All Chapters of อวบอ้วนแล้วยังไงสุดท้ายเขาเลือกฉัน (ลูกหมูของอินทนนท์): Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 คิดถึงอันนี้“ขอโทษ” พูดแล้วฉันพูดมันออกๆไปแล้วให้ตายเถอะปากไว้ เท่าความรู้สึกสินะเรา“…” เงียบเป็นความเงียบที่ดังที่สุด ขอร้องล่ะนายช่วยพูดอะไรหน่อยเถอะเงียบจนได้ยินเสียงตดมดแล้วเนี่ย“นี่ได้ยินมั้ย ฉันบอกว่าขอโทษที่เข้าใจนายผิด” ฉันบอกออกไปอย่างรู้สึกผิดจริงจริง ที่เข้าใจเขาผิดไป ฉันว่าหมอนี่คงเสียความรู้สึกมากแน่เพราะถ้าเป็นฉันก็คงเสียใจเหมือนกันที่ความหวังดีที่ทำให้แล้วเขาเข้าใจผิดแบบนี้ ถือว่าครั้งนี้ฉันยอมรับผิด แค่ครั้งนี้เท่านั่นแหละ!“ขอโทษทำไมถ้าไม่รู้สึกผิด” เอ้า ไอ้หมอนี่ปากหาเรื่องสินะ ฉันไม่น่าขอโทษเลยให้ตายเถอะ“เออไม่ขอโทษก็ได้งั้นก็ออกจากห้องฉันไปสิจะมาอยู่ทำไม ออกไปเลย!” ฉันไล่นายอินทนนนท์ไปด้วยความโมโห ไอ้ฉันหรืออุตส่าห์ขอโทษที่เข้าใจเขาผิดเรื่องวางยาคิดร้ายว่าเขาจะฆ่าแต่พอเจอคำพูดแบบนี้ฟังแล้วมันขึ้นสุดๆ“…” อินทนนท์ยังคงนิ่งไม่สนใจก่อนจะนำอาหารไปใส่จานมาวางไว้และนั่งทานอาหารโดยแสร้งทำเป็นไม่สนใจลูกหมูที่กำลังยืนไล่เขาอยู่อย่างนั้น“เฮ้ย นี่นายไม่ได้ยินเหรอบอกให้ออกไปไงเอาของๆนายออกไปด้วยแล้วไม่ต้องมายุ่งกันอีกเลย”“อยากเลิกกัน

บทที่ 34 แต่งกี่ครั้งก็เมียคนเดิมงั่มๆ งั่มๆ ผมนั่งมองใบหน้าสวยที่กำลังนั่งกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยดูท่าจะอร่อยเกินไปด้วยซ้ำ“ระวังหน่อยสิ” ผมยื่นมือไปเช็ดอาหารเละขอบปากเธอ “อ๊ะ ขอบคุณ”“อร่อยขนาดนั้นเลย”“งั่มๆ อื้มอร่อยพี่ไม่กินเหรอ” เธอยอมเรียกผมว่าพี่แล้ว“แค่เห็นหนูกินพี่ก็อิ่มแล้ว”“แหวะ!” ผมเห็นนะว่าเธอยิ้ม“อึก! เรื่องแต่งงาน…”“อาทิตย์หน้า”“บอกว่าไม่แต่งไง!” “ทำไม?” ผมถามเธออย่างจริงจัง“มันไม่สวย”“อะไรไม่สวย”“โอ๊ย! ตอนใส่ชุดแต่งงานไงเดี๋ยวมันไม่สวยขอเวลาลดน้ำหนักหน่อยไม่ได้หรือไง!” ลูกหมูบอกออกมาอย่างเหลืออด“ห่วงอะไรไม่เข้าเรื่อง...”