บทที่ 5

รวิชพาสองแม่ลูกกลับบ้านเรียบร้อย ลักษณ์นันท์นั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำตลอดทาง ส่วนเด็กหญิงกานพลูพอขึ้นรถก็หลับปุ๋ยสบายใจจนถึงบ้าน ถึงลักษณ์นันท์ไม่พูดอะไร แต่รวิชก็พอเดาความรู้สึกของเธอได้

“ยายหนูล่ะ” รวิชทักเมื่อเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นบน

“หลับสบายเลยไม่ปลุกค่ะ”

เธอไม่อยากฟุ้งซ่านกับเหตุการณ์ที่เพิ่งพบเจอมาสดๆ ร้อนๆ จึงเลือกที่จะเก็บล้างทำความสะอาดโดยไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น เรื่องของพชรกับกรรณิการ์ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเก็บมาคิดให้รกสมอง

นั่นคือชีวิตคนอื่น ส่วนเธอและกานพลูมีชีวิตที่ต้องก้าวเดินต่อไป

“ลักษณ์” รวิชที่ตามเข้ามาช่วยเรียกชื่อเธอเบาๆ

“พี่รวิชรู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ” ลักษณ์นันท์ถามโดยไม่มองหน้า

พอมาปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด นับตั้งแต่วันแรกที่กรรณิการ์เข้ามาในชีวิต มิน่าเล่ารวิชถึงได้พยายามกีดกันไม่ให้รู้จัก หรือแม้แต่การรับงานทำอาหารเลี้ยงพระในวันนี้ก็ด้วยเช่นกัน

เขาเพียรพยายามโน้มน้าวใจให้ยกเลิกแต่เป็นลักษณ์นันท์เองที่อยากมีรายได้ในยามสถานการณ์เช่นนี้ ก็ใครจะไปรู้เล่าว่ามันสะกิดแผลที่คิดว่าหายแล้วให้กลับมาเจ็บปวดเจียนตายได้อีกครั้ง

เพียงแค่เห็นหน้าโดยไม่มีการพูดจา สายตา ท่า