บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาอยู่ในร่างสาวน้อยพร้อมระบบเส็งเคร็งยุค 70: บทที่ 31 - บทที่ 40

“นั่นสิ คุ้นยังไงนะ คู่หมั้นหรืออาการป่วย” ประโยคสุดท้ายเฉินเฟิ่นอี้ลากเสียงยาวให้อีกฝ่ายเสียอาการ และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นเรื่องจริงสินะเฉินเฟิ่นอี้หลุบสายตามองต่ำและอดสงสารเฉินเฟิ่นอี้คนเก่าไม่ได้ หล่อนเป็นคนที่นิสัยดีและรักเพื่อนมาก แต่โชคร้ายที่หล่อนมีเพื่อนแย่และคนรักที่นิสัยแย่ ก็อย่างว่าแหละในตอนที่เฉินเฟิ่นอี้หมั้นหมายกับหมิงหลานฮุ่ยตอนนั้นหล่อนอายุแค่สิบสอง บ้านเฉินก็ไม่ได้ห้ามเพราะคิดว่ามันจะดีต่อเฉินเฟิ่นอี้“เฉินเฟิ่นอี้เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ตั้งนานไม่เห็นจะพูดมาพูดตอนนี้จะได้อะไร พวกเราถอนหมั้นกันไปแล้วหลายเดือนยังตามราวีไม่เลิก” หมิงหลานฮุ่ยเดินมาเผชิญหน้ากับเฉินเฟิ่นอี้อย่างหัวเสีย เพื่อนร่วมห้องต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ที่แพ้“เดี๋ยวนะเฉินเฟิ่นอี้ เธอเคยหมั้นหมายกับเขาเหรอ! ไหนวันนั้นพวกหวังซ่งเยี่ยนมาหาเรื่องเธอเพราะได้ยินจากอี้เหม่ยเฟิ่งว่าเธอไปอ่อยคู่หมั้นของหล่อนล่ะ!” จี้หลันถามด้วยความตกใจและสับสน ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่“ฉันกับเขาเพิ่งถอนหมั้นกันไปตอนต้นปี และเขาได้หมั้นหมายกับอี้เหม่ยเฟิ่งก่อนเปิดเทอมได้ไม่นาน” เฉินเฟิ่นอี้ไม่ได้ปิดบัง เธอก็ไม่อยากสนใจ

ลุงใหญ่เฉินและพ่อของเฉินเฟิ่นอี้นำธัญพืชที่แบ่งไว้ในบ้านเข้ามาส่งในอำเภอ และนำเงินใช้จ่ายอื่นๆ มาให้ด้วย เดือนนี้ได้มาถึงสิบห้าหยวน แต่ลุงใหญ่เฉินบอกว่าเดือนหน้าอาจเข้ามาหาช้ากว่านี้เพราะต้องทำงานในแปลงนาต่อเฉินเฟิ่นอี้นอนพักแค่วันเดียววันต่อไปก็ไปโรงเรียนอย่างปกติ เพียงแต่ว่าสายของตาของนักเรียนมักมองมาที่เธอ ซึ่งเฉินไห่หลิวกล่าวว่าเพราะเฉินเฟิ่นอี้ถูกประกาศหน้าเสาธงเรื่องที่เป็นคนที่ได้คะแนนมากที่สุดในการแข่งขันชิงทุนวันนี้เป็นวันที่สิบพอดีจากการที่เธอขาดเรียนวันนั้น เฉินเฟิ่นอี้กลับมารับทำอาหารมื้อกลางวันเหมือนปกติ และวันนี้เธอจะมาพูดคุยกับคนที่ต้องการเรียนพิเศษอย่างจริงจัง จะได้นัดแนะเวลาและสถานที่ในการสอนพิเศษเอาไว้ด้วย เหมือนว่าครูเซี่ยอันลี่จะโน้มน้าวคุณหญิงโอวหยางเรื่องการสอนพิเศษไม่ได้ ภายในโรงเรียนจึงมีกฎที่ว่าหลังเลิกเรียน ห้องเรียนจะปิดทันที ทั้งที่ปกติก็เปิดทิ้งไว้หลายชั่วโมงก่อนปิดโรงเรียนในแต่ละวันเฉินเฟิ่นอี้ก็ไม่อยากใส่ใจในเรื่องนี้แต่เหมือนเธอจะถูกจับตามองแล้ว อย่างวันก่อนเธอยังถูกครูที่ปรึกษาของห้องเซี่ยอันลี่เรียกเข้าพบ และเอ่ยเตือนที่เฉินเฟิ่นอี้สอนพิเศษให้เพื่อ

