All Chapters of เหมันต์เหน็บหนาว จันทราเดียวดาย: Chapter 51 - Chapter 60

การไต่สวนค่อนข้างใช้เวลากว่าแม่ทัพเผ่าจิ้งจอกจะได้คำตอบจากผู้ที่ถูกจับได้ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นไปด้วยความซับซ้อน ทว่าเขาคือคนรักจากเผ่าปีศาจของบุตรสาวองค์หญิงหกหลี่ซู่กับท่านอ๋องเฉิงกัง แท้จริงแล้วทั้งคู่แอบคบหากันมานานหลังจากเจอหน้าที่ตลาดซิงสิน ท่านอ๋องหกรู้เรื่องเข้าไม่เห็นด้วย กักบริเวณบุตรสาวไม่ให้ไปเจอกันอีก ชายหนุ่มจากเผ่าปีศาจเห็นว่าคนรักไม่มาพบตามเวลาจึงแอบเข้ามาในเผ่าตามเส้นทางภูเขาที่เคยเข้ามาส่งหญิงสาว และก่อนจะได้พบคนรักกับเจอท่านอ๋องเสียก่อนท่านอ๋องเฉิงกังบอกชายจากเผ่าปีศาจว่าหากสังหารท่านอ๋องเสนาบดีสำเร็จจะยอมให้พาบุตรสาวของตนไปอยู่ด้วย ชายหนุ่มจึงลงมือทำในตอนแรกอีกฝ่ายไม่ยอมเปิดปากใดๆ แต่เพราะข่าวการจับตัวผู้สอบสังหารท่านอ๋องเสนาบดีแพร่ออกไปว่ามาจากเผ่าปีศาจ บุตรสาวองค์หญิงหลี่ซู่กับเฉิงกังจึงหาทางหลบหนีบิดามายังที่คุมขัง แล้วคุกเข่าขอร้อง ขอเข้าไปเห็นผู้ที่ถูกจับว่าใช่คนรักของตนหรือไม่ แม้ทหารไม่ยอม ทว่าสุดท้ายแม่ทัพใหญ่มาพบและอนุญาตให้เข้าไปในที่สุดเรื่องราวก็เปิดเผย ชายจากเผ่าปีศาจยอมรับพร้อมบอกเรื่องราวทั้งหมด เขาใช้พลังเพลิงวิหคเพราะเคยฝึกฝน อีกทั้งไม่อยากให้เผ

กลางเวหามืดมิดมีแสงจันทรานวลบดบังแสงดาว ความอ้างว้างดูยิ่งใหญ่จนน่ากลัวในความรู้สึกของผู้ที่แหงนเงยหน้ามอง ดวงตาคู่งามหม่นเศร้าแฝงไปด้วยความเหงา“เจ้าคือดาวดวงใดหรือเสี่ยวจู ข้าไม่เห็นเจ้าเลย”เสียงแผ่วดังจากเจ้าของร่างบอบบางที่นั่งพิงต้นไม้แห่งโชคชะตาต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านครอบคลุมพื้นที่กว้างขวาง ทว่าหญิงสาวกลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใจใดๆ เลย ทุกวันที่ผ่านไปนั้นเงียบเหงาเมื่อไร้สหายที่ตนเติบโตมาก็พบเห็นอีกฝ่ายแล้วสำหรับเอินเอิน เสี่ยวจูเป็นทั้งสหายทั้งพี่ชายที่แสนดี แต่ถึงแม้นางจะเสียใจมากเพียงใดก็ไม่กล้าแสดงออกถึงความเศร้าใจให้ผู้เป็นอาจารย์ได้เห็น เพราะท่าทางของท่านก็หม่นเศร้าไม่ต่างจากตน บางครั้งยังเผลอเอ่ยเรียกชื่อ ‘เสี่ยวจู’ แล้วก็เงียบไปหญิงสาวจึงพยายามเอาอกเอาใจผู้เป็นอาจารย์ ตั้งใจช่วยงานของท่านอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง“ที่นี่หนาวหรือไม่”เอ่ยถามพลางหันไปยังพื้นดินที่สูงขึ้นเล็กน้อยไม่ห่างนัก บนนั้นมีดอกท้อที่ตนเพิ่งวางลงเพราะเอามาให้สหาย“ที่สำนักของอาจารย์ ไม่มีเจ้าอยู่ ทั้งเงียบ วังเวง บางครั้งข้าก็รู้สึกหนาวจับใจ”“หากเจ้าเหงาล่ะก็ ข้าจะมาเยี่ยมบ่อยๆ ดีหรือไม่”เสียงเข้มด

