All Chapters of ขอให้เธอคือรักของฉัน : Chapter 21 - Chapter 30

“ไม่เป็นไร พี่ยังไม่หิว แล้วนี่ลูกใคร หลานณิการ์เหรอ” พชรก้มลงมองหน้าเด็กน้อยที่จ้องตาแป๋วเขาในเวลานี้ดวงตาคู่นี้คุ้นเคยนัก ใบหน้าก็เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน หน้าตาน่าเอ็นดูเสียจนอยากจะจับมาอุ้ม“ลูกเพื่อนณิการ์ค่ะ พี่เพชรไม่รู้จักหรอก” ว่าแล้วกรรณิการ์ก็ก้มลงมากระซิบให้เด็กหญิงตัวน้อยยกมือไหว้ชายหนุ่ม“สวัสดีค่ะ ลุงเพชร” เด็กหญิงกานพลูทำตามอย่างว่าง่าย“ชื่ออะไรคะ ไหนบอกลุงหน่อย” พชรถามด้วยรอยยิ้มย่อตัวลงมาอุ้มเด็กหญิง“กานพลูค่ะ” เด็กหญิงขานเสียงแจ๋วพชรรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นรอยยิ้มของหนูน้อยกานพลูแล้วก็ยิ่งหลงรัก เขาอุ้มกานพลูไว้ไม่ยอมปล่อยห่างตัว“คุณแม่เรียกแล้วค่ะ เดี๋ยวน้าณิการ์พาไปหาคุณแม่นะคะ” กรรณิการ์รู้จากสาวใช้ว่าลักษณ์นันท์ตามหากานพลู จึงคิดได้ว่าสมควรที่จะพาเด็กหญิงกลับไปหาแม่แล้ว“แม่อยู่ไหนคะ” พชรชวนคุย“เดี๋ยวณิการ์พาไปเองค่ะ ไปค่ะ หนูกานพลู ลาลุงเพชรก่อนค่ะ”“สวัสดีค่ะ” ก

“คุณลักษณ์คะ”เสียงกรรณิการ์ดังมาก่อนตัว รวิชเดินหน้าบึ้งออกมารับแขก แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกรรณิการ์“คุณรวิช คุณลักษณ์ล่ะคะ” กรรณิการ์หันมาเห็นรวิชยืนนิ่งมองตรงมาทางนี้“ลักษณ์อยู่ในบ้าน” รวิชพูดเสียงเบา สายตามองประสานคนที่ยืนอยู่ด้านหลังซึ่งมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สึกสิ่งใดแต่เขารู้ดีว่า นั่นคือสัญญาณบางอย่างที่บอกให้รู้ว่าอะไรจะเกิดต่อไป“คุณลักษณ์” กรรณิการ์ยิ้มหวานเมื่อเห็นลักษณ์นันท์เดินตามออกมาพร้อมเด็กหญิงกานพลู“คุณพ่อให้เอาอันนี้มาให้ค่ะ” พูดจบกรรณิการ์ก็จับมือลักษณ์นันท์ขึ้นพร้อมวางซองสีขาวในมือ“คุณพ่อกำชับมาว่าห้ามส่งคืน ถ้าคุณลักษณ์ไม่รับท่านจะเสียใจมาก” กรรณิการ์พูดเสียงเจื้อยแจ้วแล้วหันมาเล่นกับเด็กหญิงตัวน้อย“เอ่อ คือ” ลักษณ์นันท์พูดอะไรไม่ออก รู้ดีว่าซองที่ถือในมือคืออะไรแต่ที่ทำให้กระอักกระอ่วนใจก็คือ สายตาที่จับจ้องมองอยู่ตลอดเวลาของคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามนั่นต่างหาก“แค่นี้ใช่ไหม” รวิชตัดบทแล้วเข้ามาอุ้มหนูน้อยกานพลู“เชิญกลับไปได้แล้ว ลักษณ์เหนื่อยมาก เราอยากจะพักผ่อน” พูดจบรวิชก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปทันทีกรรณิการ์ไม่ถือสาคำพ

