All Chapters of พิษรักคุณหมอมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

อันดาเดินออกมาจากลิฟต์หลังจากเยี่ยมคนเป็นแม่เสร็จ เดินออกมาหน้าโรงพยาบาลแล้วมองหารถรามิล ก่อนหน้านี้ลืมถามว่าเขาจะรอที่ไหน หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าพร้อมกับนามบัตรหมายจะโทรหาเคยบอกเขาว่าทิ้งนามบัตรไปแล้ว ถ้าโทรหาแล้วเขาสงสัยว่าทำไมถึงรู้จักเบอร์เธอจะไม่โป๊ะแตกเหรอเธอมองหารามิลอีกครั้ง ก่อนจะเห็นเขากำลังเดินตรงมาทางนี้ ด้วยความสูงบวกกับใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนดารา ทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจได้ไม่ยาก ผู้คนรอบข้างต่างหันไปมองอย่างตกตะลึงในความหล่อ เสน่ห์ที่เปล่งประกายออกมาสะกดทุกสายตาไม่ให้ละไปไหนไม่แปลกใจเลยทำไมผู้หญิงถึงเข้าหาเขาเยอะ…“คุณจอดรถไว้ไหนคะ”“โซนพิเศษ” สายตาเหลือบเห็นบางอย่างที่เธอถือไว้ในมือ เป็นใช่นามบัตรของเขาที่เธอเคยบอกว่าทิ้งไปแล้ว“ไหนบอกว่าทิ้งไปแล้ว?”“ฉันเก็บกลับมา”“เก็บกลับมาทำไม”“คุณเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง เกิดคนอื่นเก็บได้แล้วเอาเบอร์ของคุณไปแอบอ้างทำสิ่งไม่ดี ฉันก็ซวยน่ะสิ” เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลยยัยอันดา สีหน้ารามิลดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไรด้วย เหตุผลหลอกเด็กชัดๆ ขนาดเด็กยังดูออกว่าโกหก“ไปกันเลยไหมคะ ฉันไม่อยากกลับบ้านดึก”“โอเค” พอหันหลัง

“พี่อันอยู่ไหน!” เสียงของอัยย์ดึงเธอออกจากภวังค์ เบือนใบหน้าไปจากรามิลพร้อมกับลุกขึ้นแล้วขานรับน้องชาย“อยู่นี่!”รามิลนั่งมองมือที่ใช้สัมผัสอันดาเมื่อครู่พลางกระตุกยิ้มมุมปาก ยิ่งได้รู้จักผู้หญิงคนนี้ยิ่งทำให้ ‘อยากได้’ เธอมาครอบครองมากเท่านั้นปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆอันดาไม่เคยไล่ตาม ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยพยายามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ไม่ได้ดูเข้าถึงยากแต่ก็ไม่ใช่ว่าเข้าถึงได้เลยทันที นั่นจึงทำให้เธอแตกต่างไปจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอ เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านอันดา มองสองพี่น้องซึ่งกำลังเก็บกวาดบ้านที่เละเทะจากฝีมือชายฉกรรจ์สี่คน เขาช่วยเท่าที่สามารถทำได้ ปกติไม่เคยทำอะไรแบบนี้เพราะมีแม่บ้านคอยช่วยตลอด“คุณทำอะไร”“ช่วยเก็บบ้าน”“เดี๋ยวฉันกับอัยย์ทำเอง” วันนี้เขาช่วยเธอเยอะมาก ถ้าให้ช่วยเก็บบ้านอีกคงเกรงใจแย่“จะได้เสร็จเร็วๆ”ลืมไปว่าคนอย่างรามิลเคยฟังใครที่ไหน ชอบทำตามใจตัวเองตลอด เธอปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองโดยไม่ห้ามอีกต่อไปไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นคุณชายรามิลในมุมนี้ แถมยังทำคล่องอีกต่างหาก ถ้าคาร์เทียร์เห็นภาพรามิลกำลังถูพื้น คงเอาเรื่องนี้ไปเม้าท์กับคิระ คนเป็นสามีแน่ๆ “อ

ก่อนหน้านี้ยังโทรหา ผ่านไปสักพักเห็นกำลังนั่งดื่มกับเพื่อนสนิทของเขา วินาทีแรกที่เห็นบอกตามตรงว่าแอบไม่พอใจอยู่เหมือนกันเป็นปกติเคียนติเห็นผู้หญิงสวยตรงสเปกแล้วจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอันดา คนที่เขาเล็งเอาไว้นานแล้วเคียนติหันไปมองรามิลแล้วขยับริมฝีปากพูด“เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ?”“มึงจะไปดีลผู้หญิงคนไหนก็ได้ ยกเว้นคนนี้”มุมปากเคียนติหักโค้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินรามิลบอกแบบนั้น“หึ แต่ว่าน้องเขาเป็นคนมาดีลกูเอง”สายตารามิลมองข้ามเพื่อนสนิทไปหาอันดาที่นั่งยกน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่มนิ่งๆ ไม่แม้จะมองมาหาตนเลยสักนิด ท่าทางนิ่งเฉยของเธอไม่สามารถทำให้เขาเดาอะไรได้เลยร้ายเหมือนกันนะอันดา…ดีลเคียนติได้ถือว่าเก่งพอสมควร แต่คงยากหน่อยเพราะเขาไม่คิดจะปล่อยให้เธอไปเป็นของคนอื่น“ถ้าเป็นเด็กของมึง ทำไมถึงปล่อยให้เด็กตัวเองมานั่งดื่มคนเดียว” “ฉันไม่ใช่เด็กของเขา” เธอหันไปบอกเคียนติเสียงเรียบ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองรามิล“ฉันไม่มีเจ้าของ”นัยน์ตารามิลดำมืดลงจนดูน่ากลัว กระนั้นอันดาก็ไม่สนใจ หันกลับมาดื่มต่อให้หมดแก้ว ก่อนจะลงจากเก้าอี้สูงตรงบาร์แล้วเดินออกไปทันที“ท่าท

