All Chapters of ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องโลหิต: Chapter 21 - Chapter 30

“ก็ข่าวลือต่างๆนั่น…”“อ่อ เรื่องนี้นี่เอง พูดแล้วเรื่องนี้…เรื่องมันยาว แต่หากเจ้าอยากจะฟัง…ชิงเยี่ยน….เหตุใดหลับง่ายเช่นนี้เล่า”นางฟุบหลับลงไปที่แผงอกกว้างอบอุ่นนั้นด้วยความคุ้นเคย เขาจึงพลิกตัวนางกลับและห่มผ้าให้พร้อมกับจ้องมองใบหน้างดงามนั้นยามหลับ“แม้ว่าเจ้าจะจำได้หรือไม่ได้ ข้าก็จะไม่มีวันยอมให้เจ้าไปจากข้าอีก ฟ่างชิงเยี่ยน”เขาเอื้อมมือไปหยิบชุดคลุมของเขามาสวม ก่อนจะค่อยๆสวมให้นางด้วยและลุกไปที่โต๊ะอักษรในห้องเพื่ออ่านรายงานที่บอกนางไว้ก่อนหน้านี้ ชิงเยี่ยนที่หันไปอีกทางลืมตาขึ้นด้วยความตื่นเต้น("หรือว่าเขารู้แล้วว่านางจำได้แล้ว เช่นนั้น…ที่เขาพูดจะเป็นความจริงหรือไม่")ชิงเยี่ยนรู้สึกว่าหัวใจนางกำลังกระโดดลอยไปมาเพราะคำพูดนั้น เขาจะไม่ยอมให้นางจากไป เขาอยากอยู่กับนาง เช่นนั้นก่อนหน้านี้ที่นางจำไม่ได้เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ นางต้องรีบรวบรวมความคิดให้ได้เร็วที่สุดเหตุใดฟ่างชิงเยี่ยนที่จำไม่ได้ถึงได้ทลายกำแพงหนาของอ๋องโลหิตผู้นั้นเข้าไปได้โดยง่าย หรือเขาอาจจะชอบชิงเยี่ยนที่เป็นเช่นนั้นแล้วกับนางที่กลับมาแล้วนางจะต้องทำตัวเช่นไร….“ข้าจะทำเช่นไรดีเล่า”ท่านอ๋องพับรายงานเก็บและเ

“ใช่ เดิมทีคิดว่าเป็นแผนของเจ้าและสกุลฟ่าง แต่เพราะความจงรักภักดีของแม่ทัพฟ่าง ข้าจึงไม่เชื่อว่าเขาจะทำร้ายข้า ข้าจึงได้สืบเรื่องนี้”“พระองค์สืบได้หรือไม่เพคะ”“ได้สิ”เขาหันมามองหน้านาง และดูเหมือนชิงเยี่ยนเองก็ทราบดีว่าผู้ใดที่อยู่เบื้องหลังในเรื่องนี้ นางยิ้มให้เขาอย่างนึกอับอาย“ฝีมือฮูหยินฟ่างสินะเพคะ”“เจ้ารู้งั้นหรือ”“ตั้งแต่นางรู้ว่าจะมีราชโองการสมรส พี่รองของข้าก็หายออกจากจวนอย่างน่าสงสัยแต่มิมีผู้ใดอยากตามหา ซึ่งผิดปกติวิสัยของฮูหยิน จะมีผู้ใดที่จะให้บุตรสาวเพียงคนเดียวแต่งมาอยู่ในตำหนักที่เต็มไปด้วยข่าวลือเช่นนี้เล่าเพคะ นางเลยส่งหม่อมฉันมาแทน”“เจ้านึกเสียใจงั้นหรือ”“ไม่เลยสักนิดเพคะ ทูลตามตรงว่าอาจจะเคยคิดโกรธบ้าง แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่ที่สกุลฟ่าง คนที่นี่ทั้งให้เกียรติหม่อมฉันและมองด้วยสายตาที่เป็นมิตร มากกว่าคนที่สกุลฟ่าง แม้ว่าหม่อมฉันจะรู้ว่าอาจจะต้องตายภายในสามเดือนหกเดือน แต่การอยู่ที่สกุลฟ่างก็ไม่ต่างกับตายแล้วเช่นกัน เช่นนั้นสู้ออกมาตายเอาดาบหน้าดีกว่าจมปลักอยู่ที่นั่น”ท่านอ๋องเองก็กลืนน้ำลายลงคอราวกับมีก้อนแข็งติดอยู่ เขาเองก็เคยคิดจะเลือกวิธีให้นางออกจากตำ

