All Chapters of เรา(สอง)สามคน: Chapter 41 - Chapter 50

เวลาเลิกงานเป็นช่วงเวลาที่พนักงานของแต่ละบริษัท ทยอยกันกลับบ้าน สาวๆนับสิบคน ในแต่ละชั้นยืนรอลิฟต์ ที่กำลังลงมาจากข้างบน สำนักงานให้เช่า ที่บางบริษัท ทำสัญญา สามปี ห้าปี และบางบริษัท ก็อยู่ที่นี่ มาเกือบสิบปีแล้ว ทำให้ พนักงานหลายคน คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เพราะเดินสวนกัน เดินผ่านกันบ่อยๆร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ในลิฟต์ เคียงข้างแฟนสาว ที่หน้าแดงก่ำ เพราะถูกทำให้ร่างกาย ร้อนไปหมดทั้งตัว ในช่วงบ่ายแก่ มือของเค้าจับมือบางเอาไว้ไม่ยอมห่าง ก่อนจะขยับให้คนอื่น เข้ามาข้างใน ลิฟต์เปิดออกทีละชั้น พร้อมกับจำนวนคนที่มากขึ้น ทำให้เริ่มอึดอัด แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น มืออีกข้างจับเอวบอบบางของเธอ เอาไว้ แล้วสบตากัน ไม่มีคำรัก ตอบกลับมา แต่เค้าอยู่กับเธอ ตรงนี้พนักงานเดินออกมาจากลิฟต์ แล้วก็มองตาม ชายหญิงสองคน ที่กำลังเป็นประเด็นให้พูดคุยกันในตึก ไม่เว้นวัน นอกจากข่าวคุณเอกโสด ที่ประกาศออกมา ไม่นานมานี้ ข่าวที่ดังอีกระลอก ก็คือข่าว ที่ใครต่อใคร เห็นกับตา ก็คือ คุณเอก เดินจับมือ กับ พนักงานในบริษัท ของตัวเองชื่อหญิงสาวถูกเอ่ยถึงทันที ภาพผู้หญิงตัวเล็ก สะพายกระเป๋าราคาแพง เดินเคียงข้างกับเค้า ไปด้วยกัน

คนป่วยนอนหลับ เพราะยาบำรุง และ ความอ่อนเพลีย จากการ อาเจียน มาตลอดเช้าของวัน ทำให้คนที่ต้องทำงาน โทรไปสั่งให้เลขา ส่งงานมาให้อ่านระหว่างเฝ้าไข้คนป่วย อาหาร จากร้านอาหาร ชื่อดัง หลายร้าน สั่งมา รอให้คนป่วยแล้ว พยาบาล ที่เข้ามาดูแล คนป่วย มอง แฟนหนุ่มที่ คอยดูแลไม่ห่าง แล้วก็พูดคุยกัน ด้วยความ ชื่นชม"ถ้าไม่ได้ยินกับหู ไม่ได้เห็นด้วยสายตา ตัวเอง ไม่เชื่อเด็ดขาด ว่าคุณเป็นเอก จะอ่อนหวานขนาดนี้ " คนที่เคยเห็นแต่ในโซเซียล พูดถึงมุมส่วนตัวที่แสนจะอ่อนโยน มือหนาจับมือบางของคนที่กำลังหลับเอาไว้ แล้วทำงานไปด้วย สายตาที่มอง คือแววตาอ่อยโยน สุดใจ"พี่เอก "เค้าวางไอแพด แล้วขยับตัวเข้าไปหา มองเธอที่ลืมตาขึ้นมา หลังจากหลับไปเกือบสามชั่วโมง"ลินหิวน้ำ "น้ำแร่ถูกเปิดขวดออก แล้วเทใส่แก้ว ก่อนจะเเกะหลอด แล้วเสียบให้เธอ"หิวไหม มีข้าวต้ม มีราดหน้า แต่เป็นหมูนะ งดอาหารทะเล ไปก่อน เอาไว้หายป่วย จะพาไปกินนะ "คนป่วย ที่จำได้ว่า โดนสั่งห้ามกิน กุ้งดอง มองหน้าด้วยความสงสัย"พี่เอกบอกว่า ไม่ให้กินแล้วไม่ใช่เหรอคะ ""ดิบๆ ห้าม งดไปเลย หมอสั่งห้าม อันตราย "เธอกินมากไปนั่นแหละ ก็มันอร่อย เชฟที่ร้าน ทำอร่อยมาก

