All Chapters of พ่อเลี้ยงเคียงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ถึงตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่เธอคุยกับพ่อเลี้ยง หญิงสาวมองตารางงานของตนเองในโทรศัพท์ก่อนจะโทรไปหาพ่อเลี้ยงทิศเหนือเพื่อนัดทานอาหารเย็นตามที่ได้คุยกันไว้“สวัสดีครับน้ำปิง” ปลายสายตอบรับเกือบจะทันทีที่เธอกดโทรออก“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง” มนสิชาทักทายไปก่อนแต่ยังไม่พูดถึงเรื่องทานอาหารเพราะถ้าเกิดเขาลืมขึ้นมาเธอก็กลัวจะหน้าแตก“ที่โทรหาผมวันนี้แสดงว่าคุณมีเวลาไปทานข้าวกับผมแล้วใช่ไหมครับ” “ค่ะ ฉันว่างเย็นวันจันทร์กับวันพุธ พ่อเลี้ยงสะดวกเวลาไหนคะ” “เอาเป็นเย็นวันจันทร์ก็ได้ครับ” “ค่ะ ส่วนจะไปทานร้านไหน ฉันคงต้องรบกวนพ่อเลี้ยงนะคะ เพราะฉันไม่รู้เลยว่าที่นี่ร้านไหนอาหารอร่อย” มนสิชามักจะฝากท้องกับร้านอาหารตามสั่งเพราะเธอทำอาหารไม่ค่อยเป็น “คุณอยากทานแบบไหนล่ะครับ ผมจะได้แนะนำถูก” “ฉันเป็นคนกินง่ายค่ะ อะไรก็ได้” “คุณกินอาหารเหนือไหมล่ะ” “กินค่ะ” “จะเป็นไรไหมถ้าผมจะชวนคุณมากินข้าวที่บ้านผม เพราะแม่ผมทำอาหารเหนืออร่อยมาก” พ่อเลี้ยงทิศเหนือไม่ได้พูดเกินจริงเพราะมารดาของนั้นทำอาหารเหนืออร่อยมาก แต่ก่อนท่านเคยเป็นแม่ครัวในร้านอาหารที่เชียงใหม่ แต่พอแต่งงานก็ลาออกและตามสามีมาอยู่ที่ลำพูน“

ทิศเหนือพามนสิชามายังร้านอาหารกึ่งพับแห่งหนึ่งเขาสั่งอาหารทานเล่นมาให้เธอสองสามอย่างเพราะเมื่อครู่สังเกตว่าในร้านอาหารหญิงสาวทานข้าวไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น จากนั้นก็สั่งเครื่องดื่มสำหรับตนเองหนึ่งแก้วส่วนของมนสิชานั้นเธอเลือกดื่มค็อกเทลที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์อ่อนๆ“บรรยากาศที่นี่ดีมากเลยนะคะ คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่” “ครับ ส่วนใหญ่เขาจะรับแค่สมาชิกถ้าคุณอยากมาครั้งต่อไปก็บอกเขาว่าเป็นเพื่อนผมเดี๋ยวผู้จัดการร้านเขาจะจัดการทุกอย่างให้เอง” “ฉันคงไม่กล้ามานั่งดื่มคนเดียวหรอกค่ะ” “นั่นสิครับ ผมลืมนึกไป เอาเป็นว่าถ้าคุณจะมาเราก็มาพร้อมกันก็ได้” “ดูเหมือนพ่อเลี้ยงจะว่างตลอดเลยนะคะ” “ก็ผมไม่มีธุระไปที่ไหนนี่ครับ กลางวันก็ทำงานส่วนกลางคืนก็เป็นเวลาพักผ่อน” “ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ มันอาจจะฟังดูเสียมารยาทไปหน่อย” “ถามมาสิครับ” “พ่อเลี้ยงมีครอบครัวหรือยังคะ” เพราะทุกครั้งที่ไปบ้านเขามนสิชาก็เจอแต่แม่เลี้ยงบุปผาและตัวเขาแต่เธอก็คิดว่าคนที่อายุประมาณพ่อเลี้ยงน่าจะมีครอบครัวอยู่แล้ว“แล้วคุณเคยเห็นคนในครอบครัวผมไหมล่ะ” “ที่ฉันถามก็เพราะฉันเจอแต่แม่เลี้ยงไงคะ ฉันก็เลยอยากจะรู้ว่าคุณมีครอบคร

มนสิชาเริ่มจะปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ เพราะตลอดหลายวันมานี้อลันยังคงตามตื๊อเธอไม่เลิก เขาเช่ารถและขับมาหาเธอที่บ้านและตามไปที่ทำงาน แม้ว่าเธอจะไม่คุยด้วยแต่เขาก็ทำให้เธออึดอัดและเริ่มรู้สึกว่าเขาคุกคามมากจนเกินไป หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยแม้ว่าพ่อเลี้ยงจะตามรับส่งแต่พอตกกลางคืนหลังจากพ่อเลี้ยงส่งเธอเสร็จอลันก็มักจะมาจอดรถอยู่ที่หน้ารั้วซึ่งเรื่องนี้เธอยังไม่ได้บอกกับพ่อเลี้ยง หญิงสาวเล่าเรื่องนี้ให้กับน้ำหวานหรือวาริสาเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่เพิ่งย้ายกลับมาจากกรุงเทพฟังถึงเรื่องของอลัน วาริสาจึงชวนให้เธอไปพักที่บ้าน แต่ก็มีเหตุจำเป็นที่เธอไปไม่ได้เพราะตอนนี้เธอเป็นไข้หวัดจึงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะไปพักที่บ้านของเพื่อนซึ่งมีทั้งเด็กเล็กและคนผู้สูงอายุที่สุขภาพไม่ค่อยจะแข็งแรง“จะเดินทางไปไหนเหรอน้ำปิง” พ่อเลี้ยงทิศเหนือถามเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ในห้องรับแขก“ไม่ไปแล้วค่ะ” “ไม่ไปแล้ว หมายความว่าคิดจะไปเหรอครับ ไหนคุณว่าจะอยู่ที่นี่ไง” พ่อเลี้ยงหนุ่มรู้สึกใจหายถ้าหากเธอจะย้ายไปอยู่ที่อื่น เขาอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเธอกับอลันจะกลับมาคืนดีกันแล้วก็ได้“ฉันก็แค่จะไปอยู่ที่บ้านเพื่อนชั่วคราวค่ะ

