All Chapters of อ้อมกอดโจรป่า: Chapter 31 - Chapter 40

“ฉันจะทำยังไงดี” ระฟ้าไม่รู้ว่าควรช่วยยังไง เธอหันซ้ายขวาเห็นไม้ท่อนใหญ่จึงจับไว้แน่นหากเกิดเหตุการณ์ไม่ดีต่อปืนผาจะรีบเข้าไปช่วยเคร้ง!ปึก!มีดกระทบกันไม่อาจได้เลือดแต่ถึงอย่างนั้นหมัดทั้งคู่ก็ต่อยปะทะจนได้แผลแต่มีหรือคมจะสู้ปืนผาที่เก่งกาจไหวอีกทั้งอาการบาดเจ็บก่อนหน้ายังไม่หายดี เมื่อถูกต่อยจนทรงตัวแทบไม่อยู่ก็ถูกเท้ากระโดดถีบจนล้มลง มีดจ้วงแทงมายังอกแต่หลบทันจึงถูกเพียงต้นแขน“อ๊ากกกก มึง!!”มันรีบแทงสวนขึ้นแต่ชายหนุ่มกระโดดหลบทัน เมื่อคมมันได้แผลใหญ่มีเลือดไหลทะลักก็คล้ายจะกลายเป็นหมาบ้าเลือด จึงพุ่งเข้าใส่ไม่กลัวความเจ็บปวดจึงทำให้ปืนผาเริ่มได้แผลแบบถากระฟ้าเม้มปากมือสั่น เธอกลัวว่าเขาจะพ่ายแพ้ ทว่าขณะนั้นเองปืนผาก็เสียหลักล้มลงพร้อมกับคมที่พุ่งแทงแต่ถูกมีดสั้นกั้นไว้ได้ จึงอยู่ในท่าที่อีกคนพยายามแทง อีกคนก็ใช้มีดต้านไว้“มึงตาย! มึงต้องตายวันนี้!”“เฮอะ! มึงต่างหากที่ต้องตาย!”คมเริ่มหน้ามืดเพราะเลือดที่ออกมากขึ้นแต่มันคิดว่าหากตายก็จะเอาปืนผาไปลงนรกด้วยกัน“ถ้ากูตายมึงก็ต้องตาย!”ปึก!!ท่อนไม้ใหญ่ฟาดใส่ศีรษะเต็มแรง คมชะงักพอจะหันไปมองก็ถูกแทงเข้าที่ลำคอทันทีระฟ้ากรีดร้องปล่

ชบาก็สั่นกลัวรีบขอโทษ“ฟะ..ฟ้าฉันผิดไปแล้ว ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว เราเป็นเพื่อนกันได้”“อะไรนะ..เพื่อนเหรอ” คนฟังก็ยิ้มอย่างขยะแขยง“ก่อนเกิดเรื่องฉันก็เผลอคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่เธอ! กลับกล้าทำแบบนี้กับฉัน!”เฟี้ยว!“กรี๊ดดด”เฟี้ยว!ไม้เรียวถูกฟาดใส่ใบหน้าของชบาไม่ยั้งอย่างไร้ความปรานี เสียงกรีดร้องที่โดนฟาดใส่หน้าดังจนแทบขาดใจ หากเป็นเมื่อก่อนระฟ้าไม่มีทางทำแบบนี้แต่เพราะทุกอย่างมันบังคับให้ต้องโหดร้าย“แฮ่ก..ก..” ระฟ้าย่อตัวลงแล้วใช้มือจับกระชากเส้นผมดึงทึ้งกระแทกศีรษะอีกฝ่ายกับต้นเสาอย่างแรง“อ๊ากกกก ฮืออออ”เพียะ เพียะสองมือตบไม่ยั้งไม่ต่ำกว่าสิบครั้งจนใบหน้าชบาที่มีบาดแผลจากโดนแผนต่อย โดนหิน และโดนไม้เรียวอยู่แล้วแทบจำสภาพเดิมไม่ได้“นี่คือการแก้แค้นของฉัน ฉันจะปล่อยเธอให้ใช้ชีวิตต่อไปแต่อยู่ในฐานะทาสของฉัน!”“ฮึก..ก..”ชบาไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วได้แต่นั่งคอตกสะอื้นเงียบ ๆ เพราะทั้งปากทั้งใบหน้าไม่เอื้ออำนวยให้แหกปากอีกต่อไประฟ้าเดินออกไปพลางใช้มือสะบัดผมอย่างผู้ชนะ ส่วนคนที่คุมที่นี่และเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างอ้าปากค้างพวกเขาไม่คิดเลยว่าหญิงสาวจากในเมือง ภายนอกดูอ่อน

