All Chapters of คู่อสูรต่างโลก: Chapter 21 - Chapter 30

“ชู ต้อง กำจัด ชู” เจ้าปูยักษ์รีบเข้าไปหาเด็กหญิง อรุณนภาใช้ความเร็วไปคว้าตัวเด็กหญิงหนีชูเท็นโดจิซัดก้อนหินใส่เจ้าปูยักษ์แต่เปลือกของมันหนามากทำให้หินทำอะไรไม่ได้ แต่ก็เจ้าปูยักษ์ก็เปลี่ยนเป้าหมายมาจัดการเขาทันที มันฟาดก้ามใส่เข้า ชูเท็นโดจิใช้สองมือรับเอาไว้ เขารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดมา มันยกก้ามขึ้น ร่างของชูเท็นโดจิลอยขึ้นมา มันเหวี่ยงเขากระเด็นไปกระแทกกับต้นมะพร้าว ความเจ็บปวดแผ่เข้ามา แต่ชูเท็นโดจิก็แข็งใจลุกขึ้นมา เจ้าปูยักษ์เข้ามาหาเขาอีกครั้ง ชูเท็นโดจิพ่นไฟใส่ ทำให้มันถอยหนีไป กำลังคิดจะพ่นไฟใส่มันซ้ำแต่มันฟาดก้ามไม่หยุด ทำให้เขาต้องหลบในที่สุดก็พลาดท่าโดนจับ ! มันเริ่มออกแรงบีบ ชูเท็นโดจิรู้สึกเหมือนร่างกายจะขาดเป็นสองท่อน แม้จะพยายามต้าน แต่พละกำลังของเจ้าปูยักษ์มากจนเขาแทบจะต้านไม่ได้ ทันใดนั้นลายก็เข้ามาข่วนหน้า ของเจ้าปูยักษ์ แม้จะเป็นแค่รอยข่วนเล็ก ๆ ก็ทำให้มันปล่อยชูเท็นโดจิ และยังมีชาวเกาะตามมาอีกหลายคนพวกเขาเอาฉมวกพุ่งใส่ เจ้าปูยักษ์ นี่มนุษย์กำลังพยายามช่วยเขางั้นเหรอ เป็นที่เขาไม่เคยแม้แต่จะฝัน ชูเท็นโดจิพยายามลุกขึ้นมาแต่ว่า ความเจ็บปวดทำให้เขาล้มลงไ

“นางแพศยา ชูเท็นวันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้” นางเหวี่ยงตะบองมาอีก อรุณนภาหลบทัน“ข้าชื่ออรุณนภาไม่ได้ชื่อชูเท็น”“อย่ามาโกหกข้า” นางผีเสื้อสมุทรฟาดตะบอง อรุณนภาหลบได้ แต่นางผีเสื้อสมุทรไม่หยุดการโจมตีง่าย ๆ เธอยังหาจังหวะโจมตีกลับไม่ได้มีเงือกกลุ่มหนึ่ง กำลังจะมาลอบกัด แต่ยังไม่ทันไรพวกเงือกรู้สึกเจ็บที่แก้มพบว่าแก้มของตัวเองมีเลือดไหลอาบ หลายตัวร้องด้วยความเจ็บปวด เนื้อที่แก้มอยู่ในมือของอิบารากิโดจิ“คนพูดว่าเนื้อแก้มปลาเนี่ยดีที่สุด แต่นี้แก้มเงือก แถมใครกินก็จะเป็นอมตะ แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากเป็นอมตะ ถอยไปซะ” เขาเทเนื้อแก้มทิ้งตรงหน้าพวกเงือก พวกเงือกกลัวเลยไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับการต่อสู้นี้อรุณนภาหลบการโจมตีนางผีเสื้อสมุทรไปพักใหญ่ เธอหาช่องว่างเจอแล้ว นางฟันเข้าที่แขนขวาของผีเสื้อสมุทร ทำให้นางถือตะบองไม่ได้“เจ้ากลับทะเลไปได้แล้วอย่าขึ้นมาอีก ข้าไม่อยากฆ่าเจ้า”“เจ้าต้องตาย” นางผีเสื้อสมุทรเหวี่ยงหมัดมา อรุณนภาหลบได้ ดูท่าแล้วยังไงนางก็คงไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น อรุณนภาต้องคอยหลบการโจมตี ในที่สุดก็ตัดสินใจแทงดาบไปเสียบทะลุหัวใจของนางผีเสื้อสมุทร นางล้มลงตายคาที่ พวกเงือกเมื่อเห็นนางผี

