All Chapters of อุ้มรักสามีมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

คืนแรกกับทะเลและชายแปลกหน้า “สวยมากเลยค่ะ ข้างนอกว่าดูดีแล้ว ข้างในยิ่งดูดีเข้าไปอีก” หญิงสาวตื่นตาตื่นใจ กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ที่พักแบบนี้เธอไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้มาพัก เพราะดูจากการตกแต่งก็รู้เลยว่าราคาคงไม่ธรรมดาแน่นอน “ในนี้ไม่มีห้องนอนนะ มีแต่ห้องครัว ห้องน้ำและที่ในห้องน้ำจะมีห้องแต่งตัวให้ คุณไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีพื้นที่ส่วนตัว” เบนตั้งใจเลือกที่นี่ เพราะถูกใจตรงที่ไม่มีห้องนอน มีเพียงที่นอนที่มีลักษณะคล้ายกับโซฟาแต่มีขนาดใหญ่ สามารถนอนได้สองคนสบายๆ วางอยู่ใจกลางห้องโถง เขากลัวว่าถ้ามีห้องนอนเป็นสัดเป็นส่วน จะยิ่งทำให้เขาหาโอกาศใกล้ชิดกับคนที่พาด้วยยากขึ้น แบบนี้เธอกับเขาต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลายกเว้นก็แต่ตอนอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวเท่านั้น “แบบนี้เราก็ต้องนอนด้วยกันสิคะ” “ถ้าคุณไม่ไว้ใจผม ผมนอนข้างนอกก็ได้” มายาแค่ถาม โดยที่เธอยังไม่ทันได้คิดอะไร แต่คนตอบทำท่าทางประชดประชันแกมน้อยใจ จนคนถามรู้สึกผิด“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฉันแค่ถาม ถ้าไม่ไว้ใจคุณแล้วจะมาด้วยถึงที่นี่ไหม หรือคุณคิดว่าที่ฉันยอมมาที่นี่เพราะเห็นแก่ที่คุณช่วยปกป

กลัวทุกอย่างไม่เหมือนเดิม “ตื่นแล้วเหรอครับ...” เบนกลับเข้ามาจากห้องครัว ในชุดที่ใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ มือไม้ยังมีกลิ่นอาหารติดตัว “ค่ะ ทำไมคุณตื่นแล้วไม่ปลุกฉันล่ะคะ” หญิงสาวในชุดนอนยังงัวเงียอยู่ เพราะเมื่อคืนเธอเมาหนักไปหน่อย จึงตื่นสายกว่าทุกวัน “เห็นคุณนอนหลับสบายเลยไม่อยากกวน ผมทำข้าวต้มไว้ ลุกล้างหน้าล้างตาแล้วไปกินที่หน้าบ้านกัน” กลิ่นข้าวต้มหอมมาจากในครัว มายาได้กลิ่นแล้วพาคิดถึงนันพี่สาวของเธอ ซึ่งป่านนี้คงกลับมาทำงานแล้ว หญิงสาวลุกจากที่นอนไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเดินออกมากินข้าวที่หน้าบ้าน มุมเดิมกับที่เธอนั่งดื่มไวน์เมื่อคืน “อร่อยไหม” คนทำถาม “อร่อยมากเลยค่ะ คุณเบนเก่งมากเลยนะคะ ทั้งทำงานเก่งแล้วยังทำกับข้าวเก่งอีก” คนกินออกปากชม “ไว้เราอยู่ด้วยกัน ผมจะทำให้คุณกินทุกวันเลยนะ”คนพูดยิ้มอย่างสดใส แต่คนฟังหัวใจกับหวาดกลัว กลัวว่ารักครั้งนี้จะอยู่กับเธอไม่นาน ยิ่งเขาดีกับเธอเท่าไหร่ มายายิ่งกลัวมากขึ้น“เราจะอยู่ที่นี่ถึงวันไหนคะ” หญิงสาวถามเพราะเธอยังไม่อยากกลับ“พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับกัน คุณอยากกลั

