All Chapters of พระจันทร์หวามรักข้ามมิติ: Chapter 31 - Chapter 40

“มี่มี่! วันนี้ท่านไปงานเลี้ยงรับรองเพียงลำพังได้หรือไม่? หม่อมฉันต้องเข้าวัง เอาแบบร่างไปให้ฮองเฮาทรงทอดพระเนตร ไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง”หยางมี่บอกให้อินทุภาเรียกชื่อเล่นของเธอ ไม่ให้เรียกองค์หญิง ไม่จำเป็นใช้ราชาศัพท์เวลาอยู่ด้วยส่วนตัวเช่นนี้ เธอก็ใช้บ้าง ไม่ใช้บ้างแล้วแต่สะดวก“ที่จวนท่านราชทูตน่ะรึ?” หยางมี่ถามแล้วคีบอาหารใส่ปาก“เหมือนจะไม่ใช่นะ หม่อมฉันอ่านแต่หัวข้อ ไม่ทันดูรายละเอียด ทางสำนักพระราชวังฯ ส่งข่าวมาแจ้งเปลี่ยนสถานที่ อยู่บนโต๊ะทำงานท่านน่ะ”หยางมี่พยักหน้ารับรู้“ท่านเหลียงมีชุดหล่อๆ หรือไม่ล่ะ?” หยางมี่หันไปถามเหลียงอินชง ซึ่งกำลังคีบอาหารใส่ปาก พอหญิงสาวหันมาถามแบบไม่ทันตั้งตัวเลยคีบค้าง อาหารเลยหล่นใส่ชาม“เอาไปทำอะไรกระหม่อม” เขาถามอย่างไม่เข้าใจ“ก็ท่านต้องออกงานกับข้าด้วย จะแต่งชุดดำๆ แบบนี้ตลอดเวย์เลยรึ?” เหลียงอินชงก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง“จำเป็นด้วยหรือกระหม่อม?”“จำเป็นมากกก! ก่อนถึงที่ทำงาน เราจะแวะร้านตัดเสื้อกันก่อน เลือกดูสักชุด งานนี้จะออกทุนให้เอง”“แต่ว่า..”“นี่! ตอนนี้ข้าเป็นดาวเด่นของสังคมอยู่นะ แล้วยังเป็นตัวแทนของหอจินไผอีก ท่านจะดับรัศมีออร่าของ

หยางมี่เริ่มคุมงานบริหารเต็มตัว เพราะอินทุภาวางมือ และเลือกเดินตามเส้นทางความฝันของตัวเองแล้ว เธอรู้สึกอิจฉาที่นางรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และมุ่งมั่นทำสิ่งนั้น ให้ได้ด้วยหนึ่งสมองและสองมือ ผิดกับเธอซึ่งไม่มีความกล้า แม้กระทั่งจะไขว่คว้าหาความสุขให้ตัวเองหญิงสาวถอนหายใจ มุมปากเชิดข้างหนึ่ง รู้สึกหยันตัวเองกับความรักที่เป็นไปไม่ได้ในช่วงที่ผ่านมา ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว เพราะไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ทำให้ไม่ต้องรู้สึกสงสารตัวเองอีก จึงทุ่มเวลาไปกับทำงานได้อย่างเต็มที่ ชีวิตของเธอคงจะเหมาะกับการที่ต้องอยู่คนเดียว และแต่งกับงานเสียมากกว่า เธอยอมรับกับตัวเองว่า ถ้าไม่ใช่เขา..เธอก็ไม่ต้องการใครทั้งนั้น เธอเพิ่งจะเข้าใจความรัก ในแง่มุมของพี่ชายได้ชัดเจนก็ตอนนี้เองหยางมี่ตื่นจากพวังค์ เมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตู เธอวางมือจากงานที่กำลังทำอยู่ เดินออกไปดูนอกห้องทำงานเล็กที่ใช้เป็นห้องชุบเครื่องประดับ แล้วก็ต้องชาวาบไปทั้งตัว เพราะคนที่เธอพยายามหลบหน้ามาตลอด นั่งกอดอกอยู่ที่โต๊ะรับแขกภายในห้องทำงาน“เข้ามาทำไม? ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องมาแล้ว!” หยางมี่พูดน้ำเสีย

“เป็นไปได้รึ! เป็นข่าวโคมลอยหรือเปล่า!” องค์หญิงหยางหรานถามเพื่อความแน่ใจ“หม่อมฉันก็ไม่ทราบข้อเท็จจริงประการใด แต่ถ้าไม่มีไฟก็ไม่มีควันนะเพคะ” นางพูดทิ้งท้าย“ถ้าเป็นจริงดังนั้น ก็เป็นหญิงที่เจ้าเล่ห์เพทุบายมากๆ น้องชายของข้าเป็นบุรุษ คงไม่รู้หรอกว่า จริตมารยาหญิงนั้น มีมากมายตั้งเท่าไหร่!”“ยังมีเรื่องงามหน้ามากกว่านั้นอีกเพคะ!”“เรื่องอะไร? เล่ามาซิ!”“มีข่าวลือกระจายไปทั่วเมืองหยางซื่อ ว่านางมีสัมพันธ์ลับกับคุณชายตระกูลเสวี่ย มีพยานรู้เห็นเป็นบ่าวของที่นั่นพูดว่า นางแต่งตัวยั่วยวนจนคุณชายหลงใหล ใส่เสื้อผ้าบางพลิ้วจนเห็นเนื้อใน คุณชายเกิดความกระสัน จึงพาอุ้มขึ้นม้านำตัวกลับไปด้วย แล้วก็มัวเมาพิศวาส เสพสังวาสกันสามวันสามคืน ไม่ได้เยื้องกรายออกจากห้องเลยเพคะ แต่ไม่นานคุณชายคนนั้นก็เบื่อ ได้เฉดหัวออกจากบ้าน นางไม่มีที่ไป จึงหวนกลับมาหาท่านอ๋องอีกเพคะ”“งามหน้านัก! อยากจะเห็นหน้านักเชียว! เป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจากชั้นไหน ทำไมถึงทำให้ผู้ชายหลงใหลกันได้ง่ายดายนัก!” องค์หญิงหยางหราน ตบโต๊ะรับแขกที่นั่งอยู่ ด้วยความโมโห“ตอนนี้ก็อาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลหวาง!” เซียวซุ่ยเหลียนใส่ไฟเข้าไปอีก กล

