Semua Bab อบอวลรัก: Bab 11 - Bab 20

พีรพลขับรถกลับมายังร้านขณะฝนตกหนัก เห็นร้านปิดเงียบไม่มีคนก็แปลกใจ แม้เดือนอาจจะกลับก่อนแต่มิรันตีก็ควรยังอยู่ที่ร้าน ชายหนุ่มหยุดรถแล้วหยิบโทรศัพท์ตนที่ชาร์จอยู่มาดู เห็นว่าสายที่เพิ่งโทรเข้าก่อนหน้านี้เป็นสายของมิรันตี ซึ่งเขาฝากให้กัญญารับสายเพราะกำลังขับรถไปส่งอีกฝ่ายที่บ้านพัก มอเตอร์ไซค์ของหญิงสาวสตาร์ตไม่ค่อยติดบ่อยๆ จึงเอาไปให้ที่ร้านดู แล้วก็เห็นว่าฝนจะตกเขาจึงอาสาไปส่งเจ้าตัวตอนนั้นกัญญาบอกว่าคนโทรมาไม่ได้ฝากบอกอะไร และเขาก็ไม่ได้มองโทรศัพท์จึงไม่รู้ว่าเป็นสายของใครพีรพลกดโทรหามิรันตีแต่กลับเป็นฝากข้อความ“อะไร แบตหมดเหรอ”ชายหนุ่มบ่น แต่ถึงจะแบตหมดก็รอเขาอยู่ที่นี่ได้ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่อยู่ จากนั้นเขาก็โทรไปถามเดือน‘เดือนออกมาก่อนเพราะกลัวว่าฝันตกแล้วจะขี่มอ’ ไซค์ลำบากน่ะค่ะ แต่ตอนออกมารันก็อยู่ที่ร้านนะคะ’ผู้ช่วยสาวบอกนั่นทำให้พีรพลยิ่งงง‘รันบอกว่ารอคนเดียวได้ เดือนก็เลยมาก่อน’เจ้าตัวย้ำมาอีกราวกับรู้สึกผิดที่เขามาแล้วไม่เจอมิรันตี“ผมเข้าใจ แต่แปลกใจที่รันไม่อยู่ที่ร้าน งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ”พีรพลบอกให้อีกฝ่ายไม่ต้องคิดมาก ส่วนเขาเองก็เริ่มกังวลใจ มิรันตีไม่รู้จักใ

ร่างอรชรสั่นเล็กน้อยเพราะความหนาว เสื้อเชิ้ตตัวนอกที่ พีรพลมีติดอยู่ในรถและเขาเอามาคลุมให้ก็ไม่ค่อยช่วยนักในเมื่อเธอเปียกโชกทั้งตัว กุญแจมือถูกปลดออกไปแล้ว เธอได้ทั้งกระเป๋าและโทรศัพท์มือถือคืนแล้ว ส่วนนายของไร่ก็แยกไปบอกว่าจะตามไปจัดการเรื่องของคมสันเพราะตอนนี้ฝนยังตก ออกจากไร่และลงเขายาก คงต้องรอฝนหยุดจึงจะพาตัวคนร้ายไปส่งสถานีตำรวจได้‘รันขอไม่ไปได้ไหมคะ’มิรันตีไม่อยากไปสถานีตำรวจ เธอทั้งกลัวและอาย เกรงกลัวว่าจะต้องเผชิญหน้ากับคมสันอีก‘เราทำยังไงได้บ้างครับนาย ถ้ารันไม่ไปแจ้งความด้วยตัวเอง’พีรพลราวเข้าใจเธอ เขาถามกับนายของไร่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด‘ฉันจัดการเอง’ธีรดนย์บอกก่อนจะถ่ายรูปมื้อกับข้างแก้มเธอไปเป็นหลักฐานจากนั้นก็แยกไป“หนาวมากใช่ไหม”“รันไม่เป็นไรค่ะ”เธอตอบเสียงเบาหวิวและอีกฝ่ายคงรู้ว่าร่างกายของเธอแทบไม่ไหวแล้ว“ฝนตกเลยขับได้ช้าหน่อย แต่อีกไม่ไกลแล้วล่ะ”แล้วไม่นานนักก็มาถึงบ้าน พีรพลช่วยถือกระเป๋าให้ ขณะที่ร่างอรชรค่อยๆ เดินอย่างอ่อนแรงจนเซ ชายหนุ่มจึงช่วยพยุงทั้งยังบอกเสียงทุ้ม“พี่อุ้มนะ”“เอ่อ...”มิรันตีไม่ทันแย้งอีกฝ่ายก็อุ้มเธอแล้ว หญิงสาวหน้าร้อนและตัวแข็งกว่