“คุณเพชร อย่า” หญิงสาวรีบห้ามเมื่อริมฝีปากร้อนกำลังจะเคลื่อนลงมาที่เนินอก ฝ่ามือข้างหนึ่งกำลังจะคืบคลานเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวเก่งเป้าหมายของพชรคือสิ่งที่อยู่ด้านหลัง ตะขอชุดชั้นในที่เขากำลังจะปลดเพื่อที่จะเชยชมสิ่งที่โหยหามานาน แต่แล้วสวรรค์ที่อยู่ตรงหน้าก็ล่มสลายอย่างไม่เป็นท่า เมื่อมีเสียงร่ำไห้จ้าของเด็กหญิงกานพลูดังขึ้นเรียกสติที่กำลังเตลิดเปิดเปิงของลักษณ์นันท์ให้กลับมาทันที เธอลืมทุกสิ่งแม้แต่แรงเสน่หาตรงหน้า วิ่งหน้าตาตื่นขึ้นไปดูลูกสาวที่อยู่ด้านบนทันทีหัวใจคนเป็นแม่ตกใจจนต้องรีบเข้าไปกอดเด็กหญิงที่กำลังร้องไห้ขวัญเสียอยู่ที่พื้นห้องนอน ลักษณ์นันท์รีบสำรวจเนื้อตัวลูกสาวว่ามีอาการบาดเจ็บที่ตรงไหนบ้าง ทุกอย่างของกานพลูดูปกติดี ยกเว้นที่หน้าผากซึ่งมีรอยบวมช้ำอย่างเห็นได้ชัด“เกิดอะไรขึ้นลูก เจ็บตรงไหนบ้าง” น้ำเสียงคนเป็นแม่สั่นเครือแทบขาดใจ“เจ็บค่ะ” เด็กหญิงสะอื้นเบาๆ ในอ้อมอกยกมือแตะที่หน้าผากเพื่อบ่งบอกอาการให้รับรู้“ไหนดูซิคะ หายเจ็บนะลูกนะ ขวัญเอ๊ยขวัญมา” ลักษณ์นันท์เช็ดน้ำตาที่แก้มทั้งสองของบุตรสาวแล้วเป่าลมเบาๆ ที่หน้าผากนั่น“หนูจะเอาอะไร ทำไมไม่เรียกแม่คะ สะดุดผ้าอีกแล้

“คุณเพชร จะทำอะไร” หญิงสาวร้องเสียงหลง ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเมื่อเห็นเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็ว“ช่วยแกะกระดุมให้หน่อย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นปกติเรื่องพวกนี้ลักษณ์นันท์เคยทำมาก่อน จะเรียกว่าเป็นส่วนหนึ่งในการปรนนิบัติเลยก็ว่าได้“บอกให้แกะกระดุมให้หน่อย”พชรไม่พูดเปล่าแต่ดึงมือเธอมาวางที่สาบชายเสื้อ ซึ่งเหมือนเขาจะจงใจให้กระดุมสามเม็ดสุดท้ายนั้น หญิงสาวเป็นผู้ปลดมันออกจริงๆ“ถ้าอาบน้ำสบายใจแล้วก็เชิญกลับนะคะ” ลักษณ์นันท์หันหน้าหนีก้าวเท้าจะเดินออกไป แต่แล้วก็ถูกรั้งเข้ามาในอ้อมกอดของพชรอีกครั้งลมหายใจอุ่นที่รดลงมาที่ปลายจมูก สายตาเว้าวอนที่ทำให้หัวใจลักษณ์นันท์หวั่นไหว เรือนร่างกำยำที่เธอแสนโหยหาแนบแน่นชนิดที่เรียกว่าเป็นเนื้อเดียวกัน แผ่นหลังของเธอติดอยู่ที่กำแพงเพราะแรงถาโถมนั้นไม่มีคำพูดสักคำออกจากปากใคร มีเพียงข้อความทางสายตาที่ต่างฝ่ายต่างถ่ายทอดสิ่งที่เก็บไว้เบื้องลึกในหัวใจของกันและกันเท่านั้น ไม่ต้องพูดแค่สบตาทั้งคู่ก็รู้ว่าต้องการสิ่งใด และรู้ว่าไม่มีใครสามารถทำให้ความปรารถนาของทั้งสองเป็นจริงได้ นอกจาก...ริมฝีปากของพชรเป็นผู้เอ่ยความในใจก่อนเป็นคนแรก เข

รวิชเดาได้ถูกต้องเพียงแต่ไม่คิดว่าทุกอย่างจะรวดเร็วเช่นนี้ หลังจากที่ช่วยดูแลเด็กหญิงกานพูลจนเข้านอนเรียบร้อยเหมือนทุกวัน เขาก็กลับบ้านตามปกติและกำชับลักษณ์นันท์ว่า ต่อไปนี้หากมีอะไรให้ติดต่อได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจรวิชไม่ทันได้สังเกตหรอกว่าหลังจากขับรถออกมาแล้ว ตนถูกใครบางคนติดตามจนถึงบ้าน แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นพชรยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน“เข้ามาก่อนซิ”รวิชแปลกใจที่อีกฝ่ายมาหาตนเร็วเช่นนี้ และพอจะเดาออกได้ว่าการมาคงไม่พ้นเรื่องสองแม่ลูกเป็นแน่“นายย้ายบ้านตั้งแต่เมื่อไร” พชรก้าวเข้ามาพร้อมตั้งคำถามทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเข้ามหาวิทยาลัยด้วยกัน แม้พชรจะแยกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่ความสนิทสนมของทั้งคู่ก็ไม่เคยจางหาย หนำซ้ำรวิชเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ ‘เก็บ’ ความลับได้เป็นอย่างดีเดิมรวิชเปิดบริษัททัวร์และใช้ที่พักเป็นที่ทำงาน แต่หลังจากเกิดเรื่องบริษัททัวร์ปิดตัวลงและทุกอย่างก็หายสาบสูญไป ตอนนั้นความโกรธและความเสียใจทำให้ไม่คิดจะสนใจตามหาการหายตัวของใครทั้งสิ้น จนกระทั่งทุกอย่างตกตะกอนนอนนิ่งอยู่ในใจ และจุดความอยากรู้บางสิ่งขึ้นทำให้เขาเริ่มใช้นักสืบตามหา“ก็ตั้งแต่