“ธุระไม่ใช่ เรายุ่งเรื่องชาวบ้านมากพอแล้ว” อิบารากิโดจิพูดหน้าตาเฉย“แต่พวกเขา ต้องการความช่วยเหลือ” อรุณนภาขอร้องต่อ“ไม่ใช่เรื่องของเราจริงมั้ยสหายข้า” อิบารากิโดจิหันไปถามความเห็นชูเท็นโดจิ เขายกเหล้าขึ้นดื่ม “เอาล่ะเราจะช่วยพวกเขา”“เจ้าว่าอะไรนะ สหายข้า” อิบารากิโดจิแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง“เราจะช่วยพวกเขา”คณะเดินทาง ไปที่บ้านเจ้าเมือง ซึ่งเป็นชายวัย 60 รูปร่างผอม ไว้หนวดเครา กำลังแจกจ่ายอาหารให้ชาวบ้าน ซึ่งปกติแล้วจะมีการเก็บอาหารไว้ในยุ้งข้าวของทางการ เพื่อใช้ในยามฉุกเฉิน เท่านั้น การเปิดยุ้งข้าวแบบนี้แล้วตอนนี้น่าจะอดยากกันจริง ๆ เจ้าเมืองไม่ได้สนใจเขาเพราะยุ่งกับการแจกอาหารอยู่เลย “หน่อยไอ้เฒ่า กล้าเมินพวกข้าเหรอ” อิบารากิโดจิกำลังจะเล่นงานเจ้าเมือง แต่ชูเท็นโดจิคว้าข้อมือเขาเอาไว้“เขาทำงานอยู่ รอก่อน” อิบารากิโดจิแม้จะไม่พอใจ แต่เขาก็ทำตามที่ชูเท็นโดจิพูดหลังแจกอาหารเสร็จเจ้าเมืองเพิ่งเห็นว่า มีนักสิทธิ์น้อยและคณะอยู่ด้วยก็รีบต้อนรับทันที“ขออภัยขอรับ ข้าไม่ทันเห็น”อิบารากิโดจิกำลังจะโวยอีก แต่ชูเท็นโดจิบีบแขนเป็นการปราม ศุภมิตรรีบพูดว่า “ไม่เป็นหรอกขอรับ พวก

แมงป่องยักษ์บุกเข้ามาในหมู่บ้าน ขนาดตัวมันพอ ๆ กับช้าง ไล่จับชาวบ้าน กินเป็นอาหาร ทุกย่างก้าวต้องมีมนุษย์เป็นเหยื่อของมัน นายกองเมฆนำกำลังทหารเข้าต่อสู้ กับเจ้าแมงป่อง ซึ่งเปลือกของมันหนามากทำให้อาวุธเจาะไม่เข้า มันเอาหางแทงทหารตายไปหลายคน ชูเท็นโดจิ อิบารากิโดจิ ลาย อรุณนภา มาถึง เห็น เจ้าแมงป่องยักษ์ ชูเท็นโดจิชัดหินใส่ แม้จะทะลุเปลือกของมันได้ แต่ว่า ด้วยขนาดตัวของมันทำให้เกิดบาดแผลเล็ก ๆ เท่านั้น เขานึกถึงดาบของอรุณนภา แต่ว่าตอนนี้เธอยังต่อสู้ไม่ได้ เนื่องจากอาการเมาค้าง เขาเห็นหอกที่เหล่าทหารกำลังซัดใส่เจ้าแมงป่องยักษ์จึงวิ่งไปหยิบมาเล่มหนึ่ง และขว้างออกไป หอกทะลุก้ามมันข้างหนึ่ง คราวนี้ทำให้เจ้าแมงป่องหันมาเล่นงานเขา ชูเท็นโดจิรีบเอาหอกมาพ่นไฟใส่แต่ว่า ไฟของเขาร้อนเกินไปหอกละลาย ทำให้ต้องรีบหลบ มันไล่ตามชูเท็นโดจิอย่างไม่ลดละเขาทำได้แค่วิ่งหนี อิบารากิโดจิเห็นเพื่อนรักลำบากแบบนี้เขาคิดจะเข้าไปช่วย แต่ว่าการโจมตีของเขาไม่มีทางทำอะไรเจ้าแมงป่องยักษ์นี่ได้ เขานึกถึงดาบของอรุณนภาจึงหันไปหานางแล้วพูดว่า“เจ้าต่อสู้ได้หรือยัง”“ไม่ได้ก็ต้องได้แล้วแล้วล่ะ” อรุณนภาตอบ“

คณะเดินทางออกเดินอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนแทบไม่พูดอะไรกัน แม้แต่ชูเท็นโดจิกับอิบารากิโดจิก็ไม่พูดจากัน ทำให้อรุณนภารู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ มาถึงเมืองหนึ่งเป็นเมืองใหญ่มีกำแพงสูงและกว้างสุดลูกหูลูกตา ที่ประตูเมืองมีป้ายชื่อ เมืองว่า เมืองพรพรหม มีประกาศติดไว้ที่กำแพงเมือง“ ประกาศจากพระเจ้าพรหมทัต ในยามนี้มีศึกสงครามเกิดขึ้น และได้รับข่าวที่น่าเชื่อถือว่า การอนจะนำทัพมาบุกเมืองของเรา จึงต้องการทหารเพิ่มอีกจำนวนมาก ใครสนใจทดสอบฝีมือเพื่อร่วมกองทัพเชิญที่ลานประลองได้” ชูเท็นโดจิดูจะสนใจประกาศนี้มาก เขาหันไปหาอิบารากิโดจิแล้วถามว่า“เจ้าเอาด้วยมั้ย อิบารากิ”“ถ้าเจ้าไปสมัคร ข้าก็เอาด้วยสหายข้า” อิบารากิโดจิตอบ ในที่สุดทั้งสองก็พูดกันแล้ว แต่อรุณนภารีบแย้งขึ้นมา“เดี๋ยว พวกเจ้าจะไปสมัครเป็นทหารเหรอ”“ก็ใช่นะสิ มีปัญหาเหรอ” ชูเท็นโดจิตอบหน้าตาเฉย อรุณนภาทำคอย่นหลับตาปี๋ แล้วรีบพูดว่า“อย่าบ้านะ เจ้าเป็นทหารไม่ได้หรอก”“เฮ้ย ! พูดงี้ดูถูกพวกเราเหรอ !” อิบารากิโดจิพูดอย่างไม่พอใจนัก“เรื่องผีมือพวกเจ้าน่ะ ข้าไม่สงสัยหรอก แต่รู้มั้ยว่าทหารต้องมีอะไรบ้าง” อรุณนภาถาม“ก็แค่สังหารข้า