มันก็แค่เซ็กซ์…การมีเซ็กซ์กับรามิลเป็นอะไรที่ ‘ดีมาก’ เลยละ บางครั้งดูเหมือนเธอเล่นตัวกับเขา แต่เรื่องบนเตียงเธอมักชมเขาในใจอยู่บ่อยครั้ง ดุดันและร้อนแรงเขาทำให้เธอจดจำสัมผัสในคืนนั้นไม่ลืมเลือนแม้เป็นครั้งแรก ถึงเป็นการมีเซ็กซ์ที่ไม่เต็มใจเสียเท่าไร ทว่าก็เผลอมีความสุขตามไปด้วยตลอดทั้งคืนเธอไม่เคยลืมเซ็กซ์ในคืนนั้น…มองแก่นกายขนาดใหญ่ที่รามิลกำลังสวมใส่ถุงยางอนามัยลงอย่างช่ำชอง สายตาคู่นั้นของเขาก็พลางมองมาที่เธอเช่นเดียวกัน บางทีแอบกลัวอยู่เหมือนกัน แท่งเอ็นแข็งขึงมีขนาดใหญ่เท่าแขนของเธอเลยก็ว่าได้ จำได้ว่าตอนเขาสอดใส่เข้ามาครั้งแรกมันเจ็บจนน้ำตาไหล ร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ“อ้าขาออก” เขาพูดพร้อมกับมองอันดาที่ค่อยๆอ้าขาออกตามคำสั่ง มุมปากผุดรอยยิ้มพอใจ ชอบเวลาอันดาเชื่อฟัง เพราะปกติดื้อรั้นและหยิ่งหยองไม่ใช่เล่น เธอเคยบอกว่าไม่ชอบการออกคำสั่ง น่าเสียดายที่ตอนนี้เขากำลังออกคำสั่งกับเธออยู่ ตอนนี้เขาเป็นฝ่าย ‘คุมเกม’“ฉันมีอีกเรื่องที่อยากขอ” เขาที่กำลังจับลำแก่นกาย ใช้ส่วนหัวเห็ดบานหยักถูไถไปมากับร่องสวาทเปียกแฉะ เงยหน้าขึ้นมองอันดา“อะไร?”“เรื่องระหว่างเราอย่าให้ใครรู้ได

โรงพยาบาลภูริธนากุลแม่ของอันดาได้พักห้องที่ดีที่สุด มีพยาบาลส่วนตัวคอยดูแลจนกว่าจะรักษาตัวเสร็จ อ้อมรู้สึกเกรงใจลูกสาว โรงพยาบาลภูริธนากุลมีชื่อเสียงมาก มีแต่คนมีเงินเข้ามาใช้บริการ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าค่ารักษาแพงหูฉี่แน่นอน“ห้องใหญ่เกินไปไหมอัน” ห้องพักใหญ่กว่าที่เดิมมาก มีทุกอย่างครบครัน ทั้งห้องน้ำ ห้องครัว และห้องนอนสำหรับญาติคนไข้ที่มานอนเฝ้า ห้องนี้คืนนึงคงแพงมากน่าดู…ห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาล หากบอกใครๆว่าเป็นคอนโดมิเนียมก็คงมีคนเชื่อ“แพงมากไหมลูก”“ไม่เป็นไรค่ะแม่” เธอเองก็คิดแบบเดียวกับแม่ รู้ว่าเป็นห้องพิเศษ แต่ก็ไม่คิดว่าห้องจะใหญ่ขนาดนี้“แม่เกรงใจอยู่นะ ห้องนี้ต่อคืนคงแพงมากน่าดู แม่ไม่อยากให้อันทำงานหนักเพื่อหาเงินมาจ่ายในสิ่งที่ไม่จำเป็นพวกนี้ ลำพังแค่ค่าผ่าตัดก็เยอะมากแล้ว”“อันไม่เป็นไรจริงๆค่ะแม่” เธอพูดพร้อมกับจับมือคนเป็นแม่เอาไว้ด้วย“อันหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนหืม”“อันยืมเงินของพี่แซมมี่มา ส่วนโรงพยาบาลนี้เป็นของเพื่อนสามีคาร์เทียร์ ค่าผ่าตัดทางโรงพยาบาลให้พวกเราจ่ายแค่ครึ่งเดียว ห้องพักนี้ทางโรงพยาบาลยกให้เราเป็นกรณีพิเศษ ไม่ต้องจ่าย” เธอพูดความจริงแกมไ