All Chapters of พระจันทร์หวามรักข้ามมิติ: Chapter 21 - Chapter 30

อินทุภาสังเกตอากัปกิริยา ของพนักงานแต่ละคนภายใต้ผ้าคลุมหน้าได้อย่างชัดเจน หลังจากที่ได้รับรู้การเปลี่ยนแปลงของเฟินเยว่เหลาจากหยางหมิงอวี้ ทุกอย่างจะขึ้นตรงกับเธอ ส่วนเขาจะอยู่ในฐานะที่ปรึกษาเท่านั้นอินทุภาเริ่มงานแรก โดยขอตรวจบัญชีทั้งหมดของร้าน ให้ผู้รับผิดชอบส่งมอบภายในสามวันนับจากวันนี้ แล้วค่อยมาคุยรายละเอียดกันอีก ในครั้งต่อไป หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว เหลือเพียงสาวน้อยนางหนึ่ง ที่อินทุภารู้สึกว่าเธอให้ความเป็นมิตร และน่าคบหาที่สุด แต่อินทุภาก็ให้ใจแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เพราะเข็ดประสบการณ์จากการไว้ใจเสียวมี่มาแล้ว“ข้ารู้ว่า แท้ที่จริงแล้ว ท่านเฟินเยว่เป็นใคร!” เธอเข้ามากระซิบกระซาบใกล้ๆ ซึ่งขณะนี้หยางหมิงอวี้ไม่อยู่ในห้องหืม..!?!“รู้ได้อย่างไร มีตาทิพย์อย่างนั้นรึ?” เธอถามยิ้มๆ“ข้าเคยพบท่านเยว่เมื่อตอนเด็กๆ ท่านอาจจะจำข้าไม่ได้ แต่ข้าจำท่านได้ไม่เคยลืม แต่ท่านวางใจเถอะ รับรองไม่ปริปากบอกใครอย่างเด็ดขาด!”“เดี๋ยวนะ! เจ้าชื่อหวางเหยียนถง ลูกสาวท่านป้าเถียนหรือเปล่า? พี่สาวเสี่ยวเถา!”“เทียน-นา!! สมกับเป็นผู้รอบรู้ ข้าน้อยนับถือ! นับถือ!” นางพูดแล้วหัวเราะ ก่อนที่จะเปลี่ยน

“ช่วงนี้ไปไหนต้องระวังตัวหน่อยนะ ฝ่ายตรงข้ามอาจสืบรู้ว่าเจ้าเป็นจุดอ่อนของข้า หน่วยข่าวกรองรายงานมาว่า มีการเคลื่อนไหวแถวๆ ชายแดน ข้าอาจต้องไปดูเองเร็วๆ นี้” เขาพูดขณะที่กำลังกางแขน ให้อินทุภารัดเข็มขัดให้“หม่อมฉันจะเร่งวางระบบให้เฟินเยว่ สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง หลังจากนั้น จะไปฝึกเป็นทหารใหม่ที่ค่าย เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมรับกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด” หยางหมิงอวี้เลิกคิ้ว“จะไหวหรือเจ้า? ผู้ชายอกสามศอก ยังรู้สึกว่ามันหนักเกินไปเลย แล้วเจ้าเล่า?” เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ ถามด้วยความเป็นห่วง“ไม่ไหวก็ต้องไหว! หม่อมฉันฝึกมวยมาตั้งแต่เด็ก อย่างน้อยๆ ก็มีพื้นฐานความอดทนทางด้านร่างกายอยู่บ้าง แต่อ่อนด้อยทางด้านฝีมือการปะทะด้วยอาวุธ ถ้าต้องการจะอยู่ข้างกายพระองค์ ก็ต้องอยู่อย่างมีประโยชน์ ต้องสามารถช่วยงานได้ทั้งบุ๋นและบู๊ หม่อมฉันจะไม่ปล่อยให้พระองค์ เสี่ยงอันตรายเพียงลำพังหรอกเพคะ” หญิงสาวพูด ด้วยสีหน้าจริงจัง“มันเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องปกป้องเจ้า เป็นงานของทหารที่ต้องเสียสละเพื่อชาติอยู่แล้ว แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาเสี่ยง เจ้าเจ็บ..ข้ายิ่งเจ็บกว่า”“หม่อมฉันก็เช่นกัน ถ้าพระองค์ต้องเ

