All Chapters of ทะลุมิติมาเลี้ยงเด็กแฝดในยุค 80 ให้เติบโต: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 ย้ายบ้านรุ่งเช้าวันต่อมาหวางลี่อิงเธอเดินทางมาที่มณฑลต้าวหมายหยางอย่างที่ตั้งใจ เมื่อมาถึงเธอได้เลือกที่จะพักอยู่โรงแรมและวันนี้เธอตั้งใจจะไปหาซุนเย่เธอรู้มาจากแม่ของซุนเย่ว่าโรงแรมที่กำลังก่อสร้างอยู่ตรงไหนเธอไม่รอช้าที่จะออกไปหาเขา ระหว่างทางเธอแวะซื้ออาหารติดไม้ติดมือรวมทั้งผลไม้เพื่อนำไปฝากเขาเมื่อเธอเดินทางมาถึงที่ก่อสร้างสายตากวาดมองเห็นคนงานมากมายที่กำลังทำงานอยู่ ตอนนั้นนั่นเองเธอเห็นชายที่คุ้นหน้าคุ้นตาและจำได้ทันทีว่าเขาคือคนสนิทของซุนเย่รอยยิ้มของหวางลี่อิงปรากฏขึ้นบนใบหน้าด้วยความดีใจ“นี่นาย นายนะใช่คนที่คอยติดตามพี่ซุนเย่ใช่มั้ย” จื่อห้าวหลังกลับมาจากส่งซุนเย่ที่บ้านหลังตรงข้ามร้านหมาล่าเขาได้กลับมาที่ไซต์งานใจจริงอยากจะช่วยจัดบ้านแต่ก็ถูกซุนเย่ไล่กลับมากลัวว่าชิงฮวาจะจับได้ เขาเดินตรงไปที่ห้องทำงานหูได้ยินเสียงเล็กแหลมดังอยู่ไกล ๆ เขาหันไปมองต้นเสียงที่ดังอยู่เมื่อเห็นใบหน้าของหวางลี่อิงในใจสังหรณ์ถึงเรื่องยุ่งยากจะเกิดขึ้นอีกไม่นาน‘อะไรกันเนี่ยะ เรื่องน่าปวดหัวมาหาแต่เช้าเลย คุณชายผมขอให้คุณผ่านพ้นเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ด้วยนะครับ’ จื่อห้าวคิดในใ

บทที่ 23 ไม่เกี่ยวกับฉัน"ชิงฮวาคือใครหรือคะ ไหนพี่ซุนเย่บอกว่าไม่สนใจผู้หญิงทำไมถึงได้ดูสนิทสนมกับผู้หญิงที่ชื่อชงฮวา""มันไม่ใช่เรื่องของเธอ เธอกลับไปได้แล้ว นี่เด็ก ๆ วันนี้พี่ฝากไปบอกพี่ชิงฮวาว่าจื่อห้าวมาหาและกินข้าวเย็นแล้วเอาไว้พรุ่งนี้พี่จะไปช่วยงานแต่เช้า""ได้ครับ " ชิงเทียนจ้องมองหญิงสาวที่หน้าบึ้งตึงสายตาจิกกัดมองดูเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขารีบพาชิงหนี่ว์กลับบ้านอย่างเร่งรีบ"นี่ชิงเทียนผู้หญิงคนนั้นทำไมสนิทสนมกับพี่ซุนเย่จัง ""นั่นสิหรือว่าจะเป็นคนรักของพี่ซุนเย่กันนะ แต่ว่าสายตาที่พี่ซุนเย่มองดูเธอเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่เหมือนที่มองพี่ชิงฮวา""ฉันคิดว่าทั้งสองคงทะเลาะกันมาแน่เลย แล้วพี่ซุนเย่ก็ย้ายงานหนีแต่เธอกลับตามมาเจออย่างนี้เราควรบอกพี่ชิงฮวามั้ย""ต้องบอกสิ ฉันไม่อยากให้พี่ต้องเจ็บปวดเพราะเหมือนช่วงนี้พี่สนิทสนมกับพี่ซุนเย่ด้วย " ทั้งสองเดินคุยกันมาจนถึงบ้านหลิวหลิวได้ยินเสียงกระพรวนดังขึ้นรีบหันไปมอง แต่เมื่อเห็นว่ามีเพียงน้อง ๆ เท่านั้นที่กลับมาแต่ไม่เห็นเขาจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย"เด็ก ๆ แล้วพี่ซุนเย่ไม่มาด้วยเหรอ""พี่ซุนเย่บอกว่ากินข้าวเย็นแล้วครับแ

