บททั้งหมดของ เกือบไม่ได้รักกัน: บทที่ 21 - บทที่ 30

“เป็นไงล่ะ สงสัยรอบนี้น้องพริ้งจะทิ้งมึงจริงๆ แล้วนะ” คล้อยหลังพริ้งพลอยเดินออกไป โซนก็เอ่ยขึ้น“กูทิ้งก่อนต่างหาก เผื่อมึงความจำสั้น” โซนเบะปากใส่เพื่อนไปหนึ่งครั้ง“ทิ้งก่อนก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นฝ่ายชนะสักหน่อย คนที่ตัดใจและเริ่มต้นใหม่ได้ก่อนต่างหากที่เป็นฝ่ายชนะ”“มึงเป็นเพื่อนกูนะ เผื่อมึงลืม” ว่าพร้อมกับยกเหล้าขึ้นจิบ หัวใจมันคันยุบยิบจังวะ เมื่อได้ยินว่าคนที่ตัดใจและเริ่มต้นใหม่เป็นฝ่ายชนะแม้จะรู้อยู่แล้วว่าไข่กับพริ้งพลอยคือเพื่อนกัน แต่เพื่อนผู้หญิงกับเพื่อนผู้ชายมาเที่ยวสถานบันเทิงด้วยกันสองต่อสองแบบนี้มันก็น่าคิด“ไม่รู้กูเคยบอกมึงไหม ว่าเวลาที่ผู้หญิงเขาตัดใจได้ ต่อให้มึงพยายามตามง้อเท่าไหร่เขาก็ไม่กลับมานะ”“พูดเพื่อ?” โซนไหวไหล่ใส่“ให้มึงรู้ไง เผื่อมึงยังไม่รู้”“ไร้สาระ” ปากบอกว่าไร้สาระ แต่ใจมันกลับไม่ได้คิดแบบนั้น ตอนนี้มันกระวนกระวายอยู่ไม่นิ่งเอาซะเลย“เออกูมันไร้สาระ นู่นสาระดีๆ กำลังเดินเข้ามาแล้ว ท่าทางคืนนี้จะสนุกแล้วสิ” เฮงมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย ก่อนจะหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตอย่างเสี่ยป้อกำลังเดินเข้ามาในร้าน ตั้งใจจะมาดื่มแก้เครียดดันเ

หลังจากกลับมาจากร้านของทิพย์ เฮงก็แทบสลัดคำพูดของพริ้งพลอยออกจากสมองไม่ได้เลย โดยเฉพาะคำที่ทิ่มแทงใจให้เจ็บจี๊ดๆ เหมือนมีเข็มมาจิ้มย้ำๆจะท้องหรือไม่ท้อง พริ้งก็ไม่คิดจะขอร้องให้พี่มารับผิดชอบหรอก“เหี้ยเอ๊ย!!”“เหี้ยไรวะ” โซนเอ่ยถาม พลางมองซ้ายมองขวา เพื่อหาต้นตอการอุทานของเพื่อน ที่ไม่รู้นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรก็ไม่ทราบ ซื้อเบียร์พร้อมกับแกล้มมาชวนเขาตั้งวงตั้งแต่ห้าโมงเย็น“โทษที กูคิดอะไรเพลินไปหน่อย”“ไม่หน่อยล่ะมั้งกูว่า ดูจากสีหน้าแล้วน่าจะเยอะอยู่ มีเรื่องอะไรว่ามา หรือว่าเป็นเรื่องน้องพริ้ง”“ไม่ค่อยอยากเสือกเลยมั้ง”“แหมพ่อ... ก็โซนอยากรู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่”“กูไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ” ว่าพร้อมกับยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ โซนก็ได้แต่หรี่สายตามองหน้าเพื่อนอย่างจับพิรุธ“จริงอะ แต่จะว่าไปวันนั้นพ่อก็พูดใส่หน้าน้องพริ้งแรงไปนะ น้องหน้าเสียหมดเลย โซนเห็นยังสงสาร”“โซนในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนกูมานาน มึงคิดว่าพริ้งรักกูมากไหมวะ” โซนที่นั่งพร่ำไปเรื่อยปรับอารมณ์ไม่ทัน ยกมือขึ้นมาเกาศีรษะงงๆ เมื่อน้ำเสียงของเพื่อนเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา“รักมาก เพราะถ้าไม่รักมาก ก็คงไม่ตามตื๊อมึงเหมือนที่ผ่