“เมื่อกี้พูดอะไรได้ยินนะ” หูดีจริงๆว่าที่เมียผม“ในวันแต่งงานยังไงเจ้าสาวอย่างหนูก็สวยที่สุดแล้วครับ”“เอาอะไรมาสวยตัวเป็นหนูแบบนี้” ไม่พูดเปล่าลูกหมูใช้มือตัวเองจับห่วงรอบเอวให้อินทนนท์ดู“ฮึ”เพียะ!“หัวเราะอะไร!”“โอ๊ย! พี่แค่ขำพี่หนูบอกว่าตัวเองเหมือนหนู”เพียะ!“เห็นไหมขนาดนายยังหัวเราะเลย ไม่เอาไม่แต่แล้วไม่เอา!!”“โอ๊ย! จุ๊ๆไม่เอาไม่ร้องครับ พี่ไม่ได้บอกว่าหนูไม่สวยซะหน่อย เพราะหนูเป็นแบบนี้พี่ถึงรัก” ผมลุกขึ้นเดินเข

บทที่ 36 ลูกเขยเวร!“เก็บท้องไว้กินของแม่ด้วยพวกมึง” ผมเตือนมันสองตัวที่ขอเพิ่มขนมจีนน้ำยาป่าคนละสองจานแล้ว“เออ รู้แล้วแต่น้ำยาที่ใส่ขนมจีนอร่อยวะ” น่าน“จริงกูพึ่งเคยกินครั้งแรกเลย” เวย์ “พี่ก็ว่าอร่อย”“ใช่ไหมที่ผมเคยกินยังไม่อร่อยขนาดนี้เลย”“หรือเพราะพวกเราหิว” น่าน“อร่อยก็คืออร่อย ว่าแต่พี่นิลมานานแล้วเหรอพี่” เวย์เอ่ยถามอินทนิล“มาเพื่อวานตอนดึกเลย เพราะไอ้นนท์มันโทรมาบอกเรื่องเลื่อนงานแต่งงานเข้ามาม๊าป๊าเลยต้องมาเตรียมงานให้มัน” อินทนิลถือโอกาสบ่นน้องชายนิดหน่อย“ช้าเร็วผมก็แต่งอยู่แล้ว”“เออ กูรู้แต่นี่มันก็เร็วไปไหม เอาเหอะไม่มีใครขัดมึงอยู่แล้ว”“พี่นิล ป๊าม๊าไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหมคะ?” เรียกพี่นิลทีไรชอบนึกถึงปลานิลนึ่งทุกทีเลยฉัน“ใครจะว่าอะไรล่ะครับ ป๊าม๊ายินดีจะตายจะได้ลูกหมูมาเป็นลูกสะใภ้เร็วขึ้นที่สำคัญ...เตรียมตกใจสินสอดที่ป๊าม๊าขนมาให้หนูได้เลย” สินสอดอะไรอีกทองที่ให้มาพ่อแม่ฉันยังไม่แตะเลย“สินสอดอะไรอีก แล้วของที่ให้คราวก่อน...”“มันไม่เหมือนกันสิครับ อันนั้นของฝากอันนี้สินสอด” โอ้มายก๊อด! นี่สินะที่เรียกว่าตกถังข้าวสาร แหะๆ“เอ่อ...พี่นิลช่วยกระซิบบอกหนูหน่อยได้ไหม

บทที่ 38 หนุ่มน้อยตกน้ำ“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! ถ้าจะหอนดังขนาดนั้นแน่จริงก็เดินมาพูดต่อหน้าสิวะอีพวกผีเปรตขอส่วนบุญ!” ใครจะมองยังไงช่างแม่งแล้วขอทีเถอะพวกชอบนินทาคนอื่นเนี่ยชีวิตนี้คงไม่มีอะไรทำหรือไงวะถึงได้ชอบอิจฉาคนอื่นไปทั่วถ้าไม่ได้สั่งสอนวันนี้คงนอนไม่หลับ“หนูเป็นอะไร”“มานี่” ฉันลากพี่นนท์เดินตรงไปยังกลุ่มผีเปรตที่ร้องขอส่วนบุญทันที“อะ...