All Chapters of ขอให้เธอคือรักของฉัน : Chapter 11 - Chapter 20

ห้าปีผ่านไป รวิชจอดรถไว้ที่ประจำตรงริมถนน แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อรับตัวเด็กหญิงลงมาจากรถ จากนั้นทั้งสองก็เดินจูงมือกันเตรียมข้ามถนนเพื่อจะไปยังตึกแถวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อบ่ายฝนตกหนักจนตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ชายหนุ่มจึงอาสามารดาของเด็กน้อยขอเป็นผู้ไปรับเจ้าตัวที่โรงเรียนเอง “หิวไหมคะ กานพลู” รวิชก้มลงถามเด็กหญิงผมเปียที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้ม “หิวค่ะ ลุงวิช ไม่รู้ว่าแม่ลักษณ์มีอะไรให้กานพลูกินบ้าง” เด็กหญิงตัวน้อยตอบเสียงใส รวิชยิ้มหันมองถนนให้แน่ใจก่อนจะพาเด็กหญิงกานพลูข้ามถนน สองลุงหลานมาหยุดรอรถที่เกาะกลางถนน กานพลูชวนลุงรวิชของเธอคุยเจื้อยแจ้วตามปกติ วันนี้เด็กหญิงเล่าเรื่องวิชาศิลปะให้ฟังทั้งคู่พูดคุยกันสนุกสนานจากนั้นชายหนุ่มก็มองถนนซ้ายขวาอีกรอบแล้วจึงจูงมือหลานสาวเดินต่อ แต่อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงฟุตบาท เสียงล้อรถบดถนนดังลั่นใกล้ตัวจนเขาต้องหันไปมอง “กานพลู” รวิชรีบอุ้มเด็กหญิงขึ้นทันที โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร และรถคันดังกล่าวก็หยุดทันก่อนจะถึงสองลุงหลานฉิวเฉียด แต่กระนั้นสีหน้ารวิชก็มีความไม่พอใจอย่าง

“ไม่เป็นไรค่ะ คนชอบคิดว่าพี่รวิชเป็นพ่อยายกานพลูเป็นประจำอยู่แล้ว คุณคิดอีกคนก็ไม่แปลก ว่าแต่วันนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ” ลักษณ์นันท์หันมาหาหญิงสาว เนื่องจากว่าส่งอาหารถุงให้ลูกค้าเรียบร้อยแล้ว“มีค่ะ ว่าแต่หนูกานพลูกับ เอ่อ คุณรวิชไม่เป็นอะไรแน่นะคะ จะไปหาหมอวันนี้ก็ได้นะคะ” กรรณิการ์ยังไม่วางใจ“เมื่อวานพี่รวิชบอกว่าคุณแค่เฉี่ยวเท่านั้น แล้วแกกับยายหนูก็ไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด อย่าห่วงเลยนะคะ ว่าแต่คุณมาที่นี่มีอะไรคะ หรือว่าอยากได้กับข้าวมื้อเย็น”“ไม่ใช่กับข้าวมื้อเย็นค่ะ แต่เป็นกับข้าวมื้อเพลต่างหาก” กรรณิการ์ยิ้มหวานเอ่ยในสิ่งที่ต้องการลักษณ์นันท์ทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยถามอะไรเพราะมีลูกค้าเข้าร้าน กรรณิการ์รอจนกระทั่งลูกค้าออกจากร้านไปหมดแล้ว จึงอธิบายต่อว่า“เดือนหน้าจะเป็นวันเกิดของคุณพ่อ ปีนี้ท่านอยากจัดงานทำบุญที่บ้าน ฉันก็เลยอาสาเป็นแม่งานให้ค่ะ” กรรณิการ์เอ่ยต่อไปอีกว่า“ต้มมะระที่ซื้อไปเมื่อวาน ฉันให้คุณพ่อลองชิม ท่านถูกใจมากถามว่าซื้อที่ไหน ฉันยังไม่ได้เล

“นั่นมันก็เรื่องของบ้านเขานี่ครับ เราเป็นแขกไว้ไปวันงานเลยก็ได้ คุณแม่อยากหาของขวัญอะไรให้ก็ตามใจเลย”“โธ่ เจ้าเพชร เราเป็นคู่หมั้น ใจคอจะไม่คิดไปช่วยหนูกรรณเตรียมงานเลยหรือไง อีกอย่างช่วงนี้เรากับหนูกรรณก็ไม่ค่อยได้เจอกันไม่ใช่เหรอ” มารดาดักคอ“ผมยุ่ง คุณแม่ไปเถอะครับ แล้วถ้าอยากจะเพิ่มเติมอะไรคุณแม่กับคุณกรรณก็ปรึกษากันไปเลย ผมสนับสนุนเป็นสปอนเซอร์ให้เต็มที่ เท่านี้ใช่ไหมครับที่คุณแม่จะคุยด้วย งั้นผมขอตัวไปพักผ่อนก่อน” บุตรชายลุกขึ้นยืนเตรียมจะก้าวเดินขึ้นห้อง“เจ้าเพชร” น้ำเสียงคุณหญิงมุกดาดูอ่อนล้าเต็มที่“เมื่อไรแกจะทำใจเรื่องนั้นได้ แล้วกลับมาอยู่ในชีวิตจริงเสียที”พชรชะงักฝีเท้าเล็กน้อย เข้าใจสิ่งที่มารดาเอ่ยว่าหมายถึงอะไร แม้ว่าในส่วนลึกของหัวใจจะเจ็บปวดผิดหวังแค่ไหนแต่คนอย่างพชร ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น“ผมลืมเรื่องบ้าพวกนั้นไปหมดแล้ว และผมก็ใช้ชีวิตในวันนี้เหมือนคนปกติ คุณแม่ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นครับ”แม้ปากจะพูดว่าไม่รู้สึก แต่คุณหญิงมุก