ผลจากการประชาสัมพันธ์ของอินทุภาในวันนั้น นำพาผู้คนมารอชมการแสดงอย่างล้นหลามในวันนี้ โต๊ะจองเต็มทั้งสองชั้น หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นจนมือชื้น เพราะนี่เป็นครั้งแรก ที่เธอแสดงโชว์ในที่สาธารณะ นอกเหนือไปจากที่เคยเล่นกับครอบครัวยามว่างวันนี้เธอใช้ผ้าแพรผืนบาง ประดับด้วยอัญมณีชิ้นเล็กๆ เรียงเป็นลวดลายสวยงามตลอดผืน เพื่อความสะดวกในการแสดง จึงปิดบังใบหน้าไว้เพียงแค่ช่วงจมูก แต่เธอกลับหารู้ไม่ว่า คนที่เคยรู้จักและเห็นหน้าเธอมาก่อน จะจำได้ทันทีว่าเธอคือใคร จุดสังเกตที่เด่นชัดก็คือนัยน์ตากลมโตฉายแววหวาน ที่เป็นเอกลักษณ์โดดเด่นไม่เหมือนใครของเธออินทุภาให้ช่างมาต่อเติม สร้างเวทีการแสดงขึ้นมาใหม่ โดยยกพื้นให้สูงขึ้นช่วงกึ่งกลางเหลา ระหว่างชั้นหนึ่งและชั้นสอง สามารถชมการแสดงได้ร้อยแปดสิบองศา เพราะต่อจากนี้ เฟินเยว่เหลาจะเป็นตัวกลาง เปิดโอกาสให้นักดนครีที่อยากโชว์ฝีมือ ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาแสดง โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย ไม่แน่ว่าในอนาคต เธออาจจะก่อตั้งโรงเรียนดนตรีขึ้นที่นี่ก็ได้ เพื่อเป็นทางเลือกให้เด็กๆ ในชุมชน ได้เลือกเรียนรู้ตามพรสวรรค์ของตัวเอง“พร้อมไหม?” หยางหมิงอวี้เดินมาจับมือ หญิงสาวสบตาแล้วพ

อินทุภากำลังเคลิ้มๆ เมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกเล้าโลมโดยสัมผัสจากมือและริมฝีปากที่คุ้นเคย เธอฝันว่ากำลังเมคเลิฟกับสามี เสมือนจริงเสียจนไม่อยากตื่น ขนาดอยู่ในฝันก็ยังสามารถทำให้วาบหวามซาบซ่านได้ถึงขนาดนี้ เธอคิดถึงรสพิศวาสที่เขาเคยปรนเปรอให้เสียเหลือเกินแต่จู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกอึดอัดคับแน่นบริเวณด้านล่าง ค่อนข้างเจ็บเล็กน้อย จึงปรือตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ฝ่าบาท!!”“ตกใจอะไร? ทำไมต้องตกใจ? ก็เห็นให้ความร่วมมือดี”อินทุภาหัวเราะเบาๆ“หม่อมฉันนึกว่ากำลังฝัน คิดถึงฝ่าบาทเหลือเกินเพคะ อยากให้กอด อยากให้จูบแบบนี้” แล้วเธอก็โน้มหน้าเขาลงมาจูบเสียเองชายหนุ่มขยับช้าๆ ขึ้นลงในทีแรก พร้อมๆ กับจูบหนักหน่วงเรียกร้องเร้าอารมณ์ในนาทีต่อมา หยางหมิงอวี้อดอยากมานาน จึงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น พอๆ กับที่อินทุภาก็เริดร้างรสสัมผัสจากเขามานานเช่นกัน เอวบางจึงขยับเด้งรับความแข็งขมึงของเขา ด้วยความเร่าร้อน แท่งเนื้ออวบใหญ่ถูกดูดกลืนหายไปในโพรงเนื้อนิ่ม ความแน่นหนึบบีบรัดไว้เสียจนแทบขยับเข้าออกไม่ได้ ชายหนุ่มรู้สึกเสียวสะท้านตลอดลำเอ็น เมื่อถูกตอดรัดเป็นจังหวะ เขาดึงออกมาจนสุด แล้วอัดกระแทกเข้าไปอีกหนักๆ จนมิดโคน สะโพก

วันนี้พระจันทร์เต็มดวง อินทุภาออกมานั่งสมาธิ รับพลังงานจากแสงจันทร์ที่ศาลากลางสวนของบ้านตระกูลหวาง เสร็จแล้วก็นั่งเล่นรับลมต่อ เธอรู้สึกเหงา และคิดถึงสามีที่เดินทางกลับไปเป็นสัปดาห์แล้ว ถึงแม้เธอจะรักงานมากแค่ไหน แต่การดำเนินชีวิตในแต่ละวัน ที่ไม่มีเขาเคียงข้าง มันก็ดูแห้งแล้งเงียบเหงาไปหมดหญิงสาวใจลอยคิดถึงงานโชว์สินค้าในวันพรุ่งนี้ ซึ่งก็เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว และยังทำป้ายโฆษณาประชาสัมพันธ์ ไว้ที่หน้าหอจินไผอีกด้วย ดูเหมือนจะมีคนให้ความสนใจเป็นวงกว้าง มีมาถามหาซื้อบัตรกันมากมาย จนเธอต้องสั่งทำเพิ่มหวางกุ้ยเฟยให้คนจากในวังมาแจ้งข่าว ว่าจะมีแขกพิเศษร่วมทางมากับพระองค์ด้วย ขอให้จัดเตรียมสถานที่ให้เป็นส่วนตัว และสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในงานได้อย่างชัดเจน หญิงสาวไม่ทราบจำนวนว่ามีกี่ท่าน เพราะไม่ได้แจ้งมาด้วย แต่ก็จัดเตรียมตกแต่งสถานที่ ที่ชั้นสองไว้ให้ ซึ่งก็กว้างขวางพอสมควร เธอสั่งให้ผู้คุ้มกันแฝงกายเป็นพนักงาน คอยดูแลเมื่อแขกพิเศษมาถึงอินทุภาออกแบบเวที เป็นแบบแคทวอร์ค เหมือนในมิติปัจจุบัน และออกแบบให้ช่างทำปล่องไฟ สำหรับใช้ส่องตามนางแบบ เวลาเดินเยื้องย่างนำเสนอสินค้าบนเวที และ