All Chapters of ยื่นมือมาผมจะพาลงจากคาน: Chapter 11 - Chapter 20

ตรัยคุณรู้สึกโล่งใจที่ได้บอกความรู้สึกของตนเองที่เก็บไว้มานานกับพิมพ์พันดาวไป ถึงตัวเขาจะไม่ใช่ผู้ชายในแบบที่เธอชอบแต่มันก็ไม่ยากถ้าหากเขาจะอาศัยความใกล้ชิดทำให้หญิงสาวเปิดใจรับเขาไปทีละนิด อีกเรื่องที่พิมพ์พันดาวยังไม่รู้ก็คือบิดาของเธอเคยพูดกับเขานานแล้วว่าถ้าหากวันไหนลูกสาวของเขากลับมาอยู่บ้านและเขากับเขายังโสดก็อยากจะให้ลองคบกันดูแต่ไม่บังคับเพราะเข้าใจดีว่าทุกคนก็อยากจะเลือกคนที่จะใช้ชีวิตร่วมกันด้วยตัวเอง เขาเคยคิดว่าตัวเองลืมผู้หญิงที่เป็นรักแรกไปแล้วเพราะที่ผ่านมาเขาก็มีแฟนมาหลายคนแต่พอได้กลับมาเจอกับพิมพ์พันดาวอีกครั้งตรัยคุณเลยรู้ว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมหญิงสาวเลยเพียงแค่เก็บความรู้สึกเอาไว้เท่านั้น แต่พอได้พูดกับเธอออกไปแล้วเขากลับรู้สึกดีและแทบไม่อยากจะรอให้ถึงวันที่พิมพ์พันดาวเปิดใจ “น้าตรัยเป็นอะไรคะ พลอยขึ้นมานั่งตั้งนานแล้วทำไมถึงยังไม่ออกรถอีก” “น้าคิดอะไรเพลินๆ นิดหน่อย แล้ววันนี้น้องพลอยเป็นยังไงบ้างหิวไหม เรียนไหวไหม” “พลอยแค่เป็นเมนส์นะคะไม่ใช่คนป่วย” “ตอบแบบนี้แสดงว่าไม่หิว” “หิวสิคะ น่าตรัยพาพ

พิมพ์พันดาวต้องหงุดหงิดแต่เช้าเมื่อกำลังจะขับรถออกจากบ้านไปทำงานในเวลาเจ็ดโมงครึ่งแต่ตอนนี้ที่หน้าบ้านกลับมีรถบรรทุกจดขวามประตูอยู่ หญิงสาวเดินดูรอบๆเพื่อจะหาเบอร์โทรศัพท์เผื่อจะมีติดไว้แต่ก็ไม่มีสักนิด หญิงสาวรับเปิดแอปพลิเคชันเพื่อเรียนรถแต่บริเวณที่เธออยู่ไม่มีอบริการแบบนั้น เธอนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นวินรถจักรยานยนต์อยู่บริเวณหน้าร้านสะดวกซื้อซึ่งอยู่ห่างจากที่บ้านไปไม่น่าจะเกิน 500 เมตร ถ้าจากบ้านไปก็คงใช้เวลาไม่นาน พิมพ์พันดาวจึงรับปิดประตูรั้วและจะออกเดิน “พิมพ์จะเดินไปไหน วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” “ไปสิ แต่รถออกไม่ได้ไม่รู้ใครเอารถมาจอดตรงนี้” “จะไปยังไงให้ผมไปส่งนะ” “ตรัยไปส่งพิมพ์ที่หน้าวินก็ได้เดี๋ยวพิมพ์นั่งวินไปเอง” “ขึ้นมาเถอะ” พอพิมพ์พันดาวขึ้นมานั่งแล้วเขาก็ออกรถแล้วขับตรงไปยังโรงพยาบาลที่หญิงสาวทำงานทันที “ตรัยทำไมไจอด” “จอดแล้วพิพม์จะไปยังไง เช้าๆ แบบนี้วินไม่ค่อยว่างหรอกผมไปส่งแหละดีแล้ว” “ตรัยไม่มีธุระไปที่ไหนเหรอ” “ผมจะเข้าไปสั่งของในเมืองสายๆ จะเข้าไปดู