อะไร” “ไหนคนไหนชื่อเนย!” ฉันถามพวกมันทั้งเจ็ดคนพร้อมกับมองเรียงตัวและสายตาของทุกคนก็มองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง“คนนี้สินะ พี่นนท์ชอบหน้าตาและหุ่นอย่างยัยนี่มั้ย”“ครับ?”“หนูถามว่าพี่ชอบหุ่นหน้าตาอย่างยัยนี่มั้ย?”“ไม่ครับพี่ชอบหนู ไม่สิพี่รักลูกหมูคนเดียว”“ชัดไหมยัยพวกไม้เสียบผี เขารักฉันถึงไม่สวยแน่แต่ผู้ชายที่พวกเธออยากได้เขารักฉันของใครให้รู้ซะบ้าง”“แกอีกอ้วน!”“อ้วนแล้วหนักหัวแม่...”“นิสัยเหมือนน่าตาเลยนะครับ”“คะ?”“พวกคุณทำตัวน่ารังเกียจมาก”“สุดหล่อพวกเรายังไม่ได้ทำอะไรยัยอ้วนนี่เลย จู่ๆมันก็เดินมาหาเรื่องพวกเราก่อนอย่างนี้ใครเป็นคนน่ารังเกียจกัน”“เหรอครับ แล้วการที่พวกคุณนินทาต่อว่าคนอื่นมันดีมากเลยสินะ”“พวกเราก็แค่คุยกันขำๆ

บทที่ 40 อินทนนท์เป็นของลูกหมู @วันงานแต่งงาน“โห่ ฮี่โห่ ฮิ่โห่ ฮิ่โห่ ฮิ่โหยยย”“ฮิ้วววว”“ใครมีมะกรูดมาแลกมะนาวใครมีลูกสาวมาแลกลูกเขยเอาวะเอาเหวย ลูกเขยผู้ใหญ่นิดมาตาลาลา...”“หู้ยย..ฮา..โห่..ฮี้ว” เสียงเพลงวงลำแคนแต่งงานดังมาตั้งแต่ปากซอยก่อนจะเข้ามาถึงบ้านเจ้าสาวที่อยู่ห่างไม่ไกลบรรดาญาติฝ่ายหญิงเต้นรำตามขบวนขันหมากเพลงลำแคนอย่างสนุกสนานสร้างสีสันให้ขบวนได้เป็นอย่างดี ใช้เวลาเดินขบวนไม่นานขบวนขันหมากของอินทนนท์ก็ได้มาหยุดที่หน้าบ้านเจ้าสาวแสนสวยเป็นที่เรียบร้อย“ขอให้เพื่อนผมเข้าไปเจอเจ้าสาวหน่อยครับ” เวย์รับหน้าเอ่ยบอกคนกั้นประตูเงิน“จะเข้าไปต้องมีอะไรมาแลกนะจ๊ะ ซองไม่หนักประตูไม่เปิดจ๊ะ” ลูกเจี๊ยบบอกด้วยรอยยิ้ม“นี่เลยครับ เจ้าบ่าวเตรียมชุดใหญ่ให้เรียบร้อย” น่านที่รับหน้าที่เป็นคนถือซองยื่นซองขาวใส่เงินจำนวนหนึ่งให้ทั้งสองคนที่กั้นประตูเงินไว้ไป“ว้าว เชิญเลยจ๊ะ” เมื่อได้รับซองประตูเงินก็เปิดออกอย่างง่ายดาย“ไปเพื่อนไปหาเจ้าสาวมึงกัน” น่าน“เดี๋ยวค่ะ ยังเข้าไปไม่ได้นะคะ” เดินเข้ามาได้ไม่นานขบวนเจ้าบ่าวก็เจอเข้ากับประตูทองที่หนอไม้กับปกป้องยืนถือสร้อยทองกั้นป