ปัง!“หัวหน้า!”“กูไม่เป็นไร!” ปืนผาฉีกส่วนหนึ่งของเสื้อแล้วพันเลือดที่ไหลออกมาจากช่วงข้างลำตัว เขาถูกยิงแต่เพียงเฉียดเท่านั้นพวกสิงห์ป่ามันมีมากกว่าหลายสิบคนทั้งยังมีอาวุธครบมือจึงได้เปรียบแต่ดีที่ก่อนมาพวกมันติดกับดักมากมายอีกทั้งไม่ใช่พื้นที่ของมันการหลบหลีกจึงด้อยกว่าในขณะที่พวกมันวิ่งตามมาพวกปืนผาก็ใช้ทางลัดอีกด้านตลบหลังจัดการได้เร็วไว“ไอ้ปืนผา! มึงออกมาสู้กับกูตัวต่อตัวสิวะ!! วันนี้สิงห์ป่าจะยึดพื้นที่ตรงนี้ของมึงให้เป็นของพวกกู!”ดินหัวหน้าของมันตะโกนลั่นแล้วยิงรัวไม่ยั้ง“ไอ้เหี้ย! ตัวต่อตัวแต่ใช้ปืนเหรอวะ!”“เออ!”ปืนผาจึงหยิบระเบิดดึงสลักแล้วขว้างไปทางพวกมันทันทีตูม!ระฟ้าที่นั่งอยู่ก็ตกใจแรงสั่นสะเทือนของมันรีบหันไปมองและเป็นจังหวะเดียวกับที่ละอองกำลังจะแทงเธอพอดี“กรี๊ด”เสียงกรีดร้องของระฟ้าทำให้ชายทั้งสองรีบหันมามองอย่างตกใจ“อีละอองมึงจะทำอะไร!”ละอองยังไม่หยุด เธอไม่ใช่ชบาที่ขี้ขลาดกลัวคนอื่นจะรู้แต่คนที่ไม่มีอะไรจะเสียและมักเก็บกดอารมณ์ไว้ในใจคิดทำอะไรแล้วจะต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นแต่เพราะมีชายสองคนรั้งไว้จึงทำอะไรไม่ได้“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ฉันจะแทงมัน!”

“ไหม...ถ้าฉันพูดบอกไปเธออย่าว่าฉันนะ”“อะไรเหรอ” พอได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ใยไหมก็คิดว่าอีกฝ่ายมีเรื่องที่เก็บไว้จริง ๆระฟ้าตัดสินใจบอกทุกอย่างที่เกี่ยวกับปืนผาแต่ไม่ได้เอ่ยถึงวีรกรรมบังคับในตอนแรกแค่บอกว่าพวกเขารักกัน เพื่อนสาวฟังไปก็ตกใจไป โดยเฉพาะเรื่องเป็นโจร“ฟ้า..ฉันคิดว่า...อาจเป็นเพราะเธอตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายจึงคิดว่า...”“พอเถอะ..คงคิดว่าเพราะสถานการณ์พาไปละสิ”“เอ่อ..ก็..”“แต่ฉัน...” พูดพลางก็จับสร้อยของเขาที่เธอยังคล้องคอไว้ตลอดเวลาใยไหมสังเกตท่าทางของเพื่อน แววตา อารมณ์พบว่าลึกซึ้งกว่าตอนคบกับภาค เพราะตอนนั้นอีกฝ่ายยังมีความลังเลในใจ“ฉันขอโทษนะที่คิดแบบนั้น...แต่ฉันคิดผิดแล้วล่ะ...”ระฟ้าก็มองเพื่อนที่ยิ้มให้“มันคือความรักจริง ๆ”ได้ยินแบบนี้ใบหน้าของคนฟังก็สดชื่นยิ้มกว้างทันที“แล้วเธอจะไปเยี่ยมภาคไหม”“หืม...ภาคเป็นอะไรเหรอ”ใยไหมก็ขมวดคิ้ว “ไม่ได้ฟังฉันเลยจริง ๆ เหรอ ว่าภาคเข้าโรงพยาบาลไม่รู้ว่าไปถูกใครซ้อมจนน่วมมา”“คงไปกินเหล้าจนเมาแล้วกวนประสาทคนอื่นหรือไม่ก็คบชู้กับเมียชาวบ้านอีก”ใยไหมได้แต่หัวเราะเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตั้งแต่เพื่อนกลับมาปากคอเราะร้ายกว่าเดิม ด

พอพูดว่าหล่อมากหญิงสาวก็หยุดชะงัก แม้ยากยอมรับ แต่ภาคก็หล่อเหลาจริง ๆ เธอคิดว่าภาคน่าจะมาหาแต่หากเป็นเขาเหล่าพนักงานก็น่าจะบอกชื่อ เธอจึงละของเหล่านี้แล้วเดินออกไปด้านนอก สายตามองเห็นชายในชุดสูทที่นั่งหันหลังให้อยู่ที่มุมหนึ่งแต่ไม่รู้ทำไมแผ่นหลังช่างคุ้นเคย แต่ก็ไม่คุ้นเคย คงเพราะคนที่คิดไม่น่าจะมีใครแต่งตัวดี ๆ แบบนี้มาหา“คุณมาหาฉันเหรอคะ”ทันทีที่ระฟ้าเอ่ยถาม ชายหนุ่มก็หันมามองทันทีต่างฝ่ายต่างตกตะลึงจนดวงตาเบิกกว้าง ระฟ้านิ่งกว่าเธอถึงกับอ้าปากพูดไม่ออก พอชายหนุ่มลุกยืนเต็มความสูงแล้วเข้ามาใกล้หญิงสาวก็ยังอึ้งค้างอยู่ที่เดิมกระทั่งเขากางแขนออก“มากอดหน่อยสิ”“ฮึก..ก..คุณมาได้ยังไง!”การแสดงออกของเธอทำให้เหล่าพนักงานตกใจ หลายคนหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่คิดว่าระฟ้าจะมีคนรักใหม่ที่หล่อขนาดนี้“ปืนผา…ปืนผา…คุณจริง ๆ เหรอ คุณจริงเหรอ”“ฉันเอง…ฉันมาหาเธอแล้ว”ระฟ้าจับใบหน้าของเขาอย่างไม่อยากเชื่อ อีกฝ่ายก็จับมือไว้ หยาดน้ำตาต่างไหลรินด้วยความดีใจ หลายวันที่ห่างกันช่างเหงาและคิดถึงเหลือเกินระฟ้าจับมือเขาเพื่อให้ไปยังหลังร้านเพื่อพูดคุยส่วนตัวในสวนหย่อม จากนั้นต่างนั่งบนม้าหินอ่อน มือไ