All Chapters of Famous Lady🍸/ รัก(ไม่รัก)ดี (20+)CHAxPASS: Chapter 21 - Chapter 30

กว่าจะมาถึงห้องได้ ทุกอย่างทุลักทุเลไปหมด ตั้งแต่ออกจากลิฟต์มา ชาก็เล่นดันฉันติดกำแพงนับครั้งไม่ถ้วนจนมาถึงห้องเขาก็ดันฉันเข้าห้องก่อนพอล็อคประตูเสร็จพรึบ! เสื้อคลุม กระเป๋า ทุกอย่างลงไปกองที่พื้นทันที แล้วก็ช้อนร่างฉันขึ้นลอยกลางอากาศ“จะรีบทำไม~”“ฉันทนมาตลอดทั้งทางนะ~”พรึบ! ชาวางร่างฉันลงที่เตียงก่อนที่ตัวเขาเองจะเป็นฝ่ายถอดเสื้อตัวเองทิ้งไป ท่าปลดเข็มขัดเขายังคงดูเซ็กซี่เมื่อมองจากมุมที่ต่ำกว่าแบบนี้ตลอดทางตอนอยู่ในรถ เรามีอะไรกันทั้งอย่างนั้นก็จริงแต่มันก็เหมือนแค่อุ่นเครื่องเท่านั้น จากนี้นี้สิฉันจะรับมือเขายังไง แอลกฮอล์จะช่วยฉันได้ไหม~ ชาเลิกคร่อมร่างฉันเขาเดินหายไปไหนไม่รู้ก่อนจะออกมาพร้อมกับขวดเหล้า แล้วที่สำคัญ... เขากระดกเพียว“....”“กินหน่อย”“จะอ้วกไหม~”“กึบเดียว คืนนี้จะได้สนุกยาวๆ” ถอนหายใจหนักถี่แถมเสยผมไปมาแบบนี้...“ป้อนสิ~”“....ป้อน?” ฉันพยักหน้า เชื่อไหมยิ่งชาเลียปากแล้วยักคิ้วใส่ฉันเวลานี้ มันมีความรู้สึกที่มันพร้อมจะเตลิดตลอดเวลา เขากระดกมันต่อหน้าฉันแถมมองมาที่ฉันไม่ละสายตา ฉันเขยิบตัวจะขึ้นไปพิงหลังที่หัวเตียงแต่ชากลับมาคร่อมร่างฉันไว้ซะก่อน เขารูดซิปแล้

1เดือนต่อมา#CHAติ๋งต่องง~... ใครแม่งมากดออดตอนนี้ว่ะติ๋งต่องง~~คนกำลังหลับสบายๆ ผมต้องยันตัวขึ้นแล้วหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่มาใส่ก่อนจะดีงผ้าคลุมร่างของพาสที่ยังหลับสนิทอยู่แล้วใช้ขานี่แหละเขี่ยกล่องถุงยางที่มันอยู่ข้างเตียงเข้าไปใต้โซฟาแอด~“...มีห่าไรตอนนี้ว่ะ” ผมพูดทันทีหลังเปิดประตูแล้วพบว่าคนที่อยู่หน้าห้องผมคือไอ้ฌอห์น จริงๆคอนโดนี้ถ้าไม่ใช่คนที่พักอยู่ก็ไม่สามารถขึ้นมาได้ แต่สำหรับผม พาสกับไอ้ฌอห์นถือว่าเป็นกรณียกเว้นประชาสัมพันธ์ข้างล่างรู้ดีเพราะผมแจ้งเอาไว้เผื่อมีเหตุฉุกเฉินหรือเรื่องจำเป็นที่ผมไม่สามารถกลับมาที่นี่ทัน“มึงโอเคเปล่าว่ะ”“...โอเคดิ มึงเป็นอะไร?” ไอ้ฌอห์นมันดูกังวลๆแถมสีหน้ายังไม่โอเคสุดๆ“.....”“ไงมึง มีอะไรบอกมาดิ” ไอ้ฌอห์นถอนหายใจก่อนจะขะโงกเข้าไปในห้องแวบนึงแล้วมันก็ดึงผมออกมานอกห้องแล้วปิดประตูทันที“ตำรวจเขาโทรมาบอกกู ว่ามีคนมาประกันตัวไอ้ฮาน”“.....”“กูนึกว่ามันออกมาแล้วจะเล่นงานมึงทันที กูก็เลยรีบมาหามึงอะ”“..ตั้งแต่เมื่อไหร่”“เมื่อเช้า.. กูรู้ว่ามึงเอาตัวรอดได้ แต่พาส.. กูกลัวว่าจะเป็นเป้านิ่ง” จริงอย่างที่ไอ้ฌอห์นพูดนั่นแหละ ผมเอาตัวรอดได้มือตี