“เอ๋อเหนียงทำใจมาอยู่ร่วมบ้าน กับผู้หญิงชั้นต่ำพรรค์นั้นได้อย่างไรเพคะ?” องค์หญิงหยางหรานเอ่ยออกมาอย่างสุดจะทน“หรานเอ๋อร์! หยุดพูดแบบนี้นะ! เจ้ากำลังพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า? แม่ไม่เคยสอนลูกๆ ให้ดูถูกคน แล้วนี่เจ้าไปเอานิสัยเยี่ยงนี้มาจากที่ใด?”“ทำไมต้องหยุด! ในเมื่อเป็นเรื่องจริง เอ๋อเหนียงคงไม่รู้ว่าประวัติของนางโชกโชนเพียงใด ลูกได้ยินคนเขาเล่าลือมายังรู้สึก..ขยะแขยง!” แล้วเธอก็ทำท่าขนลุกจนตัวสั่นประกอบคำพูด“เราอยู่แต่ในรั้วในวัง ไปเอาคำนินทามาได้อย่างไร? แล้วตัวเองก็ไม่ได้เห็นกับตา ไม่เคยรู้จักตัวตนของเขา ทำไมถึงได้ปักใจเชื่อว่าคำเล่าลือเหล่านั้นเป็นเรื่องจริง?” หวางกุ้ยเฟยปรามลูกสาว“โธ่! เอ๋อเหนียงเพคะ ไม่มีลมไหนเลยจะมีคลื่น เรื่องเล่าฉาวโฉ่แบบนี้ จะถูกคนยกขึ้นมากล่าวอ้างลอยๆ ได้อย่างไร?” นางอย่างมั่นใจราวกับเป็นคนวงใน“เราน่ะ ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่าเอาไปพูดต่อให้เขาเสียหาย! อยากรู้อะไรให้ไปถามเขาตรงๆ ระวังจะถูกคนอื่นหลอกใช้เป็นเครื่องมือ! แม่ขอเตือน!”“ทำไมเอ๋องเหนียงต้องเข้าข้างมันด้วยล่ะเพคะ!” เธอเห็นมารดาอ้าปากจะพูดเลยตัดบท “ไม่เอาดีกว่าไม่พูดเรื่องมันแล้ว! ลูกอยา

วันนี้พระจันทร์เต็มดวง อินทุภานั่งซบไหล่สามีเงยหน้าดูแสงจันทร์นวล พลางนึกถึงวันที่เจอเขาครั้งแรก แล้วเธอก็สะดุ้งเล็กน้อย เพราะหยางหมิงอวี้บีบมือเธอแรง หญิงสาวผงกศีรษะขึ้นมองตามสายตาของเขา ที่กำลังจ้องฝ่าความมืดตรงด้านหน้าอย่างเขม็งหญิงสาวขมวดคิ้ว เมื่อเริ่มมองเห็นชัดขึ้น ลูน่ายืนอยู่ตรงนั้นกำลังมองตรงมา“ลูน่า! ทำไมคราวนี้ปรากฏตัวได้แล้วล่ะ?” อินทุภาอุทานอย่างดีใจ ลุกขึ้นไปหา“ฉันมีอะไรจะให้เธอดู เขย่ากระดิ่งที่คอฉันสิ”ลูน่ายืดตัวขึ้น อินทุภาเลยจับกระดิ่งเขย่า เสียงดังกังวานไปทั่วบริเวณ จากนั้นปรากฏม่านแสงโรยตัวลงมาระยิบระยับ ปรากฏเห็นร่างผู้หญิงคนหนึ่งรางๆ ไม่ค่อยชัดเจนนัก“ทางฝั่งนั้นจะมองไม่เห็นเรา เพราะไม่มีสิ่งที่ยืนยันตัวตน” ลูน่าอธิบายภาพค่อยๆ ปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ อินทุภาเบิกตากว้าง ตะลึงงันไปชั่วขณะ หยางหมิงอวี้ลุกมาคุกเข่าอยู่ข้างๆ โอบไหล่เธอไว้มองตรงไปที่ภาพตรงหน้าเช่นกัน“คุณแม่!” อินทุภาน้ำตาไหลพรากอย่างกลั้นไม่อยู่ “คุณแม่ขา..หนูคิดถึงเหลือเกิน!” หยางหมิงอวี้ตะลึงไปเหมือนกัน ที่รู้ว่าเป็นมารดาของภรรยา ซึ่งพอเพ่งมองจึงเห็นได้ชัดว่า ความงดงามน่ารักและนัยน์ตาแววหวานนั้น อิ