All Chapters of อ้อมกอดโจรป่า: Chapter 21 - Chapter 30

สองวันต่อมาปืนผาและชายฉกรรจ์สิบคนได้ออกเดินทางเพื่อไปล่าไอ้คม ชาวบ้านต่างมายืนส่งด้วยความเป็นห่วงและขอให้จับมันได้เร็วไว ระฟ้ายืนอยู่ไกลกว่าคนอื่น เธอได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเป็นห่วงทั้งที่ควรดีใจจะได้ไม่ต้องคอยอยู่ด้วยตอนกลางคืนแต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกแย่ ชายหนุ่มหันมามองเธอแล้วเดินฝ่าฝูงชนมาหาจากนั้นถอดสร้อยคอสีเงินให้ “ฉันฝากเก็บ” ทุกคนที่เห็นก็เบิกตากว้างตกใจเพราะสร้อยเส้นนี้มีความหมายกับเขาอย่างมากเพราะมันติดตัวมาตั้งแต่ยังเด็ก เป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าก่อนความจำเสื่อมเขาคือใคร “สร้อยเส้นนี้” เธอขมวดคิ้วเพราะรู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คิดว่าอาจจะผ่านตาตามร้านหรือไม่ก็โซเชียล “รอฉัน” “ค่ะ...ขอให้คุณกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ” ปืนผาพยักหน้าจากนั้นก็พาคนนับสิบจากไป หนึ่งในนั้นคือไม้ที่เหลือบมองระฟ้าเล็กน้อย เหมือนมีความในใจแต่ไม่ได้เอ่ยออกมา เมื่อหัวหน้าจากไปหมู่บ้านก็เหมือนเคว้งคว้างไร้หัวเรือ หลายคนส่ายหน้าท่าทีเศร้าเพราะไม่บ่อยนักที่ปืนผาจะจากหมู่บ้านไปหลายวัน อย่างมาก

“กูรู้ว่าพวกมึงอยากจับตัวมัน ถ้าวันนั้นกูตามล่ามันต่อจะมีกี่คนที่ไปกับกูได้ หรือต่อให้กูไปคนเดียวแล้วเมื่อไรจะหาร่องรอยมันพบ บางทีรอยเท้านี้มันอาจหนีไปตั้งแต่สู้กับกูพ่ายแพ้แล้วแสร้งหลบเข้าไปในบ้านของมัน อีกอย่างพวกมึงหลายคนก็ใกล้ตายจะให้กูเอาแต่ตามล่ามันอย่างเดียวเหรอวะ” เพราะเมื่อพวกเขาบุกหมู่บ้านต่อสู้กับไอ้คม มันได้รับบาดเจ็บแล้วหนีเข้าไปหลบในบ้านให้คนอื่นรับหน้าแทน ห่ากระสุนสาดปะทะกันจนบาดเจ็บล้มตายและไอ้คมมันก็หนีไปตั้งแต่เมื่อใดไม่มีใครรู้ การตามล่ามันวันนั้นอาจไม่ทันแต่แรก และที่เขาเพิ่งมาตามรอยของมันใช่ว่าต้องการตามตัวเพียงแต่ต้องการรู้ให้แน่ชัดว่ามันไปที่ใดกันแน่ และอย่างที่เห็นมันข้ามชายแดนไปแล้วจริง ๆ “หัวหน้าผมเข้าใจแล้ว...ผมลืมไปว่าพี่น้องของเราต่างก็ตายและบาดเจ็บหนัก” “ถ้าเราเอาแต่ตามล่ามันคงไม่มีหน้าไปพบคนที่หมู่บ้านแล้ว” เมื่อทุกคนเริ่มคิดได้ ปืนผาก็ตบบ่าพวกมันปลอบใจ “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเศร้าเราต้องเตรียมรับมือพวก สิงห์ป่า ไม่ช้าก็เร็วกูคิดว่ามันต้องบุกมาที่หมู่บ้านเราแน่ ๆ” พอทุกคนได