ลูกสะใภ้“เบน คุณหายไปไหนมาคะตั้งหลายเดือน ลิซ่าโทรไปหาคุณก็ไม่ติด”นางเอกสาวที่กำลังมีชื่อเสียงของสิงคโปร์เดินมาทักทายชายหนุ่มที่กำลังดื่มคนเดียวอยู่ที่โต๊ะ“คุณน่ะเหรอที่โทรหาผม ปกติผมโทรไปคุณยังไม่ค่อยว่างจะคุยด้วยเลย”ก่อนที่จะตัดสินใจกลับไปอยู่เมืองไทย ชายหนุ่มเคยพยายามจีบลิซ่านางเอกสาว แต่เธอกลับไม่เล่นด้วย เพราะมีเป้าหมายที่ดีกว่าเบนรออยู่“คนเคยเจอกัน เคยทักทายกัน จะไม่ให้คิดถึงได้อย่างไรล่ะคะ”สาวสวยหุ่นเซ็กซี่เดินมาหย่อนสะโพกผายนั่งใกล้กับขาของชายหนุ่ม ชิดจนแทบเกือบจะนั่งบนตักกันอยู่แล้ว“มาคนเดียวหรือครับวันนี้ แล้วคนที่กำลังเป็นข่าวกับคุณล่ะไม่มาด้วยเหรอ”ชายหนุ่มกำลังหมายถึงนักธุรกิจชื่อดังอันดับต้นๆของสิงคโปร์ ที่กำลังมีข่าวว่าควงกันอยู่กับนางเอกดัง“เขาไปอเมริกาค่ะ แมววว...ไม่อยู่หนูก็เลยร่าเริง”มือเล็กค่อยๆลูบไล้ท่อนแขนของชายหนุ่ม ใบหน้าสวยซบลงบนอก เป็นการแสดงออกที่ทอดสะพานอย่างเห็นได้ชัดมือหนาโอบไหล่นางเอกสาว ก่อนที่จะเอาหน้าซุกไล้ไปตามซอกคอ แบบไม่อายสายตาของคนใกล้ๆที่มองดูอยู่อยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็ผลักหญิงสาวที่เขากำลังปรนเปรอ รสสวาทให้ เมื่อภาพของมายาผลุดขึ

ตอนที่1คิดถึงความหลัง ดาวิกาเพิ่งเสร็จสิ้นจากงานศพแม่ที่ต่างจังหวัด พอเดินทางมาถึงกรุงเทพ เธอก็ต้องมารีบมาเปิดร้านขายข้าวราดแกงทันที เพราะหยุดไปนานเดี๋ยวลูกค้าประจำจะหายหมด ความเหนื่อยล้าปกติหัวถึงหมอน หญิงสาวก็แทบจะหลับทันที แต่วันนี้เธอกลับคิดถึงความหลังที่ผ่านมาเกือบห้าปีแล้ว แต่เธอยังไม่เคยลืมมัน5ปีที่แล้ว เด็กสาวในวัยเพียงสิบสี่ปี เธอต้องมานั่งรอมารดาขายข้าวราดแกงที่หน้าห้างสรรพสินค้าทุกวัน เธอใช้เวลานั้นเข้ามานั่งอ่านหนังสือโดยการซื้อไอศกรีมหนึ่งแท่งและนั่งจนกว่าแม่ของเธอจะเก็บร้านเสร็จ “ใกล้สอบแล้วเหรอ ช่วงนี้เห็นอ่านหนังสือทุกวันเลย” ปองภพยามของห้างมักจะเดินมาทักทายกับดาวิกาแบบนี้บ่อย ๆ บางครั้งก็มีขนมมาฝาก หญิงสาวเงยหน้าจากหนังสือด้วยความดีใจ เพราะวันนี้เธอนั่งจนห้างใกล้ปิดแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววของปองภพเลย “พรุ่งนี้ก็สอบแล้วค่ะ เหนื่อยไหมคะพี่ภพวันนี้ เห็นแม่บอกว่ามีคนเข้ามาทะเลาะกันในห้างด้วย” ชายหนุ่มถอนหายใจแต่ยังคงยิ้มอยู่ เขามองหน้าคนถามเหมือนมีคำพูดมากมายแต่ก็พูดออกมาเพียงสั้น ๆ

ตอนที่ 3ลองใจ นับจากวันนั้น วันที่ปองภพมาหาดาวิกา เธอก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลย ทุกวันเธอจะเหลือเมนูที่เขาชอบไว้ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดวันใดที่ปองภพมาเขาจะไม่ได้กิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเบอร์แปลกที่หญิงสาวไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้ เธอภาวนาขอให้ใช่คนที่เธอรอคอย “สวัสดีค่ะขอสายพี่นกค่ะ” “ไม่มีค่ะ คุณคงโทรผิดเบอร์” หญิงสาวถอนหายใจ ให้กับฝันสลายที่หายวับไปทันใด สุดท้ายเป็นแค่เพียงคนโทรผิด ดอมกลับมาที่ร้านทั้งที่เขาเพิ่งจะออกไปทำงานไม่ถึงสองชั่วโมง “พี่ดา นายให้มาเหมากับข้าวให้หมดเลย วันนี้นายจะเลี้ยงอาหารกลางวันลูกน้องและถ้าเหลือจะให้แบ่งกันกลับบ้าน” ดาวิกายืนงงด้วยความแปลกใจทำอะไรไม่ถูก ดอมและเพื่อนช่วยกันขนหม้อขึ้นรถ ปล่อยให้แม่ค้าคนสวยยืนงงอยู่คนเดียว “แล้วข้าวของพี่จะได้คืนเมื่อไหร่ พรุ่งนี้พี่ต้องทำกับข้าวแต่เช้ามืดนะ” “บ่ายนี้ผมจะเอาไปไว้ที่ห้องเอง ไม่ต้องเป็นห่วง” กับข้าวถูกขนไปหมดแล้ว ดาวิกาจึงเก็บร้าน เพราะจะได้กลับไปทำงานบ้านต่อ โชคดีของเธอที่มีคนมาเหมาจะได้มีเวลาทำงานบ้านบ้าง