“ข้าอยู่นี่”ทุกสายตาต่างก็หันไปมองยังทางเข้าท้องพระโรง แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่า ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามานั้นจูงมือหญิงสาวคนหนึ่งมาด้วย แม้เจ้าตัวจะพยายามแกะมือออกทว่าเขาไม่ปล่อยผู้เฒ่าจันทราที่มาร่วมงานมงคลสมรสเห็นศิษย์ของตนก็ถึงกับยกมือทาบอก พูดไม่ออกองค์จักรพรรดิกับเทพสงครามเหลือบสบตาห้าวอี้ที่ตามมาด้านหลังทว่าขุนพลสวรรค์ส่ายหน้าเล็กน้อย ด้วยไม่อาจห้ามปรามได้ทางด้านราชากับราชินีเผ่าวิหคถึงกับชักสีหน้า ส่วนรองแม่ทัพจี้เหยาเม้มริมฝีปากด้วยจำหญิงสาวผู้นี้ได้ดี“เทียนเหวิน ลูกทำอะไร ไยไม่เตรียมตัว แล้วนี่พาใครมา”องค์หญิงจื่อเยว่รีบมายืนชิดบุตรชายพลางตำหนิเสียงเบา“ท่านแม่ ที่ลูกเคยขอให้ท่านแม่รักปากว่าจะช่วยลูก ลูกขอเรื่องนี้ ลูกไม่อยากแต่งกับคนที่ลูกไม่รัก”เทียนเหวินเอ่ยชัดเจนโดยไม่เกรงใจผู้ใด แม้แต่ท่านตาผู้เป็นจักรพรรดิสวรรค์“นี่มันอะไรกัน ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไรท่านชาย หรือต้องการหักหน้าเผ่าวิหคเรา”ราชาเผ่าวิหคสือเฟิ่งไม่พอใจ ไม่คิดว่าท่านชายสวรรค์จะกล้าดูถูกเผ่าวิหคต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้“ข้าเพียงไม่ต้องการทำในสิ่งที่ฝืนใจ”ปัง!“เทียนเหวิน!”เสียงทุบโต๊ะดังพร้อมเสีย

แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งก้าวมายืนชิดมองลงไปด้านล่าง สีหน้าและแววตานิ่งของผู้มาใหม่ทำให้เทียนเหวินนึกหวั่นในใจ อีกฝ่ายนั่งลง ดวงตาคู่งามมองสบกับเขาแล้วเลื่อนมองเอินเอินซึ่งเขากอดกระชับเอวบางไว้แน่น ร่างบอบบางที่เกาะเขาเองก็ตัวสั่นเทาเช่นกัน ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ขอให้ผู้ที่อยู่ด้านบนช่วย“ข้าเคยรักนางอย่างที่สุด แต่เวลานี้ ข้าชิงชังนางเป็นที่สุด”ในที่สุดหลินเฟยก็เอ่ยขึ้น แม้นางออกมาจากตำหนักสวรรค์ก่อน แต่เห็นเทียนเหวินเร่งรีบมุ่งหน้ามาทางด้านนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าจะมาที่ใด แม้พยายามไม่สนใจแต่ก็ห้ามใจตนไม่ได้“นางทำให้ข้าจมอยู่กับความทุกข์ ความรู้สึกผิด ความเสียใจที่สูญเสียสหายที่รักมากที่สุดมานับพันปี แต่สุดท้าย นางก็กลับมาครอบครองหัวใจของท่านอีกครั้ง”เอ่ยกับชายหนุ่มแล้วนางก็เอ่ยกับเอินเอิน ซึ่งเจ้าตัวมองตอบกลับมาด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ“ข้าเกลียดเจ้า...แต่ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าจากไปต่อหน้าต่อหน้าได้”บอกแล้วหญิงสาวก็เอื้อมมือลงไปดึงแขนกำยำ ทว่ากำลังของนางก็รั้งคนทั้งคู่ขึ้นมาไม่ได้ เทียนเหวินจึงเอ่ยขึ้น“ข้าจะส่งเอินเอินขึ้นไปก่อน”ชายหนุ่มออกแรงด้วยแขนเพียงข้างเดียวยกร่างของเอินเอินสูง

เบื้องหน้าชายหนุ่มหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างกันในเวลานี้คือชายป่าริมภูเขา ห้าวอี้กับทหารสวรรค์พาคนทั้งสองลงมาหลังจากองค์จักรพรรดิสะกดตบะบำเพ็ญของเทียนเหวินกับเอินเอินเอาไว้“ขอให้ท่านชายโชคดี ข้าขอลา”ขุนพลสวรรค์เอ่ย การลงมายังโลกมนุษย์ครั้งนี้ของท่านชายตนนั้นไม่ต่างจากเมื่อครั้งเผชิญวิบากกรรม จะแปลกไปก็ตรงที่อีกฝ่ายปราศจากพลัง หากไม่ได้กำเนิดเป็นมนุษย์โดยแท้ ความไม่เคยชินอาจทำให้ต้องลำบากบ้าง หากเขาก็เชื่อมั่นว่าท่านชายจะข้ามผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปได้“ขอบใจท่านมากห้าวอี้”เมื่อขุนพลกับทหารสวรรค์ไปแล้ว เอินเอินก็หันมองคนข้างด้วยสีหน้าไม่ดีนัก“ข้าทำให้ท่านต้องพลอยมาลำบากไปด้วย”มือหนาเอื้อมมาจับมือบางพลางยิ้มอ่อนโยน“ข้าหาได้ลำบากแต่อย่างใด”ดวงตาคู่งามสบกับดวงตาคู่เข้มดุ แล้วก็หน้าร้อนซ่านแววตาแสนอ่อนโยนจากชายหนุ่มทำให้หัวใจดวงน้อยวูบไหว ทว่าเพราะในใจกระหวัดไปถึงชื่อที่อีกฝ่ายมักเรียกตนแล้วก็อดสงสัยไม่ได้“ท่านช่วยข้าหลายครั้งหลายครา เพราะคิดว่าข้าคือแม่นางเสี่ยวเหลียนหรือ”“เพราะเจ้าคือเสี่ยวเหลียน ข้าไม่ได้คิดไปเอง”“ข้าไม่คิดว่า...”สีหน้าของเอินเอินดูไม่เชื่อนัก เทียนเหวินจึงจับมือทั้