กลัว “มีอะไรเหรอพี่ เจอผีเหรอ” “มะ..ไม่ใช่! แต่เจอ..” โฮกกกก ทั้งสามสะดุ้งโหยงมองหน้ากันไปมาจากนั้นจ้องมองเบื้องล่างที่มีเสียง “พี่หรือว่า..” “เออ! เจอเสือเต็ม ๆ!” “ถ้าอย่างนั้นบางทีศพมันอาจถูกกินไปแล้วก็ได้” ละอองขมวดคิ้วแล้วถามแผนอีกครั้ง “พี่เห็นร่องรอยเลือดหรือซากชิ้นส่วนอะไรบ้างหรือเปล่า” “เอ่อ....เพราะเห็นเสือจึงรีบไต่ขึ้นมาไม่ทันได้สังเกต” “ละอองมึงอย่าคิดมาก ตกลงไปยังไงก็ตายแถมมีเสืออีกไม่รอดหรอก” “มันก็ไม่แน่...” “แล้วจะให้ทำยังไง กูไม่ลงไปแล้ว” แม้ละอองจะยังเคลือบแคลงแต่ทุกคนก็ลงความเห็นว่าระฟ้าตายไปแล้วและศพคงถูกเสือหรือสัตว์คาบไปกิน พอคิดแบบนี้จึงเริ่มสบายใจเล็กน้อยแต่ว่า....หากหัวหน้ารู้จะเป็นอย่างไร..... วันต่อมากลุ่มของปืนผาที่ออกไปก็กลับมายังหมู่บ้าน แม้หลายคนจะแสดงความดีใจที่กลับมาก่อนกำหนดแต่อีกใจก็วิตกกังวล เพราะพวกเขายังหาระฟ้าไม่พบแม้แต่เงา “ยะ..ยินดีต้อนรับกลับค่ะหัวหน้า” “หัวหน้าเจอร่องรอย

ปืนผาจึงยิงไปยังสัตว์ร้ายหลายนัดพอมันได้รับบาดเจ็บก็ร้องคำรามแล้วกระโดดลงมา ด้านหลังของมันมีเลือดไหลโชกได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แววตามันไม่ยินยอมแต่พอเห็นปืนในมือที่ยังเล็งมาก็เริ่มถอยเท้าห่างจากนั้นก็วิ่งหนีไปทันที ทุกอย่างเงียบเชียบจนแน่ใจว่ามันไปแล้วชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปยังต้นไม้ต้นนั้นเพื่อให้ระฟ้าลงมา “มันไปแล้วลงมาเถอะ” “คะ...คุณ...” ระฟ้าขาสั่นมือสั่นพยายามรวบรวมความกล้าแล้วค่อย ๆ ปีนลงมา “กระโดดลงมา ฉันรับเอง” เธอเม้มปากแล้วกระโดดลงเบื้องล่าง มีอ้อมกอดหนารองรับไว้ก่อนจะโอบกอดด้วยความเป็นห่วง “ฮึก...ก..ฮือออ ฉันกลัวมากเลย..กลัวจริง ๆ” “ฉันก็กลัวเหมือนกัน...กลัวมากเลยที่กลับมาแล้วไม่เจอเธอ...” เขาอุ้มหญิงสาวพลางจูบหน้าผากปลอบโยน ระฟ้าก็กอดรั้งคอของเขาแล้วจูบริมฝีปากตอบและนั่นก็ทำให้เพลิงราคะของปืนผาที่ห่างหายไปหลายวันปะทุ “ดะ..เดี๋ยวก่อน...ตรงนี้อันตราย...” คนฟังขมวดคิ้วจากนั้นอุ้มเธอเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้กระทั่งแน่ใจว่าไร้ร่องรอยจากสัตว์ร้ายจึงวางร

“อึก..ก...ปวดชะมัด..แม่ง!” เขารีบถอนท่อนเนื้อออกจากนั้นจับศีรษะด้วยความปวด อาการเช่นนี้ไม่ได้มีมานานแล้วตั้งแต่สมัยเด็กที่พยายามเค้นความทรงจำ แต่จู่ ๆ มันก็เกิดขึ้นอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้นึกถึง ‘วันหยุดยาว ลูกทั้งสองอยากไปที่ไหน’ ‘ผมอยากไปสวนสนุก!’ ‘แล้ว...อยากไปไหน’ ‘ส่วนผมคิดว่าตอนไปแคมปิ้งก็สนุกดีนะครับ เราไปกันอีกนะครับ’ ภาพของคู่รักและเด็กชายอีกหนึ่งคนปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง น้ำเสียงที่เคยได้ยินเมื่อนานมากแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เห็นใบหน้าของคนทั้งสามแม้แต่น้อย ‘ใคร..พวกเขาเป็นใคร!” ตอนเย็นทั้งสองนั่งก่อกองไฟด้วยกันริมน้ำตก ปืนผาจับปลาได้ก็นำมาย่างให้แต่ท่าทางที่เงียบและเหมือนใบหน้าจะซีดทำให้ระฟ้ากังวล “คุณไม่สบายหรือเปล่า” เธอรีบจับหน้าผากแต่ไม่พบความร้อนที่ผิดปกติ “ไม่เป็นไร แค่เหนื่อย..เอาเธอเหนื่อยไปหน่อย...ทำคนเดียวก็แบบนี้ต่อไปเธอต้องช่วยบ้าง” “บ้า!” ระฟ้าก็ตีแขนของเขาด้วยความเขินแต่มันก็แรงพอที่จะได้ยินเสียงดัง “ฮะ ๆ ก็จริ