All Chapters of ยื่นมือมาผมจะพาลงจากคาน: Chapter 1 - Chapter 10

พิมพ์พันดาวยืนนั่งมองแปลนร้านขายยาที่บิดาเป็นคนรับอาสาจะติดต่อช่างและคนงานแล้วก็นึกขัดใจเพราะดูแล้วแบบที่ได้มามันไม่ทันสมัยเอาเสียเลย เธออยากได้ร้านขายยาที่โดนเด่นทันสมัยใครเห็นก็จะต้องอยากเข้ามาซื้อแต่ที่ได้มานั้นเป็นร้านแบบเรียบง่าย มีห้องน้ำเล็กๆ อยู่ด้วยซึ่งเธอคิดว่ามันไม่จะเป็นเลยเพราะเธอเดินเข้ามาใช้ห้องน้ำที่อยู่ห่างจากหน้าบ้านไม่ถึง 20 เมตรได้สบายอยู่แล้ว“พ่อคะพิมพ์ว่ามันไม่โอเคเลยแบบมันเรียบเกินไปนะคะ ที่พิม์บอกพ่อคือให้เขาออกแบบให้ทันสมัยที่สุดดูแล้วน่าเข้าที่สุด”“พ่อก็บอกเขาไปแบบนั้นแหละ”“แต่ที่ได้มามันไม่ใช่เลยนะคะ”“คนออกแบบเขาบอกว่าคนแถวนี้สวนใหญ่ก็เป็นชาวบ้านทั่วไป เขาไม่กล้าเข้าร้านหรูๆ หรอกนะลูกเขากลัวราคาจะแพง”“แต่พิมพ์ไม่คิดจะขายราคาแพงเลย พิมพ์ว่าจะขายเท่าร้านในเมืองเลยนะคะพ่อ”“แต่คนอื่นเข้าไม่รูกับเรานี่ กว่าเขาจะรู้ก็คงอีกนานแล้วพิมพ์บอกพ่อเองไม่ใช่เหรอว่าอยากขายยาถูกคุณภาพดีมาให้ชาวบ้านเขาจะได้ไม่ต้องไปซื้อในเมือง แต่ถ้าร้านดูหรูหรามากๆชาวบ้านไม่เชื่อหรอกว่าราคาจะถูก พ่อว่าเน้นเรียบง่ายแต่ดูสะอาดดีกว่านะ พิมพ์ก็จะได้ไม่ต้องจ่ายเงินเยอะด้วย”“แต่พิมพ์ไม่ชอบเ

ตรัยคุณหลับไปไม่ถึงชั่วโมงก็ตกในจตื่นเพราะเสียงของหลานสาวที่เรียกชื่อมาแต่ไกลเมื่อรู้จากคุณยายว่าน้าชายกลับมาแล้ว“สวัสดีค่ะน้าตรัย พลอยคิดถึงน้าที่สุดเลย” เด็กสาวคล้องแขนแล้วกอดไว้อย่างประจบ“คิดถึงน้าหรือคิดถึงของที่ฝากน้าซื้อกันแน่ล่ะ” เขาพูดพลางเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนที่เธอฝากซื้อส่งให้“หนังสือการ์ตูนอะไรต้องฝากซื้อที่กรุงเทพด้วยล่ะหนูพลอย ที่บ้านเราไม่มีเหรอลูก”“มีค่ะยาย แต่ถ้าซื้อในงานมหกรรมหนังสือจะมีของแถมด้วยพลอยอยากได้โปสการ์ดที่เขาแถมมา”“ยายล่ะไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยจริงๆ”“คุณยายไม่ต้องเข้าใจหรอกค่ะแค่จ่ายเงินให้พลอยก็พอ”“ไหนว่าฝากซื้อน้าก็นึกว่าเราจะจ่ายเองนะพลอย”“โธ่ พลอยยังเรียนอยู่ที่คะจะเอาเงินที่ไหนจ่ายล่ะคะน้าตรัย” เด็กสาวตอบพร้อมกับหัวเราะเสียงใส“ถ้ายายจ่ายให้ต้องนวดให้ยายนะตกลงไหม”“ได้ค่ะ พลอยจะนวดให้ยายเองแต่ขอนวดตอนปิดเทอมนะคะตอนนี้พลอยมีการบ้านเยอะเลยค่ะ”“การบ้านเยอะแบบนี้ก็คงไม่ต้องไปเที่ยวงานวัดแล้วใช่ไหมล่ะพลอย” ตรัยคุณแกล้งถามหลานสาวทั้งที่ตนเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว“ต้องไปสิคะน้าตรัยคืนนี้คืนสุดท้ายแล้วด้วย พลอยลุ้นแทบแย่เลยค่ะว่าน้าตรัยจะกลั

