All Chapters of คู่อสูรต่างโลก: Chapter 11 - Chapter 20

เมืองกระบี่ศรี เมืองใหญ่ที่ตั้งอยู่บนภูเขาที่เรียกว่า เขาผลไม้ เป็นเมืองแห่งวานร ซึ่งเหล่าวานรเชื่อว่าตนเอง สืบเชื้อสายมาจากวานรจากเมืองขีดขิน จึงมีรูปร่างหน้าตาผิดกับลิงจากที่อื่น ๆ เหล่าวานรมีรูปร่างสูงใหญ่ มีความฉลาดเทียบเท่ามนุษย์แถมหลายตนก็มีพลังพิเศษจากสายธาตุลม มีการจัดระบบสังคมเหมือนกับมนุษย์ไม่มีผิด แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่ชอบสงคราม ชอบเล่นสนุกซะมากกว่าเลยทำให้เป็นมิตรกับเหล่ามนุษย์พอสมควร แรก ๆ นั้นวานรเหล่านี้เคยบุกเข้าไปแย่งอาหารจากเหล่ามนุษย์บ่อย ๆ ชาวบ้านจึงแก้ปัญหาด้วยการปลูกไม้ผล ไว้บนเขาจำนวนมากพอจนเหล่าวานรไม่มารบกวนอีก คณะเดินทางมาถึงหมู่บ้านที่ตีนเขาผลไม้ หลังจากที่ศุภมิตรไปสอบถาม เรื่องเส้นทางจากชาวบ้านก็ได้ข้อมูลดังกล่าวมา“พวกเขาบอกว่าผ่านป่าก็ไม่น่าจะมีอะไรน่าห่วงเพราะพวกวานรไม่ทำร้ายใคร” ศุภมิตรบอกกับทุกคนคณะเดินทางเดินทางเข้าไปในป่าผลไม้ ที่นี่ผลไม้มากกมายหลายชนิด จนเรียกได้อุดมสมบูรณ์มากกลิ่นผลไม้หลายชนิดตลบอบอวนไปทั่วชวนให้น้ำลายสอ จนศุภมิตรคิดว่า เขาน่าจะมาบำเพ็ญที่นี่หลังจากเสร็จสงครามแล้ว เดินทางมาพักใหญ่ทุกคนตัดสินใจหยุดพัก “คร

ทั้งชูเท็นโดจิและมารุตเริ่มเหนื่อยอ่อน อย่างเห็นได้ชัด ชูเท็นโดจิพยายามพ่นไฟใส่แต่คอบร้าก็หลบได้ทุกครั้ง ส่วน มารุตนั้นเขาแทบจะโจมตีกลับไม่ได้เพราะไม่อยากเพิ่มจำนวนของหัวงูให้มากขึ้นไปอีก ชูเท็นโดจิหยิบหินมากำไว้ในมือจนมีควันออกมาจึงขว้างออกไปโดนหัวงูเข้าหัวหนึ่ง ทำให้ได้แผลไปเล็กน้อย“ชิ ร้อนน้อยไป” เขาพูดอย่างหัวเสีย มารุตเห็นดังนั้นก็คิดบางอย่างออก“พ่นไฟใส่ขวานข้าเร็ว” ยังไม่ทันได้พูดอะไร คอบร้าเรียกงูทั้งหมดออกมาสร้างก้อนพิษสีเขียวขนาดใหญ่ ปล่อยขึ้นฟ้าไป มันระเบิดออก กลายเป็นฝนพิษ ทำให้มารุตกับชูเท็นโดจิต้องไปหลบในบ้านหลังหนึ่ง ภายในบ้านมีเหล่าวานรแก่และเด็กที่กำลังหวาดกลัวและมีเสียงวานรหลายตัวกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บ มารุตกัดฟันด้วยความโกรธ“พ่นไฟใส่ขวานข้า”“ไฟของข้าร้อนกว่าไฟปกติไม่รู้กี่เท่า ขวานเจ้าได้กลายเป็นน้ำแน่” ชูเท็นโดจิพูดจบก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม มารุตยกขวานให้ดู“ขวานคู่นี่ต้นตระกูลข้าได้มาจากพระพรหม ต่อให้โดนไฟนรกมันก็เป็นอะไรหรอก”“แต่เจ้า”“ทำตามที่ข้าบอกเถอะ”ชูเท็นโดจิพ่นไฟใส่ขวานคู่ของมารุต จนเป็นสีแดง มารุตรู้สึกถึงความร้อมที่แผ่เข้ามา เขารู้สึกเหมือนอยู่ใ