“เอาหนูกานพลูมาด้วยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมีคนช่วยดู” แล้วกรรณิการ์ก็หันมาบอกบิดาว่า“คุณลักษณ์มีลูกสาวตัวเล็กหนึ่งคนค่ะ คุณพ่อ”“งั้นก็มาทั้งแม่ทั้งลูกนั้นแหล่ะ จะได้ไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง แล้วพ่อของเด็กไม่ว่าอะไรใช่ไหม” ปลายเสียงท่านนายพลหม้ายเข้มขึ้นเล็กน้อย“เราอยู่กันสองคนแม่ลูกค่ะ” ลักษณ์นันท์ก้มหน้าตอบ พลตรีจักรนิ่งไปเล็กน้อยในใจรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกอีกครั้ง“งั้นก็เอาตามนี้จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา เด็กจะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้า ที่จริงฉันอยากจะผูกปิ่นโตมื้อเย็นที่ร้านด้วย สะดวกไหมล่ะ”“คุณพ่อ” กรรณิการ์หันมาสบตาบิดาอย่างไม่คาดฝันแววตาที่สดชื่นอย่างประหลาดในดวงตาคู่คมที่นิ่งเฉยของพลตรีจักร ทำให้กรรณิการ์ไม่อาจแปลความหมาย ได้แต่เข้าใจว่าบิดาคงถูกใจรสมือของลักษณ์นันท์เป็นแน่ จึงได้อยากกินอาหารจากร้านนี้ทุกวัน“ให้คนรถไปรับก็ได้ถ้าลูกไม่ว่าง ช่วยทิ้งที่อยู่ร้านและราคาไว้ด้วย คิดตามจริงไม่ต้องเกรงใจเพราะเราต้องรู้จักกันไปอีกนาน”“ค่ะ” ลักษณ์นันท์ก้มหน้ารับคำเหมือนเคย พลตรีจักรยิ้มแล้วเดินจากไปทิ้งให้กรรณิการ์ยืนงงกับความเปลี่ย

“เลี้ยงทั้งพระเลี้ยงทั้งคนค่ะ ส่วนขนมมงคลส่งขึ้นรถไปแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยจัดใส่จาน คุณณิการ์ลองชิมลูกตาลลอยแก้วหรือยังคะ” ลักษณ์นันท์เปิดหม้ออีกใบ เพียงแค่ได้กลิ่นกรรณิการณ์ก็น้ำลายสอขึ้นมาทันที ลูกตาลลอยแก้วน่าตาน่ากินแค่กลิ่นก็รู้ว่าอร่อยแค่ไหน“วันนั้นเห็นว่าท่านชอบ ก็เลยหาลูกตาลมาทำขนมให้ ลักษณ์พยายามเลือกแต่อ่อนๆ หวังว่าท่านจะถูกใจนะคะ”“อะไรที่คุณลักษณ์ทำ คุณพ่ออร่อยทั้งนั้นแหล่ะค่ะ” กรรณิการ์เอ่ยต่อไปอีกว่า“ตั้งแต่ที่ผูกปิ่นโต แม่บ้านก็แทบจะตกงานแล้วค่ะ”“ทำไมล่ะคะ” ลักษณ์นันท์ถามด้วยความแปลกใจ“ก็คุณพ่อน่ะซิคะ ไม่ยอมกินอาหารที่บ้านเลย ปิ่นโตแบ่งเป็นมื้อเช้ากับมื้อเย็น ส่วนกลางวันบางทีท่านก็ออกไปกับเพื่อนบ้าง หรือไม่ก็แค่ขนมผลไม้นิดหน่อย บอกว่าจะรอกินฝีมือคุณลักษณ์”ลักษณ์นันท์รู้สึกดีใจในความเมตตาของพลตรีจักร และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าของวันเกิดในวันพรุ่งนี้จะพอใจเมนูอาหารเหล่านี้ที่จัดขึ้นมาให้“ชิมลูกตาลหน่อยนะคะ ดูว่าหวานไปไหม”