All Chapters of ไอดอลข้ามมิติ พิชิตรักแม่ทัพหน้าตาย: Chapter 21 - Chapter 30

“เพลงของเจ้า ที่เจ้าร้องที่หออ้ายจือวันนี้ เพราะมากจริงๆ”เขาเอ่ยชม ลี่เซียนหันมามองเขา จริงๆ 2 เพลงนั้น นางคิดถึงเจ้าของร่างเดิม และความรู้สึกที่เจ้าของร่าง อยากสื่อไปถึงเขา ดูเหมือนว่าตอนนี้ เขาคงรับรู้แล้ว นางรู้สึกได้ ว่าเจ้าของร่างเองก็กำลังมีความสุข เพียงแต่ตอนนี้คนที่อยู่ร่างนี้ คือโมริน และอีกไม่นาน หลินลี่เซียน ก็จะจากโลกนี้ไปตลอดกาลแล้วจริงๆ“ท่านชอบหรือไม่“ข้าชอบมาก ทั้งเนื้อหา การถ่ายทอดความรู้สึก และผู้ที่ร้อง”(ผู้ที่ร้อง ผู้ที่ร้อง ผู้ที่ร้อง ผู้ที่ร้อง โอ๊ยยยย อย่าสิ อย่ายิงมารัวๆ แบบนี้ หัวใจจะวายยยย)“ข้ารอจะฟังเพลงต่อไปของเจ้าอยู่นะ”“แม่ทัพฟู่ คืนนี้ก็ดึกมากแล้วนะเจ้าคะ ท่านกลับจวน ไปพักผ่อนหน่อยดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าก็เริ่มง่วงแล้ว”“เรียกข้าว่าพี่เว่ยหลงก็ได้ เจ้าเรียกแบบนี้ ข้ารู้สึกว่าห่างเหินมากเกินไป”“เจ้าค่ะๆ ได้เจ้าค่ะ พี่ ..เว่ยหลง ข้าจะไปส่งท่านนะ”ลี่เซียนบอกเขา และเดินนำเขาไป เขาดึงแขนนาง นางหันมามองเขา เขาดึงนางเข้ามากอด“ไม่ต้องหรอก เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าไปส่งเจ้าเอง หมิงอี้รอข้าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวข้าเดินไปเอง สะดวกกว่า”“ก็ได้เจ้าค่ะ ท่าน ปล่อยข้าก่อนสิ”

สักครู่เดียว หมอหลวงก็นำผ้า และถาดน้ำสำหรับเช็ดตัว พร้อมกับชุดสำหรับสตรีเพื่อเปลี่ยนชั่วคราวอีก 1 ชุดตามเข้ามา เว่ยหลงหันมามอง และเดินไปหาหมอหลวง 2 คน และถามพวกเขา“ข้าต้องทำเช่นไร พวกท่านรีบบอกมา”เขาถามอย่างใจร้อน หมอหลวงอธิบายวิธีการเช็ดตัวให้เขา พอเช็ดตัวเสร็จต้องรีบเปลี่ยนชุดทันที“ข้าเข้าใจแล้ว เชิญพวกท่านออกไปก่อนเถิด”ท่านหมอทั้ง 2 พยักหน้าและเดินออกจากห้อง เว่ยหลงตามไปปิดประตู ใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือก ช่วยชีวิตนางคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เขาค่อยๆ ยกถาดน้ำและผ้า เช็ดหน้าให้นาง และเริ่มถอดชุดนอกนางออก เขาพยุงนางนั่งลง และค่อยๆ ปลดชุดของนางออกทีละชิ้น มือเขาเริ่มสั่นเพราะหัวใจเริ่มเต้นแรงและถี่ขึ้น หน้าเขาร้อนขึ้น นี่เขาติดไข้มาจากนางแล้วใช่หรือไม่เขาพยายามจะไม่มองร่างน้อยในที่หมดสติอ้อมกอดของเขามากนัก เขาทำที่จำเป็นเท่านั้น ต้องเช็ดตัวตามวิธีที่ท่านหมอบอก นั่นเท่ากับว่า ต้องถอดออกให้หมด เขากลั้นหายใจ และรีบทำให้เสร็จภายในคราวเดียวผ่านไปเกือบ 1 ชั่วยาม ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องมา เขาหายใจถี่และหอบ หน้าเขาแดงจัด หมิงอี้ที่รออยู่ข้างนอก มองคุณชายของเขา แล้วร

