All Chapters of เรา(สอง)สามคน: Chapter 71 - Chapter 80

ผ้าห่มที่อยู่ในถุง ที่เพื่อนนำมาให้ ทำเอาคนที่ได้รับ งงอย่างหนัก ผ้าแบบนี้ ไม่ใช่ของพี่อินแน่นอน และถ้าเป็นของพี่คิน ก็ไม่น่าใช่ เพราะพี่ชายของเธอคงไม่ยอมให้น้องสาว ใช้ของจากคนอื่นแน่นอน"แพน พีอิน เอามาฝากไว้หรอ " อรนารี ถามเพื่อน ที่นอนถัดไปค่อนข้างไกล"เปล่า อาจารย์ชลธี แกบอกว่า พี่อินฝากอีกที " นั่นไงละ ทำไมถึงเดาข้อสอบไม่ถูกแบบนี้ ต้องเป็นของเค้า แน่นอนไม่มีกระดาษโน๊ตอะไรติดมาด้วย กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมละมุน ผ้าขนนุ่มสีฟ้าอ่อนลายดอกไม้แบบนี้ คนอย่างอาจารย์ชลธีไม่มีทางเลือกเองแน่ ต้องเป็นของคุณป้าที่เตรียมการให้ลูกชาย"อร ไปอาบน้ำกัน " เพื่อนเรียกขาน หลังจากที่ตื่นมาทำอาหารกันตั้งแต่เช้า กว่าจะเสร็จงานก็สายแล้ว ใบหน้าสวยหวาน มีแต่เหงื่อท่วม ผมเย้ายุ่งเหยิง ไม่เรียบร้อยสวยงามเหมือนอยู่ที่บ้านนักศึกษาชาย ที่กินข้าวเช้าเสร็จแล้ว ล้างจานของตัวเอง แล้วนำมาคว่ำที่ตระกร้า ก่อนจะยกออกไปตากแดด ให้ความร้อนช่วยทำให้แห้งเร็วขึ้น แล้วก็ออกไป ทำงานของตัวเองชาวบ้านนับสิบคน เดินทางมาช่วยงาน นักศึกษาตั้งแต่เช้าเช่นกัน ทีมแม่ครัว ที่เพิ่งจบงานเช้า ได้นั่งพักผ่อน ไม่นาน ก็ต้องเริ่มมื้อกลางวันแล

คณะนักศึกษาที่มาออกค่ายอาสาพัฒนาครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว นั่งมองอาคารเรียน ที่ใกล้จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเก็บรายละเอียดอีกไม่มาก ก็พร้อมใช้งาน ใบหน้าของทุกคน หมองคล้ำจากการทำงานหนัก แต่รอยยิ้มที่แววตาเปล่งประกาย ที่มองเพื่อนร่วมทีม ทำให้มีพลังกายและพลังใจ เหลือเฟืออินทัชที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้า หยิบกระดาษขึ้นมา แล้วแจกแจงงานที่เหลือและพูดคุยถึง เรื่องเงิน สำหรับการทำงาน"ตอนนี้ เรื่องการก่อสร้าง เหลืออีกไม่มากแล้ว ดังนั้น เงินที่เหลือ อีกค่อนข้างมาก เราจะมอบให้เป็นทุนการศึกษา หรือ ว่า จะซื้อจักรยานให้น้องๆ "การโหวตเริ่มต้นขึ้นทันที เงินก็สำคัญ แต่ การที่เด็กๆจะได้จักรยาน มาขี่ สำหรับเอาไว้ มาโรงเรียน ก็สำคัญไม่แพ้กัน"ชาวบ้านที่นี่ ส่วนมากเดิน เดินออกไป หน้าหมู่บ้าน แล้วก็ขึ้นรถสองแถว เข้าไปในตัวเมือง เด็กๆ ไม่ต้องพูดถึง จักรยานเป็นเรื่องไกลตัว ถ้าจะให้ ผมอยากให้ทุกคน " อินทัชบอกแล้วมองทุกคน ที่นั่งอยู่ตรงนี้"คุณ ไปลองดูราคามา แล้วมาคุยกับผมส่วนตัว ถ้าขาดเหลือ ผมเติมให้ "อาจารย์ชลธี ยกมือขึ้น แล้วบอกออกมา นักศึกษาที่นั่งอยู่ ปรบมือ เสียงดังลั่น ก่อนจะมีคนแซวออกมา"อาจารย์จะเติมทำไมครับ

เสียงผู้ชายผู้หญิงทะเลาะกัน ตรงบริเวณที่ตากผ้า ทำให้คนที่กำลังจะไปซักผ้า มองหน้ากันทันที หญิงสาวร้องไห้โฮออกมา แล้วก็มีการปลอบใจกันและขอโทษกันเกิดขึ้น คนที่ถือเสื้อผ้า ที่ใส่แล้ว เดินหันหลังกลับไปทันที เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว เรื่องราวส่วนตัวของใคร"อ้าวอิน ไม่ซักผ้าหรอ " เพื่อนที่กำลังจะตามมา ถามเมื่อเห็นอินทัชกับวาคิน เดินกลับมา"น้ำไหลน้อย อย่าเพิ่งซักเลย เดี๋ยวค่อยมาซักก็ได้ "วาคินบอกกับเพื่อน แล้วพากันเดินกลับมาตรงที่พักของแต่ละคน เสื้อยืดกางเกงยีนส์ และกางเกงขาสั้น หลายตัว อยู่ในกะละมังเล็ก ที่เตรียมมา"เราจะทะเลาะกันแบบนี้ไหม " วาคินถามออกมา เมื่อมาถึงที่ส่วนตัว อินทัชที่เก็บของอยู่ วางของในมือ แล้วขยับเข้ามาหา"อนาคต เราสองคน อาจจะทะเลาะกัน เราอาจจะงอนกัน เราอาจจะไม่เข้าใจกัน แต่ว่า อินจะกอดคินเอาไว้เอง " เสียงอ่อนโยน ที่บอกข้างหู ทำให้วาคินหันไปหา"คิน น่ารำคาญไหม ที่คอยแต่ถามเรื่องพวกนี้ " คนที่ถูกถามส่ายหน้า"ไม่น่ารำคาญ แต่คินกำลังกังวลใจ " อินทัชจับแก้มคนตรงหน้า แล้วลูบเบาๆ"อย่าบั่นทอนความรู้สึกของตัวเอง ด้วยเรื่องของคนอื่น ถ้าไม่มั่นใจ ให้มองหน้าอิน อินคนนี้ หนักแน