อาทิตย์รีบเข้าไปดูอาการของชูเท็นโดจิ เขาใช้พลังรักษาแต่อาการของชูเท็นโดจิก็ไม่ดีขึ้น อิบารากิโดจิถามขึ้นมา“ทำไมช่วยเจ้าสหายข้าไม่ได้”อาทิตย์หน้าเสียเขารวบรวมความกล้าและก่อนจะพูดออกไป “นี่มันเป็นโรค พลังข้ารักษาอาการบาดเจ็บได้แต่รักษาเชื้อโรคไม่ได้ครับ” “เราต้องพาเขาไปที่เมืองข้างหน้า ที่นั้นน่าจะมีหมอ” ศุภมิตรเสนอ ทุกคนเห็นด้วยแต่ว่า ร่างกายของ ชูเท็นโดจินั้นสูงใหญ่ คนที่พอจะประคองได้มีแต่ลายเท่านั้น แต่ว่าการประคองคนเป็นโรคระบาดเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดนัก เพราะก็เสี่ยงจะติดโรค เหมือนชูเท็นโดจิรู้จึงยืนขึ้นมาและพูดว่า“ไม่ต้องข้าเดินเองได้” เขายกเหล้าขึ้นดื่มแต่กลายเป็นว่าทำให้กระอักเลือดออกมา“อย่าเพิ่งดื่มเลยนะ มันคงจะแสลง” อรุณนภาเตือน คราวนี้นางพูดถูกเขาเลยต้องทำตาม แม้จะไม่เต็มใจนักก็ตามที เขาพยายามเดินด้วยความลำบากยากเย็น ทุกคนดูเป็นห่วงเขามาก ในที่สุดก็ถึงประตูเมืองทหารยามเห็นเขาจึงวิ่งมาดู“เกิดอะไรขึ้นขอรับ ท่านนักสิทธิ์” “เขาโดน พลานัสเป่าโรคระบาดใส่” ศุภมิตรรีบพูด“งั้นรีบพาเขาเข้าไปในเมืองเลยขอรับ เรามีหมอน่าจะช่วยได้”เมื่อเข้าไปในเมือง บรรยากาศตอนนี้ดูแล้วไ

อิบารากิโดจิไปตัดกิ่งไม้ให้ยาวเท่าความสูงของเขาและโยนลงไป น้ำนี่ลึกในระดับคอของเขา คนอื่นไม่ต้องพูดถึง แถมน้ำก็เชี่ยวมาก มีขอนไม้ขนาดใหญ่ลอยน้ำมาด้วยความเร็วตลอดเวลา ถ้าจะลุยน้ำข้ามต้องมีการบาดเจ็บล้มตายเกิดขึ้นแน่ และเขายังพบรอยสัตว์ถูกลากลงไปในน้ำอีก แสดงว่านอกจากกระแสน้ำแล้ว ยังมีสัตว์ร้ายจ้องจะพวกเขากินอีก ถ้าเดินอ้อนไป จากความกว้างของแม่น้ำต้องเสียเวลาเป็นวันแน่ เขาจึงหันไปถามศุภมิตร “นี่เจ้าน่ะมีคาถาอะไรที่ใช้ข้ามน้ำได้บ้างมั้ย”“ข้ายังเรียนไม่ถึง” ได้ยินแบบอิบารากิโดจิก็ได้แต่ถอนใจ เขาเห็นมีต้นไม้ใหญ่สองต้นอยู่กันคนละฝั่งแม่น้ำ เขาปีนขึ้นไป ยืดแขนไปพันอีกฝั่งเอาไว้ลองดึงดูก็พบว่า กิ่งไม้แข็งแรงพอ“ศุภมิตรเจ้ามาก่อน”“มาก่อน” ศุภมิตรทวนคำพูด“ปีนขึ้นมาเร็วเข้า”ศุภมิตรรีบทำตาม อิบารากิโดจิกอดร่างของเขาเอาไว้ และโหนข้ามแม่น้ำไป ศุภมิตรร้องเสียงหลง มีสัตว์ประหลาดกระโดดขึ้นมาเกือบจะกัดก้นเขา มันมีหัวและลำตัวเป็นเสือ มีขาหน้า ส่วนร่างท่อนล่างเป็นปลาไม่มีขาหลัง พอถึงอีกฝั่งเขาก็วางศุภมิตรลงและโหนกลับมา อรุณนภารอเขาอยู่แล้ว“ในน้ำนี่ญาติเจ้าหรือเปล่า” อิบารากิโดจิถามหน้าตา

“อิบารากิ” อรุณนภาตกใจมาก แต่เขากลับไม่เป็นอะไรเลย“ท่านมีคราบไคลพระยาขอนกับน้ำผึ้งของพระยาขอนอยู่ในกายโรคอะไรก็ทำอะไรท่านไม่ได้” ศุภมิตรตะโกนบอก อิบารากิโดจิได้ยินก็ยิ้มออกมาและหันไปบอกอรุณนภาว่า“เปิดทางให้ด้วย”อรุณนภาพยักหน้า เธอฝ่าฟันพวกโครงกระดูก ทำให้อิบารากิโดจิมีช่องเข้าไปประชิดตัวพลานัส เขาข่วนหน้าของอีกฝ่ายเลือดไหลอาบ พลานัสพ่นโรคระบาดใส่หน้าอิบารากิโดจิ แม้จะทำอะไรเขาไม่ได้ก็ทำให้ตาพร่าได้ ใช้จังหวะนั้นเอามีดออกมา หมายจะแทงแต่อิบารากิโดจิหายไปแล้ว“ยังจะกล้าใช้มุขนี้อีกเหรอ” อิบารากิโดจิข่วนเข้าที่กลางหลังของมัน เลือดไหลอาบ มันหันขวับมา พร้อมกับมีด อิบารากิโดจิหลบได้และกระหน่ำข่วน กระชากเนื้อออกมาไม่หยุด จนร่างของพลานัสเลือดไหลอาบ และล้มลงไป ตายจมกองเลือดตัวเองอิบารากิโดจิเองก็ยังไม่หายดี การต่อสู้เมื่อครู่แม้ว่าเขาจะไม่ได้โดนโจมตีแต่ ร่างกายของเขายังไม่พร้อมที่จะเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้เป็นการฝืนร่างกายมาก ตอนนี้มาถึงขีดจำกัดแล้ว อิบารากิโดจิรู้สึกเวียนหัว เขาล้มลงและสลบไปอิบารากิโดจิ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาพบอยู่ในกระท่อมที่เป็นที่พักของผู้ป่วย ชูเท็นโดจินั่งดื่มเห