All Chapters of ทะลุมิติมาเลี้ยงเด็กแฝดในยุค 80 ให้เติบโต: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 ดีใจเมื่อหลิวหลิวเห็นว่าลูกค้าทั้งสองพอเข้าใจเธอจึงเดินเข้าไปในครัว ส่วนซุนเย่กับจื่อห้าวได้ลิ้มรสชาติหมาล่าของที่นี่ต่างพากันพึงพอใจ“ว๊าววคุณชายผมว่าผมเคยกินของอร่อยมาก ๆ มาแล้วแต่นี่คือสิ่งใหม่ที่อร่อยมาก ๆ เลย แถมเจ้าของร้านทั้งสวยทั้งพูดจาอ่อนหวาน”“รสชาติแปลกไม่เคยกินมาก่อนทั้งเผ็ดทั้งอร่อย น้ำจิ้มนี่ก็เข้ากับได้ดีกับน้ำซุปเนื้อหมักละลายในปากฉันเข้าใจแล้วทำไคนงานก่อสร้างถึงได้มากินที่นี่กัน” ซุนเย่พูดน้ำเสียงเอื่อย ๆ เพราะยังคิดเรื่องเจ้าของร้านไม่หยุด ระหว่างที่นั่งกินอยู่ที่นี่เขายังไม่เห็นสามีของเธอเลยด้วยซ้ำจะเห็นแต่เธอที่เดินออกมาต้อนรับลูกค้าและมีเด็กหญิงกับเด็กชายที่คอยช่วยงานอยู่ ยิ่งทำให้เขาห่อเหี่ยวหัวใจเธอไม่เพียงมีลูกชายคนเดียวแต่เธอกลับมีลูกแฝดอีกคน“คุณชายครับ น่าแปลกนะครับเรามานั่งที่นี่ก็นานมากแล้วยังไม่เห็นสามีเจ้าของร้านเลย เห็นแต่เธอกับเด็กทั้งสองคนเอง”“ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันทำไมต้องสนใจเรื่องคนอื่นรีบกินเถอะจะได้รีบกลับไปที่ไซต์ก่อสร้าง” แม้ปากจะพูดเช่นนั้นแต่ในใจของเขากลับสงสัยไม่ต่างกับจื่อห้าวเลยแม้แต่น้อย เมื่อกินอิ่มแล้วเขาให้จื่อห้าวไปจ่าย

บทที่ 14 อย่ามาให้เห็นหน้าอีกต้าหลงได้ยินคำพูดของหลิวหลิวเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้หัวเราะออกมาอย่างขบขัน"ฮ่า ฮ่า ชิงฮวาเธอหาเรื่องเองนะวันนี้ฉันจะสั่งสอนให้เธอได้รู้ว่าไม่ควรขัดใจคนอย่างฉัน" ต้าหลงง้างมือขึ้นหวังจะตบเข้าที่ใบหน้าของหลิวหลิวครั้นนั้นซุนเย่พุ่งตัวเข้ามาด้วยความรวดเร็วจับข้อมือของต้าหลงเอาไว้ใช้แรงที่มีทั้งหมดบีบแน่น จนทำให้เขาร้องโอดโอยออกมา"โอ๊ย!! นี่แกเป็นใครมายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวฉันทำไมปล่อยนะ อ้อ หรือว่าแกเป็นสามีของนังไป๋ชิงฮวา ฮ่า ฮ่า ก็ว่าอยู่เธอจะหาเงินมาจากไปรวดเร็วขนาดนี้ที่แท้ก็ขายตัวนี่เอง นี่น้องเขยรีบบอกให้นังชิงฮวาเอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นฉันจะยอมยกโทษให้ " ซุนเย่โมโหจนตัวสั่นไม่เคยพบเคยเจอผู้ชายที่สันดานหยาบแบบนี้ เขาไม่แต่จะมารีดไถเอาเงินแถมยังดูถูกเพศแม่อีกด้วยซุนเย่มิอาจจะทนกำมือแน่นต่อยเข้าที่ใบหน้าของต้าหลงเต็มแรง ร่างใหญ่ถลาล้มลงกับพื้นใบหน้าเกิดรอยแดงฉานพร้อมเลือดที่ไหลซิบออกมาจากมุมปาก ผองเพื่อนที่อยู่ที่นั้นเห็นต้าหลงถูกทำร้าย ลุกขึ้นพรวดวิ่งกรู่เข้ามาหาซุนเย่หวังแก้แค้นให้เพื่อน"นี่ไอ้หน้าอ่อนแกกล้าทำเพื่อนของพวกเราเจ็บไม่ร

