บททั้งหมดของ อ้อมกอดโจรป่า: บทที่ 1 - บทที่ 7

ระฟ้ามองภาพถ่ายที่ถูกส่งมายังแชทของเธอด้วยมือที่สั่นระริก ใครจะคิดว่าคนรักที่บอกว่าจะไปสัมมนากับบริษัทแท้จริงจะอยู่หญิงสาวคนนี้ที่ส่งภาพเปลือยนอนบนเตียงเดียวกันมาให้เธอพูดไม่ออกร่างกายเหมือนกับปิดสวิตช์การทำงานอัตโนมัติ สมองอื้ออึง ตัวชา พลันใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวด้วยความโกรธ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงอารมณ์ร้ายสู้คนเป็นจึงมีเพียงหยาดน้ำตาไหลหยดลงบนหน้าจอโทรศัพท์‘เห็นแล้วใช่ไหมว่าพี่ภาคเขาอยู่กับฉัน’ระฟ้าพยายามกล้ำกลืนเขียนตอบกลับด้วยมือที่สั่นเทา พิมพ์ถูกพิมพ์ผิดจนต้องแก้หลายครั้ง‘อยู่ที่ไหน’‘ที่โรงแรมในชลบุรีไง อยากรู้ชื่อไหมล่ะ มาก็ได้นะ แต่ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว ผู้หญิงเฉิ่ม ๆ อย่างเธอจะกล้ามาเหรอ’มือกำโทรศัพท์จนแน่นจากนั้นก็กดโทรผ่านแชททันที ปลายสายก็รีบเสียงหวาน“ฮัลโหลลลล”“ภาคอยู่ไหน”“เขานอนอยู่”“ปลุกให้มาคุยกับฉัน”“จะดีเหรอ..เธอรับได้เหรอ”“ปะ..ปลุกมา ไม่งั้นก็ส่งโลเคชันมา ฉันจะไปทันที” ระฟ้าพยายามข่มน้ำเสียงไม่ให้สั่น กลั้นอารมณ์จนแทบทานทนไม่ไหว ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน และคนที่ทำก็ชายที่กำลังจะแต่งงานด้วย“งั้นส่งโลเคชันล่ะกัน” ลิลลี่ชื่อเดิมลิน

ภาคที่มายังบ้านของฟ้าก็พลันเสแสร้งร้องไห้รีบกราบญาติผู้ใหญ่ทุกคนอย่างสำนึกผิด แต่หญิงสาวคู่หมั้นไม่อยากมองในตอนนี้เธอทำใจได้บ้างแล้ว แม้ตอนแรกจะแทบเป็นบ้าแต่พอมาคิดดูดี ๆ รู้ตอนนี้ดีกว่าแต่งงานกันไป“ผมขอโทษครับ...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไปสัมมนากับบริษัทแล้วเมามาก ตอนนั้นผมคิดว่าฝันและอยู่กับฟ้า แต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้ความเมาของผมแบกพาไปนอนและถ่ายรูปคู่กันอีก ผมขอสาบานว่าตอนถ่ายรูปคู่กันสมองผมเบลอคิดว่าอยู่กับฟ้าจริง ๆ นะครับ”ทุกคนมองหน้ากัน แม่ของระฟ้าได้แต่ถอนหายใจ“ภาค...เรื่องมันไปไกลมากแล้วและจากที่น้าดูรูป...” เธอไม่อยากพูดเลยว่ามันไร้ความมึนเมา ยิ้มคู่หวานแบบนั้นจะเรียกว่าละเมออีกเหรอส่วนญาติทางฝั่งภาครู้สึกไม่อยากเอาหน้าไว้ที่เดิมอีกแล้ว คนเป็นพ่อที่โกรธเคืองก็ลุกยืนฉับพลัน“ทำไมแกถึงทำแบบนี้! เอาสันดานเสีย ๆ นี้มาจากไหน รู้ไหมว่าตระกูลเรากลายเป็นขี้ปากไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!”“พ่อครับ..ผมขอโทษ”เพียะ!ฝ่ามือของพจน์ตบลงใบหน้าลูกอย่างรุนแรง ดวงตาแดงก่ำ“ถ้าพี่แกไม่ตาย ฉันจะไม่สนใจแกเลย!”“คุณคะ!”ภาคก็กำมือแน่น เขาเกลียดประโยคนี้ของพ่อมากที่สุด หา

