All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อผ่านไปหลายสัปดาห์ จูฉางหยูเริ่มฟื้นตัวอย่างเห็นได้ชัด เขาสามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยความช่วยเหลือเล็กน้อยจากหลินอ้าย และเริ่มฝึกเดินช้าๆ ภายในบ้าน“ข้ารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง” เขาพูดขึ้นในวันหนึ่ง ขณะลองเดินเองเป็นครั้งแรก“นี่เป็นเพราะลูกสาวของท่าน ท่านต้องขอบคุณฉิงอันให้มาก” หลินอ้ายกล่าวพลางมองดูสามีที่ค่อยๆ ฟื้นคืนความแข็งแรงจูฉางหยูหันไปมองจูฉิงอันที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก นางเพียงยิ้มและตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นี่เป็นสิ่งที่ลูกควรทำอยู่แล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อพักผ่อนมากๆ ก่อนเถิด ยังมีอีกหลายสิ่งที่ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าในอนาคต”อาการของจูฉางหยูที่ดีขึ้นทำให้ทุกคนในบ้านรองมีกำลังใจมากขึ้น แม้พวกเขายังคงต้องระมัดระวังและอดทนกับการกดขี่จากแม่เฒ่าจูกับจูฉางไห่ แต่ก็เริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายทางจูฉิงอันรู้ดีว่า การฟื้นตัวของบิดาคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของพวกเขา“ท่านพ่

หลายวันผ่านไป แม่เฒ่าจูยังคงเดินเทียวไปมาระหว่างเรือนหลักและบ้านรองเพื่อสอดส่อง แต่ทุกครั้งที่นางมองเห็นหลินอ้ายและลูกๆ ที่ดูซูบเซียวกว่าเดิม นางก็ยิ่งโมโหจนแทบขบฟันแตก นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนพวกนี้ถึงไม่ยอมตายไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราว และยิ่งคิดถึงจูไฮ่เฟิง หลานชายคนโตที่นางรักดั่งดวงใจ ซึ่งต้องหยุดเรียนเพราะไม่มีเงินส่งให้ในช่วงเดือนที่ผ่านมา นางยิ่งรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังโถมทับร่างกายของนาง“เฮอะ! แค่คนพวกนี้ตายไป ข้าก็คงได้หายใจสะดวกขึ้น” แม่เฒ่าจูพึมพำพลางปัดมือที่เต็มไปด้วยฝุ่นจากการกวาดลานบ้านในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่จูฉางไห่กลับมาจากทำงานที่โรงเตี๊ยมด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เขานั่งลงที่โต๊ะอาหารพร้อมกับถอนหายใจหนักหน่วง“ท่านแม่ ข้าว่ามันไม่ไหวแล้ว” เขาเริ่มพูดขณะยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ “พวกมันทำให้บ้านรองดูเป็นเหมือนรังโรค นี่ข้าเองยังต้องอดทนทำงานทั้งวัน กลับมาบ้านยังต้องมากลัวว่าจะติดโรคระบาดจากพวกมันอีก!”

เมื่อเห็นแผ่นหลังแม่เฒ่าจูสะบัดจากไปและได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยอคติและความโกรธของนาง จูฉางหยูที่เงียบมาตลอดสูดลมหายใจเข้าลึก เขาเริ่มรู้สึกว่าอดทนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ใดอีกแล้ว ร่างผอมซูบยืดตัวขึ้นช้า ๆ แม้จะยังไม่หายดีเต็มที่ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแววตาแน่วแน่“ท่านแม่! ท่านฟังข้าดี ๆ” เสียงของจูฉางหยูดังก้องไปทั่วบริเวณ ทุกสายตาหันมามองเขาอย่างตกตะลึงแม่เฒ่าจูหยุดเดิน หันกลับมาด้วยความไม่พอใจ “เจ้ามีอะไรอีก? อยากพูดแก้ตัวอะไรรึ?”จูฉางหยูมองตรงไปยังมารดาของตน เขาพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนและหนักแน่น “ข้าจะขอแยกบ้าน! ข้าไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลจูอีกต่อไป!”คำพูดนี้ทำให้ทั้งผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านที่มุงดูอยู่ตกตะลึงกันถ้วนหน้า เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นทันที“แยกบ้าน? เขาพูดจริงหรือ?”“นี่เป็นเรื่องใหญ่นะ!”“แต่จะว่าไป ถ้าเขาแยกออกไป ก็น่าจะดีกว่าถูก

จูฉางหยูยื่นมือออกมารับหยกพกนั้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ทั้งเศร้าใจ อ่อนล้า และขอบคุณ เขาจ้องมองหยกนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำเบา ๆ “นี่เป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงข้ากับพ่อแม่แท้ ๆ ของข้า...”เขาเก็บหยกพกไว้ในอกเสื้ออย่างระมัดระวัง เสียงหัวใจเขาเต้นแรงขึ้นด้วยความกังวลว่าสิ่งนี้อาจถูกขโมยไปอีก เขากำอกเสื้อแน่นขณะยืนตัวตรง ดวงตาที่เคยอ่อนแอกลับเปล่งประกายความแน่วแน่ออกมาเมื่อผู้ใหญ่บ้านเริ่มกล่าวถึงข้อตกลงการแบ่งที่นาและเงินเก็บจำนวนหนึ่งให้แก่บ้านรอง แม่เฒ่าจูรีบตะโกนสวนทันที “ไม่มีทาง! ที่นานั่นข้ากับฉางไห่ทำงานหนักเพื่อได้มันมา! ส่วนเงินเก็บ ข้าก็เก็บออมมาจากหยาดเหงื่อแรงงานของพวกข้า! พวกมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ทำไมข้าต้องแบ่งให้ด้วย!”เสียงตะโกนของนางทำให้ชาวบ้านเริ่มกระซิบกระซาบถึงความงกและใจร้ายของแม่เฒ่าจู ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา “แต่ไหนแต่ไรบ้านรองก็ทำงานหนักหาเลี้ยงทั้งบ้าน

คืนนั้น หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการทำรั้วกั้นที่ดินจนสำเร็จ จูฉางหยู หลินอ้าย และลูก ๆ ทั้งสามปูที่นอนชั่วคราวใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในพื้นที่ของพวกเขา ใบไม้เขียวชอุ่มบนกิ่งไม้แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาในเวลากลางวัน และในยามค่ำคืนดูราวกับเป็นหลังคาธรรมชาติที่ช่วยปกป้องพวกเขาจากหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับหลินอ้ายกับจูฉิงอันช่วยกันทำอาหารจากของเล็กน้อยที่เหลืออยู่ในห่อผ้า ซุปผักร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมลอยตลบอบอวล ทำให้บรรยากาศที่เหน็ดเหนื่อยกลับมาผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย จูฉิงเฉิงและจูฉิงหยางที่ยังเด็กช่วยกันเก็บเศษกิ่งไม้รอบ ๆ มาก่อกองไฟเล็ก ๆ ใกล้ที่นอนของพวกเขา แม้ว่าไฟจะไม่ใหญ่โต แต่แสงสว่างวูบไหวของมันกลับทำให้หัวใจพวกเขาอบอุ่นจูฉางหยูมองครอบครัวของตนที่ช่วยกันอย่างแข็งขัน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นจากความเหน็ดเหนื่อยยังมีรอยยิ้มอ่อน ๆ เขาสูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา "ที่นี่...มันอาจจะไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุด แต่พ่อสัญญาว่าจะทำให้ที่นี่กลายเป็นบ้านที่อบอุ่นของพวกเ