All Chapters of ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต: Chapter 11 - Chapter 20

“ในเมื่อสกุลฟ่างมิใช่ที่ที่นางสมควรอยู่ ทั้งที่ถูกทารุณถึงเพียงนั้น เหตุใดนางถึงยังทนอยู่”“เพื่อสืบเรื่องการตายของมารดา นางสงสัยว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของฮูหยินใหญ่พ่ะย่ะค่ะ นางจึงพยายามหาหลักฐาน แต่ว่า….”“นางตัวคนเดียว อีกทั้งยังถูกกลั่นแกล้งเพียงนั้น จะเอาแรงที่ไหนสืบเรื่องนี้กัน”“พ่ะย่ะค่ะ เมื่อแม่ทัพฟ่างสั่งให้นางมาสมรสกับพระองค์ นางจึงคิดว่านี่เป็นหนทางเดียวที่จะหลุดออกจากสกุลฟ่างได้ เพียงแต่ เมื่อฟางลู่หยวนกลับมา เขารู้ข่าวการสมรส เขาจึงไม่ยอมเมื่อทราบว่าพระชายาออกนอกตำหนัก เขาจึงได้ไปดักพบนางพ่ะย่ะค่ะ”“ที่แท้ข้าเข้าใจนางผิดมาตลอด นางมิได้ชอบเจ้านั่น แค่อยากใช้ประโยชน์ในการแต่งงานครั้งนั้นหนีออกมาจากสกุลฟ่าง เรื่องเลวร้ายเช่นนี้นางเป็นเพียงสตรีตัวคนเดียว เหตุใดจึงทนมาได้ถึงขนาดนี้”“นางมีฟ่างหลิงเทียนคอยดูแลพ่ะย่ะค่ะ เขาเป็นบุตรชายคนโตของแม่ทัพฟ่าง และคุณชายฟ่างจื่อหนาน เป็นพี่สามของนาง ซึ่งพวกเขารักและเอ็นดูนางราวกับน้องสาวแท้ๆ ฮูหยินใหญ่จะทารุณนางมากก็เกรงว่าบุตรชายจะเกลียดชัง นางจึงอยู่ที่นั่นมาได้พ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าส่งคนของเรา แทรกซึมเข้าสกุลฟ่าง จับตาดูทุกคนในนั้นและสืบเรื่อ

“ข้าบอกให้เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น!!”ชิงเยี่ยนหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันมาหาเขา ท่านอ๋องเดินมาดึงแขนนาง“กลับไปนอน”“ไม่เพคะ หม่อมฉันจะกลับไปที่เรือนหลังของหม่อมฉัน”“พระชายา ข้าสั่งให้เจ้ากลับไปนอน”“ไม่ พระองค์กลับไปเถิดเพคะคืนนี้หม่อมฉัน…”ท่านอ๋องก้มลงอุ้มนางขึ้นมาและไปวางที่เตียง นางจะลุกขึ้นแต่ถูกเขากดเอาไว้“ปล่อยนะเพคะ หากพระองค์ไม่อยากทำเช่นนี้ก็อย่าได้ฝืนพระทัย”“นี่เจ้า..ความทรงจำเจ้ากลับมาแล้วใช่หรือไม่”“จะกลับหรือไม่กลับต่างกันอย่างไรในเมื่อความรู้สึกของพระองค์ก็มิได้เปลี่ยนไป ยังเย็นชาเช่นเดิมปล่อยข้านะ”“เฮ้อ ชิงเยี่ยนเจ้าฟังข้าก่อนเจ้ามาอยู่ที่นี่ร่วมเดือนหากจู่ๆกลับไปคนจะสงสัยเอาได้”“เช่นนั้นคืนนี้หม่อมฉันจะนอนที่นี่ก็ได้ แต่วันพรุ่งนี้หม่อมฉันจะกลับไปเรือนหลังตามพระบัญชาของท่านอ๋อง”“เหตุใดเจ้าจึงไม่มีเหตุผลถึงเพียงนี้”“ก็เพราะเหตุใดพระองค์จึงไม่แสดงความรักกับหม่อมฉันบ้างเล่าเพคะ!!”ท่านอ๋องถึงกับตกใจ นี่นางยังใช่ฟ่างชิงเยี่ยนอยู่หรือไม่ นางกำลังกล่าวต่อว่าเขา ที่เขา…ไม่..“เจ้า…ว่าอย่างไรนะ”“ป้าเจากับคนอื่นๆบอกข้าว่า สามีภรรยาก็ต้องนอนด้วยกัน จูบกันแล้วก็ทำลูกกันแต่ท่าน