เช้าวันรุ่งขึ้นมนสิชาไม่เห็นพ่อเลี้ยงมาทานอาหารเช้าก็คิดว่าเขาคงจะไม่สบายจนลุกไม่ขึ้น แต่พอถามแม่เลี้ยงถึงรู้ว่าชายหนุ่มเข้าที่โรงงานอบลำไยตั้งแต่เช้าเพราะเครื่องจักรมีปัญหา“เขาหายดีแล้วเหรอคะแม่”“แม่ว่ายังนะ แต่แม่ก็ไม่ทันได้คุยอะไรมาก เมื่อคืนเขามีไข้ไหม”“มีค่ะ หนูเข้าไปเช็ดตัวตอนเที่ยงคืน และคิดว่าเช้านี้จะให้กินยาต่อ ไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงจะรีบไปทำงานขนาดนั้น”“แม่ก็ห่วงอยู่ แต่จะไปดูก็ไม่ได้เพราะวันนี้แม่นัดกับเพื่อนไว้” แม่เลี้ยงบุปผาไม่ได้นัดใครไว้แต่เธออยากให้มนสิชาไปที่โรงงาน เพราะอยากให้ได้รู้จักเอาไว้ อีกอย่างที่นั่นสาวๆ หลายคนที่สนใจลูกชายของเธออยู่ บางทีการไปของมนสิชาอาจจะทำให้บรรดาสาวๆ ที่อยากจะสมัครเป็นลูกสะใภ้ถอนตัวไปบ้างแม่เลี้ยงไม่ได้รังเกียจเลยถ้าพ่อเลี้ยงจะเอาลูกจ้างหรือคนงานในโรงงานมาเป็นภรรยา เพราะเธอไม่เคยกังวลเรื่องฐานะหรือชาติตระกูลแต่เพราะแม่เลี้ยงบุปผาดูออกว่าแต่ละคนนั้นเข้าหาพ่อเลี้ยงเพราะหวังในทรัพย์สินมากกว่าสิ่งอื่นใด“โรงงานอยู่ไม่ไกลไหมคะแม่”“ห่างจากนี่สิบกิโลจ้ะ”“ถ้าอย่างนั้นสายๆ หนูจะเข้าไปดูให้นะคะ แล้วค่อยไปทำงาน”“ขอบใจจะน้ำปิง เดี๋ยวแม่ว่าจะฝาก

“น้ำปิง ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” พ่อเลี้ยงถามขึ้นหลังจากที่พยาบาลเดินออกไปแล้ว เขาจำได้ว่าตนเองนอนพักอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของตนตัวเองหลังจากกลับออกมาจากโรงงาน“ฉันติดต่อคุณไม่ได้เลยโทรไปถามที่โรงงานค่ะ รปภ.บอกว่าคุณยังไม่ออกมาฉันคิดว่าคุณน่าจะไม่สบายมากจึงเข้าไปหา แล้วมันก็จริงอย่างที่คิดไว้เลย คุณตัวร้อนมาก ตอนที่ฉันกับรปภ.พาคุณมาขึ้นรถฉันคิดว่าคุณรู้สึกตัวแล้วนะคะ”“ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ นึกว่ากำลังฝัน”“แล้วตอนนี้ล่ะคะ รู้สึกยังไงบ้างคะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วง“เพลียๆ ยังไงก็ไม่รู้ หมอบอกว่าผมเป็นอะไรแค่เป็นไข้ไม่น่าจะถึงขั้นนอนโรงพยาบาลนะครับ” เขามองตนเองที่นอนอยู่บนเตียงและยังมีสายน้ำเกลือติดอยู่ที่มือข้างซ้ายอีกด้วย“คุณเป็นไข้ค่ะแต่ไม่ใช่ไข้ธรรมดาเพราะคุณเป็นไข้เลือดออกค่ะ หมอเลยให้นอนโรงพยาบาลค่ะ”“เหรอครับ” พ่อเลี้ยงพยายามนึกว่าตนเองไปถูกยุงที่ไหนกัด“ค่ะ ตอนนี้ไข้คุณก็สูงมากเลยเดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาเช็ดตัวให้นะคะ”“คุณเช็ดให้ผมไม่ได้เหรอน้ำปิง ผมไม่อยากให้คนอื่นเช็ด” พ่อเลี้ยงไม่มีปัญหาว่าใครจะเป็นคนเช็ดตัวให้ แต่ถ้าเลือกได้อยากให้มนสิชาเป็นคนเช็ดให้มากกว่าและตอนนี้เขาก็ป่วยอยู่จึ