“ไอ้บ้าาาา! ปล่อยสิ!!!” ดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด! ไอ้เชือกบ้านี่ก็เหนียวจังเลย นี่ฉันดิ้นจนจะหมดแรงแล้วนะ! แถมพี่ฮานยังมาปลดกระดุมฉันอีก ชาอยู่ไหนนนน ช่วยฉันด้วยยยยยยยย“จิ๊~ เลือกถูกคนจริงว่ะ~” พี่ฮานยืนมองร่างกายฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาอันตรายซะยิ่งกว่าตอนเสือกินเหยื่ออีกอ่ะ!“ปล่อยนะ! พี่ต้องการอะไร! ทำแบบนี้ทำไม!”“นั่นสินะ~ ฉันต้องการอะไร....”“..ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ นะพี่นะ;(“ เขาเดินเข้ามาหาฉันช้าๆแล้วย่อตัวนั่งให้เสมอกับฉันพร้อมกับใช้ปลายนิ้วจับคางฉันแล้วก็ออกแรงเหวี่ยงมัน“ผัวมึงลากกูเข้าคุก! คิดว่ากู..ไม่สิ คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆงั้นเหรอ”“....” ตอนนี้เขาดูเหมือนกำลังจะพูดกับตัวเองอยู่ตลอดๆ ฉันว่าพี่เขาต้องไม่ปกติแน่ๆ ฉันจะทำไงดี!ฉันพยายามนิ่งแล้วอาศัยช่วงเวลานี้ใช้นิ้วตัวเองพยายามบิดและแก้เชือกเท่าที่จะทำได้แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเลย ยิ่งพี่ฮานยังนั่งอยู่ตรงหน้าฉันแบบนี้แล้วมันยิ่งทำอะไรอะไรลำบาก... แต่ยังไง ฉันก็ต้องหลอกล่อเขา“พี่อยากได้อะไรฉันให้หมดเลยนะ แต่พี่ต้องแก้มัดฉันก่อน ฉันกลัวที่แคบๆแบบนี้;(““แกมัด?... ให้ฉันช่วยฉันไม่แก้แค่เชือกนะ”อึก~ ฉันเชื่อว่าเขาทำ

.....กลิ่นแบบนี้ ไม่ชอบเลย... มันเป็นกลิ่นที่ฉันไม่เคยหนีมันพ้นสักครั้ง....กลิ่นโรงพยาบาล เอ๊ะ!O..o!! ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลจริงๆด้วย ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือ.. ฉันเหมือนจะหน้ามืดแล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว.ฉันมองไปรอบๆห้องก่อนจะเจอชานอนอยู่ที่โซฟา ฉันค่อยๆดันตัวขึ้น ยังคงมีอาการหน้ามืดนั่นอยู่หน่อยๆกึก~ เสียงขยับตัวทำให้เตียงส่งเสียงและมันคงไวต่อประสาทสัมผัสของชามาก ชาเลยตื่นขึ้นพอเขาเห็นฉันเขาก็รีบเข้ามาหาทันที“ทำไมไม่เรียกล่ะ”“..ฉันเห็นนายนอนอยู่ เลยไม่อยากกวนนะ”“ระวังๆสิ” ชาค่อยๆประคองฉันให้นั่งพิงหัวเตียง เขาดูเป็นห่วงฉันเหมือนฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายยังไงยังงั้นเลย“ฉันไม่เป็นอะไร พอได้แล้ว” ชานิ่งแล้วหันไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงเขาหยิบมือฉันไปกุมแล้วเหมือนพยายามจะบอกอะไรสักอย่าง“..ฉันขอโทษ”“...ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไร”“ขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลย”“...นายพูดแบบนี้ฉันกลัวนะ ฉันเป็นอะไร? ...มะเร็งเหรอ?!”“นั่นปากหรือนั่นอ่ะ” ฉันโดนเขาบ่น ก็สรุปฉันเป็นอะไรล่ะพูดแบบนี้ฉันก็ใจไม่ดีดิ“ฟังฉันนะ”“อื้ม” ฉันกลืนน้ำลายหวังแค่ว่าตัวเองจะแค่พักผ่อนไม่พอหรือรางก

Special partหลายปีต่อมา.....#CHAฟึ่บ~ ฟึ่บ~ผมนั่งเรียงรูปที่ไปถ่ายเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนพวกเราไปภูทับเบิก มันไม่น่าเชื่อว่าผมจะมาอยู่ในจุดนี้ จุดที่ต้องกลายเป็นคนใจเย็น เป็นสามีที่ตามใจภรรยาและเป็นพ่อที่!!“พ่ออออออ!!! พ่อสอนการบ้านผมผิดตั้งหลายข้อนะ!”!! เอ่อ... เป็นพ่อที่สอนการบ้านลูก..ไม่ค่อยจะถูก - -*“..อีกแล้วเหรอ - -*”“ก็ใช่นะสิ นี่สมัยเรียนพ่อไม่ได้ตั้งใจเรียนสิท่า”“โธ่ มันก็นานแล้วไง พ่อก็หลงๆลืมๆบ้างสิ”“แล้วทำไมแม่ไม่เคยสอนผิดเลยล่ะ! นี่ถ้าแม่อยู่สอนการบ้านผมนะ ผมได้ที่หนึ่งของห้องไปแล้วล่ะครับ!” ผมปิดอัลบั้มรูปแล้วเอาการบ้านที่ผมสอนผิดของลูก.. ลืมบอก เราได้ลูกชายเลยตั้งชื่อให้ว่า ‘เพรส’ ไม่มีความหมายของชื่อ แค่อยากจะได้ชื่อคนที่เขาไม่ค่อยแต่งกันแค่นั้น“เดี๋ยวแม่ก็กลัวมาแล้วน่า~” ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง พาสบินกลับไปที่เชียงใหม่เพื่อไปร่วมงานแต่งและแสดงความยินดีกับคุณหมอที่รักษาโรคของเธอมาตั้งแต่เริ่ม นี่ก็ได้เวลาน่าจะถึงบ้านแล้วนิ... ทำไมป่านนี้ยังไม่ถึง?“ผมจะไม่เชื่อพ่อแล้ว;(““โธ่ พ่อสัญญาคราวหน้าไม่ผิดแน่นอน^^”“..แต่ผมไม่อยากเชื่อพ่อแล้วนิ~..~”แอ๊ดดดด~ ระหว่างท