All Chapters of Famous Lady🍸/ รัก(ไม่รัก)ดี (20+)CHAxPASS: Chapter 1 - Chapter 10

เริ่มเขียนเมื่อ 2561สนามบินเฮ้อ~ ตาจะหลับให้ได้เลยอ่ะ.. ไอ้การนั่งเครื่องบินหลายๆชั่วโมงนี่ใครบอกว่าสบายกว่านั่งรถกันห๊ะ! เอาจริงๆมันก็สบายอะนะ ถ้าตาลุงคนข้างๆไม่ชิงหลับก่อนและแถมปล่อยเสียงกรนผสมกลิ่นปากแบบนั้นมาอีก ฉันต้องทรมานอดทนแค่ไหนกว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ นี่เดินตรงเป็นคนปกตินี่เก่งมากแล้วนะ ใครจะรู้ว่าตอนนี้ในโพรงจมูกฉันจะจดจำกลิ่นปากอีตาลุงนั่นได้ดีขนาดนี้เนี่ย! นั่งพักสักหน่อยดีกว่า....ฉันลากกระเป๋าเดินทางที่ใหญ่กว่าตัวฉันอยู่หลายขุมมาวางไว้ข้างตัวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ ครู่เดียวเท่านั้นสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งร่างสูงใส่เสื้อผ้าดำทั้งชุดตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาลากกระเป๋าไซส์เล็กกว่าฉันหน่อยมานั่งบริเวณใกล้ๆกัน สวรรค์ก็นะ ลำเอียงดีจริงๆ กับบางคนนี่ให้ความสูงมามากมายซะจนเกินความจำเป็น แต่กลับ...บางคนอย่างฉันนี่.. กลับให้มาแค่เนี่ย! ชีวิตฉันเลยต้องลำบากอาศัยพึงพาแต่รองเท้าส้นสูงแบบนี้ไง โว๊ะ! วันนี้ฉันเป็นอะไรเนี่ย! อะไรๆก็ขัดหูขัดตาไปซะหมด ฉันควรกลับห้อง! ฉันควรกลับห้อง! อยู่แบบนี้อีกหน่อยฉันว่าฉันบ้าแน่ๆ! ลุงนะลุงเพราะลุงคนเดียวเลยจริง! ว่าแล้วฉันก็ลุก

“แล้วแกจะโมโหทำไมอ่ะ?”“...คิดดูนะ ฉันชนเขาก็จริงแต่ฉันก็ขอโทษแล้วไง แล้วดูเขาทำดิมาขึ้นเสียงใส่ฉันปาวๆ หงุดหงิดไรมาก็ไม่ควรพาลคนอื่นป่ะ!”“เออน่า ช่างเขาเถอะ” ฝนบอกพลางตบไหล่ฉันเบาๆ”เราไปกินน้ำแข็งไสกันดีกว่า”“...อืม” จริงๆก็ไม่ได้สนใจอะไรเขานักหรอกแต่มันก็แค่แครงใจไง ฉันว่าฉันก็เป็นที่รู้จักของคนหมู่มากอยู่ระดับนึงนะ แล้วการที่ฉันโดนใส่อารมณ์จากเขามันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าแบบ เห้ย! นี่นายไม่รู้จักฉันจริงๆนะเหรอถึงได้มาขึ้นเสียงใส่ฉันแบบนี้! แค่คิดก็หงุดหงิดแล้วอ่ะ! จิ๊!“เอาน่าๆๆ ใจร่มๆ คิ้วขมวดไม่สวยนะคะ~ เชิดๆสวยๆเข้าไว้^^”“.....”“ไปเถอะ”“...อื้ม” ฉันถอนหายใจแล้วส่ายหัว ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับคนแบบนี้ เลิกคิดแล้วกับมาสนใจอาการตัวเองดีกว่า.. เมื่อกี้ตอนเถียงกับหมอนั่นใจไม่เต้นแรงแฮะ... ถือว่าเป็นสัญญาณดี ค่อยเป็นค่อยไป ฉันอยากหายเต็มทีแล้วววว>หลายอาทิตย์ผ่านไป@double s pub“..กะ แก ฉันเปลี่ยนใจได้ไหมว่ะ:(““นี่ ถ้าแกอยากหายแกต้องเดินเข้าหาปัญหาดิ ไม่ใช่เดินหนีมันแบบนี้ แบบนี้ต่อให้แกแก่ตายโรคแกก็รักษาไม่หายหรอกเชื่อฉัน!”“...ถ้า ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาทำไงละย่ะ