บทที่ 16 แจ้งความหลิวหลิวเดินเข้ามาในร้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปิดไฟด้านล่างล็อคประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาและเดินขึ้นไปชั้นบนวันนี้เป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยจริง ๆเธออาบน้ำเสร็จทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่มหลิวหลิวไม่ชอบที่นอนยุคนี้จึงเข้าไปมิติเพื่อนำที่นอนสมัยใหม่มาใช้นอน แต่เมื่อหัวถึงหมอนใบหน้าของซุนเย่โผล่ขึ้นมาในความคิด"ซุนเย่คุณเป็นใครกันนะ เป็นมาเฟียหรือเป็นพวกมีอิทธิพลทำไมต้องมาช่วยเหลือเราสามพี่น้องด้วย ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาแท้ ๆ หรือว่าเขาจะชอบฉัน ฮ่า ฮ่า ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่คิดเข้าข้างตัวเอง เขาก็บอกอยู่ว่าเขาชอบหมาล่า แต่ฉันเองก็ไม่อยากจะสนิทสนมกับเขาเลยทำไมเวลาอยู่ใกล้ ๆ หัวใจต้องเต้นแรงด้วยนะ นี่ยัยหลิวหลิวมันใช่เรื่องที่เธอจะมาคิดมั้ย ต้องหาทางจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดแล้ว " หลิวหลิวส่ายหน้าไปมาให้เลิกคิดเรื่องของซุนเย่ เพราะมีเรื่องที่เธอต้องทำจริงจังในวันพรุ่งนี้ เธอจะไม่ยอมให้ป้ากับลูกชายของเธอมาทำแบบนี้อีก เมื่อส่งเด็กไปขึ้นรถเสร็จเธอจะไปแจ้งความทันทีฝั่งด้านซุนเย่เขาให้จื่อห้าววนรถกลับมาดูที่ร้านหมาล่าสกุลไป๋อีกครั้งด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าไฟถูกปิดมืดสนิท

บทที่ 18 จะดูแลให้เป็นอย่างดีซุนเย่นั่งรอหลิวหลิว…ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมอาหารน่ากินมากมาย ยิ่งเป็นอย่างนี้เขายิ่งชอบใจเธอมากว่าเดิม"หื้ม …กลิ่นหอมจังคงอร่อยไม่ต่างจากซุปหมาล่าใช่มั้ยวันนี้ผมคงกินข้าวมากกว่าทุกวันแน่ ๆ""เชิญตามสบายเลยค่ะ " หลิวหลิวยื่นตะเกียบพร้อมชามข้าวให้เขา เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามจ้องมองเขากินอย่างเอร็ดอร่อย"ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ ในเมื่อคุณบอกว่าชอบฉันและอยากทำความรู้จักอย่างนั้นฉันจะขอถามเรื่องของคุณบ้าง คุณชื่ออะไรมาจากตระกูลไหน และตอนนี้ทำงานอะไร" ซุนเย่เงยหน้ามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะวางตะเกียบลงพร้อมพูดแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ"ผมชื่อซุนเย่เป็นคนธรรมดามาจากตระกูลไม่ได้ร่ำรวยตอนนี้ทำงานก่อสร้างอยู่ที่โรงแรมกำลังก่อสร้างใหม่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่"หลิวหลิวยากจะเชื่อเพราะวันแรกที่เขามาเขาแต่งกายเหมือนไม่ใช่แค่คนงานแถมยังมีรถยนต์อีกด้วยหากไม่มีเงินมากคงไม่มีรถยนต์เป็นของตนเองในยุคนี้หรอกมีหรือที่เธอจะเชื่อ"เพียงแค่นี้ฉันก็รู้แล้วค่ะว่าคุณไม่ได้จริงใจเรื่องแค่นี้คุณยังไม่พูดความจริงเลยคิดเหรอคะว่าผู้หญิงชนบทอย่างฉันจะโง่เง่าให้คุณหลอกได้ครั้งแรกที่คุณเข้าม

บทที่ 20 ทำตามแผน“เด็ก ๆ หิวใช่มั้ยนั่งอยู่กับพี่ซุนเย่ก่อนแล้วกันพี่จะไปเอาขนมที่เตรียมไว้มาให้นะ”“เย้ ๆ ขนมของพี่ชิงฮวาอร่อยที่สุดเลยพี่ซุนเย่กินด้วยกันนะครับ”“ได้สิ” เด็กทั้งสองนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะเดียวกับซุนเย่ หลิวหลิวเดินเข้ามาในครัวก่อนจะเปิดมิติเพื่อเข้าไปเอาขนมในห้างมาให้เด็ก ๆ วันนี้ในมิติห้างมีขนมเค้กตกแต่งน่ารักถ้าชิงหนี่ว์เห็นต้องชอบแน่ ๆ เลย เธอจึงเลือกขนมเค้กและออกมาจากมิติห้างทันทีที่เธอถือเค้กออกไปเด็ก ๆ เห็นดวงตาลุกวาวเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด“ว๊าวว สิ่งนั้นคืออะไรหรือคะทำไม่น่ารักจังกินได้หรือเปล่า”“นี่เขาเรียกว่าเค้ก วันนี้พี่ออกไปตลาดเห็นเขาทำขายเลยคิดถึงเราสองคนจริงสิอีกสองวันเป็นวันเกิดของชิงเทียนกับชิงหนี่ว์รู้มั้ยว่าคนในเมืองเขามักจะเป่าเค้กฉลองวันเกิด อย่างนั้นเรามาฉลองล่วงหน้าเลยดีมั้ย”“ดีค่ะ” ชิงหนี่ว์ไม่ได้สนใจอะไรแล้วเธออยากกินขนมเค้กที่อยู่ต่อหน้า ชิงเทียนเองก็เช่นกันแต่ทว่าใบหน้าของชิงเทียนกลับเศร้าหมองลงซุนเย่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สังเกตได้“เราไม่อยากกินขนมเค้กกับชิงหนี่ว์หรือทำไมหน้าตาถึงได้เศร้าหงอยแบบนี้”“ไม่ใช่ไม่อยากกินครับ ผมแค่คิดว่าถ้าตอนน