ชายตรงหน้า ที่เคยเป็นคนมีชื่อเสียง มีคนนับหน้า ถือตา เดินเข้ามา ในห้องเยี่ยม ผู้ต้องขังด้วยใบหน้า อิดโรย แม้จะได้นอนในเรือนพยาบาล ไม่ได้อยู่ในห้องขังเหมือนคนอื่นๆ แต่มันก็ลำบากมาก สำหรับคนที่เคยนอนห้องแอร์ มาตลอด"ท่านเป็นยังไงบ้างครับ " ลูกชายถามด้วยความเป็นห่วง มองพ่อ ที่อิดโรย อ่อนเพลีย ต่างจากที่เคยเห็น คนละคน"ไอ้ใหญ่ มันโยนให้พ่อ กับคุณกำไล หมดทุกอย่าง มันบอกว่าพ่อสั่งให้มันทำ "ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน มีทนายความส่วนตัว แนะนำให้เป็นคนรับคำสั่ง ของพ่อแม่ ไม่ใช่ตัวการใหญ่ ในการกระทำความผิด"ผม คงช่วยอะไรท่านไมได้ไปมากกว่านี้ครับ ตอนนี้ คุณกำไล ก็ซัดทอดว่าท่านทำทุกอย่าง เหมือนคุณใหญ่ด้วย "คนเป็นพ่อ ตาโต ขึ้นมาทันที ไม่นึกเลยว่า ภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาหลายสิบปี จะรักลูกชาย เชื่อลูกชาย ยอมให้ลูกชายบงการทุกอย่าง"แก ก็รู้ว่าพ่อไม่เกี่ยว เอกช่วยพ่อหน่อยนะ "เสียงคนเป็นพ่อ ละล่ำละลัก บอกกับลูก ด้วยความกลัว เงินทอง และหน้าที่การงาน ก็ถูกยึดไปแล้ว ตอนนี้ แทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว ลูกน้องและคนที่เคยอยู่ใกล้ตัวก็หายไปหมดเพราะกลัวจะโดนหางเลข ไปด้วย"ถ้าท่านไม่เกี่ยว อัยการจะหาหลักฐานมาเองครับ สมัยนี

เอกสารที่ได้รับการอนุมัติในโครงการ ความสุขของเป็นเอก ถูกส่งให้ผู้ที่ได้รับการอนุมัติยอดเงิน หลังจากยื่นเรื่องไม่นาน รายละเอียดภายในอีเมลล์ ที่ทำให้ใครหลายต่อหลายคน อ่านแล้วต้องมองด้วยความ ตกใจ ก็คือ คนลงนามอนุมัติ ในรายละเอียด สุดท้ายลงชื่อนางไพลิน อาริยาวงศ์ความชัดเจนที่ยิ่งกว่าชัดเจน ทำให้พนักงานในบริษัท รีพลายอีเมลล์ ส่งต่อๆกัน เมื่อเดือนที่แล้ว ไพลิน ยังใช้นางสาวอยู่ แต่เดือนนี้ เป้นนางไพลิน พ่วงด้วย นามสกุล ของคุณเป็นเอก ดังนั้น สิ่งที่ สำคัญที่สุด ในตอนนี้ คือ คุณเอก กับ คุณลิน จดทะเบียนสมรสกันแล้ว ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่เพียงแฟน หรือ คู่รัก แต่เป็นภรรยา โดยชอบพี่ๆในแผนกบัญชี มองดูป้ายอะคลีลิค ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วยิ้มกัน อย่างมีความสุข ตลอดสองปีกว่าที่ผ่านมา ไพลินยังคงเป็นไพลิน ที่น่ารักและแสนดีเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งพนักงานบัญชี หรือ ตำแหน่งภรรยาท่านประธาน"กลางวันนี้ ต้องเลี้ยงรับตำแหน่งใหม่นะ "คนที่ได้รับป้ายชื่อ ลูบนามสกุลใหม่ของตัวเองแล้วยิ้มหน้าแดงก่ำ"ไปจดทะเบียนมาเมื่อไหร่ " แม้จะเป็นคำถามส่วนตัว แต่เพราะสนิทกันดี ทำให้กล้าถาม"สองเดือนแล้วค่ะ "ว่าที่คุณพ

เด็กชายตัวอ้วนกลม ผิวขาวจัด ดวงตากลมโต มองผู้เป็น พ่ออย่างหาที่พึ่งพิง เสียงเด็กๆหลายคน ร้องสลับกันไปมา ยิ่งทำให้จิตใจ หวั่นไหว มากขึ้นไปอีก โรงเรียน ไม่ได้น่าสนุก อย่างที่คิดเอาไว้เลย"พ่อพ่อครับ กลับบ้านกันได้ไหม พี่อิน ไม่อยากมาโรงเรียนแล้ว "ลูกเพิ่งจะสองขวบกว่าเท่านั้นเอง แต่แม่ก็ยืนยันว่า จะให้ลูกมา มือหนานุ่มของพ่อ ลูบผม เด็กชายเบาๆ"พี่อินครับ มองหน้าพ่อพ่อ "เด็กชายมองหน้า แล้วโผเข้าไปกอด ซุกที่ไหล่ อย่างที่เคยชอบทำเวลาอ้อนพ่อเสมอ มือของพ่อ ลูบไล้แผ่นหลัง ของลูก แล้วก็ขยับตัวออกช้าๆ"พี่อิน มีหน้าที่ไปโรงเรียน พ่อมีหน้าที่ไปทำงาน ทุกคนมีหน้าที่ ต้องทำ พี่อินเข้าใจไหม วันนี้เป็นวันแรก พี่อินอ่จจะไม่คุ้นเคยกับคุณครู แต่พี่อินอย่า กลัวไปก่อน พี่อินลองเข้าไปก่อน ไปดูว่า ชอบหรือเปล่า แล้วเย็นนี้ พ่อมารับ พี่อินค่อยบอกพ่อ ว่าชอบหรือไม่ชอบ ได้ไหม "เด็กชายมองหน้าพ่อ แล้วก็มองหน้าแม่ ที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ด้วยสายตา หวั่นไหว ไม่มั่นใจเลย"ถ้ามาแล้ว ไม่ชอบจริงๆ พ่อสัญญา ว่า พ่อจะหาทางแก้ปัญหาให้พี่อินเอง แต่พ่อขอให้พี่อินลองก่อน ได้ไหมลูกอินทัช ลูกชายของพ่อ "เด็กชายพยักหน้า แล้วซุกลง