“คารวะใต้เท้าฟู่ขอรับ น้องสาม เห็นน้องเล็กบอกว่าเจ้าป่วย เป็นอะไรมากหรือไม่”เจ้าซีห่าวเดินมาสอบถามพร้อมกับทักทายเว่ยหลง เขาแอบสงสัยว่า 2 คนนี้มาด้วยกันได้เช่นไร แต่จะถามตอนนี้คงไม่เหมาะสม“ข้าแค่มีไข้นิดหน่อย พี่รอง ท่านไม่ต้องห่วง แค่กินข้าวร้านท่าน ข้าก็หายแล้วเจ้าค่ะ”“ข้าว่าจะให้น้องเล็กไปหาเจ้าอยู่พอดี เรื่องที่เจ้าให้จัดเตรียมหาคน ข้ากับพี่ใหญ่ และน้องเล็กเตรียมพร้อมไว้ให้เจ้าแล้ว กะว่าจะนัดเจ้ามาเพื่อคัดเลือก แต่เจ้ามาเสียก่อน”“ดีเลยเจ้าค่ะ งั้นพรุ่งนี้ ท่านนัดคนมาได้เลย ข้าจะมาดูด้วยตัวเอง”ลี่เซียนมองไปรอบ ๆ ร้าน ที่ตอนนี้แขกมากขึ้น การจัดโต๊ะและการจัดการคนในร้าน เหมือนจะดูดีกว่าครั้งที่แล้ว เวทีตอนนี้ถูกขัดเงาอย่างดี และจัดอย่างสวยงาม เพื่อพร้อมทำการแสดงตลอดเวลา“พี่รอง ร้านท่าน แขกเยอะเชียวนะเจ้าคะ”“เพราะเจ้าเลย นี่ต้องขอบคุณวิธีการที่เจ้าบอกนะ ทุกอย่างดูง่ายหมดเลย คนงานก็ทำงานง่ายขึ้น ปัญหาร้องเรียนก็ไม่เคยเจอ แถมยอดขายยังพุ่งไม่หยุดเลย วันนี้เจ้ากินให้เต็มที่เลยนะ ข้าเลี้ยงเอง ตอบแทนที่เจ้าทำให้ร้านข้ามีลูกค้าไม่ขาดสายเช่นนี้”“ขอบคุณพี่รองเจ้าค่ะ งั้นข้าไม่เกรงใจนะ ข้

คนดูหยุดชะงัก และหันกลับมามองที่เวที นางบอกว่ายังไงนะ มีอีกเพลง วันนี้นางจะร้อง 2 เพลง ว๊าว สุดยอด นี่มันกำไรชัดๆ ทุกคนพากันส่งเสียงปรบมือและเป่าปากอย่างพอใจพร้อมตะโกนบอกว่า“ร้องเลยๆ เอาอีกๆๆ”“แม่นาง เจ้าร้องเพลงที่ผู้หญิงบอกรัก แล้วเจ้ามีเพลงที่ ผู้ชายบอกกับหญิงคนรักหรือไม่ล่ะ”แขกคนหนึ่งถามขึ้นมา“ดูท่าว่าท่าน กำลังมีความรักนะเจ้าคะ”ลี่เซียนหยอกแขกผู้นั้น ทำให้เขาอายม้วน เขาเอามือลูบศีรษะอย่างเขินๆ“เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาฟังเพลงนี้ดีกว่า”“เพลงนี้ชายคนหนึ่งบรรยายถึงช่วงเวลาที่พิเศษ ที่เขาได้อยู่กับคนรักของเขา ไม่ว่าจะเวลาจะยาวนาน หรือมีเวลา แค่หนึ่งนาที เขาก็รู้สึกเหมือนในเพลง ลองฟังดูนะเจ้าคะ ว่าชายผู้นี้รู้สึกอย่างไร กับหญิงคนรักบ้าง”เสียงพิณดังขึ้น ช่างเป็นเสียงที่นุ่ม ละมุนชวนฟังเหมือนเดิม" เพียงแค่ 1 นาที ที่มีเธออยู่ข้างๆกัน มันช่างมีความหมาย อยากมองเธอด้วยสายตาแห่งรัก อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้เพื่อจะได้อยู่กับเธอ เธอ ผู้เติมใจให้เต็ม ลบทั้งความเหงาและความปวดร้าว เพิ่มความอบอุ่นให้หัวใจเพียงแค่นาทีเดียวที่เธออยู่กับฉัน มันช่างมีความหมาย ฉันมีคำแค่ 1 คำที่

นางช่วยเขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนหมิงอี้จะบอก“คุณชาย ถึงจวนสกุลหลินแล้วขอรับ”เว่ยหลงหันกลับมามองที่ลี่เซียน เขาพยักหน้าให้นาง เหมือนกับจะบอกนางว่า เรียบร้อยแล้ว ลงรถได้ และทั้งคู่ก็ลงมาจากรถม้าด้วยกัน เดินเข้าไปในจวนเสนาบดีหลินพอทราบว่าทั้งคู่มาถึง ก็ออกมาจากห้องหนังสือ“เซียนเซียน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นอาปิงบอกว่าเจ้าเป็นลมในวัด แล้วมีไข้ ดีขึ้นหรือยัง”“ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านหมอที่สำนักหมอหลวงตรวจอาการแล้ว จัดยามาให้ด้วยเจ้าค่ะ เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณชายฟู่เจ้าค่ะ ที่เป็นธุระจัดการให้ลูก”“ขอบคุณท่านมาก ที่เป็นธุระให้ ลำบากท่านแล้วแม่ทัพฟู่”“เรื่องเล็กน้อยขอรับ ท่านอาอย่าได้คิดมากขอรับ”เสนาบดีหลินยิ้มอย่างพอใจ เขาบอกให้คุณชายฟู่ผู้นี้ เรียกเขาท่านอาหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยเรียก วันนี้เขาเรียกแบบไม่กระดากใจ นั่นแสดงว่า เขายอมรับลี่เซียนแล้วสินะ“ไหนๆ ก็มาแล้ว ใต้เท้าฟู่ วันนี้ก็อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันเถอะนะ”“ท่านอา เรียกข้าว่าเว่ยหลงเถอะขอรับ”“ได้ๆ เว่ยหลง เย็นนี้ทานข้าวกับอา เซียนเซียน เจ้าอยากพักผ่อนหรือไม่ เดี๋ยวค่อยออกมาทานข้าว พ่อกับเว่ยหลงมีธุระจ