Semua Bab เกือบไม่ได้รักกัน: Bab 11 - Bab 20

ยิ่งรู้ว่าพริ้งพลอยจะตัดใจ หลังจากทำใจที่ตัวเองบอกเลิกได้ เฮงก็ยิ่งสร้างสถานการณ์ให้หญิงสาวเข้าใจผิด คิดว่าตัวเองจะกลับมาคบกับทิพย์จริงๆจนข่าวของชายหนุ่มเริ่มมีคนพูดถึง และมันก็ลอยมาเข้าหูพริ้งพลอยพอดิบพอดี ในวันที่หญิงสาวออกไปซื้อของที่ตลาด“ไข่จ๋า พริ้งมาแล้วจ้ะ” พริ้งพลอยยื่นรายการชิ้นส่วนไก่ที่ต้องการ ให้เจ้าของร้านขายไก่สดเจ้าใหญ่ในตลาด และยังเป็นเพื่อนรักสมัยเรียนมัธยมด้วยกันเรียกว่าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของพริ้งพลอยก็ว่าได้ เพราะเพื่อนคนอื่นๆ ก็แยกย้ายกันไปทำงานหรือเรียนต่อที่อื่น“ปูๆ ไปจัดของให้พี่พริ้งที เสร็จแล้วก็เอาไปใส่หลังรถให้พี่เขาเลยนะ”“ครับพี่” ลูกน้องเดินมารับใบรายการไป ไข่จึงได้โอกาสสอบถามเพื่อนให้รู้เรื่องรู้ราว“นี่พริ้ง กูถามอะไรมึงหน่อยสิ... ตกลงมึงกับพี่เฮงเลิกกันจริงๆ แล้วใช่ไหม”“เฮียเขาขอเลิกด้วยเหตุผลควายๆ ว่าเราเข้ากันไม่ได้ แต่กูยังยื้อไว้ บอกตามตรงว่ายังทำใจไม่ได้ ก็รักเขาไปแล้ว ให้ไปหมดทั้งตัวและหัวใจ อยู่ดีๆ มาบอกว่าเรื่องของเรามันไปกันไม่ได้ มันใช่ที่ไหนวะ”“แล้วมึงจะยื้อไปอีกนานแค่ไหน ตัดใจตอนนี้มันยังไม่สายนะ ยิ่งยื้อนานไปก็ยิ่งเจ็บ เห็นว่าเป็น

เสี่ยป้อรีบลงจากรถทันที เมื่อเห็นเฮงเดินมาที่รถของตัวเอง ชายหนุ่มทั้งสองยืนมองหน้ากัน โดยปราศจากเสียงสนทนาร่วมนาที“กูขอคุยด้วยหน่อย” เฮงยกยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้อดีตเพื่อนที่เคยสนิท“นี่อย่าบอกนะ ว่ามึงนั่งในรถเพื่อรอคุยกับกู เป็นเกียรติฉิบหายเลยว่ะ” เสี่ยป้อกัดกรามกรอด สองมือกำเข้าหากันแน่น เมื่อสิ่งที่เฮงเอ่ยมาคือเรื่องจริง เขานั่งรอเฮงในรถร่วมสี่สิบนาทีได้“กูจะคุยกับมึงดีๆ เพราะฉะนั้นอย่ามากวนตีนไอ้เฮง”“ให้เกียรติเรียกชื่อกูอีก นี่เห็นแก่วันนี้มึงให้เกียรติกูสองรอบนะ กูจะยอมลดตัวลงมาคุยกับมึงก็ได้ ว่ามาสิมีเรื่องอะไรจะคุยกับกู” ไม่ปล่อยให้ป้อมีโอกาสสวนกลับ เมื่อกวนประสาทเสร็จก็วกกลับเข้าเรื่องทันที เสี่ยป้อจึงได้แต่ข่มอารมณ์ไม่พอใจไว้“มึงเลิกกับพริ้งแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมายุ่งกับน้องอีกทำไม” จากที่อารมณ์ดีเพราะกวนประสาทเสี่ยป้อได้ ตอนนี้คนที่อารมณ์ไม่ดีดูเหมือนจะเป็นเฮงเสียเอง ที่ดูเหมือนเสี่ยป้อมันจะให้ความสนใจพริ้งพลอยมากขนาดนี้“กูไม่ได้ยุ่ง แต่พริ้งเองต่างหากที่ยุ่งกับกูไม่เลิก”“แต่มึงก็ไม่ควรเข้าใกล้พริ้งอีก” เฮงผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ ไอ้นี่มันยังพูดไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมเ

