All Chapters of อู๋เสี่ยวหวาบรรณาการแค้วนซี: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้าคือสวามีของเจ้า ฮองเฮา” พูดจบหวังซีเอ่อก็กดอู๋เสี่ยวหวาล้มตัวไปบนโต๊ะ จุมพิตหวานเชื่อมตกลงบนแผ่นหลังเนียนเกลี้ยง ภายใต้แสงไฟจากกองฟืน ในถ้ำมืดมิดและเย็นชื้น ผิวของอู๋เสี่ยวหวาขาวละเอียดดั่งหิมะเหมันต์ เส้นผมดำขลับเหยียดยาวทิ้งตัวลงประหนึ่งน้ำตก“เดี๋ยวก่อน..ซีเอ่อ!” อู๋เสี่ยวหวาเอามือยันขอบโขดหินเอาไว้ ผิวสัมผัสเย็นแข็งหยาบมือ ทำเรื่องเช่นนี้ในสถานที่แบบนี้ อู๋เสี่ยวหวาละอายยิ่งนัก แต่ร่างกายกลับเปลี่ยนไปไวต่อความรู้สึกยิ่งขึ้น ยามฝ่ามือหยาบกร้านเล็กน้อยลูบจากไหล่ไปสะบักลากไปถึงช่วงเอวเขาล้วนสั่นสะท้าน หวังซีเอ่อค่อย ๆ ลดระดับมือลง จับมืออู๋เสี่ยวหวาที่เหนียวหนึบด้วยน้ำพุทราเชื่อมเอาไว้ จากนั้นปล่อยมือแล้วส่งนิ้วที่เปื้อนน้ำเชื่อมไปเยี่ยมเยียนตรงร่องก้นงอนงาม“อ๊ะ?!”อู๋เสี่ยวหวาอยากหุบขาทั้งคู่ด้วยจิตใต้สำนึก แต่หวังซีเอ่อแทรกขาเข้ามาดันเข่าทั้งคู่ของเขาออกห่างจากกัน ลักษณะนอนคว่ำหน้าบนแท่นโขดหินเช่นนี้ ไม่สามารถต่อต้านได้จริง ๆ รู้สึกเป็นไปได้ว่าจะถูกนิ้วสอดแทรกเข้าไปแน่นอน ทําให้อู๋เสี่ยวหวาเครียดมาก และคล้ายลืมเรื่องสำคัญอะไรไปบางอย่าง แต่เวลานี้ไม่มีแรงเหลือไปคิดสิ่งอื่นโดยสิ

“อ๊ะ ๆ อ๊าาาาาา!!”ท่ามกลางเสียงพิรุณที่โหมกระหน่ำ ค่ำคืนนี้ยังไม่จบลง อู๋เสี่ยวหวามัวเมาในการขับเคลื่อนอันเต็มไปด้วยท่วงทำนอง หวังซีเอ่อถอนออกฉับพลันกว่าครึ่ง อู๋เสี่ยวหวายังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรตัวก็ถูกยกลอย มือทั้งสองของหวังซีเอ่อจับเอวของเขาไว้มั่น หันร่างบอบบางกลับมา เปลี่ยนท่าเป็นเผชิญหน้ากัน ระหว่างทำเช่นนี้สัดส่วนแข็งร้อนของหวังซีเอ่อก็ยังก่อกวนภายในช่องทางร้อนตลอดเวลา บีบให้อู๋เสี่ยวหวากรีดร้องพร้อมสั่นระริกไปทั้งตัวแบบไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้นหวังซีเอ่อก็เอนหลังพิงผนังถ้ำ อู๋เสี่ยวหวานั่งคร่อมบนต้นขาฮ่องเต้โดยแยกเข่าทั้งคู่ออกจากกัน“ท่านี้พิลึกนักฝ่าบาท ข้าไม่เอาได้หรือไม่!”