All Chapters of พ่อเลี้ยงเคียงรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ขณะที่เดินจับมือกันมนสิชาก็หันหน้าไปมองอลันเป็นระยะๆ ความรู้สึกของเธอตอนนี้คือไม่อยากจากชายหนุ่มคนนี้ไปเลยสักนิด แต่ความจำเป็นมันก็ทำให้เธอต้องเลือกทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่ตนเองต้องการเพราะก่อนหน้านี้สองสัปดาห์ยายของเธอมีอาการอืดแน่นท้อง น้าสายหยุดคนที่เธอจ้างให้มาช่วยดูแลจึงพายายไปที่คลินิกจากนั้นหมอก็ให้ยาลดกรด ยาช่วยย่อยและยาเคลือบกระเพาะมาทาน แต่ทานจนหมดอาการก็ยังไม่ดีขึ้น หญิงสาวจึงบอกให้น้าสายหยุดพาไปที่โรงพยาบาลเอกชนและให้ตรวจร่างกายอย่างละเอียดซึ่งผลการตรวจก็พบว่าท่านมีอาการของโรคเส้นเลือดหัวใจตีบและต้องทำการฉีดสีเพื่อดูว่ามีเส้นเลือดเส้นไหนบ้างที่ตีบเพื่อจะทำการรักษา แต่ที่น่าหนักใจมากไปกว่าไม่ใช่อาการของโรค แต่เพราะคุณยายของเธอยังไม่ยอมไปรักษาตามนัดที่โรงพยาบาลเอกชน แต่ท่านจะรอไปตรวจที่โรงพยาบาลของรัฐบาลซึ่งท่านสามารถรักษาได้ฟรีเพราะใช้สิทธิ์เบิกของข้าราชการบำนาญ แต่คิวที่โรงพยาบาลรัฐบาลนั้นค่อนข้างจะยาวเพราะต้องทำตามความเร่งด่วนซึ่งมีคนอีกมากที่อาการแย่กว่าคุณยายของเธอเรื่องนี้มนสิชาก็ร้อนใจเป็นอย่างมากหญิงสาวใช้เวลาตัดสินใจเพียง 1 ชั่วโมงก็ยื่นใบลาออกกับหัวหน้าเพราะถ้าเก

ทิศเหนือพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่วัย 36 ปีเดินเข้ามาตรวจโรงงานเฟอร์นิเจอร์ซึ่งนานๆ ครั้งเขาถึงจะเข้ามาแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนเองนั้นอยู่กันครบทุกคนทั้งที่วันนี้มีนัดว่าจะต้องไปรื้อถอนบ้านหลังหนึ่งซึ่งตกลงซื้อแล้วจะเอาไม้มาทำเฟอร์นิเจอร์ ซึ่งได้นัดแนะกันไว้แล้วเมื่อสัปดาห์ก่อนและมีกำหนดจะรื้อถอนวันนี้“ทำไมอยู่กันครบล่ะไหนว่าจะไปหรือบ้านตาสัก” พ่อเลี้ยงถามลูกน้องที่กำลังช่วยกันขัดเตียงไม้สักให้ขึ้นเงา“ตาสักเปลี่ยนใจไม่ขายแล้วครับพ่อเลี้ยง” สมหมายหนึ่งในคนงานตอบ“ได้ยังไง เงินแกก็รับไปแล้วครึ่งหนึ่งนะ สัญญาก็มี” พ่อเลี้ยงหนุ่มทำหน้าไม่พอใจเท่าไหร่“แกว่าจะขายทั้งบ้านและที่ดินให้ยายช่อเอื้องครับ”“นายช่อเอื้องแกจะซื้อไปทำไมบ้านแกก็มีแล้วนะ”“ก็ตอนนี้หลานสาวแกกลับมาอยู่บ้าน ตาสักก็เลยอยากจะถามขายให้แกอีก เพราะถ้าขายให้ยายช่อเอื้องก็จะได้ขายทั้งที่ดินและบ้านไปพร้อมๆ กัน”“ฉันเพิ่งรู้นะว่ายายช่อเอื้องแกมีหลานด้วย แล้วหลานแกจะซื้อจริงๆ ใช้ไหม”“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”“แบบนี้งานเราก็ไม่เดินกันพอดี เอาละเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับหลานของยายช่อเอื้องเองถ้ามันมีปัญหามากนักฉันก็จะซื้

เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมการเสนอราคาครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการประมูลสักเท่าไหร่“ผมชักสนุกกับเกมของคุณแล้วสิน้ำปิง”“ถ้างั้นพ่อเลี้ยงก็เสนอราคามาสิคะ ฉันนับหนึ่งถึงสามแล้วคุณวางโทรศัพท์ตรงหน้าตาสักนะ”“เดี๋ยวสิ ไหนๆ ก็จะทำแบบนี้แล้วผมขออะไรอีกอย่างได้ไหมล่ะ”“อะไรคะ” มนสิชาเลิกคิ้วถาม“ถ้าตาสักขายบ้านให้ผมคุณต้องไปกินข้าวกับผมหนึ่งมื้อ ตกลงรับข้อเสนอของผมไหมล่ะ”“ทำไมฉันต้องรับข้อเสมอของคุณล่ะคะ”“เพราะถ้าคุณไม่ทำตามข้อเสนอของผมอาจจะเอาสัญญาที่จะตาสักเซ็นไว้มาเป็นหลักฐานฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายได้นะ”“ได้สิงั้นฉันตกลง แต่บอกก่อนนะ ถ้าคุณแพ้ทั้งบ้านและที่ดินของตาสักจะเป็นของฉัน”“แน่นอน” พ่อเลี้ยงหนุ่มให้คำมั่นทั้งสองคนแทบจะไม่ต้องใช้เวลาคิดเพราะต่างก็มีตัวเลขในใจอยู่แล้ว“ส่งโทรศัพท์มาสิ คว่ำหน้าจอไว้ทั้งสองคนนั่นแหละ” แม่เลี้ยงบุปผาบอกพ่อเลี้ยงเป็นคนวางโทรศัพท์ลงก่อน จากนั้นมนสิชาก็วางตามลงไป“ตาสักหงายขึ้นมาสิ ดูซิว่าเขาให้ราคาที่พอใจไหม”“ครับแม่เลี้ยง” เจ้าของบ้านค่อยๆ เอื้อมมืออันเหี่ยวย่นของตนเองไปพลิกโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องให้หงายขึ้น เขามองหน้าสองคนสลับไปมาเมื่อเห็นว่าตัวเลขมัน

มนสิชารอไม่นานนักนายแพทย์ท่านหนึ่งก็ออกมาแจ้งอาการของผู้ป่วย“หมอคะ ยายของฉันเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวถามด้วยความร้อนใจ“ยายของคุณมีอาการน้ำท่วมปอดอาจจะต้องให้นอนโรงพยาบาลเพื่อให้ยาขับปัสสาวะจากนั้นก็ต้องประเมินดูอีกทีหนึ่งว่าหัวใจเป็นยังไงบ้าง” “แล้วเรื่องที่จะต้องทำบอลลูนล่ะคะ” “เรื่องนั้นเราค่อยดูกันอีกทีครับ ตอนนี้เราต้องรีบรักษาภาวะหัวใจวายเฉียบพลันก่อน เดี๋ยวเราจะย้ายยายของคุณไปนอนบนวอร์ดก่อนเพื่อรักษาอาการต่อครับ” “หมอคะยายจะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ” “หมอยังให้คำตอบไม่ได้เพราะร่างกายของคนไข้ค่อนข้างอ่อนแออีกครั้งโรคต่างๆ ก็รุมเร้าตอนนี้ท่านยังตรวจเจอเบาหวานอีกด้วย” “อะไรนะคะ ยายเป็นเบาหวานเหรอคะ” มนสิชาตกใจเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย“ครับระดับน้ำตาลในเลือดสูงมาก คงต้องตรวจละเอียดอีกครั้งถึงจะรู้ ระหว่างนี้จนถึงเช้าอย่าเพิ่งให้ยายคุณทานอะไรนะครับ จนกว่าจะเจาะเลือดในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้” “ได้ค่ะคุณหมอ แล้วมันจะอันตรายมากไหมคะ”“ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นมานานหรือยังนะ” “ยายไม่เคยบอกเลยค่ะว่าเป็นเบาหวาน” “แต่เท่าที่ตรวจวันนี้ระดับน้ำตาลในเลือกสูงมาก และถ้าระดับน้ำตาลสูงมากๆ ม

ตลอดเวลาที่ยายช่อเอื้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็มีเพื่อนๆ ที่พอทราบข่าวแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนอยู่ไม่ขาดสายแต่คนที่มาบ่อยที่สุดก็คือพ่อเลี้ยงทิศเหนือ มันเลยทำให้เธอกับเขาสนิทกันมากขึ้น เพราะมนสิชานั้นไม่ค่อยมีเพื่อนที่นี่เท่าไหร่ผ่านไปสองเดือนสิ่งที่หญิงสาวมาตลอดก็เกิดขึ้น ยายช่อเอื้องอาการทรุดลงและจากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับ มนสิชาเสียใจที่ตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่เธอก็ไม่เสียดายเลยเพราะรู้สึกว่าตนเองได้ใช้เวลาอยู่กับท่านอย่างเต็มที่ หญิงสาวอยู่ดูแลยายของเองทุกวันแม้ในวาระสุดท้ายยายของเธอจะพูดไม่ได้ แต่มนสิชาก็ใช่วิธีเขียนตัวหนังสือลงบนไวท์บอร์ดและให้ยายพยักหน้าแทนคำพูด เธอเอารูปภาพเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเธอและยายมาเปิดให้ท่านดู ก่อนนอนก็พากันสวนมนต์ทุกคืน จนกระทั่งยายของเธอนั้นได้จากไปอย่างสงบด้วยภาวะติดเชื้อในกระแสเลือดวันนี้เป็นวันครบรอบการจากไปของยายช่อเอื้องหนึ่งร้อยวันมนสิชามาทำบุญที่วัดและไปมอบทุนการศึกษาให้กับเด็กนักเรียนในโรงเรียนที่ยายของเธอเคยสอน ก่อนจะกลับมาที่บ้านของตนเองเพื่อเตรียมอบคุกกี้ไปฝากขายที่ร้านกาแฟซึ่งแม่เลี้ยงบุปผาเป็นคนแนะนำเนื่องจากท่านเคยได้ท