อาคารเรียนเก่าโทรมถูกปรับปรุงเปลี่ยนแปลงและต่อเติมใหม่ขึ้นมา ด้วยฝีมือการออกแบบและการก่อสร้าง จากทีมอาสา ของนักศึกษา ที่ร่วมมือกัน ในทริปนี้ โครงการที่ใช้เวลาเตรียมงานกันมากกว่า ครึ่งปี และต้องหาทุนจำนวนมาก เพื่อมาซัพพอร์ตในโครงการนี้ แต่ความสำเร็จตรงหน้า ก็ทำให้คนที่ร่วมแรงร่วมใจกันทุกคน ยิ้มทั้งน้ำตา ตลอดเวลา 15 วัน ที่อยู่ตรงนี้ มีความลำบาก มีความเหนื่อยล้า ถือเป็นยานอนหลับ ขนานดี แม้จะนอนไม่สบาย เข้าห้องน้ำไม่สะดวก อาบน้ำที่กลางแจ้ง แต่ ประสบการณ์นี้ หล่อหลอมให้ ร้อยชีวิตที่นี่ คือ ทีม เดียวกันหัวหน้าภาควิชา อาจารย์ที่ปรึกษาของแต่ละส่วน ที่ผลัดเปลี่ยน กันมาดูแล 2-3 วันครั้ง ปรบมือ ด้วยความดีใจ ที่นักศึกษาที่อยู่ตรงนี้ ช่วยเหลือกันได้ดี แบบที่ไม่มีอะไร ให้ตำหนิเลย สิ่งที่อยู่ตรงนี้ แสดงให้เห็นว่า ทุกคน ตั้งใจทำงานนี้ อย่างดี แม้บางอย่างอาจจะไม่ชำนาญ แม้บางอย่างอาจจะไม่ สวยหรู แต่ทุกสิ่งที่สำเร็จได้ มาจากความสามัคคี ทั้งนั้นชาวบ้านเตรียมอาหาร และของกินมาฝาก ในงานเลี้ยง ของค่ำคืนนี้ อย่างมากมาย ของพื้นบ้าน ของพื้นถิ่น ที่นำมาให้ แสดงถึง น้ำใจ ของคนที่นี่ จนสาวๆ ที่ได้รับ น้ำตาไหลออ

"คิดถึงน้องอรจังเลย เด็กดีของพี่ " อรนารียิ้มออกมา แล้วก็ตอบกลับไป"อรก็คิดถึงคนแก่ " เธอยิ้มกว้าง แล้วก็ถูกเค้ารวบตัวไปหา มือลูบแก้มบอบบางแล้วก็มองคนสวย คนน่ารักด้วยความหลงใหล เด็กตัวแสบที่ทำให้จิตใจว้าวุ่น เป็นคนเดียวกัน คนหน้สมันแผลบที่นั่งเด็ดพริก หั่นผัก เมื่อสองวันก่อน"อรเอาผ้าห่มมาคืนแล้วนะคะ ขอบคุณมากนะคะ ที่เอามาให้ยืม " เธอกระซิบบอกเสียงเบา แล้วเป่าลมที่หูของเค้าเบาๆ ก่อนจะขยับตัวออก คนโดนแกล้ง ได้แต่ยิ้มหน้าแดง ด้วยความอาย"วันนี้มาหาพี่ หรือมาหาคุณแม่ " เค้ามองชุดสวยหวาน และน้ำหอม หอมละมุนจากตัวเธอ ก่อนจะจับมือมาจูบเบาๆ"มาหาคุณป้า อรมาขอบคุณสำหรับความเมตตาที่คุณป้ามีให้ค่ะ "คนที่เข้าหาผู้ใหญ่ได้ดี บอกเสียงอ้อน แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาเค้าอีกนิดด้วยการ บอกอีกคำ"แต่ชุดสวยวันนี้ ตั้งใจใส่มาให้พี่น้ำดู " นั่นไงละ นั่นไง เค้าเข้าใจแล้วว่า ทำไมใครต่อใครถึงได้ตกหลุมเสน่ห์ของอรนารี กันหมด ก็เพราะคำพูดคำจา ที่จับไม่ได้ไล่ไม่ทันนี่ไง ทำให้เค้าถึงได้ เป็นแบบนี้"ขอบคุณนะครับ ที่สวยมาให้พี่ดู เห็นแล้วก็ชื่นใจ หายเหนื่อยหายเพลีย " เค้าอ้อนเธอกลับ แล้วขยับตัวลุกขึ้นให้เธอนังแอบอิงกับเค้