“มาดูหนังกับผู้ชายกลางวันแสกๆ ไม่กลัวว่าจะมีคนนินทาเหรอ” หมิงหลานฮุ่ยเดินมาสมทบคู่หมั้นสาวพร้อมทั้งกล่าวอย่างไม่ไว้หน้าอดีตคู่หมั้นด้วยความหงุดหงิดเฉินเฟิ่นอี้มองตั้งแต่หัวจรดเท้าของอี้เหม่ยเฟิ่งก่อนจะหัวเราะออกมา จริงอยู่ที่ว่าทั้งสองมีสถานะเป็นคู่หมั้นกัน การมาดูหนังแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ในอดีตตอนที่หมิงหลานฮุ่ยยังหมั้นหมายกับเฉินเฟิ่นอี้อยู่ ทั้งสองก็ไปดูหนังด้วยกันบ่อยๆ มีเพื่อนในโรงเรียนเคยบอกเรื่องนี้แต่เฉินเฟิ่นอี้ไม่เชื่อ พอมาดูความทรงจำของเฉินเฟิ่นอี้แล้วเธอย่อมรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง“หัวเราะอะไร”“หมิงหลานฮุ่ย ก่อนที่คุณจะพูดอะไรควรนึกให้ดีก่อนนะคะ ไม่ใช่ว่าตอนที่หมั้นหมายกับฉันอยู่คุณก็ทำแบบนี้เหรอ อีกอย่างมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันหรือเปล่าที่จะไปไหนมาไหนกับใครก็ได้” ที่นี่ไม่ใช่ในโรงเรียนและพวกเขาทั้งสองก็มารบกวนเธอและรุ่นพี่โอวหยาง เฉินเฟิ่นอี้จึงไม่ไว้หน้าและตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัวใบหน้าอี้เหม่ยเฟิ่งเริ่มซีด เรื่องนี้เฉินเฟิ่นอี้ไม่เคยรู้ หล่อนรู้ได้อย่างไร! ไม่ต่างจากหมิงหลานฮุ่ยที่ทำหน้าตกตะลึงออกมา แม้แต่คนในบ้านของเขายังไม่ทราบและคิดว่าเขาไปกับเฉินเฟิ่นอี้มาตลอด ห

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกังวลของเฉินเฟิ่นอี้หรือเปล่าทำให้เธอได้ล่วงรู้ความลับอีกหนึ่งอย่าง เฉินเฟิ่นอี้สามารถนำของข้างนอกไปเก็บไว้ในระบบได้ อย่างเงินจำนวนหมื่นหยวนที่ได้รับมาเฉินเฟิ่นอี้ไม่เสี่ยงนำไปฝากธนาคาร เธอนำกลับมาที่บ้านและให้เฉินตงเงียบไว้ก่อนห้ามพูดแม้กระทั่งพี่น้องอีกสามคน ต้องบอกว่าเงินจำนวนนี้มันเยอะและมันสามารถทำให้ทุกคนแตกหักกันได้เฉินเฟิ่นอี้จึงลอบถามระบบเมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรกับเงินจำนวนนี้ พวกเธอเป็นเพียงนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายเท่านั้นและเป็นลูกหลานของชาวนา เอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ไปฝากคงไม่พ้นถูกจับส่งทางการและเงินนี้ก็จะไม่ได้อีก อันที่จริงตอนแรกเธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นพูดเล่นเรื่องราคา แต่พอนัดแนะกันเสร็จตามที่นัดหมายเขาก็มาจริงๆเงินจำนวนหนึ่งหมื่นหนึ่งพันหยวนถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน ส่วนที่หนึ่งเงินสำหรับใช้เรียนในอนาคตจำนวนห้าพันหยวน ส่วนที่สองเป็นเงินส่วนตัวของเฉินเฟิ่นอี้จำนวนสี่พันหยวน ส่วนที่สามและส่วนที่สี่เป็นเงินใช้จ่ายในบ้านรวมถึงเก็บไว้สำรองใช้จ่ายในแต่ละวันเรียกได้ว่าเฉินเฟิ่นอี้กลายเป็นเศรษฐีนีภายในพริบตาก็ว่าได้ แต่เธอไม่ได้ป่าวประกาศออกไป เรื่องนี้รู้เพี

“อย่ามีเรื่องกันเลย” เฉินเฟิ่นอี้รีบห้ามพวกจี้หลัน ตอนนี้พวกเธอได้เปรียบอีกฝ่าย แต่ถ้าเรื่องถึงโรงเรียนมันจะไม่จบแค่นี้ ถ้าจำไม่ผิดหนึ่งในสามคนนี้มีลูกครูอยู่“ฉันก็แค่ให้เพื่อนของเธอเลิกปล่อยข่าวเรื่องนี้แล้วออกมาอธิบายให้คนอื่นฟัง” หวังซ่งเยี่ยนยกมือทั้งสองข้างยกขึ้นปรามเพื่อนในกลุ่ม มองยังไงก็แพ้“ฉันไม่ได้ปล่อยข่าว อีกอย่างเรื่องมันก็จบไปนานแล้วไหม”“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอไม่ยอมไปแก้ข่าวฉันก็จะไม่ไปไหน” ชื่อเสียงของหล่อนเสียหายหนักมาก พ่อของหล่อนถึงขั้นกักบริเวณไม่ให้มาโรงเรียนเป็นเดือน“เอ๊ะ! พวกเธอนี่ไม่มีหูกันรึไง บอกว่าไม่ได้ปล่อยข่าวก็คือไม่ได้ปล่อยข่าว” แถมเพื่อนของหล่อนยังได้รับผลกระทบไปเต็มๆเฉินเฟิ่นอี้หันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนผู้ชายในห้องที่ยืนหลบมุมอยู่ ตรงนี้มีเพียงกลุ่มผู้หญิงเท่านั้นจึงไม่ได้เข้ามายุ่ง แต่เสียงทะเลาะเริ่มดังเฉินเฟิ่นอี้เกรงว่ามันจะรบกวนคนอื่น“มีอะไรกัน พวกเธออีกแล้วเหรอ” เว่ยฟ่งเดินเข้ามาห้ามปรามคนแรกด้วยความเบื่อหน่าย เขายืนฟังมาตั้งแต่เริ่ม ไม่แปลกที่จะได้ยินเรื่องราวทั้งหมด“เฉินเฟิ่นอี้เธอเรียกเพื่อนมาเหรอ” อี้เหม่ยเฟิ่งถามด้วยความงุนงง เฉินเฟิ่นอ