ส่วนคนที่กำลังจะได้เป็นพ่อคน ตอนนี้มีแขกมาเยือนที่บ้านตั้งแต่เช้า ไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน อดีตเพื่อนเคยสนิทอย่างเสี่ยป้อหากถามว่าแปลกใจไหมที่เสี่ยป้อมาที่บ้าน ก็คงตอบว่าแปลกใจมาก เพราะตั้งแต่มีเรื่องเข้าใจผิดสมัยเป็นวัยรุ่น เสี่ยป้อก็ไม่เคยมาเหยียบที่บ้านเฮงอีกเลย“สวัสดีครับลุงฮวด” ฮวดยิ้มให้คนที่ตนเองรักเหมือนลูกอีกคนแม้เสี่ยป้อจะไม่ได้มาคลุกคลีอยู่ที่บ้านเหมือนสมัยก่อน แต่ตนก็ยังเอ็นดูอยู่เหมือนเดิม ส่วนเรื่องของเด็กๆ ตนแก่แล้วไม่ขอเข้าไปยุ่ง“เป็นไงมาไงล่ะ ถึงมาบ้านลุงได้ ลุงคิดว่าป้อจะไม่มาเหยียบที่นี่แล้วซะอีก”“สำหรับลุง ผมยังนับถือลุงเหมือนเดิมนะครับ”“ลุงเองก็เหมือนกัน ยังเอ็นดูป้อเหมือนเดิม ส่วนเรื่องของวัยรุ่นลุงไม่เข้าไปยุ่งหรอก”“เฮงอยู่ไหมครับลุง”“อยู่สิ น่าจะอยู่หลังร้าน เดี๋ยวลุงไปเรียกมาหาแล้วกัน ป้อก็หาที่นั่งเอาตามสบายเลยนะ”“ขอบคุณครับลุงฮวด” ฮวดพยักหน้ารับ เดินกลับเข้าไปยังหลังร้าน เพื่อบอกลูกชายว่าอดีตเพื่อนรักมาหาเฮงเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าป้อจะมาที่นี่เช่นกัน นั่นแสดงว่าการที่ชายหนุ่มมาที่นี่ คงมีเรื่องที่สำคัญมากแน่ๆ“น้ำจะท่วมร้านกูไหมเนี่ย อยู่ดีๆ เสี่ยป้อก็

“อะ อ้วก...” เสียงอาเจียนดังออกมาจากในห้องน้ำ ร่างบางยืนโก่งคออาเจียนจนแทบไร้เรี่ยวแรงพริ้งพลอยมองหน้าของผู้หญิงที่สะท้อนในกระจกตรงหน้า ใบหน้าของผู้หญิงที่เธอเห็นซีดเซียวไร้เลือดฝาด นัยน์ตาแดงก่ำเอ่อคลอด้วยน้ำตา ขอบตาบวมช้ำ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาเศร้าหมอง อาบแก้มทั้งสองข้าง พร้อมกับก้อนสะอื้นที่วิ่งมาจุกที่ลำคออีกรอบ“อ้วก...”ตั้งแต่กลับมาจากบ้านของเฮง พริ้งพลอยก็ร้องไห้จนอาเจียน อาเจียนเสร็จก็ออกมานั่งร้องไห้ พยายามฝืนไม่ให้ตัวเองอ่อนแอ แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องวิ่งเข้าวิ่งออกในห้องน้ำจนหมดเรี่ยวแรงครั้งที่เฮงพูดใส่หน้าว่าไม่รักกัน พริ้งพลอยรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เจ็บเท่าครั้งนี้เลยด้วยซ้ำอาจจะเป็นเพราะ เธอรู้แล้วว่าเขาเข้าหาเธอทำไม และรู้ความจริงที่เฝ้าถามมาตลอดว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงบอกเลิกเธอ ทั้งที่ก่อนหน้ายังรักกันดีๆ ไม่มีปัญหา เหตุเพราะเขาชนะพนันแล้วนี่เอง“พ่อเขาไม่ได้รักเรา เรารักกันเองสองคนก็ได้เนาะ” น้ำตาเม็ดโตกลิ้งลงบนแก้มอีกครั้ง มือบางวางลงบนหน้าท้องและลูบไปมา เมื่อเอ่ยบอกลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์ตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่รับความรับผิดชอบจากผู้

“หนูพริ้งเป็นยังไงบ้างล่ะ” เมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามาภายในร้าน ฮวดก็เอ่ยถามขึ้น เพราะไฮบอกว่าเฮงออกไปหาพริ้งพลอยตั้งแต่เช้ามืด“ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าครับป๊า ผมก็แค่ไปช่วยพริ้งตอนไปซื้อของที่ตลาดครับ”“แล้วเรื่องลูกคุยกันหรือยัง”“คุยครับ วันนี้พริ้งยอมให้ผมรับผิดชอบลูก บอกผมว่าต่อไปนี้ก็คุยกันแค่เรื่องลูกก็พอ” ฮวดพยักหน้ารับคิดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าการที่ลูกชายจะกลับไปสานสัมพันธ์กับพริ้งพลอยคราวนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะทำกับพริ้งพลอยเอาไว้มาก“ก็ยังถือว่าหนูพริ้งใจดีกับเฮงมากนะลูก ที่ยอมให้เฮงทำหน้าที่พ่อ เป็นผู้หญิงบางคน เขาอาจจะไม่ให้เฮงเจอหน้าลูกเลยก็ได้”เฮงยิ้มบางออกมา มันก็ดีอย่างที่ผู้เป็นพ่อว่านั่นแหละ แต่เขาก็ไม่ได้อยากทำแค่หน้าที่พ่อของลูกเท่านั้น“แต่ผมก็อยากรับผิดชอบทั้งพริ้งแล้วก็ลูกนะครับ”“ป๊ารู้ แต่เฮงก็ต้องให้เวลาน้องหน่อยสิ ของแบบนี้ต้องใช้เวลาลูก อย่าลืมนะว่าเฮงก็ทำให้หนูพริ้งเจ็บมากเหมือนกัน เฮงเอาความรู้สึกของหนูพริ้งมาเป็นของเดิมพัน คิดกลับกันสิ ถ้าหนูพริ้งทำแบบนี้กับลูก ลูกจะรู้สึกยังไง จะเสียใจแค่ไหน จะเจ็บปวดและแตกสลายแค่ไหน” เฮงยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง สิ่งที่ผู้