“ไม่เคยรังเกียจ”พูดจบริมฝีปากได้รูปก็เคลื่อนมาประทับเหนือหน้าผาก มิรันตียืนตัวแข็งกับสัมผัสอุ่นที่ได้รับอย่างไม่คาดคิด นานครู่หนึ่งชายหนุ่มจึงผละออกแล้วถามซ้ำ“พี่ขอเข้าไปได้ไหม”ใบหน้าเรียวสวยพยักรับอย่างเบลอๆ พลางถอยเลี่ยงให้ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามา อีกฝ่ายมาหยุดยืนตรงหน้าเธอแล้วเกลี่ยไล้หลังปลายนิ้วสองข้างแก้มเช็ดน้ำตาให้“พี่คุยกับน็อตแล้ว เขาอยากให้รันอยู่ที่นี่ พี่จะดูแลรันเอง”บอกแล้วชายหนุ่มก็จับมือเธอให้ไปนั่งลงบนเตียง เขาวางถาดเล็กใกล้ๆ แล้วย่อลงนั่งด้านหน้า จับมือสองข้างของเธอรวบเข้าด้วยกัน“พี่จะไม่ปล่อยมือรัน ไม่ปล่อยให้รันต้องโดดเดี่ยว หรือต้องหวาดกลัวอีก พี่สัญญา”“พี่พี”เธอแปลกใจที่ชายหนุ่มเปลี่ยนทีท่า หากหัวใจก็อุ่นวาบ“กินยาเถอะ รันตัวรุมๆ แล้ว”สุดท้ายมิรันตีก็ยอมหยิบยามากินแล้วดื่มน้ำตาม พีรพลหยิบหลอดยามาทาแก้ฟกช้ำแล้วจับมือเธอไปทารอยช้ำตรงส่วนที่ถูกกุญแจมือบาด นิ้วแกร่งไล้เบาอ่อนโยนทะนุถนอมจนเธออดน้ำตาซึมไม่ได้“เจ็บมากหรือเปล่า ไม่รู้มันไปเอากุญแจมือมาจากไหน”พีรพลเหมือนจะบ่นมากกว่าถามเธอ“เขาเหมือนตั้งใจซื้อมาตั้งแต่เจอรัน”มิรันตีเอ่ยเสียงเครือ แล้วชายหนุ่มก็เงย

ทั้งวันผ่านพ้นไปโดยที่มิรันตีหลับๆ ตื่นๆ หลังอาหารกลางวันกินยาแล้วไม่นานเธอก็หลับอีกครั้ง ภายในห้องมีทีวีหากก็เหมือนเปิดไว้เป็นเพื่อนมากกว่า กระทั่งถึงเวลาปิดร้านก็บอกลาเดือน“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ช่วยงานเลย”เธอพึมพำบอกขณะออกมายืนรอพีรพลใกล้ๆ รถเพราะ ชายหนุ่มบอกให้เธอออกมาก่อนพร้อมกับเดือน ส่วนเขาจะปิดร้านเอง“ไม่ต้องคิดมาก ก่อนหน้านี้ก็ทำคนเดียวอยู่แล้ว”“เหนื่อยแย่เลย”“ไม่หรอก จริงๆ ก็ชินแล้ว แต่ศุกร์เสาร์อาทิตย์คนเยอะ ทำตามออร์เดอร์แทบไม่ทัน คุณพีก็เลยตัดสินใจจ้างพนักงานเพิ่ม”มิรันตีพยักหน้าพลางยิ้มอย่างเข้าใจ“ฉันจะรีบหายเร็วๆ นะ”“จ้า...ว่าแต่ โอเคอยู่ใช่ไหม”เดือนถามเสียงเบา“ฉันเพิ่งจะรู้เรื่องเมื่อช่วงกลางวันนี่เอง ฉันไม่น่ากลับก่อนเลย ขอโทษนะ”“ไม่เอาน่า ไม่เกี่ยวกับเธอ”มิรันตียื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายพลางยิ้มให้“แล้วฉันก็ไม่เป็นอะไรมาก”เจ้าตัวจับมือเธอแล้วก้มลงมอง รอยช้ำตรงข้อมือเวลานี้เป็นสีเขียวผสมม่วงเข้มแล้ว“ต่อไป ฉันจะไม่กลับก่อนเธอ”เดือนเสียงเครือทั้งยังน้ำตาคลอ ทำให้มิรันตีพลอยตื้นตันตามไปด้วย อีกฝ่ายคงเสียใจมากที่ปล่อยเธอไว้“โธ่...อย่าคิดมากสิ”“ฉันพูดจริงๆ ถึงเพิ่ง

“พี่ไม่อยากเห็นแก่ตัว รังแกคนป่วย เกิดอะไรขึ้นผู้ชายมีแต่ได้”“งั้นก็เห็นแก่รันได้ไหมคะ”มิรันตีทั้งอ๋อยทั้งอ้อนขอร้องอย่างทุ่มสุดตัวแล้ว หากพีรพลยังถอยเธอก็คงต้องพิจารณาตัวเองที่ช่างมีเสน่ห์เอาเสียเลย“รันรอพี่พีมาตั้งนาน อย่าปล่อยให้รออีกเลย รันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว ถ้ารันไม่เข้าใจผิดว่าพี่พีใจตรงกับรัน กอดรันนะคะ”ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนจะลังเลใจ ก่อนเข่าแกร่งก็ดันเข่าของเธอให้แยกออกพร้อมเรือนกายใหญ่แทรกกลางร่าง ทำเอามิรันตีเบิกตากว้างเผยอปากค้างอย่างไม่คาดคิดว่าจะถูกจู่โจมตรงๆ อย่างนี้ ริมฝีปากได้รูปกลับมาบดจูบกลีบปากเธออย่างเร่าร้อนกว่าเดิม ขณะที่มือหนาสอดเข้าไปไล้ผิวอ่อนบางตรงหน้าท้องแล้วเลื่อนสูงมาหาหน้าอกหน้าใจ ปลายนิ้ววนเกลี่ยเหนือผ้าลูกไม้ในส่วนยอดอกซ้ำจน ชูชันก่อนบีบกระชับหญิงสาวครวญแผ่วพร่าในลำคอ อกใจวาบหวิวเต้นตึกตัก นึกอายที่ชายหนุ่มคงรับรู้ได้ เรือนร่างแกร่งดุนดันที่แนบมาหาทำให้กลางร่างสาวรุมร้อนตัวอ่อนระทวย“ยังไม่เคยใช่ไหม”ริมฝีปากอุ่นเคลื่อนไล้ปัดป่ายจูบข้างแก้มก่อนกระซิบถาม มิรันตีพยักหน้าเล็กน้อย หน้าร้อนซ่านไปจนถึงลำคอพีรพลสบตาเธอขณะมือลูบต่ำผ่านหน้าท้