ดวงตาทั้งคู่ของอู๋เสี่ยวหวามีน้ำตาคลอ วิงวอนต่อหวังซีเอ่อเสียงแห้ง“ได้อย่างไร รู้สึกดีมากถึงจะดีสิฮองเฮา” หวังซีเอ่อตอบอย่างนี้แล้วเริ่มดุนดันแก่นหยกเบียดผนังภายในที่บีบตัวไม่ขาดช่วง ถึงไม่ได้มอง แต่ร่างกายก็เข้าใจและซาบซึ้งถึงความรู้สึกที่ถูกแทรกสอดอย่างชัดเจน เจ้าสิ่งใหญ่ยักษ์อีกทั้งแข็งแกร่งดุจดาบผงาดขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ“อะ...อ๊ะ อ๊ะ...!! อื้ออ..!!” เม็ดเหงื่อลื่นลงจากแผ่นหลังสั่นเทาของอู๋เสี่ยวห

อาจเพราะการต่อสู้กับหวังซีเอ่อก่อนหน้านี้หอมหวานเกินไป เดิมอู๋เสี่ยวหวาง่วงจนไม่ไหวแล้ว ขณะนี้กลับไร้ซึ่งความง่วง เขาเอนตัวลงบนเตียงบรรทมหันหน้าแดงซ่านไปด้านในด้วยความโกรธปุด ๆ ไร้คําพูดไปชั่วคราวเวลานี้เองด้านนอกแจ้งเข้ามาว่าหลิวเฉิงเอินเยวียนสื่อสำนักหมอหลวงขอเข้าเฝ้า เดี๋ยวอีกสองชั่วยามเขาก็ต้องเดินทางกลับแคว้นเหยาชุนพร้อมหวังซีเอ่อแล้ว เวลาแสนสุขที่ได้อยู่ด้วยกันช่างแสนสั้นยิ่งนัก“หมองั้นหรือ?” อู๋เสี่ยวหวาจำได้ว่าตนเองมิได้เรียกหมอหลวงนี่นา ครั้นจะหันไปมองหวังซีเอ่อด้วยความสงสัย คอกลับแข็งทื่อเสียอย่างนั้น หวังซีเอ่อกลับแก้ความคิดของอู๋เสี่ยวหวากล่าวโดยไม่ปรึกษาใคร“ฮองเฮา เป็นข้าที่เรียกหมอหลวงในวังเจ้ามาเอง” จากนั้นหวังซีเอ่อก็ให้คนเรียกหมอหลวงเข้ามา“ข้าอยากให้เขามาตรวจร่างกายเจ้าเตรียมความพร้อมออกเดินทาง” หวังซีเอ่อพูด นั่งลงที่ข้างเตียง ยื่นมือลูบหน้าผากของอู๋เสี่ยวหวา“ดูเหมือนจะร้อนนิดหน่อย”“ไม่มีสักหน่อย! ข้าสบายดีมาก ต่อให้เดินทางไกลหลายร้อยลี้ด้วย ข้าแข็งแรงจะตาย!” อู๋เสี่ยวหวางอนเหมือนเด็ก หันหลังให้“ข้ารู้แล้ว” หวังซีเอ่อตอบรับแต่หมอหลวงหลิวก็เข้ามาอยู่ดี“ข้าผู้น

ใกล้ถึงวันราชาภิเษกฮ่องเต้องค์ใหม่แคว้นเหยาชุนรุ่นที่สิบเอ็ด สองวันหลังการจากไปของฮ่องเต้หวังซีเอ่อที่ละเลยทิ้งหน้าที่บริหารบ้านเมือง จิตใจอกตัญญูสั่งขังไท่ซ่างหวงและฮองไทเฮา หายสาบสูญไปสามเดือนแล้ว จึงมีประกาศจากอัครเสนาบดีทั้งสองฝ่ายให้ถอดถอนฮ่องเต้หวังซีเอ่อออกแล้วผลักดัน ‘ท่านแม่ทัพใหญ่ จงถานไถหมิง