All Chapters of พระจันทร์หวามรักข้ามมิติ: Chapter 41 - Chapter 50

“หลังจากได้ตรวจสอบบัญชีย้อนหลังไปสองปี ไม่มีปัญหาอะไร และได้ทำการตรวจสอบสภาพอาวุธทั้งหมด ทั้งที่อยู่ในคลัง และที่ใช้อยู่ปัจจุบันปรากฏว่าสภาพเก่าเก็บมาก ได้สั่งให้นำออกมาเช็ดทำความสะอาด หลังจากนั้นนำมาตรวจสอบสภาพ ปรากฏว่าใช้งานได้แค่สองในสาม แสดงให้เห็นว่ามีการปะปน สอดไส้อาวุธไม่ได้มาตรฐานเข้ามาด้วย หม่อมฉันได้คัดแยกไว้แล้วตรงนั้น” หญิงสาวชี้ให้ดูกองอาวุธที่วางทับถมกันเป็นกองใหญ่ ซึ่งถ้าไม่หักสองท่อนก็บิ่นจนใช้งานไม่ได้อีก“จากนั้นหม่อมฉันได้แบ่งงาน ให้ทหารตรวจสอบตามกำแพงเมือง ปรากฏว่าเสื่อมสภาพ บางจุดผนังด้านนอกหลุดกร่อนตามกาลเวลา บางจุดหญ้าขึ้นรกสูงเกือบครึ่งกำแพง ซึ่งจะเอื้ออำนวยให้ศัตรูพรางตัว” เธอชี้ให้ดูที่แผนที่"จึงได้สั่งการให้ทหารที่ว่างจากการฝึก ไปช่วยกันจัดการถางพงหญ้าตลอดแนว ทั้งด้านนอกและด้านใน และทำการตรวจสอบสภาพกำแพงหาจุดที่ล่อแหลมที่สุดก่อน ลดหลั่นตามสี ที่หม่อมฉันทำสัญลักษณ์ไว้ ส่วนอันนี้เป็นโครงการนำเสนอให้ปรับปรุง และซ่อมกำแพงเมืองหยางซื่อตลอดแนวเขต" อินทุภาส่งแฟ้มงานที่มีรายละเอียดทั้งหมด ให้เขาได้อ่านไปด้วยขณะฟังรายงาน“หม่อมฉันเสนอให้สร้างหอสังเกตการณ์ทุกๆ สิบลี้

“ฝ่าบาทบรรทมหรือยังเพคะ?” สนมเซียวยกตัวขึ้นเล็กน้อย นิ้วเรียวงามแตะแขนอีกฝ่ายเบาๆ"ยัง" ฮ่องเต้ตอบแต่ไม่ลืมตา"ฝ่าบาท.. เผอิญหม่อมฉันไปได้ยินข่าวลือไม่ดี เกี่ยวกับหยางหมิงอ๋องเพคะ รู้สึกกลุ้มใจเหลือเกิน! เพราะเกรงว่าจะมีผลจะกระทบมาถึงฝ่าบาทไปด้วย”“เล่ามา” เขาพูดอนุญาต แต่ไม่ลืมตาเช่นเคย“หม่อมฉันน่ะ เคารพนับถือท่านอ๋อง มาตั้งแต่หม่อมฉันยังเด็ก ทุกคนในชุมชนต่างรักและบูชา เลื่อมใสเขาราวกับเทพเจ้า ยามนี้เขาต้องมาเดือนร้อนเพราะคนชั่ว หม่อมฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา ซ้ำยังกังวลด้วยว่าฝ่าบาท จะสูญเสียขุนพลมือขวาไป ยิ่งหม่อมฉันรู้ว่านางผู้นั้น...""นางไหน?" สนมเซียวยังพูดไม่จบ ฮ่องเต้ก็ถามขึ้นเสียก่อน"นางผู้ที่กำลังจะมาเป็นหวางเฟยของเขาน่ะสิเพคะ นางมีที่มาไม่ชัดเจน ไม่มีใครรู้ว่านางเป็นใครมาจากที่ใด บางกระแสบอกว่านางเป็นพวกด่านนอก บ้างก็ว่านางมาจากรัฐทางตะวันตก บิดาของหม่อมฉันตามสืบเรื่องนี้อยู่ ก็ไม่พบประวัติภายในแคว้นของเราแต่อย่างใด แต่เผอิญไปได้ยินเขาเล่าลือต่อๆ กันมาว่า นางอาจจะเป็นสายลับที่แคว้นเป่ยเหลียงส่งมาเพคะ!" จากนั้น นางก็เล่าถึงเรื่องที่มีผู้คนพบเห็น หวางเฟยของหยางหมิงอ๋อง

