All Chapters of ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1เกิดใหม่"คัท!"เสียงของผู้กำกับมือทองสั่งคัทหลังจากที่แสดงฉากอุบัติเหตุทางรถยนต์เสร็จสิ้น นักแสดงสาวมากความสามารถอย่าง ไป๋อวี่ซี เดินออกมาจากรถยนต์ที่สั่งทำมาเพื่อการแสดงโดยเฉพาะด้วยท่าทางสบาย ๆ"วันนี้ก็สุดยอดมากเช่นเคยนะคะคุณไป๋"นักแสดงร่วมในกองเดินมาชื่นชมความเป็นมืออาชีพของนางร้ายอันดับต้น ๆ อย่างเช่นทุกครั้ง มีหรือว่าเธอจะไม่รู้ว่าลับหลังพวกเขาพูดถึงเธอว่าอย่างไรบ้าง แต่เพื่อหลบเรื่องเรื่องไม่เป็นเรื่องทำให้สิ่งที่คิดกับสิ่งที่พูดจึงแตกต่างกันเป็นธรรมดา"ขอบคุณนะคะคุณลู่"ไป๋อวี่ซี นางร้ายTop5ของวงการที่กวาดรางวัลใหญ่มานับไม่ถ้วน เข้าสู่วงการบันเทิงตั้งแต่อายุยังน้อยและใช้ความสามารถไต่เต้าจนมาถึงจุดสูงสุด เรียกได้ว่ามากความสามารถของจริงเธอโลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงตั้งแต่เป็นนักแสดงสมทบจนได้ขึ้นแท่นเป็นนางเอก แต่เพราะใบหน้าที่สวยเฉี่ยวและบุคลิกที่เอาแต่ใจนั้นกลับทำให้เธอไม่ได้รับความสนใจในบทบาทสาวน้อยผู้อ่อนแอสักเท่าไหร่เมื่อ5ปีก่อนทางค่ายจึงยัดบทนางร้ายมาให้จนต้องผันตัวมารับบทร้ายครั้งแรก แต่บทบาทที่เธอแสดงออกมานั้นกลับตีบทแตกจนผู้คนหมั่นไส้ทั่วบ้านทั่วเมือง จนได้รับ

ตอนที่ 3ศัตรูหัวใจหลังจากที่ฟังเมี่ยวเมี่ยวเล่าเหตุการณ์และเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟังก็พอรู้เรื่องที่แห่งนี้อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือความบังเอิญ แต่คุณหนูเจ้าของร่างนี้นามของนางก็ไป๋อวี่ซีเช่นเดียวกัน และดูเหมือนการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ถูกใจท่านอ๋องห้าที่ว่าเป็นอย่างมาก"ไม่ชอบข้าแล้วอย่างไร.. ชอบข้าแล้วอย่างไร.. เหตุใดต้องยอมน้อยเนื้อต่ำใจเพื่อชายผู้นั้นด้วย"เมื่อสวรรค์เป็นใจส่งให้ได้เกิดใหม่ เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ต้องใช้ชีวิตในโลกนี้ให้ได้ อวี่ซีใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้เพียงไม่กี่วัน แต่ละวันสืบเสาะหาข้อมูลของที่นี่เท่าที่จะหาได้ แต่ข่าวคราวที่ได้กลับเป็นเพียงข่าวของท่านอ๋องห้าที่ออกรบจนชนะแต่ไม่ยอมกลับจวน บ้างก็ว่าชายาท่านอ๋องมีใบหน้าน่าเกลียดจนท่านอ๋องทำใจไม่ได้จึงไม่กลับ บ้างก็ว่านิสัยของชายานั้นริษยาคุณหนูลู่ที่เป็นรักแรกของท่านอ๋องจนสามีนึกรังเกียจ บ้างก็ว่าชายานั้นไม่เป็นที่โปรดปรานทำให้ท่านอ๋องนั้นเตรียมรับอนุ แต่สิ่งที่ทำให้ไป๋อวี่ซีนั้นไม่เข้าใจที่สุดเลยก็มีเพียงแค่.."เมี่ยวเมี่ยว.. ปกติข้าไม่เคยออกมาจากจวนท่านอ๋องเลยงั้นหรือ เหตุใดพวกชาวบ้านถึงไม่รู้จักข้า""ปกติคุณหนูไม่ชอบย