เมื่อเห็นพิมพ์พันดาวพยักหน้าตรัยคุณก็คว้าหญิงสาวเข้ามากอดแน่นด้วยความดีใจพิมพ์พันดาวพยายามดันตัวเขาออกเพราะกลัวว่าบิดาจะมาเห็นแต่ดูเหมือนว่าแรงของเธอนั้นไม่ทำให้เขาขยับออกเลยสักนิด “ตรัยปล่อยก่อนหายใจไม่ออกแล้ว” “ก็ผมดีใจ พิมพ์ตอบผมให้ชื่นใจอีกทีได้ไหมว่าพิมพ์ยอมคบกับผมแล้ว” เขาผละเธอออกแล้วจ้องหน้าอย่างรอคอยคำตอบ หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าทุกครั้ง“พิมพ์จะให้โอกาสก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนว่าคบกับพิมพ์ห้ามโกหกเด็ดขาดไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่เพราะพิมพ์เกลียดคนโกหกที่สุด” หญิงสาวบอกถึงขอแม้ของตนเองเพราะการโหกทำให้เธอเจ็บและเข็ดกับความรักมานาน “แล้วถ้าผมโกหก” “ถ้ารู้ว่าพิมพ์ไม่ชอบอะไรแล้วยังทำนั่นก็เท่ากับว่าตรัยเลือกที่จะทำให้ทุกอย่างมันพังเองแล้วจะมาโทษว่าพิมพ์ว่าใจร้ายไม่ได้ ตรับรับเงื่อนไขนี้ได้ไหมล่ะ” “ได้สิไม่เห็นจะยากอะไรเลย” “ขอให้มันแน่เพราะถ้าจับได้ว่าโกหกก็จบ” “ผมไม่มีทางโกหกเด็ดขาดสัญญาเลย” เอาอาศัยจังหวะที่เธอกำลังเผลอหอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะรีบเดินออกมารอที่หน้าร้าย “ตรัยอย่าทำแบบนี้อ

ยิ่งดึกคนในผับก็เริ่มมากขึ้นเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด กลุ่มของพิมพ์พันดาวก็เริ่มมีบางคนออกไปเต้นตามจังหวะที่เหมาะกับการออกไปยืดแข้งยืดขา“ออกไปเต้นกันไหมพิมพ์” “กานต์ไปก่อนเลยพิมพ์ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย” “ให้กานต์ไปเป็นเพื่อนไหม” “ไม่เป็นไรพิมพ์ไปคนเดียวได้ ใกล้แค่นี่เอง” เพราะตัวเองดื่มไปหลายแก้วจึงรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำแต่กานต์พิชชานั้นดื่มแค่น้ำส้ม พิมพ์พันดาวจึงไม่อยากให้เพื่อนต้องเสียเวลามาด้วยเพราะเมื่อครู่ก็มาแล้วครั้งหนึ่ง หญิงสาวเข้าห้องน้ำเสร็จก้เห็นหลังนีรนุชเดินนำออกมาก่อน แต่ทิศทางที่หญิงสาวเดินไปนั้นไม่ใช่โต๊ะที่เพื่อนๆ นั่งอยู่ พิมพ์พันดาวกำลังจะเดินตามเพราะคิดว่าเพื่อนเดินไปผิดทางแต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อเห็นว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังเดินไปหาใคร การคุยด้วยท่าทางที่สนิทสนมของตรัยคุณกับนีรนุชตอกย้ำให้พิมพ์พันดาวเชื่อว่าทั้งสองคนยังติดต่อกันอยู่และความสัมพันธ์ของทั้งสองก็คงเป็นมากกว่าเพื่อน เธอเดินกลับมาที่ตะและสั่งเครื่องดื่มมาอีกแก้วก่อนจะดื่มราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่า กานต์พิชชามองกลับมาเห็นเพื่อนั่งหน้าเครียดก็รี

หลังจากผิดใจกันในวันนั้นทั้งพิมพ์พันดาวและตรัยคุณก็ยังไม่เคยทะเลาะกันอีกเลยความสัมพันธ์ในวัยผู้ใหญ่ทำให้ทั้งสองใจเย็นและใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรับรู้ว่าทั้งสองคบหากันอยู่และอยากให้รีบแต่งงานเพราะอยากอุ้มหลานแต่พิมพ์พันดาวขอเวลาอีกนิดเนื่องจากอยากมั่นใจว่าที่ความรู้สึกที่ตนเองมีให้ตรัยคุณนั้นคือความรักจริงๆ ไม่ใช่ยอมคบหากับเขาเพียงเพราะตนเองไม่มีใครตรัยคุณเข้าใจหญิงสาวดีแต่ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เขาก็จะอ้อนให้พิมพ์พันดาวคิดถึงเรื่องการแต่งงานตลอดโดยเฉพาะเวลาที่ได้มาร่วมงานแต่งของคนอื่นแบบนี้“นานๆ ผมถึงจะเห็นพิมพ์แต่งชุดหวานๆ แบบนี้” ตรัยคุณมองคนรักที่วันนี้สวมเดรสคอลึกสีชมพูอ่อนขับผิวขาวของเธอให้สว่างน่ามองแล้วก็อดเอ่ยชมไม่ได้เพราะปกติแล้วหญิงสาวสวมแค่ชุดเรียบๆ แล้วทับด้วยเสื้อกาวน์แขนสั้นสีขาวเกือบทุกวัน“แต่ก่อนพิมพ์ก็แต่งตัวประมาณนี้แหละค่ะ แต่พอกลับบ้านก็เลยเปลี่ยนมาใส่อะไรที่มันเรียบๆ พ่อไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ค่ะ แต่ถ้าแต่งตัวไปงานแบบนี้ท่านก็ไม่ได้ห้าม”“ผมว่าที่ห้ามเพราะท่านเป็นห่วงมากกว่า”“ค่ะ พิมพ์ก็คิดแบบนั้นก็เลยเลือกทำอะไรที่ท่านสบายใจดีกว่า”“ผมเห็นว่าพิมพ์