ขึ้นครองราชย์ เป็น ฮ่องเต้ราชวงศ์จงรุ่นที่หนึ่ง’ดังนั้นหวังซีเอ่อและอู๋เสี่ยวหวาจึงเร่งเดินทางกลับไปยังแคว้นเหยาชุนให้เร็วที่สุด และหลังผ่านเหตุการณ์ร้ายลอบสังหารในเมืองอันเว่ยที่อยู่ติดชายแดนใกล้แคว้นหลิ่ง มีแม่น้ำขวางต้องเดินเรือสำเภาข้ามไปยังแคว้นเหยาชุน มาพร้อมรับเด็กทารกที่มารดาเสียชีวิตกลับมาเลี้ยงดู โดยให้อันเต๋อจื่อดูแลไว้ก่อนในแคว้นซีเป่ยแสงตะวันแผดจ้าสาดส่องลอดช่องว่างของแมกไม้ซึ่งส่งเสียงเสียดสีกันไม่หยุดหย่อนตรงลงมายังพื้นดินผืนใหญ่ ผู้ที่นั่งอยู่ในศาลาอู๋เหม่ยของอุทยานตะวันตกทอดตามองด้านนอกดอกไม้ใบหญ้าเฉกเช่นกับผืนทุ่งนากสิกรรม เห็นเพียงสีเขียวเข้มขจี ท้องฟ้าวันนี้สว่างสดใสมาก หลังจากม่านไผ่รอบศาลาถูกปล่อยลงโดยนางกํานัลภายใต้การสั่งการจากหัวหน้าขันที ภายในศาลาโบราณก็พลั

อีกสองวันจะถึงพิธีสถาปนาฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์ แสงอาทิตย์ระอุอบอ้าวทำคนแทบจะละลายได้ แต่ในจวนหวังชินอ๋องจู มีทหารยืนกันชนิดเต็มทางเดิน แน่นขนัดไปถึงสวนดอกไม้รอบตำหนัก ระยะสองก้าวต่อหนึ่งคน พวกเขากําลังเฝ้าจวนหวังชินอ๋องจูไว้ตามคำสั่งจวิ้นอ๋องเฒ่าจงไห่หมิงหรา บนใบหน้าทหารทุกนายต่างมีเหงื่อกาฬผุดพราย มือทั้งคู่เหยียดยื่นส่งต่อของมีค่า สิ่งเหล่านี้เป็นของที่นําออกมาจากคลังสมบัติของตำหนักชินอ๋องจู มีเครื่องเคลือบงานฝีมือชั้นยอด ดาบล้ำค่าประดับมุกตะวันออก กระทั่งไม้แกะสลักหรือหินประหลาดขนาดเกินฝ่ามือล้วนไม่ปล่อยผ่านของเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นลาภผลซึ่งตำหนักชินอ๋องจูรับจากภายนอกโดยใช้ประโยชน์จากชื่อเสียงของหวังซีเอ่อ นับแต่ก่อนเขาจะมาเป็นชินอ๋อง เป็นเพียงแค่องค์ชายรอง ถึงแม้พระประสงค์องค์ฮ่องเต้องค์ใหม่คือให้ชินอ๋องจูส่งมอบทรัพย์สินเอง แต่หลังสิ้นอำนาจราชวงศ์หวัง ใต้เท้าที่ไม่ชอบหน้าชินอ๋องได้ทีจึงแสร้งตรวจสอบเปิดโปงโกงกินรับสินบนก็อยู่ในความรับผิดชอบของตนด้วย ทว่ามิได้ล่วงรู้ก็ละเลยหน้าที่เสียแล้ว กระนั้นวัวหายล้อมคอกก็ยังดี ด้วยเหตุนี้จึงนําทหารชั้นดีจํานวนหนึ่งมาอย่าง