กึก!“กูกลับล่ะ” ชาวางแก้วลงกับโต๊ะพร้อมกับลุกเดินออกไปจากวงสนทนาของเราทันที จนพี่ฌอห์นส่ายหัวก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินตามไป ฉันเลยตัดสินใจเรียกเขาไว้ คือฉันไม่ได้ยินยอมอยู่แล้วไอ้วิธีรักษาบ้าบอของฝน แต่ที่ไม่ปฎิเสธเพราะฉันรู้ว่ามันเองก็หวังดี“พี่ฌอห์น..”“อย่าซีเรียสเดี๋ยวพี่จัดการเอง”“ไม่ใช่ค่ะ... คือถ้าพี่จะไปตามให้เขากลับมาช่วยฉันเพราะเรื่องฉันละก็.. อย่าเลย จะวุ่นวายกันซะเปล่าๆ” ฉันพูดก่อนส่งสายตาตำหนิฝนที่เป็นตัวต้นเรื่อง“...ฉันไม่ตามมันมาเพียงเพราะเรื่องเราหรอก”“...ยังไงค่ะ?”“..พี่อยากให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที”“...”“เอาเป็นว่า ถ้าพี่ตามมันให้กลับมาช่วยเราได้ เราก็ต้องช่วยทำให้มันที่ไร้ความรู้สึกอย่างในตอนนี้ กลับไปเป็นคนเดิม”“...”“พี่เป็นผู้ชาย ช่วยเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก”“..ฉันไม่เข้าใจ” ฉันไม่รู้นิว่าพี่ฌอห์นหมายถึงเรื่องอะไร“ช่วยทำให้มัน รู้สึกรักใครสักคนอีกสักครั้ง”“...”“ตกลงไหม”“โนเวย์ค่ะ! ฉันสอนให้ใครรักใครไม่เป็นหรอก” ฉันปฏิเสธ อันตัวเองยังลำบากอยู่เลยชีวิตนี้เลยไม่เคยมีความรักชนิดจริงจังอะไรทำนองนั้นหรอกพี่ฌอห์นมองฉันก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเหมือนลืมไป

ฉันค่อยๆลืมตาตื่น... วันนี้เตียงนุ่มจัง~ ฉันมุดหน้าลงใต้ผ้านวมอย่างสบายตัวก่อนจะตะหงิดว่ากลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นผ้านวมของฉัน..มันหอมอ่อนๆแถมให้ความรู้สึกเย็นๆ... เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ!ฉันลืมตาเต็มที่แล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง... ไม่ใช่ห้องฉัน!พรวด! ฉันดีดตัวขึ้นนั่งทันทีก่อนจะพบร่างชายคนนึ่งนอนเอาแขนปิดหน้าเขาอยู่ข้างๆ บ้าแล้ว! ฉันรีบถอยห่างเขาจนลืมไปว่าตัวเองอยู่บนเตียง ก็เลย..ตุ้บ!“โอ๊ยย~” ฉันหงายท้องตกจากเตียงนี่ทันที แล้วมันก็ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวแล้วหันมามองฉันนิ่งๆ ...“..เสียงดังชะมัด” เขางัวเงียแล้วก็ขยับตัวนอนหันหลังให้ฉันพร้อมกับดึงผ้านวมขึ้นมาห่ม ฉันรีบสำรวจร่างกายตัวเองก็พบว่าฉันอยู่ในชุดเดิมแต่แค่มีเสื้อเชิ้ตใส่คลุมตัวฉันอยู่โดยที่ฉันไม่รู้เรื่อง.... ฉันกำผ้าแน่นแล้วพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนจนพอจำเหตุการณ์ได้ ฉันเลยหมั้นไส้เขา ไอ้คนที่นอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนเตียงนั่น นี่ขนาดฉันตกเตียงขนาดนี้ยังไม่ช่วยฉันเลยอ่ะ!ฉันพรวดพราดลุกขึ้นแล้วหยิบหมอนขึ้นไปปาใส่เขาจนเจ้าตัวหันขวับมาจ้องฉัน“ทำบ้าอะไรของเธอ”“นี่ เมื่อคืนนายทำฉันเป็นลม แล้วตอนนี้ฉันตกเตียงเพราะนาย ยังไม่คิดจะช่วยฉันอีก! ส

ร้านอาหาร“;)” ฉันนั่งยิ้มแหย๋ๆหลายนาทีแล้วนะ จะพูดก็พูดสิ นั่งมองฉันอยู่นั่นแหละ อึดอัดเป็นบ้าเลย!“เรามาคุยเรื่องถ่ายแบบดีกว่า.. น้องโอเคนะที่คอนเซปพี่มันไปทางเซ็กซี่”“ถ้าไม่นู้ดฉันรับหมดค่ะ^^”“ดีเลย เอ๊ะ..แต่แบบนี้แฟนเราจะไม่ดุเอาเหรอ รับงานไม่เลือกเรทแบบนี้” สายตานี่น่าขนลุกสุดๆ เปลี่ยนใจไม่รับงานได้ไหมเนี่ย หล่อมากก็จริงแต่ดูน่ากลัวไม่แพ้กันเลยนะ“ยัยนี่ยังมะ!”“ไม่ค่ะ... แฟนฉันไม่ว่า^^” ยัยฝนหันมามองฉันก็จะทำท่าเหมือนเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วใช้ซ้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ไปมา“พี่ก็นึกว่าเรายังไม่ทีแฟนซะอีก”“....”“กะว่าถ่ายงานเสร็จ... จะจีบเราซะหน่อย” เขาดูเป็นคนตรงๆจนฉันหวั่นแต่ก็เลืกที่จะไม่แสดงอาการว่าฉันเริ่มเกรงเขา“เรา..กินก่อนไหมค่ะ ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันมีธุระต่อ”“...โอเคครับ” เราสามคนนั่งกินอาหารกันจนเสร็จฉันเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างที่กำลังจะลุกจากโต๊ะสายตาฉันก็ดันไปเห็นผู้ชายคนนั้นเขาเพิ่งเดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับ...พี่ฌอห์น“เป็นอะไร ชะงักทำไม” >>ฝน“..อ๋อ เปล่า เดี๋ยวฉันมานะ” ฉันก้มลงพูดกับฝนแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ มันประหลาดอยู่อย่างนึงคือทำไมทุกครั