ตอนที่ 5ทุจริต"กระหม่อมไม่เข้าใจเลยขอรับ ว่าเหตุใดท่านอ๋องถึงอยากหย่ากับพระชายา""เจ้าสงสัยความคิดข้างั้นหรือ""มิกล้า ๆ เพียงแต่กระหม่อม..""ช่างเถอะ ฮ่องเต้รับปากกับข้าแล้วว่าหากไปช่วยชาวเมืองที่ประสบภัยได้จะรับปากออกพระราชโองการให้ข้า""แต่กระหม่อมได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการให้พระชายาไปดูชาวบ้านที่นั่นด้วยนะขอรับ"ไม่รู้ว่าเพียงเพราะช่วยชาวบ้าน เหตุใดฮ่องเต้ถึงส่งสตรีที่ไม่รู้จักเรื่องราวเหล่านี้ให้ออกไปเช่นนั้น แม้นางจะเติบโตมาจากที่นั่นแต่นิสัยและความสามารถของนางแล้วนอกจากไปเป็นภาระจะทำสิ่งใดได้อีก'หากเจ้าอยากได้พระราชโองการหย่าพระชายา ไว้เจ้ากลับมาจากเมืองหนานแล้วค่อยว่ากัน อ่อ.. เพราะมีเรื่องร้องเรียนเข้ามาบ่อยครั้งเรื่องผู้ประสบภัยและยังไม่มีผู้ใดไปจัดการ ชายาของเจ้าเดิมทีนางก็เป็นคุณหนูจากเมืองหนานย่อมรู้ภูมิทัศน์ดี ข้าจึงให้นางออกไปช่วยชาวบ้านในฐานะเยว่เฟยของเจ้า เจ้าก็ไปช่วยนางหน่อยแล้วกัน'"ก็แค่ไปแก้ปัญหาอุทกภัยจะไปยากอะไรกัน ข้าก็อยากรู้นักว่าสตรีเช่นนางจะแก้ปัญหาอะไรได้"•••••"คุณหนู ข้างหน้าอีกสองลี้จะถึงเมืองหนาแล้ว คุณหนูจะกลับจวนไป๋ก่อนหรือไม่ข

ตอนที่ 7แม่นางมีนามว่าอะไรคำพูดจากชายเบื้องหน้าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ส่งผลให้ไป๋อวี่ซีจำเป็นต้องเลื่อนสายตาไปมองอย่างช่วยไม่ได้ บุรุษรูปงามแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเพียงแรกพบสบตาร่างกายถึงกับชาไปชั่วขณะ"คุณหนูผู้นี้ได้ยิน..""เชิญนั่งเจ้าค่ะ"เธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย รู้สึกได้ว่าน้ำลายไหลออกจากริมฝีปาก เมื่อได้สติอวี่ซียกมือตนเองขึ้นมาเช็ดมุมปากด้วยท่าทางเขินอาย โชคยังดีที่ใบหน้าของเธอนั้นยังอยู่ภายใต้หมวกสานใบใหญ่ ไม่เช่นนั้นต่อหน้าชายผู้นี้คงทำเรื่องน่าขายหน้าไปเสียแล้วเธอมองไปรอบร้านอีกครั้งถึงเห็นว่าที่แห่งนี้โต๊ะเก้าอี้เต็มทุกตัว พอทำให้เข้าใจได้ว่าเหตุใดบุรุษรูปงามเช่นนี้ถึงมาขอร่วมโต๊ะ แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ทำได้เพียงแค่ต่างคนต่างกินอาหารที่ตนเองสั่งมา"มื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง.. ขอบคุณแม่นางมาก""ข้าไม่ชอบติดหนี้ใคร ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณชายเพียงแต่ข้าขอปฏิเสธ"ในขณะที่ทานอาหารไปเธอก็ยังคงลอบสังเกตชายที่อยู่ชั้นบนไปตลอดเวลา จนมั่นใจได้ว่าชายคนที่เห็นนั้นคือท่านเจ้าเมืองของเมืองนี้ เมื่อทางนั้นเริ่มเคลื่อนไหวนางจึงต้องตัดใจจากขาหมูน่องโตตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้"ข้าข

ตอนที่ 9ท่านเองน่ะหรือ.. สามีของข้า.."ท่านเองน่ะหรือ.. สามีของข้า.."เปลือกตาที่หนักอึ้งลืมขึ้นช้า ๆ เพราะกลิ่นหอมของอาหารที่โชยมาแต่ไกล เยว่อ๋องเหลือบสายตามองไปโดยรอบถึงได้เห็นว่าสตรีที่เขาเจอเมื่อคืนกำลังนั่งจ้องหน้าเขาไม่กะพริบอยู่ที่โต๊ะห่างไปไม่ไกลนัก"ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ""เหตุใดแม่นางถึงมาอยู่ที่นี่ได้""ก็นี่มันโรงเตี๊ยมที่หม่อมฉันเข้าพัก.. ไม่ให้อยู่ที่นี่ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะให้หม่อมฉันไปอยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ"เขาตาโตทันทีที่สตรีผู้นี้ล่วงรู้ตัวตนของเขา เหิงเยว่รีบร้อนดันตัวเองขึ้นมานั่งพร้อมทั้งทำตาปริบ ๆ ริมฝีปากหนักอึ้งแม้ว่าจะมีคำถามมากมายแต่กลับรู้สึกไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ และยังไม่ทันที่เขาจะได้นึกหรือถามอะไรออกไปประตูหน้าห้องพักก็ถูกเปิดออกโดยองครักษ์คู่ใจของเขา"ท่านอ๋องฟื้นแล้วหรือขอรับ""โม่ฉิน! นี่เจ้าพูดอะไรกับแม่นางผู้นี้ไปบ้าง"เยว่อ๋องกวักมือเรียกองครักษ์พร้อมทั้งเอียงคอถามอย่างจริงจัง แม้ว่าดวงตาของเขาจะยังจ้องมองสตรีที่ทำให้เขาตกหลุมรัก มองดูนางที่เอาแต่ตักอาหารเข้าปากโดยที่ไม่ได้หันมาสนใจอะไรพวกเขา"กระหม่อมไม่ได้บอกอะไรขอรับ..""เช่นนั้นเหตุใดนางถึ