All Chapters of เหมันต์เหน็บหนาว จันทราเดียวดาย: Chapter 61 - Chapter 70

ในถ้ำเย็นจัด เอินเอินนอนไม่หลับแม้แต่น้อย ความจริงพวกเขาจุดไฟที่โถงกลางใหญ่ด้วย เพราะเขามาไม่ลึกทำให้อากาศระบายควันออกไปได้ เพราะนั่งหน้ากองไฟมานานนับแต่ย่างปลา หญิงสาวจึงลืมคิดไปว่าตนอาจหนาวในยามดึก และก็เป็นจริงสุดท้ายเมื่อทนไม่ไหวจึงลุกออกไปด้านนอกดูว่ากองไฟดับไปหรือยัง นางอาจพอจะนอนคนละฝั่งกับเทียนเหวินได้เพราะในถ้ำมืด นางจึงค่อยๆ คลำผนังเดินมาช้าๆ จนถึงโถงกลางและเห็นว่าไฟมอดไปแล้วเหลือเพียงท่อนไม้ที่ยังมาคุ ทว่ารอบผนังถ้ำยังคงมาความอุ่นอยู่บ้าง ไม่เย็นจัดเท่าด้านใน ร่างบอบบางนั่งลงกอดเข่าไม่ห่างกองไฟนัก พลางอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าตนหนาวถึงเพียงนี้เทียนเหวินจะทนได้หรือไม่หญิงสาวปรายตามองไปยังมุมที่ร่างสูงใหญ่นอนอยู่ อีกฝ่ายงอกายคุดคู้ราวต้องการไออุ่น นั่นทำให้เอินเอินหยิบท่อนไม้แห้งที่เหลือมาสุมไฟเพิ่ม ไม่นานกองเพลิงร้อนก็ลุกท่วม แต่ผ่านไปครู่หนึ่งทีท่าของชายหนุ่มกลับไม่เปลี่ยน คิ้วเรียวงามขมวดมุ่นแปลกใจ เห็นท่าไม่ดีนักจึงเข้าไปดูใกล้ๆแสงสว่างจากเปลวเพลิงวูบไหวทำให้เห็นเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากกว้าง คิ้วเข้มขมวดมุ่น ดูออกถึงความไม่สบายตัว เอินเอินจำต้องแตะหลังมือตนบนหน้าผากอีกฝ่ายด

“เรามาใช้ที่นอนให้คุ้มกันเถิด”“เอ่อ...”ใบหน้างามร้อนวาบกับคำชวนให้คิดมาก หากไม่เพราะเทียนเหวินเคยพูดบ่อยครั้งว่าพื้นถ้ำแข็งเกินไป เขาอยากให้นางนอนสบายๆ ทั้งยังเอ่ยเรื่องที่ทำให้นางต้องอายจนต้องขยับไปนอนห่างร่างสูงใหญ่‘หากเป็นเช่นนี้ยามข้าแตะต้อง เจ้าได้ปวดไปทั้งเนื้อตัวเป็นแน่ อย่างไรก็ต้องรีบซื้อที่นอนกับผ้าห่ม’“ท่านพี่”เอินเอินยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ แม้ว่าจะรู้แก่ใจว่าสักวันความใกล้ชิดระหว่างตนกับเทียนเหวินต้องเดินหน้า นางรับรู้และซาบซึ้งใจต่อความจริงใจที่ชายหนุ่มมีให้ อกใจสั่นไหวมากขึ้นในทุกวันที่ได้เห็นผู้เป็นท่านชายสวรรค์ทุ่มเททำทุกอย่างด้วยสองมือของตนโดยไม่เคยเอ่ยบั่นทอนหรือแสดงทีท่าท้อแท้ เทียนเหวินจะลงมือทำก่อนเสมอไม่ยอมให้นางทำ ยกเว้นสิ่งที่ไม่ต้องใช้กำลังแรงกาย“ว่าอย่างไร”ปลายนิ้วแกร่งไล้ข้างแก้มเนียนนุ่ม แม้จะถาม ทว่าแววในดวงตาคู่คมเข้มเป็นประกายเรียกร้องต้องการ“หากเจ้ายังไม่พร้อม ข้าจะอดใจรอ ไม่ว่าจะอีกนานเพียงใด”น้ำเสียงทุ้มเข้มแผ่ว ทว่านางรู้สึกถึงความเว้าวอน“ท่านพี่...ท่านเป็นถึงท่านชายสวรรค์ ส่วนข้าคือผู้ที่ถูกขับไล่ ข้าหรือจะอาจเอื้อมข้องเกี่ยวกับท่าน”“