บทที่ 25 เปิดใจหลังจากนั้นซิ่นเจี่ยวเธอเล่นทั้งคืนมีได้มีเสียแต่เงินของเธอยังไม่หมดเธอใช้เวลาเล่นอยู่ที่บ่อนเป็นเวลาหนึ่งวันจนเงินที่มีหมดเธอทั้งเหนื่อยทั้งเพลียที่ไม่ได้นอนแถมยังหมดตัวจึงกลับบ้านไปพักผ่อนก่อน กลับบ้านมาทุกคนไม่อยู่ในบ้านแล้วไม่รู้ไปไหนกันหมด"เฮ้อ! ทำไมฉันไม่เลิกตั้งแต่ตอนที่ได้เงินเยอะ ๆ นะ เป็นเพราะความโลภของฉันจริง ๆ เลย ขอนอนพักก่อนแล้วค่อยไปเอาคืน" ซิ่นเจี่ยวหัวถึงหมอนเธองีบไปพักใหญ่ตื่นขึ้นมารีบหาเงินของน้องชายว่ามีแอบเก็บไว้ที่ไหนอีกหรือไม่แต่หาอย่างไรก็ไม่เจอ เหลือเพียงแต่ของในบ้านที่เป็นของตกแต่งแต่แล้วคำพูดของผู้จัดการได้ก้องอยู่ในความคิด ทำให้เธอเปลี่ยนความคิดไม่เอาของไปขายแต่เอาบ้านไปจำนำเอาไว้จะดีกว่าเธอจึงรีบค้นหาโฉนดบ้านหลังนี้และโชคดีที่มันยังเป็นชื่อของน้องชายเธออยู่ อย่างนี้ก็ง่ายต่อการเอาไปจำนองเพราะเธอเป็นพี่สาวของเขาฝั่งด้านหลิวหลิววันนี้เธอตื่นขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือเมื่อคืนนี้เธอนอนไม่หลับเอาแต่คิดเรื่องของซุนเย่ทั้ง ๆ ที่เธอบอกหัวใจตัวเองไว้แท้ ๆ ให้เลิกคิดเรื่องของเขาเสียที แต่ก็ทำไม่ได้จนฟ้าสว้างเธอต้องรีบลุกขึ้นมาเตรียมของให้น้องไปโรงเร

บทที่ 27 โดนยึดบ้านงานวันเกิดเริ่มขึ้นอย่างครึกครื้นชิงเทียนกับชิงหนี่ว์มีความสุขกันมาก ๆ ยิ่งได้เห็นงานเลี้ยงที่พี่สาววเตรียมไว้ให้ยิ่งมีความสุข เพื่อนๆ ต่างพากันมางานวันเกิดของทั้งสองและพากันเป่าเค้กร้องเพลงอวยพรอีกทั่งยังมีอาหารใหกินมากมายวันเวลาผ่านไปหนึ่งเดือนตั้งแต่วันนั้นหวางลี่อิงไม่ได้มาหาเรื่องหลิวหลิวอีกเลย และตอนนี้ซุนเย่ก็มาทำงานช่วยที่ร้านจนครบหนึ่งเดือนความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มใกล้ชิดสนิทสนม หลิวหลิวได้รับการดูแลเอาใจใส่ของเขาจนใจของเธอมีเขาเข้ามาอยู่ในใจ“มองอะไรหน้าผมมีอะไรติดอย่างนั้นเหรอครับ”“ไม่มีอะไรสักหน่อย มองไม่ได้หรือไงกันชิ”“ไม่ใช่น่ะผมนะชอบเวลาที่สายตาของคุณมีแต่ผม จริงสิเรื่องบ้านของคุณที่คุณเคยพูดให้ฟังว่าคุณป้ายึดไปทำไมคุณถึงไม่แจ้งทางการให้จัดการยึดคืนมา”“ใจของฉันอยากทำอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ฉันกลัวแม้ว่าทางการจะจัดการเอาบ้านของฉันคืนมาได้แต่แล้วยังไงคะ ฉันคิดว่าคุณป้ากับต้าหลงคงมาหาเรื่องอยู่ไม่รู้จักหยุด คุณก็เคยเห็นนี่น่าขนาดบ้านหลังนั้นพวกเขาได้ครอบครองแล้วยังไม่พอใจเลย ยังมาหาเรื่องฉันที่ร้านนี่อีก” หลิวหลิวแม้จะเสียดายบ้านที่คุณพ่อคุณแม่ขอ

บทที่ 29 วุ่นวาย“หนูหวางลี่อิงไม่ต้องกังวลไปนะป้าจะจัดการเรื่องให้เอง” แม่ของซุนเย่ปลอบใจหวางลี่อิงเมื่อเห็นเธอหน้าเสียเมื่อถูกซุนเย่ปฏิเสธ“ขอบคุณคุณป้านะคะที่เอ็นดู” หวางลี่อิงรีบขอบคุณแม่ของซุนเย่แต่วันนี้เธอจะไม่มีทางที่จะปล่อยเขาให้ไปแต่งงานกับนังชิงฮวาแน่นอน เพราะเธอวางแผนจะจับเขาในคืนนี้เหมยอิ๋งเห็นซุนเย่เดินออกมาเธอรีบเดินเขช้าไปหาทันที“สวัสดีค่ะ คุณคือเจ้าของโรงแรมที่นี่ใช่มั้ยคะฉันขอแสดงความยินดีด้วยนะคะและมีเรื่องอยากจะขอโทษคุณอีกด้วย” ซุนเย่คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อครู่เขาพึ่งจะหนีจากหวางลี่อิงนี่ต้องมาเจอใครอีก“คุณเป็นใครรู้จักผมด้วยเหรอครับ”“ฉันลืมแนะนำตัวไปฉันชื่อลู่เหมยอิ๋งค่ะ และเรื่องที่จะขอโทษคือเรื่องที่คุณไม่ต่อว่าคุณเพราะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ”“ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่วันนี้ด่าคุณเสีย ๆ หายและขอโทษเรื่องที่ต้าหลงลงไม้ลงมือหวังว่าคุณจะไม่ถือโทษโกรธพวกเรา ฉันเสียใจจริง ๆ ถ้ารู้ว่าคุณเป็นใครวันนั้นฉันคงไม่ว่าคุณหรอกค่ะ ” ซิ่นเจี่ยวเดินออกมาจากด้านหลังลูกสาวขอโทษซุนเย่ทันทีที่เขาเห็นก็พอเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง“เรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเถอะครับ แต่อย่าให้มีอีกก็พอวั