พริ้งพลอยขับรถมาเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เพราะไม่อยากกลับไปที่บ้านในตอนนี้ ไม่อยากกลับไปให้ภาพคืนวันก่อนเก่า ที่มีเธอและเขาทำกิจกรรมร่วมกันภายในบ้านผุดเข้ามา แม้สุดท้ายเธอจะหนีความเจ็บปวดที่ว่านั้นไม่ได้ก็ตาม แต่ตอนนี้ขอหนีก่อนแล้วกันรถยนต์จอดสนิทลงเยื้องกับบ้านของผู้เป็นแม่ ไม่รู้อะไรดลใจทำให้พริ้งพลอยใจลอยขับรถมายังบ้านที่อยู่ตั้งแต่เด็ก หรืออาจจะเป็นเพราะบ้านหลังนี้ยังมีแม่ ที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเธออยู่ที่นี่ก็เป็นได้แม้จะรู้ว่าแม่ไม่ได้ยินดียินร้ายในการมีเธอก็ตาม แต่เมื่อความอ่อนแอถาโถมเข้าใส่ ปัญหามากมายประเดประดังเข้ามา เธอก็ยังอยากเจอคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่อยากเห็นหน้าท่าน อยากมองหน้าท่าน ให้ความอ้างว้างเดียวดายในใจได้ทุเลาลงบ้างไม่มากก็น้อย ให้รู้ว่าเธอก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้พริ้งพลอยเดินมาหยุดอยู่หน้ารั้วบ้าน มองผ่านรั้วเข้าไปยังด้านใน แสงไฟในบ้านเปิดสว่างไสว มิหนำซ้ำประตูรั้วบ้านก็เปิดไว้หญิงสาวจึงค่อยๆ เดินเข้าไปด้วยความเงียบ เพราะอยากเห็นว่ามารดาทำอะไร เผื่อท่านอยู่กับผู้ชายคนนั้น เธอจะได้ไม่ต้องเข้าไปนับว่าโชคดีที่หน้าต่างด้านหน้าถูกเปิดแง้มไว้ ผ้าม่านปลิ

ช่วงสิบเอ็ดโมงจนเกือบถึงบ่าย ร้านก๋วยเตี๋ยวของพริ้งพลอยจะแน่นขนัด ลูกค้าแวะเวียนเข้ามาใช้บริการจำนวนมาก โต๊ะเก้าอี้ที่มีอยู่ก็แทบไม่พอคนที่ถูกมรสุมชีวิตสาดเข้าใส่ในช่วงนี้ ก็พลอยยุ่งจนลืมความทุกข์ในใจ ใบหน้าของแม่ค้าสาวสวยฉีกยิ้มตลอดเวลา แม้ข้างในอยากร้องไห้ทุกนาทีก็ตามอีกทั้งยังรู้สึกคลื่นเหียนเวียนหน้า คงเพราะกลิ่นน้ำหอมจากคนตรงหน้านี่แหละมั้ง ที่ประโคมใส่มาเสียฉุนจนพริ้งพลอยคอแข็ง“วันนี้ลูกค้าเยอะเนาะ” ไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน สำหรับเจ้าของประโยคนี้ เสี่ยป้อเจ้าเก่าเจ้าเดิม ที่วันนี้มาพร้อมกับสับปะรดหนึ่งถุงใหญ่“ใช่จ้ะ”“พี่เอาสับปะรดมาฝาก แม่ไปเที่ยวซื้อมาซะเยอะ เอาไว้ที่บ้านก็กินไม่หมด เลยแบ่งมาให้พริ้งน่ะ”“ขอบคุณนะเสี่ย จอยมารับสับปะรดกับเสี่ยไปเก็บหลังร้านที”จอยที่กำลังเช็ดโต๊ะ ก็เดินมารับถุงสับปะรดจากเสี่ยป้อเข้าไปเก็บหลังร้าน“เดี๋ยวพรุ่งนี้พริ้งจะปอกเอามาวางไว้ให้ลูกค้ากินด้วย เยอะขนาดนั้นพริ้งกินไม่หมดหรอก เสี่ยกับแม่จะได้บุญด้วย”“ตามสบายเลย”“เสี่ยเอาเหมือนเดิมเนาะ ไปนั่งรอที่โต๊ะเลยก็ได้ เดี๋ยวพริ้งให้จอยเอาไปให้”“ครับ” เสี่ยป้อเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่าง รอชามก๋วยเตี๋ยวจา

ความขุ่นเคืองในใจของพริ้งพลอย ยังติดสอยตามตัวหญิงสาวมาจนถึงร้าน ใบหน้าสวยตอนนี้บูดบึ้งไม่ต่างจากอารมณ์เลยสักนิดยิ่งคิดไปถึงใบหน้าของคนที่เคยเป็นที่รัก เธอก็อยากจะกลับไปซัดใบหน้าหล่อเหลานั้นอีกสักทีสองทีให้หายเจ็บช้ำไม่รู้เลยจริงๆ ว่าตอนนั้นเธอหลงรักผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนผลักเธอให้ชอบคนเฮงซวยอย่างนั้นได้“พี่พริ้งไปทะเลาะกับใครมาเหรอจ๊ะ ทำไมหน้าตาถึงได้บูดบึ้งแบบนี้ได้”“กับไอ้คนเฮงซวยน่ะ”“คนเฮงซวย” จอยทวนคำพูดของเจ้าของร้านคนสวนกลับ“อืม พี่เฮงน่ะ”“พี่เฮง” แปลกใจนัก ที่พริ้งพลอยเรียกเฮงว่าพี่ ปกติหญิงสาวจะเรียกเฮงว่าเฮียนี่น่า“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าพี่ ทำไมอยู่ดีๆ มาเรียกพี่เฮงว่าพี่ ทั้งที่เมื่อก่อนพี่เรียกแกว่าเฮีย”“เลิกกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่สนิทสนมเหมือนเมื่อก่อนไง ต่างคนต่างไป ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง”“พี่พริ้งทำใจได้แล้วเหรอจ๊ะ”“ใช่ พี่ทำใจได้แล้ว และมันควรเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วด้วย ไม่น่าเสียเวลายื้อไว้เลยตั้งนาน”นี่สินะที่เขาว่ากันว่า ไปให้สุด เจ็บจนพอใจ เมื่อถึงเวลานั้นไม่ต้องให้ใครเอาช้างมาฉุด ก็สามารถเดินออกมาจากความเจ็บช้ำได้เอง“ถ้าอย่