เมื่อพูดคุยตกลงกันแน่ใจแล้วพวกมันจึงคิดพาระฟ้าไปให้โจรป่าแทนที่จะนำส่งออกนอกประเทศ การเดินทางใช้เวลาหลายชั่วโมงจนหญิงสาวที่ถูกผ้าคลุมเฉพาะส่วนศีรษะ มือเท้าถูกมัดเริ่มรู้สึกตัวที่นี่ที่ไหน...เกิดอะไรขึ้นกับฉันเธอพยายามร้องพยายามดิ้นแต่ทั้งปากและร่างกายหลายส่วนได้ถูกจับมัดไว้“อื้อ อื้อ!”“มันตื่นแล้วลูกพี่”“ช่างมัน เรากำลังถึงแล้ว”ระฟ้าหัวใจแทบหยุดเต้น เธอจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนแรกรถชนกันจากนั้นก็มีคนมาจากด้านหลังจนทำให้เธอสลบและตอนนี้พวกมันก็กำลังจับตัวเธอไว้“อื้อ! อื้อ!”รถตู้คันเก่าขับมายังภูเขาแห่งหนึ่งจากนั้นแบกหญิงสาวพาดบ่าต่างเดินเข้าไปในป่าทึบ นอกจากสัตว์ร้ายที่น่ากลัวแล้วสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยงมากกว่านั้นก็คือโจรป่ากลุ่มโจรที่มีชื่อเสียงและควรระวังในแถบนี้คือกลุ่มโจรทมิฬที่มีหัวหน้าอย่าง ‘ปืนผา’ มันเป็นโจรที่ปล้นคนรวยให้คนจน ฟังแล้วดูดีแต่มันก็ไม่ใช่พวกมีคุณธรรมอะไร เพราะจิตใจของหัวหน้าโจรผู้นี้ช่างยากแท้หยั่งถึง แม้แต่โจรด้วยกันยังไม่เข้าใจ บางครั้งทำตามคำสั่งไม่ได้ก็จะถูกซ้อมจนสลบ“ฮึก..ก..”ระฟ้ารู้ว่าชีวิตนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว เธอคงกำลังถูกพวกมันพามาฆ่าหรือนำตัวไปไ

แต่มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว “ถะ..ถ้าฉันยอม คุณจะฟังคำขอร้องบางอย่างจากฉันได้ไหม” “นั่นก็ขึ้นอยู่ว่าเธอทำฉันพอใจได้แค่ไหน” พูดจบเขาก็ย่อตัวลงมือหนาบีบคาง “แต่สถานะเธอตอนนี้ไม่ใช่คนที่จะต่อรองได้! เธอถูกส่งมาก็เพื่อบำเรอฉัน!” พูดจบเขาก็ฉีกกระชากเสื้อผ้าหญิงสาวจนขาดเผยให้เห็นชุดชั้นในสีขาว แม้ภายนอกระฟ้าจะดูผอมแต่กลับซ่อนรูปพออีกฝ่ายเห็นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเหยียด “หน้าอกใหญ่ไม่เบา” คนฟังทั้งอายทั้งจิตใจย่ำแย่แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วจะมามัวเขินอะไรอีก เธอจะต้องมีชีวิตกลับไปแก้แค้นให้ได้ “ยะ..อย่าทำแรง” “หืม...หมายความเธอยอมใช่ไหม” มือหนาจับใบหน้าเธอพลิกซ้ายขวาเพื่อพิจารณาอีกครั้งและดูเหมือนจะถูกใจเขาไม่น้อย หญิงสาวพยักหน้าอย่างจำนน เมื่อต้องเสียเกียรติแล้วเธอจะปกป้องร่างกายนี้ไม่ให้เจ็บปวด หากเป็นคนอื่นอาจยินยอมฆ่าตัวตายแต่เธอไม่ยอม! “ถอดเสื้อผ้าซะ” แม้จะเตรียมใจแล้วแต่พอถูกสั่งมือเรียวก็สั่นแต่ก็เริ่มปลดออกทั้งน้ำตา อีกฝ่ายก็ลูบคางจ้องมองด้วยท่าทางพึงพอใจ เมื่อคนสวยมาบำเรอถึงที่ ขนาดร้องไห้ยังสวยและน่ามอง โดยเฉพาะรูปร่างภายใต้เสื้อผ้านี้ที่ทั้งใหญ่และอูม “โห สวยไม่เบาเลยนี่