“วะ …ว่าอย่างไรนะ”เขาไม่ตอบนางแต่หันตัวนางลงไปที่เตียงแทนเพื่อให้รับจูบที่เขาส่งไปอีกครั้ง คราวนี้นางยอมหลับตาลงและค่อยๆดันลิ้นออกไปชนกับลิ้นของเขา ไม่นึกว่าท่านอ๋องจะช่ำชองเรื่องเช่นนี้ ใช่สิ ก่อนหน้านี้เขามีพระสนมตั้งเจ็ดคน…“อื้อ ท่านพี่ ปล่อยก่อน”“ชิงเยี่ยน เจ้ากลัวแล้วงั้นหรือ”“ข้า…ท่าน…เหตุใดท่านจูบเก่งปานนี้ ก่อนหน้านี้กับพระสนมทั้งเจ็ดคนนั่น!!”“นี่เจ้าพูดอะไร นี่…เชิงเยี่ยนหรือว่าเจ้า!! พวกเจ้าพูดคุยกันแต่งเรื่องอันใดกันแน่ในตำหนักนี้!!”“ข้า…เปล่านะเพคะ คือว่า ข้าเดาเอา ท่านเก่งถึงเพียงนี้ แสดงว่าพระสนมที่ผ่านมานั่นก็….”“ข้าไม่เคยแตะต้องพวกนาง เอาล่ะ แต่งตัวเถอะ อีกไม่กี่ชั่วยามต้องเตรียมตัวออกไปงานเทศกาลแล้ว”“แล้วท่านจะไปที่ใด”“ข้าจะไปจัดการเรื่องบางอย่าง”“ท่านคงไม่หาเรื่องลงโทษคนในตำหนักหรอกนะเจ้าคะ”“เจ้าเองก็คลุกคลีกับพวกนางให้มันน้อยๆหน่อย เหตุใดชอบฟังแต่เรื่องเหลวไหลที่ไม่มีมูลเช่นนี้อยู่เรื่อย”“ท่านพี่โกรธหรือเจ้าคะ”“ข้า!!….ข้าก็แค่ หากไม่จำเป็นก็อย่าไปฟังมาก หากสงสัยหรืออยากรู้สิ่งใดก็แค่มาถามข้าตรงๆ มันไม่ได้ตอบยากขนาดนั้น”“เช่นนั้น ขอจูบอีกทีได้หรือไม่เจ้

“เจ้าคนชั่ว ท่านทำสิ่งใดกับนาง ชิงเยี่ยนถึงได้เป็นเช่นนี้”“ปล่อยข้านะ!!”ชิงเยี่ยนสะบัดมือจากลู่หยวนจนได้ นางวิ่งไปหาลั่วหมิงจ้านในทันทีพร้อมกับกอดเขาเอาไว้แน่น“ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ข้ากลัว”ท่านอ๋องในวันนี้ตกใจแต่ดีใจจนหัวใจแทบกระโดดออกมา นางเลือกเขา นางเลือกที่จะวิ่งกลับมาหาเขาให้เขาปกป้องนาง เช่นนี้เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะเก็บคนตรงหน้าเอาไว้“ชิงเยี่ยน เจ้าปลอดภัยหรือไม่”“ท่านพี่ ข้าอยากกลับบ้าน ข้าอยากกลับแล้ว ข้าไม่อยากเห็นหน้าเขา เขาจะ…จะพาข้าไป ข้ากลัว ท่านพี่”“ไม่ต้องกลัว ข้ามาแล้ว”ท่านอ๋องหันไปมองหน้าจางลู่หยวน และจะเดินเข้าไปหาเขาแต่ชิงเยี่ยนดึงเขาไว้ เหมือนครั้งที่แล้ว นางก็ทำเช่นนี้ หรือว่านางจะ….“ท่านพี่ อย่าฆ่าคนเจ้าค่ะ ท่านเป็นอ๋องหากคำร่ำลือนั้นออกไป คนจะกล่าวโทษท่านข้าไม่อยากมีเรื่อง พาข้ากลับเถอะเจ้าค่ะข้าไม่อยากอยู่ที่นี่”“ชิงเยี่ยน ที่เจ้าไม่อยากให้ข้าทำร้ายเข้า เพราะ…”“ข้าไม่อยากให้ท่านเจ็บตัว กลับบ้านเถอะเจ้าค่ะข้าไม่อยากเห็นหน้าเขา”“ได้ เช่นนั้นเราก็กลับบ้านกัน”“ชิงเยี่ยน!! เขากำลังหลอกเจ้า เขาทำสิ่งใดกับเจ้าเหตุใดเจ้าจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้ ชิงเยี่ยนลืมตามองข้

แรงกระแทกจากต้นขาที่แข็งแรงและริมฝีปากหน้าที่กำลังพรมจูบไปที่เรียวขาขาวเนียนทำเอาชิงเยี่ยนแทบจะล่องลอยไปอีกรอบ มันทั้งรู้สึกดี และจั๊กจี้ไปพร้อมๆกัน แม้ว่าจะยังอายอยู่บ้าง แต่คนตรงหน้าก็พยายามทำให้นางรู้สึกว่านางไม่สมควรอายกับเรื่องที่มีความสุขเช่นนี้“ท่าน…ท่านพี่….”“ข้ารู้ ข้าจะเปลี่ยนท่าให้นะ”เขาจับนางหันหลังและค่อยๆสอดใส่เข้าไปอีกครั้งพร้อมเสียงร้องครางด้วยความเสียวซ่าน เสียงของเขาทำเอานางรู้สึกสยิวไปด้วยไม่น้อยเพราะมันทั้งเร้าอารมณ์ และเพิ่มต้องการให้มากขึ้น“ชิง…ชิงเยี่ยน อ๊าา!!”เสียงครางของเขาดังคำรามขึ้นเป็นครั้งคราวจนบางครั้งชิงเยี่ยนก็ตกใจ โดยปกติท่านอ๋องจะสุขุมและเป็นคนค่อนข้างนิ่งมาก ไม่นึกว่าเมื่ออยู่บนเตียงเขาจะดุดันและมีพลังมากจนชิงเยี่ยนแทบจะรับมือไม่ไหวเช้าวันถัดมา“วันนี้ท่านพี่ไม่ไปที่ใดหรือเจ้าคะ”“ไม่รีบร้อน เจ้าหิวหรือไม่”“ก่อนหน้านั้นไม่รู้สึกเจ้าค่ะ แต่พอท่านถามขึ้นมาตอนนี้ก็เลยรู้สึกหิวแล้ว”“เช่นนั้นก็รีบไปแต่งตัวแล้วไปกินข้าวกัน วันนี้ข้าจะพาเจ้าออกไปซื้อของข้างนอกอยากได้อะไรหรือไม่”“จริงหรือเจ้าคะ ข้าจะได้ออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือเจ้าคะ”“ทำไม ดูเจ้าดี