“ไปเอาตุ๊กตาที่ไหนมาเหรอน้องพลอย” ตรัยคุณถามพลอยมนเมื่อเห็นว่าเธอกับเพื่อนเดินกลับมาพร้อมกับตุ๊กตาสี่ตัว “พี่พิมพ์ให้มาค่ะ” “เขาไม่อยากได้เหรอถึงได้ให้เรามา” ตรัยคุณรู้สึกไม่ดีเลยที่เธอไม่อยากได้ตุ๊กตาที่เขาพยายามปาลูกโป่งจนได้มา “เปล่าหรอกค่ะน้าตรัยแต่พลอยชวนพี่พิมพ์คุย พอพี่เขารู้ว่าพลอยจะเอาตุ๊กตาไปบริจาคเขาก็เลยแบ่งให้คนละสองตัวค่ะ น้าตรัยอยากเจอไหมคะพี่เข้ายืนซื้อขนมอยู่เดี๋ยวพลอยพาไป” “ทำไมถึงคิดว่าน้าอยากเจอล่ะ” “ก็พี่เขาสวยมากน่าจะตรงสเปกน้าตรัยนะคะหุ่นดีผิวขาว ผมยาวเหมาะกับคนหล่ออย่างน้าตรัยที่สุดเลยแล้วน้าตรัยก็ยังไม่เคยเจอพี่พิมพ์สักครั้งเลย” พลอยมนอยู่บ้านตลอดเลยมีโอกาสได้เจอกับพี่สาวข้างบ้างอยู่หลายครั้ง “พี่พิมพ์นี่ใช่ลูกลุงเพิ่มไหม” “ค่ะ น้าตรัยคงยังไม่เคยเจอใช่ไหมคะ” “น้าเคยเจอแล้วเมื่อตอนกลางวัน” “แล้วตรงสเปกไหมคะ” “จับแลยไหมพลอยข่วย” “น้าว่าคนสวยๆ แบบนั้นคงมีแฟนแล้วแน่ๆ” “แต่ลุงเพิ่มบอกเองว่าพี่พิมพ์ยังไม่มีแฟน” “ลุงเขาอาจจะไม่รู

พิมพ์พันดาวเลิกตั้งแต่สีโมงเย็นแต่วันนี้เธอมีประชุมต่อกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบจะหนึ่งทุ่มเธอรีบตรงเข้าไปในบ้านเพราะคิดว่าบิดาจะต้องรอทานอาหารเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาแต่พอเดินเข้ามาก็ไม่เห็นท่านอยู่มี่โต๊ะทานอาหารจึงเดินขึ้นตามที่ห้องนอนแต่ทั้งห้องก็ปิดไฟมืด หญิงสาวตะโกนเรียกบิดารอบบ้านแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ พิมพ์พันดาวจึงรีบโทรศัพท์ไปหาแต่รอจนสายถูกตัดก็ไม่มีคนรับหญิงสาวเริ่มใจคอไม่ดีเพราะปกติแล้วเวลานี้ท่านจะไม่ออกบ้านไปไหน เมื่อกดโทรศัพท์โทรออกอีกครั้งก็มีเสียงสั่นดังมาจากโซฟารับแขก “พ่อไปไหนเนี่ยแล้วทำไมถึงไม่เอาโทรศัพท์ไปนะ” พิมพ์พันดาวบ่นแล้วนั่งรออยู่สิบนาทีบิดาก็ยังไม่กลับมาจึงเอาโทรศัพท์ของท่านขึ้นมาดูเผื่อว่าท่านจะออกไปพบเพื่อนหรือมีใครโทรนัดออกไปข้างนอก หญิงสาวถือวิสาสะเลื่อนดูรายการโทรออกล่าสุด “ตรัยคุณ” เธอพึมพำเมื่อนึกถึงชื่อนี้เพราะเหมือนเคยได้ยินบิดาพูดชื่อเขาอยู่บ่อยครั้งว่าเป็นเพื่อนบ้านแต่ก็ยังไม่เคยเจอตัวกันสักครั้ง พิมพ์พันดาวลังเลว่าจะโทรไปถามเขาดีหรือเปล่าเพราะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยความเป็นห่วงบิดาหญิงสาวจึงเล

พิมพ์พันดาวมองชายหนุ่มที่กำลังผัดอะไรสักอย่างด้วยความทะมัดทะแมงอยู่ในห้องครัว “รอแป๊บหนึ่งนะน้องพลอยเหลือแค่ผัดบล็อคเคอรี่อีกอย่างก็เสร็จแล้ว น้องพลอยส่งจากให้น้าหน่อน” ตรัยคุณพูดโดยไม่ได้หันมามองก่อนจะหยิบจานไปใส่ผัดที่สุกพอดี “น่ากินจังค่ะ” “อ้าว พิมพ์เหรอผมขอโทษทีผมนึกว่าน้องพลอย” “ไม่เป็นไรค่ะ” “น้าตรัยคะทำไม่วันนี้มีกับข้าวหลายอย่างจัง” พลอยมนมองกับข้าวบนที่มีแต่ของโปรดของตนเองก็ถามขึ้น “ก็น้องพลอยเสียเลือดต้องบำรุงเยอะๆ น้าทำตับทอดกระเทียมพริกไทยของโปรดให้หนูด้วยนะ” “ขอบคุณค่ะ กับข้าวฝีมือน้าตรัยอร่อยที่สุดเลยนะคะพี่พิมพ์” “เชิญตามสบายนะครับ ผมทำกับข้าวไม่ค่อยเผ็ดมากเท่าไหร่ไม่รู้จะถูกปากคุณไหม” “พิมพ์ไม่ค่อยชอบกินเผ็ดค่ะ” “ดีจังค่ะ น้องพลอยจะได้มีเพื่อนกินกับข้าวไม่เผ็ด” เด็กสาวตักอาหารฝีมือน้าชายเข้าปากแล้วเคี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย “น้องพลอยกินช้าๆ สิเดี๋ยวก็ได้ติดคอกันพอดี” “ก็พลอยหิวนี่คะ เขาว่าตอนเป็นเมนส์จะหิวมากกว่าปกติใช่ไหมคะพี่พิมพ์”