“เมื่อครู่ ในหัวข้าเห็นคู่รักคู่หนึ่งปรากฏขึ้น พวกเขามีใบหน้าเหมือนท่านกับ...ข้า”ชายหนุ่มรู้ได้ในทันใดว่าคือซีอวิ๋นกับผิงเชี่ยน“นั่นคืออดีตของเจ้ากับข้า”เทียนเหวินยินดีบอกกล่าวให้อีกฝ่ายได้รับรู้ความสัมพันธ์อันแสนลึกซึ้งที่ผูกพันตนกับเอินเอินเอาไว้“เดิมทีข้าเองก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่เพราะก่อนนี้เจ้ากำเนิดเป็นเสี่ยวเหลียน ภูตรับใช้ของหลินเฟย เราบังเอิญได้พบกัน ข้าช่วยเจ้าไว้ และเจ้าเสียสละตนเองช่วยข้ากับคนอื่นๆ ข้าจึงรักษาดวงจิตวิญญาณของเจ้าไว้ในดอกบัวสวรรค์ หวังว่าสักวันจะช่วยเจ้าให้กลับมามีกายทิพย์อีกครั้ง”เอินเอินเข้าใจถึงสายตาราวคุ้นเคยทว่าเจ็บปวดเพราะตนของหลินเฟยก็ในตอนนี้นั่นเอง“แล้วข้าก็ฝันถึงเทพฤดูกาลซีอวิ๋นกับเทพธิดาจันทราผิงเชี่ยนที่มีความรักต่อกันมากมายในครั้งบรรพกาลทุกค่ำคืน จนวันสุดท้ายของทั้งสองที่ต้องจากกันด้วยความเจ็บปวดเพราะความรัก ข้านำบัวสวรรค์มาฝากไว้ยังตำหนักเทียนหลันของท่านแม่ เพราะต้องทำหน้าที่ทหารสวรรค์ ไม่อาจนำดอกบัวติดตามไปทุกที่ได้ แต่แล้ววันหนึ่งเจ้าก็หายไป ต่อจากนั้นก็เช่นที่เจ้ารู้มาก่อนหน้านี้”หญิงสาวไม่คิดเลยว่าเรื่องราวชีวิตตนจะมีเบื

หลังจากช่วยกันขนย้ายข้าวของมายังกระท่อม โดยที่เทียน เหวินยกของหนักเสียเป็นส่วนใหญ่จนเสร็จ ทั้งยังใจดีตักน้ำมาให้เอินเอินอาบในส่วนที่เขาล้อมไม้ไผ่กั้นแบ่งด้านหลัง แม้นางจะเกรงใจบอกว่าไปอาบที่น้ำตกเช่นเดิมได้ หากชายหนุ่มก็ยืนยัน“ข้าตั้งใจทำไว้ให้เจ้า...”ใบหน้าขาวคมขยับมาใกล้พร้อมส่งสายตาวาววามพร้อมเอ่ยเสียงกระเส่าทำเอาใจสาวหวิว“กับข้าลงอาบในถังด้วยกัน”หลังปลายนิ้วแกร่งไล้แก้มนวล ทว่าสีหน้าแววตากลับเปลี่ยนไปเป็นแสนเสียดายแทน“แต่วันนี้เจ้าอาบคนเดียวเถิด ข้ายังต้องไปหาอาหารด้วย คงอาบจากที่น้ำตกมาเลย”เพราะวันนี้ค่อนข้างวุ่นวาย เร่งมือสร้างกระท่อมเสร็จ พาเอินเอินมาที่นี่แล้วก็ขนของ ชายหนุ่มจึงยังไม่ได้จัดการเรื่องอาหารเย็น“ลำบากท่านแล้ว หรือข้าไปช่วยท่านดีกว่า”“อย่าเลย เจ้าเหนื่อยขนของขึ้นลงทางลาดชันหลายรอบแล้ว อาบน้ำพักให้สบายใจเถิด”“ท่านเหนื่อยกว่าข้าเสียอีก”“เถิดน่า หากข้าอยู่ด้วยเจ้าคงไม่ได้อาบน้ำเสร็จง่ายๆ”สุดท้ายเอินเอินก็เชื่อฟัง เพราะหาคำมาแย้งไม่ได้ จำต้องพยักหน้ารับอย่างเขินอายค่ำคืนมาเยือนหลังจากทานอาหารมื้อเย็น เทียนเหวินก็นอนเอนกายรับลมเย็นที่ระเบียง สองมือยกขึ้นรองใ

สองร้อยปีในดินแดนมนุษย์ของเทียนเหวินกับเอินเอินผ่านไป ทว่าความหวานชื่นของคู่สามีภรรยากลับไม่ลดลง ทั้งสองดำรงชีวิตด้วยการลงไปขายของป่า และไม่ได้ต้องการทรัพย์สมบัติเงินทองมากไปกว่านี้ พอใจที่จะอยู่เพียงบนภูเขา ท่ามกลางธรรมชาติอันเงียบสงบแต่การที่ลงไปในตัวเมืองก็จำต้องพานพบผู้คน ในบางครั้งความงดงามของเอินเอินก็เป็นปัญหา เมื่อขายผักผลไม้ป่าตามลำพัง ในยามที่เทียนเหวินไปซื้ออาหารหรือข้าวของบางอย่างเพราะเขาไม่ต้องการให้นางลำบากดอกไม้งามย่อมมีภมรเข้ามาดอมดม เอินเอินก็ย่อมมีบุรุษเข้ามาเกี้ยวพา“แม่นาง เจ้าจะลำบากอยู่กับสามีที่ยากจนไปไย นายท่านของข้ายินดีรับเจ้าเป็นอนุ พาไปอยู่ในจวนอย่างสุขสบาย รับรองว่าเจ้าไม่ต้องนั่งตากแดดขายของป่าทั้งวันให้เหนื่อยยากเช่นนี้”“ใช่ นายท่านของพวกข้าสามารถมอบให้เจ้าได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเครื่องประทินโฉม หรือชุดสวยงาม เจ้าเพียงแต่งเนื้อแต่งตัวให้งดงาม ยิ้มหวานรอปรนนิบัติพัดวียามนายท่านกลับมาที่จวนก็เพียงเท่านั้น”บางครั้งผู้ที่เข้ามาถามไถ่พูดคุยก็ไม่รู้ว่านางสามีแล้ว ด้วยกาลเวลาที่ผ่านไปนาน หากก็มีบ้างที่รู้แก่ใจ ทว่ายังไม่วายตามตอแย ภูเขาที่เทียนเหวินกับเอินเอิน