแดงก่ำอยู่ตรงตีนบันไดเสียงครางกระสันทำให้ร่องกลางกายของเธอเริ่มผลิตน้ำหวานออกมา ใบหน้าสวยแดงซ่านความต้องการตีตื้นขึ้นมาจุกอก นารีสะบัดศีรษะเธอโอบผ้าถุงเอาไว้สองฝ่าเท้าเรียวรีบใส่รองเท้าก่อนเธอจะก้าวไปยังห้องน้ำซึ่งทำด้วยสังกะสีที่อยู่ใกล้กับสวนผลไม้"อ๊าส์"นารีไม่รอช้าเมื่อเธอก้าวขาเข้ามาอยู่ในห้องน้ำ หญิงสาวรีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกาย เต้านมขนาดใหญ่ลอยเด่นยามเมื่อเธอถอดเสื้อตัวสวยออกตามด้วยผ้าถุงลาย

"ส่งมาเลยค่ะ"ชายหนุ่มในชุดลำลองธรรมดายืนมองหญิงสาวซึ่งกำลังขนย้ายทุเรียนจำนวนหลายร้อยลูกขึ้นรถกระบะ เธอทำมันด้วยความคล่องแคล่วและชำนาญจนเขาเองยังรู้สึกทึ่งไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะมีความสามารถถึงขนาดนี้เธอทำงานหนักจริงพอ ๆ กับผู้ชายอกสามศอกอย่างพวกเขา แม้เธอจะเหนื่อยมีเม็ดเหงื่อออกตามร่างกายแต่เธอก็ไม่คิดจะบ่นเลยสักคำติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นทำให้เมฆาที่กำลังยืนดูหญิงสาวทำงานรู้สึกหัวเสียเมื่อมีคนโทรมาขัดจังหวะ"มีอะไร"น้ำเสียงห้วน ๆ กรอกตามสายเมื่อเห็นว่าอัคคีน้องชายตัวดีของเขาโทรมา เมฆาเดินเลี่ยงออกมาเพื่อไม่ให้การคุยโทรศัพท์ของเขารบกวนเวลาทำงานของเธอ"เป็นยังไงบ้าง ทางนั้น""ก็ไม่ยังไง แต่ก็ไม่ได้เลวร้าย""อย่าบอกนะว่ามึงจับคุณนารีกดลงบนเตียงไปแล้ว"อัคคีตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจทำให้เมฆาถึงกับกลอกตามองบน"ยัง""โล่งไป""มึงจะกลัวอะไร""หึ มึงนี่แหละตัวดีที่พวกกูต้องกลัว อย่าพึ่งรีบทำอะไรล่ะ เธอไม่ใช่คนที่มึงจะเล่น ๆ ด้วยนะ"เมฆารับฟังในสิ่งที่น้องชายพูด พลางหันหน้าไปมองยังร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของนารีซึ่งเธอกำลังยืนช่วยลูกน้องคนงานขนย้ายทุเรียนขึ้นท้ายรถ

เมฆากัดฟันข่มอารมณ์เมื่อต้องจากลาหญิงสาวกลับมาทำหน้าที่ของเขาในช่วงเช้าของวันต่อมา ซึ่งไม่ต่างจากนารีเธอยืนชะเง้อคอมองรถคันหรูของเพื่อนสาวขับออกไป'ฉันจะรอเธอนะนารี'นี่คือคำสุดท้ายที่ต้นอ้อได้พูดกับเธอเอาไว้ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถแล้วขับออกไปหญิงสาวใจวูบโหวง เธอหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนบ้านเพื่อจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเพราะยังมีงานที่เธอยังต้องทำต่อ แต่เมื่อเธอก้าวขาผ่านห้องนอนของเมฆา สองฝ่าเท้าเรียวของหม้ายสาวเป็นอันต้องหยุดชะงักดวงตากลมโตจ้องมองไปยังบางสิ่งบางอย่างที่วางอยู่บนเตียงนอนซับในสีดำของบุรุษวางอยู่บนเตียงนอนสีขาวสะอาดตาราวกับว่าอีกฝ่ายต้องการวางให้เด่นสะดุดสายตาเพื่อง่ายต่อการมองเห็น คราบน้ำสีขาวขุ่นยังสดใหม่ราวกับว่ามันพึ่งจะถูกปลดปล่อยออกมาเมื่อในไม่นานมานี้ทำเอานารีใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ลอยโชยเข้ามาแตะจมูกสาวทำเอาหม้านสาวใจเต้นผิดจังหวะเธอกำลังคิดว่าเมฆากำลังทิ้งสิ่งของชิ้นนี้ไว้ให้เธอดูต่างหน้า เช่นเดียวกับช่องทางติดต่อที่เขาได้ขอเธอเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนตึก ตึก ตึกเสียงรองเท้าหนังสีดำดังกระทบพื้นยามเมื่อผู้สวมใส่ก้าวขาเดินเข้ามาภายในบริษัทยักษ์ให