“ฝูเยว่ ไม่นะ ฝู….เยว่”เลือดกลางหน้าผากของฮูหยินฟ่างไหลลงมาพร้อมกับเป็นลมล้มไปตรงหน้า ท่านอ๋องหันมามองแม่ทัพฟ่างที่ยังยืนสงบอยู่ตรงหน้าจวนพร้อมกับบุตรชายอีกสองคน“เช่นนั้น พวกเราก็เข้าจวนก่อนเถอะพระชายา”“แต่ว่าท่านพี่เพคะ”“ไปเถอะ เรื่องข้างนอกนี่ให้พวกเขาเก็บกวาดกันเอง”“เชิญท่านอ๋อง…และพระชายาเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องประคองชิงเยี่ยนเดินเข้าไปในจวน เมื่อนางหันไปมองหน้าพี่ใหญ่และพี่สาม พวกเขาพยักหน้าให้นางทำตามคำสั่งท่านอ๋องแต่โดยดี ผู้คนหน้าจวนต่างวิจารณ์กันไปต่างๆนาๆว่าฮูหยินและบุตรีคนรองอวดดีต่อหน้าท่านอ๋องโลหิตจนถูกสั่งลงโทษโบย ส่วนผู้เป็นแม่โขกหัวขอร้องจนเป็นลมแต่ท่านอ๋องก็ไม่ให้อภัย ช่างสมฉายาอ๋องโลหิตเสียยิ่งนักห้องโถงสกุลฟ่าง“ทุกท่านเชิญตามสบายเถิด”พวกเขานั่งลง ท่านอ๋องและชิงเยี่ยนนั่งที่นั่งด้านในสุดซึ่งเดิมทีต้องเป็นท่านแม่ทัพที่นั่งตรงนั้น แต่บัดนี้ท่านอ๋องเสด็จมากับพระชายาแน่นอนว่าเขาย่อมต้องนั่งที่ของเจ้าบ้านตรงนั้นแทนกับชิงเยี่ยน“พระชายา เห็นว่าหลังจากงานเทศกาลล้มป่วยเพราะอากาศหนาว ทรงดีขึ้นแล้วหรือไม่”“ขอบคุณพี่ใหญ่ ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ”“กระหม่อมสั่งให้คนนำผ้าคลุม

เรือนพักรับรอง“พระชายา เจ้าดูเหมือนจะไม่พอใจข้านะ”“พระองค์ทรงรู้ตัวอยู่หรือเพคะ”“ไม่เอาน่า ข้าก็ทำเพื่อเจ้าทั้งนั้น คนที่นี่ตั้งแต่เจ้าเดินลงมาจากรถม้าก็แทบจะไม่ให้เกียรติเจ้า อย่าลืมว่าในตอนนี้เจ้าเป็นพระชายาลั่วอ๋อง มิใช่ฟ่างชิงเยี่ยนบุตรคนที่ห้าของสกุลฟ่าง”“นั่นหม่อมฉันก็ทราบเพคะเพียงแต่ที่พระองค์ทำกับพี่รองและฮูหยิน….”“ทำไม เจ้าคิดว่าน้อยไปงั้นหรือ”“ท่านพี่!!”ท่านอ๋องเดินมานั่งกับนางที่เตียงก่อนจะดึงนางเข้ามากอด“ข้าก็แค่สั่งสอนพวกนางเล็กๆน้อยๆ เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดหรอกหรือ เรื่องที่บอกว่านางคือพระชายาของข้ามิใช่เจ้า นางคงไม่คิดว่าข้าเองก็สืบมาจนหมดแล้วกระมังว่าเรื่องราวก่อนหน้านี้เป็นเช่นไร คนแบบนี้เจ้ายัง…จะให้ข้าไว้หน้านางอีกงั้นหรือ”“แต่นางเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือนนะเพคะ ถูกสั่งโบยเช่นนั้น…เกรงว่า…”“ดีเพียงใดแล้วที่ข้าไม่สั่งให้โบยนางหน้าจวนสกุลฟ่าง จางจื่อลากนางไปโบยในจวนแทน”“นั่นดีแล้วงั้นหรือ”“หืม เจ้าไม่พอใจข้างั้นหรือชิงเยี่ยนหรือว่าเจ้าคิดว่าที่ข้าทำไปไม่ถูกต้อง”ชิงเยี่ยนหันไปมองพระพักตร์ของท่านอ๋องที่หันมามองนางราวกับสงสัยในสิ่งที่เขาทำลงไปเพื่อนาง ชิงเยี่ย

สายตาเย็นเยือกนั้นกวาดมาที่สองแม่ลูกที่นั่งตัวลีบอยู่ที่โต๊ะอาหาร ปากที่ซีดอยู่แล้วเพราะบาดเจ็บในตอนนี้แทบจะไร้ความรู้สึกอีกครั้ง ท่านอ๋องเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารที่ไม่มีผู้ใดกล้าแตะต้อง “ส่งผ้าขาดๆไปให้ สั่งลงโทษล้างห้องน้ำ ให้กินหมั่นโถววันละชิ้น หึ เป็นถึงฮูหยินจวนแม่ทัพเจ้าดูแลคนเช่นนี้งั้นหรือ บอกข้ามาสิฟ่างฮูหยินคนอย่างเจ้ามันสมควรถูกลงโทษเช่นไร”“ทะ…ท่านอ๋องเพคะ….หมะ…หม่อม……”“หุบปากเจ้าไปข้าไม่อยากฟัง”แม่ทัพฟ่างทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะพลันหันไปมองหน้าชิงเยี่ยนที่กำมือแน่นบนโต๊ะ ราวกับทุกเหตุการณ์นั้นกลับมาอีกครั้งทั้งๆที่นางพยายามลืมแต่เมื่อถูกพูดถึงอีกครั้ง ครานี้นางก็ไม่มีเหตุผลจะต้องช่วยเหลือผู้ใดอีก ท่านอ๋องตรัสได้ถูกต้องแล้ว นางควรจะลงโทษเสียบ้าง“พระชายาเพคะ…”“ข้าไม่เป็นไร”จงลี่และอู่ผิงเข้ามาคุกเข่ากอดแขนนางเอาไว้พร้อมกับร้องไห้ไปกับนาง พวกนางนึกไม่ถึงว่าพระชายาก่อนหน้านี้จะเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้มาก่อน บัดนี้ผู้ที่แทบจะนั่งไม่ติดที่คือฟ่างฝูเยว่ นางกำลังคิดว่าหากเป็นลมตอนนี้ นางก็คงจะไม่ต้องรับรู้สิ่งใดอีก“หากพวกเจ้าสองคนฟังเรื่องนี้แล้วเกิดเป็นลม และคิดว่าข้าจะ