เสวี่ยเจี้ยนขึ้นมานั่งพักบนกิ่งไม้ มองทิวทัศน์ชานเมืองฉิวซี เขามาส่งม้าให้ลูกค้าที่วังหลวง กำลังจะเดินทางต่อไปอีกเมืองใกล้ๆ กัน เลยหยุดพักขบวนปล่อยให้ม้าได้เล็มหญ้าเสียก่อนค่อยเดินทางต่อแต่ขณะนั้นเอง สายตาพลันเห็นรถม้าคันหนึ่ง จอดอยู่ไม่ไกล ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ก็มีรถม้าอีกคันเข้ามาจอดเทียบ รถม้าคันแรกเปิดประตู แล้วอุ้มคนผู้หนึ่งออกมาในสภาพอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ช่วงที่กำลังจะยกตัวขึ้นรถม้าอีกคัน ใบหน้าของคนผู้นั้น ก็พลิกมาทางเขาพอดี ทำให้เขาชาวาบไปทั้งตัว เมื่อเห็นใบหน้าคนที่ถูกมัดมือ ไม่ได้สติผู้นั้นถนัดตา ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังจำได้ไม่ลืมเลือน ชายหนุ่มรีบกระโดดลงจากต้นไม้ สั่งให้ลูกน้องออกเดินทางไปก่อน ส่วนตัวเขาก็กระโจนขึ้นหลังม้าแล้วควบไปทางตำแหน่งที่เห็น…ระหว่างที่รถม้าของเป่ยเหลียงกำลังควบวิ่งอยู่นั้น ก็ปรากฎกลุ่มม้าไม่ทราบที่มา ออกมาตามทางแยกที่รถม้าวิ่งผ่าน ซึ่งลักษณะการแต่งตัวเป็นคนละพวกกัน คนของเป่ยเหลียงปิดม่านหลังจากสังเกตสถานการณ์อยู่ชั่วครู่ แล้วก็ต้องหัวทิ่มไปข้างหน้าเล็กน้อยเพราะรถม้าเบรคกะทันหัน เมื่อมีกลุ่มคนชุดดำอีกกลุ่มหนึ่งขวางทางอยู่เกิดการต่อสู้กันชุลมุน ซึ่ง

"พี่หญิง..อย่าทรงหงุดหงิดไปเลยนะเพคะ จะทรงไปตำหนิหวางกุ้ยเฟยก็ไม่ได้ พระนางจิตใจดีถึงเพียงนั้น อีกทั้งยังชราภาพแล้วด้วย สมองก็อาจจะมีเลอะเลือนไปบ้าง รู้ไม่เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมนังปีศาจจิ้งจอกนั่น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร!" สนมเซียวเอ่ยวาจาเห็นใจหวางกุ้ยเฟย พระมารดาของคนที่นางกำลังปลอบใจอยู่"ข้าไม่เชื่อหรอกว่า มันจะยกกรรมสิทธิ์ให้มี่เอ๋อร์ไปแล้ว กิจการกำไรมหาศาลถึงเพียงนั้น ไม่มีทางที่มันจะไม่อยากได้! ยังดีหรอกนะว่า ได้บ้านตระกูลหวางคืนมาแล้ว ไม่อย่างนั้นคงโดนอิต่างชาติ ที่เกิดในตระกูลต่ำต้อยไม่มีที่มา ปอกลอกไปหมดเนื้อหมดตัวแน่ๆ พูดแล้วเจ็บใจเอ๋อเหนียงจริงๆ!" สนมเซียวตาวาบขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินประโยคกระทบปมภูมิหลัง"พูดไปตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว! เอาอย่างนี้ดีกว่า เราแวะทานอาหารกันก่อน แล้วค่อยไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา ให้จิตใจผ่อนคลายค่อยกลับวัง ดีหรือไม่เพคะ?" สนมเซียวชักชวนเสียงหวาน"ก็ได้! แล้วแต่เจ้าเลย ข้าไม่ค่อยได้ออกไปไหน ไม่รู้หรอกว่าร้านไหนจะถูกปากหรือไม่" องค์หญิงหยางหรานไม่ค้าน“นี่ก็ใกล้จะถึงแล้วเพคะ" สนมเซียวเปิดม่านออกดู "แหน่ะ! ถึงพอดี เชิญเสด็จเพคะ” ริมถนนตรงตำแหน่งที่รถม้าจ

ลำแขนแข็งแรง โอบรัดร่างโปร่งบางที่ยังคงสั่นสะท้านอยู่นิดๆ ให้ขึ้นมานอนบนตัว เขาลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนชื้นเหงื่ออย่างลุ่มหลง ก่อนจะเลื่อนต่ำลงสู่เบื้องล่าง เกาะกุมสะโพกกลมกลึงไว้เต็มฝ่ามือ ในขณะที่ออกแรงงับกลีบปากบนของริมฝีปากอิ่มเต็มให้เผยอออก และรับลิ้นชื้นเข้าไปแทน อินทุภาหลับตาพริ้มไปกับสัมผัสวาบหวาม แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากจุมพิตที่ขมับระเรื่อยมาสูดความหอมตรงซอกคอ"กลิ่นบุปผากี่ร้อยกี่พันดอก ก็มิอาจเทียบได้กับกลิ่นกายของเจ้า..ที่กรุ่นกลิ่นหอมไปทั้งเนื้อทั้งตัว! แล้วก็หวานลึกล้ำยิ่งกว่าน้ำผึ้งรวง!" แล้วเขาก็สูดความหอมของกลิ่นกายสาวที่ยากเกินจะต้านไหวเข้าไปเต็มปอด ไม่มีอะไรที่จะกระตุ้นเร้าความรู้สึกของเขาได้ดีไปกว่านี้อีกแล้วอินทุภาช้อนสายตาอ่อนเชื่อมขึ้นสบตา ริมฝีปากแดงก่ำโค้งขึ้นในอาการยิ้มละมุน หน้านวลเนียนแดงระเรื่อ"ท่านแม่ทัพเอ่ยวาจาดั่งบทกวี ท่านคงเคยพูดเช่นนี้กับสตรีมานับไม่ถ้วน" เธอใช้สำนวนโวหารเดียวกันกับเขาตอบกลับไป"เช่นนั้น..หากพระชายาชื่นชอบ ขอโปรดยั้งมือไว้ไมตรี อย่าได้ลงโทษข้าอีกเลย ช่วยยกโทษให้กับการกระทำความผิดโดยมิได้เจตนานี้ด้วยเถิด!" เขายิ้มอ้อนได้อย่างมีเสน่ห์ ชวนใ